Το εικοστό δεύτερο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Ένα σύμβολο στην ιστορία του πολιτικού οπορτουνισμού
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Ένα σύμβολο στην ιστορία του πολιτικού οπορτουνισμού
Άρθρο Νο 22, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Οι αντιδράσεις μέσα στο κόμμα αλλά και από τα συνδικάτα ήταν έντονες και δημιούργησαν κλίμα εχθρικής αντιπαράθεσης. Έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις και ασκούνταν πιέσεις στους βουλευτές του κόμματος να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Όμως, η καθολική αλλά και η προτεσταντική εκκλησία δήλωσαν πως στήριζαν την κυβέρνηση. Ο καθολικός καρδινάλιος Καρλ Λέχμαν δήλωσε πως οι προτάσεις της κυβέρνησης είναι «απολύτως απαραίτητες», ενώ ο πρόεδρος της ευαγγελικής εκκλησίας Μάνφρεντ Κοκ (στην οποία ανήκε και ο πρωθυπουργός) αποφάνθηκε πως «οι παλιές μέθοδοι δεν λειτουργούν πλέον» και γι’ αυτό απαιτούνται μεταρρυθμίσεις. Ο Σρέντερ δήλωσε πως το νομοσχέδιο θα έπρεπε να ψηφιστεί οπωσδήποτε, διότι σε αντίθετη περίπτωση ήταν αποφασισμένος να υποβάλει την παραίτησή του. Η κυβέρνηση κλονιζόταν, αφού η πλειοψηφία της στο κοινοβούλιο, με βάση την «αρχή της δεδηλωμένης», βασιζόταν μόνο σε τέσσερις βουλευτές. Η γενικευμένη αναστάτωση οδήγησε το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο. Η αριστερόστροφη πτέρυγα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του κόμματος είχε αποδυναμωθεί, μετά την παραίτηση του Λαφοντέν και την επικράτηση των νεολιμπεραλιστών. Στη φιλοσοφία του κόμματος επικράτησε η ιδεολογική θέση του Σρέντερ, κατά την οποία (όπως τη διατύπωσε αργότερα και σε συνέντευξή του) «οι εκλεγμένοι ηγέτες θα πρέπει να έχουν το κουράγιο να εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις. Υπάρχουν επιτακτικά πραγματικά γεγονότα, μπροστά στα οποία η οποιαδήποτε εξουσία πρέπει να υποκλίνεται: H ανταγωνιστικότητα είναι το κλειδί όλων».
Αυτές τις νεοφιλελεύθερες παρακαταθήκες του Σρέντερ, διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού όλη η μετά απ’ αυτόν πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία της Γερμανίας, απορρίπτοντας οποιαδήποτε άλλη λύση που θα μπορούσε να θεωρηθεί πως βασίζεται σε κάποια από τα δεδομένα του κοινωνικού κράτους, τα οποία υπάρχουν στο ιδεολογικό υπόβαθρο της οικονομικής θεωρίας του Κέινς. Πολλοί οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν πως, στην αυστηρή τήρηση αυτών των παρακαταθηκών από τη Γερμανία, οφείλεται και η σημερινή μακροχρόνια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που ταρακουνά συθέμελα το ετοιμόρροπο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Σρέντερ έλαβε την έγκριση του κόμματος για τη θεσμοθέτηση της «Agenta 2010» την 1η του Ιούνη 2003. Είχε βέβαια θριαμβεύσει σε μια εξαιρετικά δύσκολη διαμάχη, αλλά αυτή τη νίκη του θα την πλήρωνε ακριβά σε δυο χρόνια. Το Νοέμβρη του 2005 η Άνγκελα Μέρκελ τον εκτόπισε από την καγκελαρία για να αναδειχθεί, στη συνέχεια, σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και με συνασπισμό άλλων κομμάτων, σε