Το σκάνδαλο που έφερε στο προσκήνιο την Αγκελα Μέρκελ
Το εικοστό άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Χέλμουτ Κολ-Η άδοξη πτώση και οι φιλόδοξοι επίγονοι
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Χέλμουτ Κολ-Η άδοξη πτώση και οι φιλόδοξοι επίγονοι
Άρθρο Νο 20, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Ο λόγος για τον οποίο η Thyssen δωροδόκησε τον Κίεπ αλλά και κατάθεσε άλλες είκοσι φορές μικροποσά στα ταμεία του CDU, φαίνεται ολοκάθαρα στην επιστολή του Κίεπ προς τον Χ. Κολ που δημοσίευσε η εφημερίδα «Bild» τον Απρίλη του 2000. Σ’ αυτή, ο τότε ταμίας (1991) της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης υπενθυμίζει στον καγκελάριο τη «χρήσιμη» διαμεσολάβηση του Σράιμπερ στη χρηματοδότηση του κόμματος από την Thyssen και πως με τη συναίνεση του Κολ και τις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, κατάφερε η εταιρεία, με την άρση των περιορισμών, να πουλήσει άρματα «Fuchs» στη Σαουδική Αραβία. Επίσης, τον παρακαλούσε να βοηθήσει για να λάβει η εταιρεία άδεια κατασκευής εργοστασίου θωρακισμένων οχημάτων στον Καναδά, ώστε να «δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας» (το βασικό επιχείρημα κάποιων φοροφυγάδων επιχειρηματιών!), προφανώς για εξειδικευμένους γερμανούς μηχανικούς και τεχνίτες.
Ήδη έχουμε αναφέρει ότι στο γερμανικό κράτος η διαφθορά των πολιτικών ηγετών είναι νομιμοποιημένη. Ο καγκελάριος Χ. Κολ αναγνώρισε, σε ανακριτική επιτροπή του κοινοβουλίου και στο δικαστήριο, πως έλαβε ως δωρεά δυο εκατομμύρια μάρκα, τα οποία διαχειρίστηκε μόνος του για να διευκολύνει την προεκλογική εκστρατεία των επιλεγμένων και ικανών, κατά την απόλυτη κρίση του, υποψήφιων βουλευτών του CDU. Το αν από το προαναφερόμενο ποσό κράτησε και ο ίδιος το δικό του μερίδιο, ήταν «μια λεπτομέρεια» που δεν ενδιέφερε τα ανακριτικά όργανα. Άλλωστε, είχε δηλώσει πως δεν θα αποκάλυπτε τις πηγές αυτών και άλλων εσόδων «γιατί είχε δώσει το λόγο του στους δωρητές πως δεν θα γνωστοποιούσε την ταυτότητά τους», διότι θα είχαν ποινικές ευθύνες και επιβολή προστίμων για φοροδιαφυγή. Με λίγα λόγια, είχε το νόμιμο δικαίωμα να μην αποκαλύψει και στους δικαστές τα ονόματα αυτών που τον δωροδόκησαν με τρόπο ποινικά κολάσιμο. Μια τέτοια πράξη στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα ήταν τελείως αδιανόητη.
Ο γερμανός συνταγματολόγος καθηγητής Χανς Χέρμπερτ αποφάνθηκε πως, τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές «εφαρμόζονται μόνο στη Μαφία». Η «ομερτά» για την κάλυψη έκνομων πράξεων φαίνεται καθαρά πως δεν είναι ποινικό αδίκημα, σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, αφού η μόνη συνέπεια για τον Κολ ήταν η έκπτωσή του από την προεδρία του κόμματός του με εσωκομματικές διαδικασίες. Ήταν τότε που έλαμψε το άστρο του στενού συνεργάτη του Κολ και δεύτερου στην κομματική ιεραρχική βαθμίδα, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος κλήθηκε να ασκήσει τα προεδρικά καθήκοντα στη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση. Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Ξεσκεπάστηκε η δωροδοκία του από την Thyssen, με τη διαμεσολάβηση του εμπόρου όπλων Κάρλχαϊντζ Σράιμπερ και άρχισε εναντίον του ένας σκληρός εσωκομματικός πόλεμος.
