Το εικοστό πέμπτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Ο ραγισμένος κρίκος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Ο ραγισμένος κρίκος της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης
Άρθρο Νο 25, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Στους μεσογειακούς ευρωπαϊκούς λαούς κυριαρχεί το συναίσθημα, ενώ στους λαούς της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης ο απόλυτος ρεαλισμός. Πρόκειται για μια διαφορά νοοτροπίας που οφείλεται σε διαφορετικές θρησκευτικές διδασκαλίες, αλλά και στις ιδεολογικές κατευθύνσεις της εκπαίδευσης. Για να επαναλάβουμε παραφράζοντας τη διαπίστωση του Ισοκράτη, θα πρέπει να αποδεχθούμε πως κάποιοι λαοί «εκπαιδεύονται» από τους πολιτικούς και πνευματικούς του ηγέτες, να είναι ρατσιστές και να μην ανέχονται τη διαφορετικότητα.
Ο σεβασμός της διαφορετικής κουλτούρας των λαών, η οποία βασίζεται στη θρησκεία ή στις παραδόσεις, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο ειρηνικής συνύπαρξης. Αυτή είναι η μεγάλη πολιτιστική διαφορά ανάμεσα σε μια Βόρεια Ευρώπη, που η πνευματική της ανάπτυξη και δημιουργία εμφανίστηκαν δυο χιλιετηρίδες μετά την πνευματική άνθιση της Νότιας Ευρώπης (Ελλάδα, Ρώμη). Συνεπώς, πριν από τις διδασκαλίες των διάφορων χριστιανικών δογμάτων υπήρχε, στους λαούς της Νότιας Ευρώπης αλλά και της Ανατολικής Μεσογείου (Εβραίοι, Αιγύπτιοι, Άραβες κλπ), ένα φιλοσοφικό υπόστρωμα για την κοινωνία, για τον άνθρωπο ή για τις αναλλοίωτες ανθρώπινες αξίες. Και αυτό το υπόστρωμα μετουσιώθηκε σε συγκεκριμένες πράξεις και εφαρμογές, για να επιτευχθεί μια οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία.
Οι αφηρημένες έννοιες για πίστη, για αγάπη, για δικαιοσύνη, για ειρήνη, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια κλπ, δεν έχουν αξία αν δεν συνοδεύονται από αντίστοιχες πράξεις. Αντίθετα, ο προτεσταντικός ρεαλισμός, που σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της απανθρωπιάς και της βαρβαρότητας, δεν υπεισέρχεται σε τέτοια συναισθηματικά και ψυχοπνευματικά διλήμματα. Όμως, επειδή, σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Λούθηρου και του Καλβίνου, οι έννοιες του καθήκοντος και της εργασίας θεωρούνται ιερές, συντελούν στην αρτιότερη κοινωνική και κρατική οργάνωση και πειθαρχία, αλλά και σε αξιόλογο παραγωγικό έργο, με την αυτόβουλη εντατικοποίηση της προσπάθειας και αποδοτικότητας των εργαζομένων. Ένα βορειοευρωπαϊκό προτεσταντικό κράτος είναι οργανωμένο κατά τα πρότυπα μιας μυρμηγκοφωλιάς ή μιας κυψέλης μελισσών. Η κάθε ατομική μονάδα εργάζεται αδιάκοπα, πειθαρχεί και μοχθεί για την επιβίωση του συνόλου, δημιουργεί τις προϋποθέσεις της ατομικής και συλλογικής προστασίας και αποβάλει τα μέλη (όπως τους κηφήνες) που από ραθυμία ή ανευθυνότητα δεν συμμετέχουν στη συλλογική προσπάθεια της κοινωνίας. Δεν υπάρχει οίκτος και συμπόνια για τους τεμπέληδες, για τα αντικοινωνικά και παρασιτικά άτομα. Διότι, όπως ήδη εξηγήσαμε σε άλλο άρθρο, στα άτομα ως μεμονωμένες μονάδες, το κράτος, η κοινωνία «εξοφλεί όσα οφείλει», ενώ για όλα τα υπόλοιπα «φροντίζει ο Θεός».
