Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ

By Νέα Πρωινή

5 December 2017

0

259

- Advertisement -

Το δέκατο έβδομο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Φρανσουά Ολάντ: Ένας ακόμα Ταρτούφος στο Μέγαρο των Ηλυσίων

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

Φρανσουά Ολάντ: Ένας ακόμα Ταρτούφος στο Μέγαρο των Ηλυσίων

- Advertisement -

Άρθρο Νο 17, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Ο Φρανσουά Ολάντ είναι από το 2012 ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας και η θητεία του λήγει τον επόμενο χρόνο (2017). Αν δεν είχε ασχοληθεί με την πολιτική θα μπορούσε να είναι ένας επιτυχημένος δικηγόρος ή ένας καλόβολος συνηθισμένος αξιωματούχος δικαστικός στο γαλλικό ελεγκτικό συνέδριο, όπως χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι επαγγελματίες σε όλον τον κόσμο. Η μοίρα του έταξε, από το ανώτατο αξίωμα του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας, να παρακολουθεί άβουλος τις αρνητικές συνταρακτικές εξελίξεις που σάρωσαν την Ευρώπη μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση του 2008/9, τις τρομοκρατικές πράξεις βίας που ανέτρεψαν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των γάλλων πολιτών και τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας, για τις οποίες ο ίδιος δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη αλλά κυρίως ο προκάτοχός του, ο Νικολά Σαρκοζί.

Αν ο Σαρκοζί διάβαζε με προσοχή τον προφητικό λόγο του εσωκομματικού αντιπάλου του και αφοσιωμένου «γκολιστή», του Ντομινίκ ντε Βιλπέν, τον οποίο εκφώνησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, θα γνώριζε πως ασκώντας μια φιλοπολεμική πολιτική θα άφηνε στον επόμενο γάλλο πρόεδρο μια κληρονομιά ολέθρου. Οι προηγούμενοι πρόεδροι διατηρούσαν μια, έστω υποκριτική, ισορροπία ανάμεσα στα δυτικοευρωπαϊκά οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα και στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Είδαμε το Μιτεράν να εξηγεί στον απεσταλμένο του Ρόναλντ Ρίγκαν (τον Τζ. Μπους) τον ψεύτικο τρόπο εφαρμογής μιας δήθεν φιλοαραβικής πολιτικής και το Σιράκ (με τον υπουργό του των Εξωτερικών) να προβάλλεται, το 2003, ως δίκαιος προστάτης των αραβικών λαών και του μουσουλμανικού κόσμου.

Ο Σαρκοζί, απεμπολώντας την πολιτική κληρονομιά του Ντε Γκολ, ταυτίστηκε απόλυτα με την αγγλοσαξωνική πολιτική σε θέματα οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και νεοαποικιακών στρατιωτικών επεμβάσεων. Η ολόθερμη, πλέον, συμμετοχή της Γαλλίας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και κυρίως η σκληρή αεροπορική επέμβαση στη Λιβύη, η οποία άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για τρομοκρατικές απαντήσεις με αθώα θύματα εκατοντάδες γάλλους πολίτες, ήταν τα αναμενόμενα αποτελέσματα αυτών των αποφάσεων. Ο Σαρκοζί «έσπειρε ανέμους» κι’ ένας άλλος αποτυχημένος πρόεδρος που τον αντικατέστησε, ο Φρανσουά Ολάντ, μια μετριότητα (όπως όλοι σχεδόν οι ηγέτες της Ευρώπης των δυο τελευταίων δεκαετιών), άρχισε να αγκομαχά «για να θερίσει τις θύελλες».

