Το εικοστό ένατο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Ο ρόλος της Αμερικής στο σκηνικό της παγίδευσης
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Ο ρόλος της Αμερικής στο σκηνικό της παγίδευσης
Άρθρο Νο 29, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Ο πατέρας του Νικολά Σαρκοζί είχε παντρευτεί τρεις φορές. Χώρισε και την τρίτη του σύζυγο Κριστίν ντε Κανέ, η οποία το 1976 και σε ηλικία 32 ετών παντρεύτηκε τον Αμερικανό Φρανκ Ουίσνερ. Ο πατέρας του Φρανκ ήταν γενικός διευθυντής της CIA αλλά είχε ισχυρές υπηρεσιακές διασυνδέσεις και με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ). Αυτές οι πολιτικές του γνωριμίες συντέλεσαν ώστε ο Φρανκ, μετά από χρόνια, να διοριστεί πρεσβευτής στην Αίγυπτο. Αργότερα, το 2009, προσλήφθηκε και υπηρετούσε ως στέλεχος στη δικηγορική εταιρεία «Patton Boggs» που δραστηριοποιούνταν και στην Αίγυπτο. Προφανώς, με την επιφανειακή ύπαρξη της υπαλληλικής ιδιότητας καλύπτονταν η πραγματική ιδιότητα του πράκτορα της CIA, όπως είναι η συνηθισμένη πρακτική για κάποιους πρώην διπλωμάτες με εμπειρία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Την περίοδο, μετά τις αιματηρές εκλογές του Ιουνίου 2007 στην Αίγυπτο, που πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βίας και νοθείας και ως το 2011 που παραιτήθηκε ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, η διακυβέρνηση της χώρας πραγματοποιούνταν με υπερβολικά αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο. Πολλοί ζητούσαν την αποπομπή του Μουμπάρακ από την προεδρία. Ο Φρανκ Ουίσνερ όμως, με προκλητικές δηλώσεις τον υπερασπίστηκε σθεναρά, προκαλώντας την οργή της αιγυπτιακής αντιπολίτευσης. Η αμερικανική κυβέρνηση τον κάλυψε πολιτικά αν και, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των αιγύπτιων αντιφρονούντων, καταδίκασε τις δηλώσεις του Ουίσνερ.
Με το Φρανκ Ουίσνερ και την άλλοτε μητριά του Κριστίν, ο Σαρκοζί διατηρούσε πολύ στενές φιλικές σχέσεις και αρκετές φορές που επισκέφθηκε τις ΗΠΑ, διέμενε στο σπίτι τους. Είναι πιθανόν, αν όχι σχεδόν βέβαιο πως, με τη συμπαράσταση του Ουίσνερ, είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με παράγοντες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Και τώρα τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει πιθανότητα, σύμφωνα με τις φήμες, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ενήργησε καταστροφικά εναντίον του DSK για να ευνοήσει τα σχέδια του Σαρκοζί; Αφού δεν υπάρχουν αποδείξεις αλλά μόνο ενδείξεις, θα πρέπει να βασισθούμε σε συσχετισμούς γεγονότων και σε λογικές ερμηνείες τους.
Οι ΗΠΑ ως παγκόσμια υπερδύναμη, αποφασίζουν πάντα για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, με βάση την ψυχρή λογική και τα ερευνητικά πορίσματα «δεξαμενών σκέψης» (think tanks), όπως π.χ. τα ινστιτούτα ερευνών του πανεπιστημίου Στάνφορντ (Stanford) της Καλιφόρνιας. Οι γνώμες των διάφορων ομάδων πίεσης (λόμπις) και κυρίως της ισχυρότερης, της εβραϊκής, δεν λαμβάνονται υπόψη από το Στέιτ Ντιπαρτμεντ όταν είναι διαμετρικά αντίθετες με τις απόψεις των think tanks. Στην περίπτωση του Σαρκοζί και του Στρος Καν, οι απόψεις των ινστιτούτων αλλά και του Ουίσνερ, που πρέπει να είχε κάποια επιρροή στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω των γνωριμιών του με παράγοντες που αποφάσιζαν για θέματα εξωτερικής πολιτικής, θα πρέπει να ευνοούσαν την εκλογή Σαρκοζί. Για τους Αμερικάνους ο DSK ήταν ένας σοσιαλιστής («επικίνδυνος» για τις ΗΠΑ όπως όλοι οι Αριστεροί) παρά το γεγονός πως έκανε θεαματικά ανοίγματα προς το νεοφιλελευθερισμό. Αντίθετα ο Σαρκοζί, με την πλήρη κατεδάφιση και των τελευταίων ιδεολογικών θέσεων του «γκολισμού» και τη συμπόρευσή του με τις ΗΠΑ και σε θέματα στρατιωτικών επεμβάσεων σε τρίτες χώρες, αποστασιοποιήθηκε από τις θέσεις του Σιράκ και κυρίως του Ντομινίκ ντε Βιλπέν (το τελευταίο «παιδι» του Ντε Γκολ).