Το γεγονός αποκαλύφθηκε από τη ταμία του κόμματος, τη βουλευτίνα Μπριγκίτε Μπαουμάιστερ, η οποία αντικατέστησε τον Βάλτερ Κίεπ και είχε στο αρχείο της όλες τις καταστάσεις των πολιτικών του CDU που δωροδοκήθηκαν από διάφορα φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Ο Σόιμπλε στην αρχή αρνήθηκε πως γνώριζε το Σράιμπερ και πως το ποσό των εκατό χιλιάδων μάρκων της Thyssen που προοριζόταν για το κόμμα το κατακράτησε η ίδια η Μπαουμάιστερ. Απέδωσε τα ελατήρια της καταγγελίας σε κακόβουλη πρόθεση {1}, με σκοπό κάποιοι να αποτρέψουν την κανονική εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος. Μετά την παραίτηση Κολ και την ανακήρυξή του ως επίτιμου προέδρου του CDU, η ανάθεση της προεδρίας στο Σόιμπλε θεωρήθηκε από πολλά στελέχη ως προσωρινή λύση σε μια ανώμαλη, για το κόμμα, περίοδο.
Αργότερα ο Σόιμπλε, κατά τις ανακρίσεις, έπεσε σε αντιφάσεις και ομολόγησε πως συνάντησε το Σράιμπερ μια φορά, ενώ στη συνέχεια «θυμήθηκε» και μια δεύτερη συνάντησή τους. Ως νέος προσωρινός πρόεδρος του κόμματος και ηγέτης μετά την παραίτηση του Κολ, θέλησε να δείξει σε δικαστές, στα ΜΜΕ, στους ψηφοφόρους και στους βουλευτές του κόμματός του, πως ήταν αποφασισμένος να προβεί σε αναδιοργάνωση του CDU και να επιβάλει έντιμους όρους διοίκησης στα κομματικά όργανα. Δήλωσε πως θα παραπέμψει στη Δικαιοσύνη έναν λογιστή που ήταν υπεύθυνος για τα οικονομικά του κόμματος, αλλά φάνηκε «μεγαλόψυχος» προς το πρώην αφεντικό του, δηλώνοντας πως δεν θα ζητούσε, με δικαστική προσφυγή, αποζημίωση από τον Χ. Κολ «αν και με τις ενέργειές του επιβάρυνε το κόμμα με βαριά πρόστιμα». Φαίνεται όμως πως τα στοιχεία της Μπαουμάιστερ ήταν αποκαλυπτικά, ώστε να πείσουν την κοινοβουλευτική ομάδα για να τον αναγκάσει να παραιτηθεί και να ανακαλέσει τη νέα υποψηφιότητά του ως προέδρου του κόμματος. Ακόμα και στενοί κομματικοί του φίλοι είχαν εξοργιστεί με την αμφιταλαντευόμενη στάση του στη διάρκεια τον ανακρίσεων. Στις 16 Φεβρουαρίου 2000, ο Σόιμπλε ανάγγειλε δημόσια πως είχε αποσύρει την υποψηφιότητά του για την προεδρία του κόμματος.
Από πλευράς δικαστικών αρχών η υπόθεση έκλεισε (κατά το γνωστό δικαστικό μοτίβο για τους διεφθαρμένους πολιτικούς) «ελλείψει συγκεκριμένων αποδεικτικών στοιχείων». Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Για όλα τα σκάνδαλα που περιγράψαμε, τα ηγετικά στελέχη και οι βουλευτές του CDU δεν είχαν καμιά απολύτως ποινική ευθύνη. Φαίνεται πως το μόνο αθώο θύμα σ’ αυτό το φαύλο κύκλο της παρανομίας και των δωροδοκιών, ήταν ο αδέκαστος δικαστής Γιόργκ Χίλινγκερ που πλήρωσε με τη ζωή του (σύμφωνα με τις φήμες) την εντιμότητά του. Προσπαθούσε πεισματικά να αποδείξει τη γερμανική πολιτική διαφθορά μέσα από τις παρεμβάσεις ενός εμπόρου όπλων και μιας πανίσχυρης εταιρείας που συντέλεσε αποτελεσματικά, πριν από μερικές δεκαετίες, στην άνοδο του ναζισμού.
Όλες οι υποθέσεις έκλεισαν το 2004 με την επιβολή, από το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο, ενός προστίμου 21 εκατομμυρίων ευρώ στο κόμμα της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης. Το τεράστιο έλλειμμα του ταμείου από αυτό και άλλα μικρότερα πρόστιμα που επιβλήθηκαν από τις πολύχρονες δίκες, καλύφθηκε γρήγορα, κυρίως από νόμιμα δηλωμένες και φορολογημένες χορηγίες πάμπλουτων επιχειρηματιών. Αρκεί να ειπωθεί πως ένας από αυτούς, ο Λέο Κιρχ, κατάθεσε στο ταμείο του κόμματος ένα εκατομμύριο ευρώ.