Ο Φ. Ολάντ καταγόταν από μια οικογένεια με αλληλοσυγκρουόμενες πολιτικές θέσεις. Ο γιατρός πατέρας του, φανατικός καθολικός και ακροδεξιός, έλαβε μέρος ως υποψήφιος, το 1959, στις δημοτικές εκλογές για να εκλεγεί, χωρίς τελικά να το επιτύχει, ως μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Ρουέν. Η κοινωνική λειτουργός μητέρα του, πιστή επίσης καθολική, ήταν αριστερής ιδεολογίας και το 2008, ένα χρόνο πριν πεθάνει, ήταν υποψήφια του σοσιαλιστικού κόμματος για να εκλεγεί δημοτική σύμβουλος στις Κάννες. Άλλωστε, μετά το θάνατο του άντρα της μπορούσε πλέον με περηφάνια να εκφράσει πιο ελεύθερα τις ιδέες της, αφού η νύφη της, η Σιγκολέν Ρουαγιάλ, τον προηγούμενο χρόνο είχε αναμετρηθεί στις προεδρικές εκλογές με το Νικολά Σαρκοζί και ο γιος της εξακολουθούσε να κατέχει το πόστο του πρώτου γραμματέα του σοσιαλιστικού κόμματος και ήταν πλέον βέβαιο, πως θα ήταν ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους στις εσωκομματικές εκλογές για τη γαλλική προεδρία του 2012.

Μετά τη λήψη της άδειας του δικηγορικού επαγγέλματος (το οποίο άσκησε για ελάχιστο χρόνο) και την αποφοίτησή του από την ΕΝΑ (Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης), η άνοδός του στην κομματική ιεραρχία ήταν εντυπωσιακή. Η συμπαράσταση του Μιτεράν σ’ αυτή την επιτυχημένη κομματική πορεία του ήταν καθοριστική. Ο Μιτεράν τον εκτιμούσε για τον ήρεμο και συμφιλιωτικό χαρακτήρα του στις εσωκομματικές αντιδικίες, αλλά πολλοί από τότε είχαν διαβλέψει πως ο σοσιαλισμός του «στραβοπατούσε Δεξιά». Αυτό αποδείχτηκε αργότερα με την αντιπαράθεσή του με στελέχη της αριστερής πτέρυγας του σοσιαλιστικού κόμματος, σαν τον αποχωρήσαντα από το κόμμα ριζοσπάστη γερουσιαστή Ζαν Λυκ Μελανσόν και τα αξιόλογα κομματικά στελέχη Ανρί Εμμανουελί, Αρνό Μοντ(ε)μπούρ, Βενσάν Πεϊγιόν και Μπενουά Αμόν, που τέθηκαν στο περιθώριο των κυβερνητικών σχεδιασμών.

- Advertisement -

Το 1978 γνώρισε τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η οποία έγινε και η ερωτική του σύντροφος με συμφωνία για «ελεύθερη συμβίωση», όπως απαιτούσαν τότε οι προοδευτικοί ιδεολογικοί κανόνες για «ακραιφνείς και καθαρόαιμους αριστερούς». Απόκτησαν τέσσερα παιδιά και χώρισαν τη μέρα του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών του 2007. Οι εσωκομματικές τους αντιθέσεις για τη διεκδίκηση της γαλλικής προεδρίας του 2007 ήταν ίσως η κυριότερη αιτία, αλλά και τα ερωτικά ξεπορτίσματα και των δυο, μια πρακτική που επιβεβαιώνει την αριστερή φιλοσοφία «της ελεύθερης οικογένειας», οδήγησαν την ιδιόρρυθμη εξαμελή οικογένεια σε διάλυση. Ήδη, η Σεγκολέν είχε χρησιμοποιήσει τα αναμφισβήτητα θέλγητρά της για να ανεβεί στην κομματική ιεραρχία και ο Φρανσουά, αναζητώντας την ευτυχία στην αγκαλιά της δημοσιογράφου Βαλερί Τριερβελέρ και στη συνέχεια στα κάλλη της νεαρής ηθοποιού Ζιλί Γκαγιέ, είδε τη δημοτικότητά του να καταρρέει. Γιατί και σ’ αυτή την τόσο σεξουαλικά απελευθερωμένη Γαλλία, έχει εφαρμογή η «συνταγή» του Ζορζ Πομπιντού για το καταστροφικό αποτέλεσμα ενός διαζυγίου ή ενός ερωτικού σκανδάλου στην πολιτική σταδιοδρομία ενός πολιτικού προσώπου, όταν αποτελέσει το πρώτο θέμα στον κίτρινο τύπο. Ο Μιτεράν και ο Σιράκ ήξεραν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να «φιμώνουν» τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να δημιουργούν την εικόνα του ιδανικού οικογενειάρχη και του έντιμου πολιτικού.