Το σκάνδαλο στις 14 του Μάη 2011 με την καμαριέρα του ξενοδοχείου «Σοφιτέλ» ήταν προμελετημένο και προγραμματισμένο. Όλοι πλέον γνώριζαν πως ο DSK θα διεκδικούσε την γαλλική προεδρία το 2012. Το τηλεοπτικό κανάλι BFM είχε αναγγείλει πως η υποψηφιότητά του θα ανακοινωνόταν στις 28 του Ιούνη 2011. Τα προσκείμενα στη γαλλική δεξιά ΜΜΕ, άρχισαν μια εκστρατεία λάσπης στο ζεύγος Στρος-Καν αναφερόμενα στην τεράστια περιουσία τους και δημοσιεύοντας φωτογραφίες από τα σπίτια και τις βίλες τους σε διάφορες χώρες του κόσμου. Παράλληλα στις ΗΠΑ, τέθηκαν οι βάσεις σκανδάλων ως προοίμιο του μεγαλύτερου που θα εξελισσόταν στο «Σοφιτέλ». Η εφημερίδα «Wall Sreet Journal» (όργανο των αμερικανών κεφαλαιούχων) έφερε στο προσκήνιο μια υπόθεση για κάποια Πιρόσκα Νάγκι, συνεργάτιδα και ερωμένη του Στρος-Καν, η οποία αργότερα τον κατηγόρησε, μεταξύ άλλων, και για επιθετική σεξουαλική συμπεριφορά στο γυναικείο προσωπικό των υπηρεσιών που διοικούσε. Στις 6 του Μάη, οχτώ μέρες πριν από τα γεγονότα στο «Σοφιτέλ», με την ευκαιρία των δημοσιευμάτων για τη Νάγκι, έγιναν σχόλια και από παράγοντες του ΔΝΤ και διατυπώθηκε η άποψη πως η σεξουαλική παρενόχληση στον τόπο εργασίας αποτελεί λόγο απόλυσης ενός αξιωματούχου. Το σκηνικό είχε στηθεί. Κι’ ένας κρετίνος θα καταλάβαινε πως, ένας πανέξυπνος άνθρωπος σαν τον DSK, θα είχε την αφέλεια, μια εβδομάδα μετά από τέτοια δημοσιεύματα αλλά και τέτοιες συζητήσεις μέσα στο ΔΝΤ, να επιχειρήσει το βιασμό μιας καμαριέρας ενός ξενοδοχείου στο οποίο σχεδόν τα πάντα βιντεοσκοπούνται. Αλλά κι’ εσύ αγαπητέ νεαρέ αναγνώστη που δεν είσαι αφελής, θα πρέπει ήδη να έχεις κατανοήσει τον συμφεροντολογικό τρόπο άσκησης της εξουσίας με ανθρώπους που ενεργούν αποκλειστικά με το «δούναι και λαβείν», το υπέρτατο αυτό αξίωμα της δοσοληψίας στις πελατειακές σχέσεις.
Μετά τις αντιφάσεις στις καταθέσεις της καμαριέρας του «Σοφιτέλ», ο DSK επέστρεψε στη Γαλλία, αλλά φαίνεται πως τον θεωρούσαν ακόμα επικίνδυνο για τη διεκδίκηση της προεδρίας. Αρκετοί Γάλλοι πολίτες υποψιάζονταν κάποια πλεκτάνη εις βάρος του και ενδεχομένως να αντιδρούσαν αρνητικά. Ως το Μάη του 2012 που πραγματοποιήθηκαν οι προεδρικές εκλογές, η μία καταγγελία για σεξουαλικά αδικήματα ακολουθούσε κατά βήμα την άλλη. Κάποια Τριστάν Μπανόν κατέθεσε μήνυση εναντίον του στις 5 Ιουλίου 2011, για απόπειρα βιασμού της το 2003. Στις 8 Αυγούστου η Ναφισάτου Ντιάλο, η καμαριέρα του «Σοφιτέλ», υπέβαλε αγωγή ζητώντας αποζημίωση. Το Φεβρουάριο του 2012 κατηγορήθηκε πως συμμετείχε «ως προαγωγός» σε κύκλωμα πορνείας που δρούσε στο ξενοδοχείο «Κάρλτον» της Λιλ. Αν και μετά από λίγα χρόνια, τον Ιούνιο του 2015, αθωώθηκε, όλο εκείνο το σκηνικό που στήθηκε εις βάρος του ως τις εκλογές του 2012, αμαύρωσε τη φήμη του και κατέστρεψε το πολιτικό του μέλλον, αλλά και ήταν η αιτία του διαζυγίου του με την Αν Σινκλέρ.
