Το δέκατο όγδοο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Οι ερωτοδιεγερτικές διαστάσεις της Εξουσίας
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Οι ερωτοδιεγερτικές διαστάσεις της Εξουσίας
Άρθρο Νο 18, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες και στις σελίδες που ακολουθούν, οι ανώτεροι ή οι ανώτατοι πολιτικοί ηγέτες και των άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών έχουν την ίδια πελατειακή νοοτροπία, όταν έχουν να επιλέξουν από τη μια μεριά το κρατικό και από την άλλη το προσωπικό ή το κομματικό τους συμφέρον. Η μοναδική ίσως διαφορά που τους διακρίνει από τους γάλλους πολιτικούς, είναι η έντονη προσπάθεια απόκρυψης σκανδαλοθηρικών γεγονότων της οικογενειακής ή σεξουαλικής τους ζωής. Δεν υπάρχει σε άλλες μεγάλες χώρες, όπως π.χ. στις ΗΠΑ, στη Γερμανία ή στη Βρετανία η ανεκτικότητα της γαλλικής κοινωνίας σε θέματα ηθικής τάξης, η οποία διαχωρίζει τα ερωτικά σκάνδαλα από την καθημερινότητα της πολιτικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας ενός πολιτικού. Σε άλλες χώρες τέτοια γεγονότα πραγματοποιούνται με μεγάλη μυστικότητα και συνήθως δεν φτάνουν στα ΜΜΕ για να ενημερωθούν οι πολίτες. Όταν όμως αποκαλύπτονται, σηματοδοτούν την αμετάκλητη πολιτική απαξίωση ή την αποχώρηση του ηγέτη από την πολιτική σκηνή. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν π. χ. το ερωτικό σκάνδαλο του Πολ Γούλφοβιτς που τον οδήγησε σε παραίτηση από την προεδρία της Παγκόσμιας Τράπεζας ή το σεξουαλικό σκάνδαλο του Μπιλ Κλίντον με τη Μόνικα Λεβίνσκι, που ήταν η αιτία της έναρξης της διαδικασίας αποπομπής του από το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ, χωρίς τελικά να ληφθεί καταδικαστική απόφαση από την ειδική επιτροπή της Γερουσίας.
Εντελώς διαφορετική ήταν η περίπτωση της παραίτησης του Βίλι Μπραντ από την προεδρία του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος (SPD), το 1987, όταν διόρισε ως εκπρόσωπο τύπου την ελληνίδα Μαργαρίτα Μαθιοπούλου, η οποία δεν ήταν κομματικό μέλος. Ο ίδιος διευκρίνισε πως η ανάθεση αυτών των υπεύθυνων καθηκόντων σε μια νέα και όμορφη γυναίκα, σηματοδοτούσε μια νέα προσπάθεια για ανανέωση και αναγέννηση του κόμματος. Κάποιες σκανδαλοθηρικές εφημερίδες, εκτός από τις άλλες καταγγελίες, υπαινίχθηκαν (χωρίς να υπάρχουν στοιχεία), πως πίσω από την ενέργεια του βραβευμένου με Νόμπελ πρώην καγκελάριου, ίσως κρυβόταν «ένας κρυφός γεροντικός έρωτας». Οι κίνδυνοι και οι παγίδες των πολιτικών αντιπάλων ελλοχεύουν με διαφορετικές μορφές και τρόπους εφαρμογής, όταν στο πολύ κοντινό περιβάλλον ενός ηγέτη κυκλοφορεί μια ταλαντούχα και όμορφη γυναίκα, η οποία ενδεχομένως να αποτελέσει την αιτία και για αναξιόπιστες φήμες.