Ποτέ η δημοτικότητα ενός γάλλου προέδρου δεν έφτασε στα απογοητευτικά επίπεδα του Ολάντ και μάλιστα λίγους μήνες πριν από τις νέες προεδρικές εκλογές του 2017. Η αιτία δεν είναι μόνον τα δυο ερωτικά σκάνδαλα, αλλά κυρίως η ταπεινωτική, η δουλικά φοβισμένη και άνευρη πολιτική του μπροστά στην αλαζονική ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας. Ο ηγέτης μιας τόσο μεγάλης χώρας, εγκλωβισμένος στα δόγματα του μονεταρισμού και υπάκουος σαν μαθητούδι{1} για να επιτύχει ευνοϊκές ρυθμίσεις για το υπερβολικό χρέος της χώρας του, αποτελούσε μια ασήμαντη μονάδα στο υποτιθέμενο διπολικό κέντρο αποφάσεων Γαλλίας-Γερμανίας μέσα στην ΕΕ. Στην προσπάθειά του να ψηφίσει και να εφαρμόσει αντεργατικούς νόμους και να καταργήσει ευεργετικές διατάξεις του κοινωνικού κράτους σε θέματα υγείας, εκπαίδευσης κλπ, ώστε να επιτύχει τη μείωση του δημόσιου χρέους, αντιμετώπισε σκληρές απεργίες και συγκρουσιακές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Αλλά και η συνεχώς αυξανόμενη τρομοκρατία από πυρήνες γάλλων μουσουλμάνων πολιτών, διαφοροποίησε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και σκέψης της ανεκτικής και δημοκρατικής, ως τώρα, γαλλικής κοινωνίας.