Το σκηνικό στήθηκε όταν σχεδόν είχε λήξει η προβλεπόμενη πενταετής θητεία του DSK στο ΔΝΤ. Με το σκάνδαλο δεν υπήρχε πλέον δυνατότητα να επιδιώξει νέα θητεία στο ΔΝΤ αλλά ούτε να προταθεί ως υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Διότι είναι βέβαιο πως οι Αμερικάνοι δεν θα ήθελαν για δεύτερη φορά έναν σοσιαλιστή στο τιμόνι του ΔΝΤ, αν και για να βοηθήσουν το Σαρκοζί συναίνεσαν το 2007 στο διορισμό του, έχοντας τη δυνατότητα να τον ελέγχουν με την πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου. Όταν το «σύστημα» της παγκόσμιας εξουσίας θεωρήσει κάποιον πολιτικό, σωστά ή λανθασμένα, ως επικίνδυνο για την εύρυθμη λειτουργία του, ο πολιτικός αυτός δεν έχει καμιά ελπίδα πολιτικής (και κάποιες φορές σωματικής) επιβίωσης.
Ο Ντομινίκ Στρος-Καν υπήρξε έντιμος στο θέμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Όταν ο τότε έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε να απευθυνθεί στο ΔΝΤ, τον συμβούλεψε, σχεδόν πιεστικά, να μην προβεί σε μια τέτοια επικίνδυνη ενέργεια, πριν επιτευχθεί η αναγκαία ρύθμιση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Την ίδια γνώμη με το γενικό διευθυντή είχε και ο έλληνας εκπρόσωπος στο Ταμείο, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.
Ο πρωθυπουργός έπραξε το αντίθετο και η Ελλάδα βυθίστηκε στη δίνη μιας απύθμενης κερδοσκοπικής αβύσσου, για τις καταστροφές της οποίας θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές. Τα συνεχή προγράμματα λιτότητας που εφαρμόστηκαν και τα δάνεια με υψηλά επιτόκια που δόθηκαν για να αγορασθούν τα ελληνικά ομόλογα τα οποία κατείχαν οι γερμανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, μείωσαν σε εγκληματικό βαθμό τα εισοδήματα των καταναλωτών, με συνέπεια την ανάσχεση κάθε προσπάθειας για οικονομική ανάκαμψη. Από τη στιγμή εκείνη το «παιχνίδι» από οικονομικό έγινε και πολιτικό. Οι δανειστές, αφού έσωσαν τις τράπεζές τους και μεταβίβασαν το βάρος των δανείων στους πολίτες τους, ασκούσαν πλέον για δικούς τους συμφεροντολογικούς λόγους πιέσεις για απανωτές διαρθρωτικές αλλαγές. Κάποιες από αυτές ήταν σωστές, αλλά η γρήγορη εφαρμογή τους προκάλεσε σοκ στην εύθραυστη ελληνική οικονομία, με συνέπεια να χαθεί σε ελάχιστο χρόνο το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Για κάποιες άλλες όμως, οι πιέσεις που ασκήθηκαν με την πρόφαση πως πληρώνουν οι ευρωπαίοι πολίτες (τα μυρμήγκια) για να καλοζούν οι τεμπέληδες Έλληνες (τα τζιτζίκια), είχαν ως στόχο την αγορά σε εξευτελιστικές τιμές ζωτικών τομέων της εθνικής οικονομίας, ενώ άλλες είχαν πολιτικά κίνητρα. Η τρόικα των δανειστών είχε για παράδειγμα προτείνει την εκκένωση, για δήθεν λόγους οικονομίας, των νησιών που είχαν λιγότερους από 150 κατοίκους. Και ο πλέον αφελής θα πρέπει να είχε υποψιασθεί πως, πίσω από αυτή την πρόταση κρύβονταν «οι γκρίζες ζώνες» για συνεκμετάλλευση με την Τουρκία του υπόγειου πλούτου του Αιγαίου (φυσικά με τη συμμετοχή και πολυεθνικών εταιρειών), αλλά και το ευρύτερο θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Το ενδιαφέρον του Ντομινίκ Στρος-Καν για την ελληνική δημοσιονομική κρίση υπήρξε έντονο. Σε μεταγενέστερο άρθρο μας θα μας δοθεί η δυνατότητα να αναφερθούμε σε μια εντυπωσιακή του παρέμβαση προς τη Γερμανία και προσωπικά προς την Άνγκελα Μέρκελ, όταν η Ελλάδα είχε υπαχθεί, το 2015, στο τρίτο μνημόνιο.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε
Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»
Η νεοφιλελεύθερη παρακαταθήκη του «σοσιαλιστή» Σρέντερ
Μέρκελ εναντίον Σόιμπλε: Ένας ακήρυχτος πόλεμος δεκαετιών
Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών ηγετών
Από την Ευρώπη των Λαών στην Προτεσταντική Ευρώπη
Η ελληνική υποταγή στους συκοφάντες Ευρωπαίους «εταίρους» μας
Ο Ντομινίκ Στρος-Κάν και το εβραϊκό λόμπι
Ο Νικολά Σαρκοζί και το ροζ σκάνδαλο του Ντομινίκ Στρος-Καν
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