Αυτή η νοοτροπία και πρακτική δικαιολογείται και από τη «Sola Fide» (μόνον η πίστη), μια από τις πέντε βασικές αξίες του Προτεσταντισμού. Πιστεύουν πως μόνον η πίστη στον Ιησού Χριστό αρκεί για την «αιώνια σωτηρία». Η πίστη αρκεί, ενώ οι πράξεις που έχουν σχέση με τη ζωή των συνανθρώπων μας βασίζονται στη φροντίδα του θεού και στην ευθύνη που έχει το κάθε άτομο για τον εαυτό του. Αντίθετα, οι Καθολικοί και οι Ελληνορθόδοξοι θεωρούν πως δεν υπάρχει πραγματική πίστη χωρίς έργα αγάπης, ώστε να επιβεβαιώνεται η διδασκαλία και ο αγαθοεργός τρόπος ζωής του Ιησού Χριστού. Αυτή η άποψη, ως θεωρία, έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, αλλά τις περισσότερες φορές, στην πράξη, αυτή η πίστη της «φιλανθρωπίας» είναι δυνατόν να αποτελεί το προκάλυμμα για υποκριτικό, ανέντιμο και αντιχριστιανικό τρόπο ζωής. Οι ακραίες θέσεις αναπότρεπτα δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Ο ωμός ρεαλισμός ή ο παράλογος συναισθηματισμός που έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και το δίκαιο, δεν είναι δυνατόν να δώσουν σωστές λύσεις σε μεμονωμένα άτομα ή σε κοινωνίες και λαούς. Ο αριστοτελικός όρος «του μέτρου», αποτελεί το μοναδικό σωστό κριτήριο μιας ρεαλιστικής πράξης, η οποία δεν πρέπει να αγνοεί και να παρακάμπτει την «ανθρωπιά», ένα από τα χαρακτηριστικά συναισθηματικά στοιχεία που ξεχωρίζει τον Άνθρωπο από τα ά-γρια ζώα της ζούγκλας. Αυτό το «μέτρον» βρίσκεται, κατά τον Αριστοτέλη, ανάμεσα στην «υπερβολή» και στην «έλλειψη».
Οι ηγέτες των τριών μεγάλων χωρών που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και οριοθέτησαν το πλαίσιο των αξιών της, ο Αντενάουερ, ο Ντε Γκολ, ο Ντε Γκάσπερι και ο Βέλγος Πολ-Ανρί Σπάακ, ήταν βαθιά θρησκευόμενοι ρωμαιοκαθολικοί. Από τη στιγμή που κυριάρχησε στις ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά η προτεσταντική ηθική, ουσιαστικά εξοστρακίστηκε η ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, η οποία αποτελεί τον ισχυρότερο συνδετικό κρίκο της οραματιζόμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης. Διότι στην προτεσταντική ηθική η αλληλεγγύη εξαντλείται «με την εξόφληση των οφειλομένων». Δεν είναι τυχαίο πως οι δυο ένθερμοι γερμανοί αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ιδέας, ο Κόνραντ Αντενάουερ και ο Χέλμουτ Κολ, ανήκαν στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Όλοι οι άλλοι καγκελάριοι από τον Βίλι Μπραντ και ως την Άνγκελα Μέρκελ είναι προτεστάντες.
Ίδια ανατρεπτική αντιστοιχία υπέρ των προτεσταντών υπάρχει και στους αξιωματούχους της γερμανικής κρατικής διοίκησης και στους βουλευτές των τοπικών κοινοβουλίων, ώστε ο υπουργός περιβάλλοντος του Σάαρλαντ Πέτερ Αλτμάιερ να διαπιστώσει (όπως γράφει η «Le Monde»), πως είναι ο μοναδικός καθολικός στην κυβέρνηση. Η ανατροπή αυτή που μετέτρεψε τους ρωμαιοκαθολικούς σε αδύναμη μειοψηφία, έγινε εμφανής από την εποχή της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, όταν άρχισε να φουντώνει και πάλι ο γερμανικός εθνικισμός. Η οικονομική κρίση και η αναμφισβήτητη οικονομική υπεροχή της Γερμανίας στους κόλπους της ΕΕ, δυνάμωσε αυτή την εθνικιστική ιδέα της φυλετικής υπεροχής και του παγγερμανισμού, σε έναν αφανή αλλά και αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο μεταξύ των «εταίρων». Για πολλούς Γερμανούς η χώρα τους ξαναέγινε η προπολεμική, η παντοδύναμη Γερμανία «über alles» (πάνω απ’ όλα). Έγινε και πάλι η ταύτιση του νέου μεγαλείου και της κρατικής δύναμης, ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και στην προτεσταντική ιδεολογία και ηθική. Ο ξαναγεννημένος εθνικισμός της Γερμανίας, έδωσε πνοή και στις εθνικιστικές εξάρσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Δικαιολογημένα κάποιοι αποφάνθηκαν πως, από τότε που η πρωτεύουσα της Γερμανίας μετακινήθηκε από τη Βόννη στο Βερολίνο, το ευγενικό όραμα για μια ευρωπαϊκή ενο-ποίηση άρχισε να ξεφτίζει.