μια αξιόλογη καγκελάριο, η οποία οδηγεί «τη Γερμανία, την ατμομηχανή της Ευρώπης», πάνω σε σιδηροτροχιές που έστρωσαν κάποιοι δημαγωγοί πριν απ’ αυτήν. Κι’ αν ακόμα υποθέσουμε πως θα ήθελε να επιβάλει άλλου είδους μεταρρυθμίσεις, είναι αδύνατον να αλλάξει τις «σιδηροτροχιές», με τις οποίες το πανίσχυρο σύστημα τροχοδρομεί τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ. Αυτή η χαμηλών τόνων καγκελάριος, που κατά τον άδικο χαρακτηρισμό του Χέλμουτ Κολ δεν ήξερε να φάει με μαχαίρι και πιρούνι, είναι ίσως η εντιμότερη και όπως απέδειξε το πρόσφατο προσφυγικό πρόβλημα, η πιο μετριοπαθής από τους μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ηγέτες των δυο μεγάλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, εγκατάλειψε την πολιτική κονίστρα, είχε ήδη στρώσει το δρόμο του για μια προσοδοφόρα νέα επαγγελματική καριέρα. Η κυβέρνηση του 2005 ήταν τρικομματική. Η Μέρκελ, ανέλαβε την ευθύνη σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας και στις 22 του Νοέμβρη πρότεινε στο Σρέντερ το υπουργείο εξωτερικών. Εκείνος αρνήθηκε και παραιτήθηκε από βουλευτής την επόμενη μέρα, στις 23 του Νοέμβρη. Πολλοί οπαδοί του θεώρησαν πως η άρνηση και η παραίτησή του οφειλόταν σε λόγους γοήτρου και αξιοπρέπειας. Ό,τι προσπάθησε να προστατέψει το κύρος του και την τιμή του. Αλλά ποια τιμή! Την τιμή αποτίμησης της διαφθοράς του;
Οι έντονες φήμες που κυκλοφορούσαν έδιναν άλλη ερμηνεία στους λόγους της παραίτησης. Στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, είχε μεθοδεύσει τον τρόπο και τους μηχανισμούς χάραξης και κατασκευής του αγωγού που μεταφέρει σήμερα ρωσικό φυσικό αέριο από τη Βαλτική στη Γερμανία. Επίσης, είχε εγγυηθεί στη «Ντόιτσε Μπανκ», ως καγκελάριος, το δάνειο του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, που η γερμανική τράπεζα δάνεισε στη «Γκάζπρομ». Η συμφωνία και η έναρξη των εργασιών κατασκευής άρχισε το 2005, το τελευταίο έτος των καθηκόντων του ως καγκελάριου. Σε χρονικό διάστημα μικρότερο από τέσσερις μήνες, μετά την ήττα του στις εκλογές και την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, το Μάρτη του 2006, προσλήφθηκε στο ρωσογερμανικό κονσόρτσιουμ «North-European Gas Pipeline». Τοποθετήθηκε ως επικεφαλής του συμβουλίου των μετόχων, για την επίβλεψη των κατασκευαστικών έργων του αγωγού «Nord Stream». Ο κυριότερος μέτοχος ήταν ο ρωσικός κολοσσός καυσίμων «Γκάζπρομ», ο οποίος φρόντισε να ανταμείψει τον διακεκριμένο γερμανό ηγέτη του συμβουλίου παρακολούθησης και επίβλεψης των εργασιών, με το ετήσιο ποσό των 250 χιλιάδων ευρώ. Αλλά, ο άπληστος πρώην καγκελάριος φρόντισε να έχει και άλλες πηγές εισοδημάτων. Υπήρξε σύμβουλος της πανταχού παρούσας «Γκόλντμαν Σακς» και της «Τράπεζας Ρότσιλντ» και από το 2009 διορίστηκε ως σύμβουλος του διευθυντηρίου του ρωσοβρετανικού πετρελαϊκού ομίλου TNK-BP, με ετήσιο μισθό 200 χιλιάδες ευρώ. Οι ρωσικών συμφερόντων εταιρείες καυσίμων και οι μεγαλύτεροι δυτικοευρωπαϊκοί τραπεζικοί κολοσσοί χρύσωσαν, στην κυριολεξία, έναν ακόμα (όπως αργότερα τον Μανουέλ Μπαρόζο) αρχιερέα της πολιτικής ανεντιμότητας.