Υπάρχουν άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, των ΜΜΕ ή της πολιτικής, που αξιοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τα προσωπικά τους συμφέροντα εκμεταλλευόμενοι τα σεξουαλικά πάθη των ηγετών. Αυτά τα πάθη, κρυμμένα στο υποσυνείδητο ανθρώπων με ψυχολογικά συμπλέγματα από τα νεανικά τους χρόνια (ιδίως σε άτομα που, λόγω μέτριας εξωτερικής εμφάνισης, στερήθηκαν το ερωτικό βλέμμα όμορφων γυναικών), έρχονται στην επιφάνεια όταν κάποιος μεθύσει από τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας και χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας από τους ύμνους εκατοντάδων αυλοκολάκων που τον περιστοιχίζουν. Τότε, η δύναμη της εξουσίας μεταβάλλεται και σε ελιξίριο ερωτικής ζωτικότητας, όπως αποφάνθηκε ο Χένρι Κίσινγκερ ο οποίος χαρακτήρισε την εξουσία ως «υπέρτατο αφροδισιακό». Αυτός ο πανέξυπνος, ο αδίστακτος, ο πανούργος αλλά και ταλαντούχος πολιτικός, που αιματοκύλησε{1} κράτη και λαούς στο όνομα της Δημοκρατίας και ανεβοκατέβαζε δικτάτορες στην εξουσία για να τιμηθεί τελικά και με το Νόμπελ Ειρήνης, θα πρέπει μάλλον να χρησιμοποίησε ως διπλωματικό όπλο αυτά τα πάθη, για να καταστήσει υποχείριά του αξιωματούχους άλλων χωρών. Τον ίδιο χαρακτηρισμό, με άλλες λέξεις, έδωσε και η γνωστή μας από τις υποθέσεις διαφθοράς της Ελφ-Ακιτέν και των φρεγατών της Ταϊβάν Κριστίν Ζονκούρ{2}, η συγγραφέας του αποκαλυπτικού βιβλίου «Η Πόρνη της Δημοκρατίας». Σε κάποια από τις συνεντεύξεις της σε γαλλική εφημερίδα, είπε πως το χρήμα, η πολιτική εξουσία και η μέθη από τους προβολείς της δημοσιότητας των ΜΜΕ, επενεργούν στους ηγέτες όπως το ερωτοδιεγερτικό «βιάγκρα».
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «Οι Αμαζόνες της Δημοκρατίας» Ρενό Ρεβέλ, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «L’ Express», εξειδικεύει το θέμα της εκμετάλλευσης αυτών των παθών από τα ΜΜΕ. Οι ιδιοκτήτες αυτών των μέσων στέλνουν, συνήθως, για συνεντεύξεις σε τέτοιους ευάλωτους πολιτικούς ηγέτες, όμορφες και ταλαντούχες νεαρές γυναίκες για να δημιουργήσουν μόνιμες εστίες αποκλειστικής πληροφόρησης. Σαν παράδειγμα έφερε την περίπτωση του περιοδικού «Παρί-Ματς», το οποίο κατάστρωσε σχέδιο για καλύτερη ενημέρωση των αναγνωστών του, στέλνοντας για συνεντεύξεις την πανέμορφη δημοσιογράφο του Βαλερί Τριερβελέρ (μετέπειτα επίσημη ερωμένη του Φ. Ολάντ), όταν διαπίστωσαν πως ο Φρ. Μιτεράν την λοξοκοίταζε με «ερωτική απληστία». Ο Ρεβέλ, αναφερόμενος στην έλξη που ασκεί η εξουσία και το χρήμα σε γυναίκες δημοσιογράφους, καλλιτέχνιδες ή σε όμορφα μοντέλα, μιλά για άφθονη θηλυκή προσφορά ερωτικών απολαύσεων σε ισχυρούς πολιτικούς ηγέτες από μια «enfilade de jambes-en-l’air» (μια σειρά από αραδιασμένα πόδια στον αέρα). Αραδιασμένες και ανοιχτές γυναικείες γάμπες με αντικαταβολή αντιτίμου! Η πολυτελής πορνεία στην εξιδανικευμένη μορφή της.
Στην περίοδο της δεκαετίας του 1980 που άρχισε η σταδιακή μετάλλαξη της Ευρώπης σε νεοφιλελεύθερη Ένωση, καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμιτ, ένας μετριοπαθής πολιτικός ο οποίος δεν έδωσε αφορμές για να αμφισβητηθεί η εντιμότητα και η ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Τον είδαμε στα κείμενα του Βενσάν Ζοβέρ, ως έμπιστο φίλο των ΗΠΑ και υπέρμαχο των ιδεών για ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ, να καθησυχάζει το Ρόναλντ Ρίγκαν, το 1981, για τις πολιτικές προθέσεις του Φρανσουά Μιτεράν. Τον επόμενο χρόνο (Οκτώβρης 1982) παρέδωσε την εξουσία στον εκλεγμένο καγκελάριο της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) Χέλμουτ Κολ.
Ο νέος χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος, (μαζί με το γάλλο πρόεδρο Φ. Μιτεράν) συντέλεσε, με τις κατάλληλες οικονομικές προσαρμογές και ρυθμίσεις, στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη αν και, ως ένθερμος οπαδός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, πίστευε πως η διαμορφούμενη νέα οικονομική πραγματικότητα θα ωφελούσε τους ευρωπαϊκούς λαούς. Με λίγα λόγια πίστευε και εργάστηκε για μια νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι για μια γερμανική Ευρώπη με ιδεολογικές τάσεις του μεσοπολέμου.