Την Άνγκελα Μέρκελ οι Έλληνες τη γνώρισαν μέσα στη δίνη μιας καταστροφικής οικονομικής κρίσης. Γι’ αυτό ίσως την έκριναν αυστηρά αποδίδοντας σ’ αυτήν ευθύνες για τις οποίες άλλοι ήταν υπεύθυνοι. Όπως αυστηρά την έκριναν και οι κάτοικοι άλλων χωρών της Νότιας Ευρώπης διότι, όπως υπογραμμίζεται στο προαναφερόμενο άρθρο της εφημερίδας «Le Monde» της 8 του Μάη 2013, θεώρησαν πως η καγκελάριος είχε μια παράλογη ηθική προτεσταντική άποψη αντιμετώπισης ενός οικονομικού γεγονότος, ενώ οι γερμανοί συμπατριώτες της πίστευαν πως η άποψη αυτή ήταν σωστή και ρεαλιστική. Οι πρώτοι τη θεώρησαν «πολλή προτεστάντισσα, ενώ οι Γερμανοί είχαν αντίθετη γνώμη». Για την Ελλάδα, πάντως, η ηθική άποψη της Μέρκελ και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησής της, αποτυπώθηκε στο «τιμωρητικό επιτόκιο 5,3%» του πρώτου μνημονίου ή της «βοήθειας σωτηρίας», όπως προπαγανδιστικά το ονόμασαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Διότι είναι καθαρός παραλογισμός να «τιμωρείς» έναν λαό/εταίρο σου στην ΕΕ, για μια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από αμερικανική τράπεζα, μετατράπηκε σε κρίση του ευρώ (λόγω ελαττωμάτων και παραλείψεων κατά τη δημιουργία του) και του δίνεις δανεικά για να σωθούν οι τράπεζές σου από μια απροσδόκητη πτώχευση. Για τους Γερμανούς όμως, με βάση τη Λουθηρανική ή Καλβινιστική ηθική, ο «οφειλέτης» θα πρέπει να τιμωρείται γιατί είναι αμαρτωλός, ένοχος, ασυγχώρητος και τεμπέλης. Η ίδια η γερμανική γλώσσα ταυτίζει, με τις ομόρριζες έννοιες των λέξεων, την «οφειλή, το χρέος» (Schulden) με την «ενοχή» (Schuld). Όποιος χρωστά πρέπει να τιμωρείται διότι, απλούστατα, είναι ένοχος και ασυγχώρητος. Κι’ αν ακόμα έχει την πρόθεση και τη δυνατότητα, με μικρές δόσεις και λογικό επιτόκιο, να εξοφλήσει το χρέος του, δεν παύει να είναι, απλά και ξεκάθαρα, ένας τεμπέλης και απατεώνας. Με την ανάδειξη αυτού του τρόπου σκέψης στην αποκαλούμενη ευρωπαϊκή οικογένεια, η αλληλεγγύη, ο βασικός αυτός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα κράτη/μέλη της Ένωσης, έσπασε με απρόβλεπτες μελλοντικές συνέπειες για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ίσως (το ευχόμαστε όλοι) οι αναμενόμενες για το 2018 μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς και στις πολιτικές της ΕΕ, να ανακόψουν αυτή την καταστροφική πορεία των τριών τελευταίων δεκαετιών.
Ασχοληθήκαμε μέχρι σήμερα με τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τους ηγέτες των δυο μεγάλων κρατών/μελών της. Στο επόμενο άρθρο θα συνεχίσουμε με τέσσερις μόνον επώνυμους που, κατά τη γνώμη μας, έπαιξαν στα τελευταία κρίσιμα χρόνια βασικό ρόλο στις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις αλλά και στην ελληνική δημοσιονομική κρίση.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε
Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»
Η νεοφιλελεύθερη παρακαταθήκη του «σοσιαλιστή» Σρέντερ
Μέρκελ εναντίον Σόιμπλε: Ένας ακήρυχτος πόλεμος δεκαετιών
Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών ηγετών
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