Τα γερμανικά ΜΜΕ τον κατηγορούσαν πως φρόντισε να δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, για να διευκολύνει τα μελλοντικά επαγγελματικά του σχέδια στον ιδιωτικό τομέα. Αυτές οι φιλικές σχέσεις συνεχίστηκαν και στα επόμενα χρόνια. Ο Σρέντερ, δήλωσε επίσημα πως η Ρωσία ενήργησε στην Ουκρανία, με την προσάρτηση της Κριμαίας, με τον ίδιο τρόπο που ενέργησαν και οι Αμερικάνοι στο Κόσσοβο και τάχθηκε κατά της επιβολής, από την ΕΕ, του «εμπάργκο» σε στρατηγικής μορφής δυτικοευρωπαϊκά προϊόντα Τα γερμανικά ΜΜΕ ισχυρίζονταν πως, ο πονηρός και «δεσπότης Πούτιν»{1} τον βοήθησε να υιοθετήσει δυο παιδάκια από τη Ρωσία, αλλά και εξυμνούσε την τιμιότητα του Σρέντερ, διότι έλεγε πως «ήταν ένας δημοκράτης χωρίς (ανέντιμη) κηλίδα». Ο ρώσος πρόεδρος γνώριζε πολύ καλά πως ένας άπληστος Σρέντερ εξυπηρετούσε απόλυτα τους οικονομικούς και πολιτικούς του στόχους. Γι’ αυτό το λόγο, αυτοί που τον ανέβασαν στο θρόνο της καγκελαρίας τον απαξίωναν μεταγενέστερα με τα φατριαστικά τους ΜΜΕ, όταν αντιλήφθηκαν πως όταν εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα φρόντιζε, κατά προτεραιότητα, και για τα δικά του αδιαφορώντας που ταυτόχρονα εξυπηρετούσε και τα ρωσικά σχέδια.
Οι «Πράσινοι» και πρώην σύντροφοί του στις κυβερνήσεις από το 1998 και ως το 2005, φαίνεται πως αγανάκτησαν γι’ αυτή την πολιτικά ανέντιμη συμπεριφορά του Σρέντερ. Ο εκπρόσωπός τους Φόλκερ Μπεκ δήλωσε πως, αυτή η στάση του «είναι ένα θλιβερό επεισόδιο στην ιστορία του πολιτικού οπορτουνισμού». Αν δεν ήταν τόσο τραγικά επιζήμιοι για την Ευρώπη και τους ευρωπαίους πολίτες τέτοιου είδους τυχοδιωκτισμοί κάποιων πολιτικών, θα ’πρεπε ένας απλός φορολογούμενος πολίτης να γελά αντί να κλαίει. Οι «Πράσινοι», αν έστρεφαν το κεφάλι τους προς τα πίσω, θα έβλεπαν τον «έντιμο» αρχηγό τους πρώην υπουργό εξωτερικών και πρώην αναρχικό Γιόσκα Φίσερ να είναι σύμβουλος και διαφημιστής του αγωγού καυσίμων «Nabucco», ο οποίος από το Αζερμπαϊτζάν θα μετέφερε φυσικό αέριο ως τη νοτιοδυτική Ευρώπη (Αυστρία). Δυστυχώς ο Φίσερ ήταν άτυχος και δεν είχε την ευκαιρία να πλουτίσει όπως ο Σρέντερ. Οι προσπάθειές του, ως λομπίστα, για την έγκριση κατασκευής του αγωγού από την ΕΕ δεν ευοδώθηκαν. Ο «Nabucco» έμεινε στα χαρτιά και τη θέση του πήρε ο αγωγός «ΤΑΡ», που άρχισε να κατασκευάζεται και θα περνά από την Ελλάδα για να καταλήξει στην Ιταλία.
Η ερωτική ζωή του Σρέντερ ήταν πολυκύμαντη αλλά συμβιβασμένη με την προτεσταντική ηθική. Ο συντηρητικός του χαρακτήρας, που διαμορφώθηκε μέσα σε μια προτεσταντική οικογένεια αυστηρών αρχών, ήταν ίσως η αιτία που δεν αναζήτησε (τουλάχιστον στα φανερά) εξωσυζυγικές περιπέτειες. Όμως, παντρεύτηκε συνολικά τέσσερις φορές κι’ αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος τον αποκαλούσε σκωπτικά «Άουντι-Μαν». Αυτό το παρατσούκλι παρέπεμπε, συνειρμικά, στα τέσσερα δαχτυλίδια που έχει ως εμπορικό σήμα το γερμανικό αυτοκίνητο «Audi».