Ο Χέλμουτ Κολ, μετά από δεκαέξι χρόνια στην ηγεσία του κόμματος και της καγκελαρίας, αποχώρησε άδοξα από την ενεργό πολιτική ζωή. Είδε αυτόν που προόριζε για διάδοχό του, το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, να του φέρεται στις δύσκολες στιγμές του με αχαριστία, αλλά και πρέπει να χάρηκε όταν τον αντίκρισε, τη στιγμή που σχεδόν κρατούσε το πηδάλιο της εξουσίας, να κατακρημνίζεται στην τρικυμία ενός σκανδάλου και μιας προϋπάρχουσας αναπηρίας{2}. Αυτά τα δυο απρόβλεπτα γεγονότα έφεραν στην ηγεσία του CDU, ύστερα από δυο εκλογικές αναμετρήσεις, την «αγαθή προστατευόμενή του, η οποία δεν ήξερε να φάει κανονικά με μαχαίρι και με πιρούνι». Η Άνγκελα Μέρκελ θεωρήθηκε από το κομματικό επιτελείο, μετά την αποτυχία του Έντμουντ Στόιμπερ στις βουλευτικές εκλογές του 2002, πως ήταν το έντιμο και ανανεωτικό στοιχείο για την ανάκαμψη της αξιοπιστίας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης. Όπως αποδείχτηκε, οι προβλέψεις δικαιώθηκαν αφού, μετά την εφταετία της σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ (έναν ηγέτη του χαμερπούς πολιτικού επιπέδου Μπαρόζο), η Μέρκελ οδήγησε και πάλι, το 2005, το CDU στην εξουσία.
Η συγκαλυμμένη πικρία του Σόιμπλε γι’ αυτή την αναπάντεχη «τύχη» της Μέρκελ, αποτελεί καθοριστικό ανταγωνιστικό στοιχείο στις σχέσεις των δυο πρώτων ηγετικών στελεχών του CDU. Όμως, η παντοδυναμία που απόκτησε ως υπουργός οικονομικών με τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικονομική κρίση του 2008/9, ικανοποίησε τη φιλοδοξία του για εξουσία αφού, μαζί με τους μεγάλους τραπεζίτες, ήταν ως τον Οκτώβρη του 2017 ο πραγματικός ηγέτης της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Διότι είναι αναμφισβήτητο γεγονός, με βάση τα σημερινά οικονομικοπολιτικά δεδομένα, πως όποιος έχει την πολιτική δύναμη να ελέγχει το χρέος και τους προϋπολογισμούς των κρατών/μελών της ΕΕ, αυτός είναι και ο πραγματικός ηγέτης της Ευρώπης{3}.
Ίσως, κάποιοι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες να προβληματίστηκαν από αυτή την απόλυτη οικονομικοπολιτική δύναμη του Σόιμπλε και γι’ αυτό προετοίμασαν «ένα αντίβαρο», χωρίς ωστόσο να ξεφύγουν οι γενικότερες ρυθμίσεις από τη γερμανική επιρροή. Στον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας» (European Stability Mechanism) που τέθηκε σε εφαρμογή τον Ιανουάριο του 2013 και αποτελεί ένα μόνιμο πρόγραμμα χρηματοδότησης για τα 19 μέλη της Ευρωζώνης, επικεφαλής είναι και πάλι Γερμανός, ο Κλάους Ρέγκλινγκ. Ο τυχόν δανεισμός, με εξαιρετικά αυστηρούς όρους, των υπερχρεωμένων χωρών/μελών θα γίνεται με πολύ χαμηλό επιτόκιο από αυτό το ταμείο, γνωστό από τα αρχικά του ως ESM, αλλά μόνον όταν δώσει εντολή το Γιούρογκρουπ μετά από εξονυχιστικούς ελέγχους και αυστηρούς όρους «μεταρρυθμίσεων». Το «αντίβαρο» προς το παρόν είναι πολύ ελαφρύ, σχεδόν ανύπαρκτο και ο οποιοσδήποτε γερμανός υπουργός οικονομικών θα εξακολουθεί να είναι πανίσχυρος στα πλαίσια των αποφάσεων της ΕΕ.