Με τέτοιες προϋποθέσεις θα ήταν τελείως εξωπραγματική η τυχόν πρόθεση του Φρανσουά Ολάντ να διεκδικήσει και δεύτερη προεδρική θητεία στις φετινές εκλογές (2017). Στην εσωκομματική προκριματική διαδικασία για την επιλογή του υποψήφιου προέδρου του σοσιαλιστικού κόμματος, συμμετείχαν οι ριζοσπάστες Αρνό Μον(τε)μπούρ και Μπενουά Αμόν. Όπως αναμενόταν, ο Ολάντ δήλωσε πως δεν θα λάβαινε μέρος στις προκριματικές εκλογές του σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά υποστήριξε την υποψηφιότητα του ιδεολογικά δεξιόστροφου πρωθυπουργού του Μανουέλ Βαλς. Στο δεύτερο γύρο ο Βαλς ηττήθηκε από τον Μπενουά Αμόν και τότε συνέβη ένα εκπληκτικό και πρωτόγνωρο για την παγκόσμια πρωτοτυπία του πολιτικό γεγονός. Ο πρόεδρος του κράτους και του σοσιαλιστικού κόμματος μαζί με τον αποτυχόντα πρωθυπουργό του, δεν στήριξαν στις προεδρικές εκλογές τον σοσιαλιστή υποψήφιο Αμόν που αναδείχτηκε από την κομματική βάση, αλλά τον ανεξάρτητο Εμμανουέλ Μακρόν.
Με έναν πρόεδρο που έφτασε στα έσχατα όρια δημοφιλίας και ανοχής του λαού του και με εξωφρενικές κομματικές συμπεριφορές κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας, ήταν αναμενόμενος ο καταποντισμός και του υποψηφίου αλλά και του σοσιαλιστικού κόμματος από τους γάλλους ψηφοφόρους. Αλλά και το κόμμα της Δεξιάς, οι «Ρεπουμπλικέν», υπέστη σοβαρή ήττα λόγω του οικονομικού σκανδάλου της Πενελόπ Φιγιόν, συζύγου του υποψήφιου των Ρεπουμπλικέν Φρανσουά Φιγιόν. Για την τελική αναμέτρηση στο δεύτερο γύρο των εκλογών είχαν επικρατήσει ο ανεξάρτητος Εμμανουέλ Μακρόν και η ακροδεξιά Μαρίν Λε Πεν. Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία του 2002 μεταξύ του Ζακ Σιράκ και του Ζαν-Μαρί Λε Πεν (του πατέρα της Μαρίν) και την άνοιξη του 2017 εκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ο Εμμανουέλ Μακρόν. Κι’ αυτή τη φορά σώθηκε η γαλλική προεδρία από τον ακροδεξιό κίνδυνο, αλλά ως πότε; Η Μαρίν Λεπέν, σε σύγκριση με τον πατέρα της, έλαβε σε αυτές τις εκλογές δέκα εκατομμύρια επιπλέον ψήφους, γεγονός που σημαίνει πως αν στο μέλλον, σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, το «Εθνικό Μέτωπο» σημειώσει την ίδια επίδοση, τότε το ιδιόρρυθμο γαλλικό εκλογικό σύστημα που βγάζει λαγούς από το καπέλο του μάγου, θα είναι ανίσχυρο να σταματήσει την πορεία της οικογένειας Λε Πεν προς το Μέγαρο των Ηλυσίων. Οι Ταρτούφοι τύπου Ολάντ και Σαρκοζί είναι ανίκανοι πλέον να αποτελέσουν τροχοπέδη σε μια τέτοια πορεία, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά, όπως έδειξαν κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις στη διάρκεια του 2017 και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως στη Γερμανία, Αυστρία και Ολλανδία.

Τελειώνοντας θα μπορούσαμε να τονίσουμε τις παράξενες συμπτώσεις και τις ανεξήγητες για τον απλό πολίτη ιδιαιτερότητες και εκπλήξεις των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2017. Το σκάνδαλο Φιγιόν{2} αποκαλύφθηκε λίγες μέρες πριν από την εκλογική αναμέτρηση και σε μια στιγμή αναμφισβήτητης υπεροχής στις δημοσκοπήσεις του δημοφιλή υποψηφίου του κόμματος LR (Les Républicains). Στους Σοσιαλιστές ο πρόεδρος Ολάντ κα ο πρωθυπουργός του Βαλς τάχθηκαν στο πλευρό του ανεξάρτητου Μακρόν, δίνοντας πισώπλατη μαχαιριά στον επίσημο και νόμιμο υποψήφιο της αριστερής ομάδας του κόμματος Μπενουά Αμόν. Με λογικούς συνειρμούς συμπεραίνουμε πως ο Αμόν θα έπρεπε, ταπεινωμένος και εξοργισμένος από αυτή τη συμπεριφορά των «θανάσιμων συντρόφων του», ή να παραιτηθεί με σιωπή και αξιοπρέπεια ή θα έπρεπε, παραιτούμενος, να στηρίξει στο δεύτερο γύρο τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν με τον οποίο έχουν σχεδόν ταυτόσημες ιδεολογικές θέσεις. Διότι, θεωρητικά, αν προστεθεί το 6,36% που έλαβε ο Αμόν στον 1ο γύρο με το 19,58% του Μελανσόν, τα αποτελέσματα για το 2ο γύρο θα ήταν τελείως διαφορετικά. Η Μαρίν Λε Πεν θα είχε αποκλεισθεί, ο Μελανσόν θα ήταν πρώτος με 25,94% και ο Μακρόν δεύτερος με 24,01%. Στο δεύτερο γύρο ο Μελανσόν (πρώην στέλεχος των σοσιαλιστών) θα ήταν ένας αξιόλογος αντίπαλος, με μεγάλες πιθανότητες να εκλεγεί αυτός αντί του Μακρόν, τον οποίο η πλειοψηφία των άλλοτε πολυάριθμων ψηφοφόρων του σοσιαλιστικού κόμματος και τα μικρότερα αριστερά κόμματα, από τους πράσινους/οικολόγους και ως τους ανένταχτους κομμουνιστές, τον κατηγορούσαν ως όργανο των τραπεζιτών και ειδικότερα ως εκπρόσωπο του Ρότσιλντ. Φυσικά, από ανάγκη και για να αποφευχθεί μια νίκη της Λε Πεν, οι γάλλοι ψηφοφόροι (και προπαντός οι Αριστεροί) προτίμησαν να επιλέξουν στο 2ο γύρο τον Εμμανουέλ Μακρόν με ποσοστό 66,10%.