Ο Χέλμουτ Κολ υπήρξε, από το 1982 και ως το 1998, ο μακροβιότερος καγκελάριος της Γερμανίας. Θεωρείται αρχιτέκτονας της γερμανικής ενοποίησης και συνεργάστηκε αρμονικά με το Φρ. Μιτεράν για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Νομισματική Ένωσης. Μ’ όλο που γενικά αναγνωρίστηκε η ικανότητά του να ασκεί τα ηγετικά του καθήκοντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι αλλά και στελέχη της εσωκομματικής αντιπολιτευτικής ομάδας, τον κατηγορούσαν για άξεστο επαρχιώτη, για υπερφίαλο κι’ αλαζόνα συνομιλητή και για κακόβουλο κι’ εκδικητικό άτομο, ακόμα και στις σχέσεις του με κομματικούς του συνεργάτες. Τον συνέκριναν με τους κοσμοπολίτες σοσιαλδημοκράτες καγκελάριους Βίλι Μπραντ και Χέλμουτ Σμιτ, για να τονίσουν εντονότερα τα ελαττώματά του. Οι αντιθέσεις του με μερίδα του τύπου και ιδίως με το «Der Spiegel», ήταν η αιτία μιας μακρόχρονης αντιπαράθεσης με τους συντάκτες αυτής της εφημερίδας. Τους αποκαλούσε «υποκείμενα» που συνέτασσαν ρυπαρογραφήματα και «ως μια εταιρεία αποκομιδής απορριμμάτων».
Παρά το ζοφερό αυτό προφίλ του που σκιαγράφησαν οι αντίπαλοί του, ο Κολ άνοιξε νέους δρόμους διπλωματικής ευελιξίας (με την καλύτερη εφαρμογή της «οστπολιτίκ»{3} του Μπραντ), που οδήγησαν τη Γερμανία στην επανένωση αλλά και στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Αυτοί οι αντίπαλοι δεν βρίσκονταν μόνο στα αντιπολιτευόμενα κόμματα αλλά και μέσα στο ίδιο του το κόμμα, το CDU. Οι αντιδράσεις του ήταν βίαιες και λεκτικά άκομψες. Για τη στενή συνεργάτιδά του και μετέπειτα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, που τη θεωρούσε «προστατευόμενή του», συνήθιζε να λέει πως ήταν «ένα πολιτικό μηδέν, ένα τίποτα», που την ανάσυρε και την πρόβαλε στην πολιτική σκηνή με την υπουργοποίησή της, ενώ από αδεξιότητα «δεν ήξερε να φάει κανονικά με μαχαίρι και με πιρούνι». Αυτή η «αδέξια» πολύ γρήγορα τον διέψευσε. Κυβέρνησε επιτυχημένα τη Γερμανία για δώδεκα ολόκληρα χρόνια ως καγκελάριος και στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2017 το κόμμα της (CDU) έλαβε και πάλι την πρώτη θέση.
Ο Χ. Κολ, λίγο πριν από το εγκεφαλικό που τον άφησε ανάπηρο και στην κορύφωση της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, αποδοκιμάζοντας την επιβολή, από πλευράς της Γερμανίας της πολιτικής της λιτότητας, δήλωσε αγανακτισμένος σε συντάκτη γαλλικής εφημερίδας πως η Μέρκελ, αυτό το «αλητοκόριτσο, ετοιμάζεται να σκοτώσει την Ευρώπη μου» (la gamine est en train de tuer mon Europe). Αυτός ο φιλοευρωπαϊσμός του βασιζόταν στις αρχές της ισότητες των κρατών/μελών και γι’ αυτό πίστευε πως, η ΕΕ δεν θα έπρεπε να επιβάλει με αυστηρή τυποποίηση γενικούς άτεγκτους κανόνες, αλλά όφειλε να σέβεται τις τοπικές και εθνικές ταυτότητες των κοινωνιών που απαρτίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Για τον άλλο στενό συνεργάτη του, το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μια σκοτεινή μορφή της γερμανικής αλλά και ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, οι χαρακτηρισμοί του ήταν ακόμα πιο σκληροί. Πίστευε πως ο Σόιμπλε, από δόλια πρόθεση ή ανικανότητα και πολιτική ανωριμότητα, προσπαθώντας να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση για να αναρριχηθεί στην ηγεσία του κόμματος, συνάσπισε όλους τους εχθρούς του εναντίον του όταν ξέσπασε η θύελλα για τα οικονομικά σκάνδαλα της παράνομης χρηματοδότησης του κόμματός του.