Πάντως, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις που θα υπάρξουν στο μέλλον, από μια περισσότερο αυτόνομη οικονομική πολιτική του ESM και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (της οποίας το ρόλο προσπαθεί η Γερμανία να υποβαθμίσει με συνεχείς κατηγορίες και αντιπροτάσεις), η οικονομικοκοινωνική πολιτική της ΕΕ θα εξαρτιέται απόλυτα από τις αποφάσεις της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας. Χωρίς ριζική αλλαγή της άκαμπτης και αντικοινωνικής οικονομικής πολιτικής της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας (της Ευρωζώνης), οι διαφαινόμενες ανησυχητικές και ταχύτατα ανερχόμενες ακραίες και ευρωσκεπτικιστικές πολιτικές τάσεις στις κομματικές ισορροπίες των κρατών/μελών της ΕΕ, θα οδηγήσουν γρήγορα (αν η Ευρώπη δεν επιστρέψει στις πολιτιστικές της αξίες) σε αποσύνθεση ένα υπέροχο όραμα των ευρωπαϊκών λαών.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Η Μπριγκίτε Μπαουμάιστερ, στο βιβλίο που έχει εκδώσει το 2004 με τίτλο «Welchen Preis hat die Macht – Eine Frau zwischen Kohl und Schäuble» (Ποια τιμή έχει η εξουσία-Μια γυναίκα ανάμεσα στον Κολ και στο Σόιμπλε), εξηγεί τους λόγους αποκάλυψης της δωροδοκίας του Σόιμπλε. Στις 288 σελίδες του βιβλίου, που κάποιοι το χαρακτήρισαν ως «βιβλίο εκδίκησης», η τρεις φορές εκλεγμένη βουλευτίνα στο γερμανικό κοινοβούλιο και πρώην ταμίας του CDU, περιγράφει με λεπτομέρεια τα γεγονότα της δωροδοκίας του Σόιμπλε με τις εκατό χιλιάδες μάρκα. Και στο βιβλίο αλλά και σε συνέντευξή της στη γερμανική τηλεόραση, δήλωσε πως δεν έκανε τις αποκαλύψεις από μνησικακία, αλλά γιατί πίστευε πως ο Σόιμπλε ήταν ακατάλληλος να αναδειχθεί πρόεδρος του κόμματος και μελλοντικός καγκελάριος. Τον χαρακτήρισε ως «ψυχρό, αλαζόνα και ως άνθρωπο με έμφυτη καταστροφική βαρβαρότητα». Γράφει ακόμα πως, ένας ηγέτης κράτους πρέπει να διαθέτει επιχειρηματική έμπνευση, διανοητική και πνευματική ικανότητα αλλά και ανθρώπινο μεγαλείο, δηλαδή προσόντα τα οποία στερείται ο Σόιμπλε.
[2].- Στις 12 του Οκτώβρη 1990, ο Σόιμπλε υπήρξε θύμα δολοφονικής απόπειρας εναντίον του, σε μια προεκλογική συγκέντρωση στην πόλη Όπεναου, του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Έμεινε ανάπηρος και από τότε κυκλοφορούσε με αναπηρικό καρότσι. Ο τριανταεξάχρονος δράστης Ντίτερ Κάουφμαν κρίθηκε από το δικαστήριο σχιζοφρενής και διατάχθηκε ο εγκλεισμός του σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Ομολόγησε πως είχε προβεί σε αυτή την πράξη για να εκδικηθεί «τον φυσικό και ψυχολογικό τρόμο του (γερμανικού) κράτους», δολοφονώντας το Σόιμπλε, ένα ηγετικό στέλεχος που «ήταν το ιδανικό σύμβολο της σκληρότητας της κρατικής εξουσίας». Είναι βέβαιο πως χωρίς αυτή την αναπηρία του θα ανέπτυσσε σκληρότερη και πολλαπλάσια κομματική δραστηριότητα και θα κατατρόπωνε τους πολιτικούς του αντιπάλους.
[3].-Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι ηγέτες των κρατών/μελών της ΕΕ) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), έχουν χάσει τη θεσμική τους εξουσία από την περίοδο έναρξης της οικονομικής κρίσης. Η εξουσία αυτή μεταβιβάστηκε ipso facto στην άτυπη Ευρωομάδα (Γιούρογκρουπ), η οποία, με τη στήριξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, κυβερνά στην πραγματικότητα την Ευρώπη. Στη σημερινή νεοφιλελεύθερη ΕΕ, το άτυπο όργανο που ελέγχει «το χρήμα», είναι και ο πραγματικός κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