Αυτά τα παράξενα και σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια τα γνωρίζουν μόνον κάποιοι ελάχιστοι εκλεκτοί, οι οποίοι παίζουν με τις τύχες των λαών και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.- Τον Απρίλη του 2015 υπήρχαν δημοσιεύματα στο γαλλικό τύπο για τις δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για την ανάγκη «να πιέσει κάποιος το γαλλικό κοινοβούλιο», ώστε να ψηφίσει νόμους για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Το τι σημαίνουν «μεταρρυθμίσεις» το γνωρίζουμε από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα. Η Γαλλία είχε λάβει ευνοϊκή διετή παράταση για την μείωση του δημόσιου χρέους της με μέτρα λιτότητας. Ο Ολάντ σιωπούσε και υπάκουε. Οι πιέσεις της Γερμανίας τον ανάγκασαν να προβεί στη σταδιακή εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία οδήγησαν όλες σχεδόν τις επαγγελματικές τάξεις στους δρόμους και στις μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Ο γάλλος υπουργός οικονομικών Μισέλ Σαπέν αντέδρασε θεατρινίστικα λέγοντας πως, η Γαλλία απεχθάνεται τις πιέσεις και τους εξαναγκασμούς, αλλά ο ίδιος στις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ συμφωνούσε πειθήνια σε ό,τι αποφάσιζε ο Σόιμπλε και οι βορειοευρωπαίοι και ανατολικοευρωπαίοι «δορυφόροι» του. Εύστοχα ένας αναγνώστης της γαλλικής εφημερίδας «Libération» σχολίασε πως, ο Σαπέν και ο γάλλος επίτροπος Μοσκοβισί (όταν συμμετείχε σε διαβουλεύσεις με το Γιούρογκρουπ) χρησίμευαν «για να παραγγέλνουν καφέδες και να αδειάζουν τα τασάκια με τα αποτσίγαρα».

2.- Τον περασμένο Νοέμβρη ο Φρανσουά Φιγιόν δήλωσε πως αποσύρεται από την ενεργό πολιτική ζωή της Γαλλίας. Το δήθεν μεγάλο σκάνδαλο (χωρίς ποινικές συνέπειες) της εικονικά αμειβόμενης συμβούλου και συζύγου του Πενελόπ, είχε ως στόχο να απαξιώσει ηθικά και πολιτικά έναν σοβαρό γάλλο πολιτικό ο οποίος ήταν το φαβορί των προεδρικών εκλογών του 2017. Με τέτοιου είδους δολοπλοκίες εξουδετερώθηκαν παλαιότερα ο Ντομινίκ Ντε Βιλπέν και ο Ντομινίκ Στρος-Καν.

Διαβάστε ακόμα

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας