Μια διαφορετική ματιά στην επίσκεψη του Τούρκου Σουλτάνου στην χώρα μας
Αν ο λόγος της επίσκεψης Ερντογάν στην Ελλάδα ήταν η επιχείρηση από-περιθωριοποίησης του Τούρκου Προέδρου, αυτή απέτυχε. Όχι μόνον δεν αποτέλεσε η Ελλάδα το σκαλοπάτι, όπως έγραψε ο ευρωπαϊκός Τύπος, για να επανέλθει ο Ερντογάν στην ευρωπαϊκή αυλή, αλλ’ απεναντίας πρόσθεσε και άλλες επιφυλάξεις στους Ευρωπαίους, σχετικώς με το αν μπορεί κάποιος να συνεννοηθεί στα σοβαρά μαζί του.
Από την άλλη πλευρά αν η Ελλάδα πίστευε, είτε με δική της πρωτοβουλία είτε κατόπιν πιέσεως των Δυτικών, να προσκαλέσει τον Ερντογάν, επενδύοντας σε μετριασμό της έντασης μεταξύ των δύο χωρών, όπως άλλωστε είναι η δογματική θέση του Ν. Κοτζιά, τότε και αυτή η προοπτική απέτυχε παταγωδώς.
Απέτυχε αφενός ως προς την τακτική, όπου ο Πρόεδρος Π. Παυλόπουλος -που δεν έδειξε κατά την πολιτική του πορεία ότι κοσμείται με ιδιαίτερες πολιτικές αρετές, το αντίθετο μάλιστα- αντέστρεψε εντελώς το κλίμα επιχειρώντας ακαδημαϊκή διάλεξη, αφού εκ του θεσμικού ρόλου του δεν μπορεί να εισέλθει στην ουσία των πραγμάτων, η οποία έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν να αναπτύξει ανθελληνικές θέσεις αναπάντητες, εντός του ελληνικού προεδρικού Μεγάρου.
Εκείνο όμως που με απασχολεί περισσότερο, αλλά φαίνεται ότι δεν απασχολεί την αξιωματική αντιπολίτευση, είτε επειδή συμφωνεί είτε λόγω της απειρίας των συμβούλων του προέδρου της Ν.Δ., είναι ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική άλλαξε ριζικώς και ως προς τη στρατηγική. Μού είναι δύσκολο να αντιληφθώ τους λόγους, για τους οποίους ο Ν. Κοτζιάς αποφάσισε, κατά δήλωσή του, να συνομιλήσει για τα πάντα με τους Τούρκους.
Πάγια θέση των ελληνικών κυβερνήσεων, εδώ και δεκάδες χρόνια, είναι ότι η μόνη διαφορά που έχουμε είναι η υφαλοκρηπίδα και απολύτως τίποτε άλλο. Μάλιστα δε, ούτε για την υφαλοκρηπίδα πρέπει να συζητούμε, εφόσον, κατά πάγια πάλι τακτική, υποστηρίζουμε ότι αυτό το θέμα πρέπει να λυθεί στην Χάγη. Είναι απορίας άξιον λοιπόν, ποιοι οι λόγοι της μετατροπής της πολιτικής, να συζητούμε εφ’ όλων των θεμάτων, τα οποία είναι οι απαιτήσεις των Τούρκων έναντί μας, κι εμείς να βρισκόμαστε στη θέση του απολογούμενου.
Αυτό το άνοιγμα των θεμάτων είναι προσφιλής τακτική του Ν. Κοτζιά, ο οποίος και το διεθνές θέμα του σκοπιανού ζητήματος, όπου ο ΟΗΕ ανέλαβε την επίλυσή του, το μετέτρεψε σε διμερές, δέχθηκε μόνον πενταμερή στο Κυπριακό με την άκρως ενδιαφερομένη Ε.Ε. να παρατηρεί απλώς, και μόνος αυτός -όπως και στην περίπτωση της Τουρκίας- εξ όλων των διατελεσάντων ΥΠΕΞ, αποφάσισε να τα επιλύσει.
Εύχομαι και ελπίζω να μη διακατέχεται από σύνδρομο τύπου Ταλεϋράνδου, αισθανόμενος ότι είναι τόσο ικανός ώστε όλοι οι άλλοι να ωχριούν μπροστά του. Θα είναι επιζήμιο για τον ελληνισμό. Δε μπορώ όμως και να εξηγήσω την ακολουθούμενη τακτική.
Η απλή, σταθερή και αξιόπιστη απάντηση για έναν διπλωμάτη, στο αίτημα του Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης, είναι απλή: Η Ελλάδα, εφαρμόζοντας το διεθνές δίκαιο, δεν αναγνωρίζει ύπαρξη θέματος αναθεώρησης της Συνθήκης. Τίποτε άλλο, δεν χρειάζεται. Τα επί πλέον λόγια, είναι σα να δικαιολογούμε την θέση μας. Και η δικαιολογία είναι ίδιον του αμυνόμενου και κατηγορούμενου.
Κοφτή απάντηση, που δεν σηκώνει περισσότερα λόγια. Και αν αποφασίσει κάποιος να απαντήσει, αυτό γίνεται με επίθεση [όπως επιτυχώς εφάρμοζε ο Ανδρέας Παπανδρέου, έστω και λαϊκίζοντας], αρκεί να γνωρίζει το θέμα. Επειδή πιάστηκαν πολλοί αδιάβαστοι προχθές, και δεν ρώτησαν τον Ερντογάν γιατί οι ισλαμκές χώρες διορίζουν τους μουφτήδες, ενώ στην Ελλάδα θέλει να εκλέγονται, και γιατί αναφέρθηκε στο Πατριαρχείο, ενώ η συνθήκη της Λωζάνης δεν αναφέρει κάτι επ’ αυτού.
Το θέμα δεν εξαντλείται εδώ. Θα μας απασχολήσει εκ νέου.