Για τις εξελίξεις όμως στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU) που οδήγησαν στην απομάκρυνση και κομματική απαξίωση του Χέλμουτ Κολ, μετά τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα, θα μιλήσουμε στα επόμενα δυο άρθρα μας.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Ο αγγλοαμερικανός αρθρογράφος και συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς γράφει στο βιβλίο του «Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ» πως, ο πρώην υπουργός εξωτερικών θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για δημιουργία πολύνεκρων εστιών πολέμου και για διευκόλυνση επικράτησης δικτατορικών καθεστώτων κ.ά., στην Κύπρο, στην Ινδονησία, στη Χιλή, στο Μπανγκλαντές κλπ. Για όλη αυτή την «ειρηνική προσφορά του» ο Κίσινγκερ τιμήθηκε το 1973 με το Νόμπελ Ειρήνης. Τις περισσότερες φορές τέτοιες τιμητικές διακρίσεις αποδίδονται για καθαρά πολιτικούς λόγους ή για να αποκτήσει ένα άτομο κύρος για μελλοντική πολιτική ανέλιξη που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας οργανωμένης ομάδας διεφθαρμένων ή ακόμα όταν σκόπιμα ή από αφέλεια εξυπηρετούνται τα συμφέροντα κάποιας άλλης χώρας. Τέτοια περίπτωση τιμητικής διάκρισης ήταν η απονομή από τη Γερμανία στον Γ. Παπανδρέου βραβείου για την εύκολη και χωρίς αντιπροτάσεις αποδοχή του 1ου μνημονίου, ώστε να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της μεταβίβασης του τεράστιου όγκου των ελληνικών ομολόγων από τη Deutsche Bank στο γερμανικό κράτος. Η απονομή του γερμανικού κρατικού βραβείου «Quadriga» πραγματοποιήθηκε στις 3 του Οκτώβρη 2010 στο Βερολίνο, από τον πρόεδρο της τράπεζας «Ντόιτσε Μπανκ» Γιόζεφ Άκερμαν.
[2].– Στη δεύτερη επταετία της προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν (μετά το 1988) πραγματοποιήθηκαν παράνομες χρηματοδοτήσεις της πετρελαϊκής εταιρείας «Ελφ Ακιτέν» σε αφρικανικές χώρες και χαριστικές χρηματοδοτήσεις στην εταιρεία κλωστοϋφαντουργίας του Μωρίς Μπιντερμάν. Το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε το 1994 και αποδείχτηκε η ανάμειξη προσώπων του άμεσου κομματικού και κυβερνητικού περιβάλλοντος του Μιτεράν και κυρίως του υπουργού Ρολάν Ντιμάς. Ο πρώην υπουργός είχε μακρόχρονες δικαστικές περιπέτειες, κυρίως από τις αποκαλύψεις στο δικαστήριο της παλιάς ερωμένης του Κριστίν Ντεβιέρ-Ζονκούρ, αλλά και τις αφηγήσεις της στο βιβλίο της «La putain de la République» (Η πόρνη της Δημοκρατίας). Η Ζονκούρ καταδικάστηκε για συμμετοχή στο σκάνδαλο μαζί με άλλα τριανταεφτά στελέχη της εταιρείας, αλλά σε συνέντευξή της σε γαλλική εφημερίδα μίλησε για τους πολιτικούς που κρύβονταν για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος τους στο μεγάλο φαγοπότι και έτσι, ισχυρίζεται, «Je suis devenue la putain de la République pour sauver les putains au masculin» (Έγινα/κατάντησα η πόρνη της Δημοκρατίας για να σωθούν οι αρσενικές πόρνες).
[3].– Από τη δεκαετία του 1960 ο Βίλι Μπραντ, ως δήμαρχος του Βερολίνου, εμπνεύστηκε την πολιτική της διεύρυνσης των σχέσεων της Δυτικής Γερμανίας με τις χώρες της κομμουνιστικής Ανατολικής Ευρώπης. Αργότερα, ως υπουργός εξωτερικών και καγκελάριος, εφάρμοσε αυτή την πολιτική της «προσέγγισης» με υπέρβαση των φραγμών που απέκλειαν ως τότε το διάλογο ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα της διχοτομημένης Γερμανίας. Στην προσπάθειά του αυτή, αλλά και στην πρόθεσή του για εφαρμογή μιας δίκαιης για το λαό οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, τον συμπαραστάθηκαν δημιουργικά οι συνεργάτες του και κορυφαία στελέχη του κόμματος SPD, o Χέρμπερτ Βένερ, ο Έγκον Μπαρ και ο μετέπειτα μετριοπαθής καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ. Η «ostpolitik» και ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας των οικονομικοκοινωνικών μετρων, αποτέλεσαν την αφορμή έντονων αντιδράσεων από ακραίες πολιτικές ομάδες. Τα συνθήματα μίσους έφταναν ως το σημείο «να στηθεί στον τοίχο ο προδότης καγκελάριος». Από τη μεταγενέστερη εξέλιξη των γεγονότων αποδείχτηκε πως, χωρίς την ostpolitik του Μπραντ, ο Χέλμουτ Κολ θα ήταν αδύνατον να επιτύχει την επανένωση των δυο Γερμανιών.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