Δεν απόκτησε παιδιά. Για το λόγο αυτό υιοθέτησε δυο παιδάκια από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, ενώ υπάρχει και μια κόρη της τέταρτης γυναίκας του, της δημοσιογράφου Ντόρις Κοπφ, από τον προηγούμενο γάμο της. Η Κοπφ ήταν πολιτική συντάκτρια της εφημερίδας «Bild» αλλά εργάστηκε και στο περιοδικό «Focus». Η δημοσιογραφική της ιδιότητα επιβεβαιώνει τις απόψεις του Ρενό Ρεβέλ (όπως διατυπώνονται στο βιβλίο του «Οι Αμαζόνες της Δημοκρατίας»), για τις διαπλεκόμενες σχέσεις των ΜΜΕ με τους πολιτικούς, με δολώματα τις όμορφες δημοσιογράφους. Ο Σρέντερ χώρισε το Σεπτέμβρη του 2016 και με την Κοπφ, η οποία ήταν μικρότερή του κατά είκοσι, περίπου, χρόνια.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ προβαίνουν σε λυσσαλέες προσωπικές επιθέσεις εναντίον το Β. Πούτιν, εξυπηρετώντας, προφανώς, τα πολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των χωρών τους. Το μένος τους πηγάζει από το γεγονός πως, «το καλό παιδί» του μεθύστακα τέως προέδρου Μπόρις Γέλτσιν «έπιασε τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς στον ύπνο». Με το Γέλτσιν και την πανίσχυρη Μαφία με τους ρώσους πρώην κομμουνιστές (και μετά τη μεταπολίτευση «νεοφιλελεύθερους») πολυεκατομμυριούχους ολιγάρχες, σαν τον Χοντορκόφσκι, τον Μπερεζόφσκι, τον Αμπράμοβιτς κ.ά., η Ρωσία οδηγούνταν, με μαθηματική ακρίβεια, στη διάλυση και στη δυτικοευρωπαϊκή πολιτική κυριαρχία και έλεγχο. Ο Πούτιν, ως παλιό στέλεχος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, όπως και στελέχη άλλων κρατών με παρόμοια εμπειρία (π.χ. ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους, ο πρεσβύτερος, που διατέλεσε αρχηγός της CIA), ήξερε να παίζει διπλωματικά και υποκριτικά το ρόλο του καλού μαθητή δίπλα στο Γέλτσιν. Κανένας δεν υποψιάστηκε ποιος σκληροτράχηλος και δυναμικός ηγέτης κρυβόταν πίσω από το «καλόβολο κι’ αμίλητο παιδί». Είναι ένας άνθρωπος που η θητεία του σε υπηρεσίες αντικατασκοπίας του έμαθε να σιωπά, να κρύβεται, να υποχωρεί, να χαμογελά στους πράκτορες των (δήθεν) μη κυβερνητικών οργανώσεων ή να παριστάνει το «φίλο» σε άπληστους κερδοσκόπους του επιπέδου Σρέντερ, για να εξυπηρετήσει, όταν θα του δινόταν η ευκαιρία, τα ρωσικά συμφέροντα. Όταν οι Δυτικοευρωπαίοι κατάλαβαν ποιος πραγματικά «κληρονόμος» κρυβόταν πίσω από έναν άχρηστο Γέλτσιν που εξυπηρετούσε τους σκοπούς τους, ήταν πλέον πολύ αργά. Τα μένος τους μοιάζει με την εξαλλοσύνη του άμυαλου, ο οποίος έχασε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του και χτυπά το κεφάλι του με μανία στον τοίχο. Οι υπηρεσίες αντικατασκοπίας της Δύσης πιάστηκαν στον ύπνο και δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις ικανότητες του ανθρώπου που κρυβόταν πίσω από «το παιδί για θελήματα» του Γιέλτσιν. Όταν ξύπνησαν βρήκαν μια διαφορετική Ρωσία. Οι πόλεμοι στη Γεωργία, στην Ουκρανία (Κριμαία) και στη Συρία απέδειξαν πως, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έχει καμιά σχέση με την ξεψυχισμένη και μισοπεθαμένη Ρωσία που γνώριζαν όλοι στην εποχή του πολέμου της «Καταιγίδας της Ερήμου», το 1993, στο Κουβέιτ και στο Ιράκ.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε
Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
