Η «επαναστατική» απάτη του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ

By Νέα Πρωινή

20 December 2017

0

309

- Advertisement -

Το αληθινό πρόσωπο του ακραίου οπορτουνιστή

Το τριακοστό δεύτερο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Ο αναρχικός δικηγόρος του καπιταλισμού

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

- Advertisement -

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

Ο αναρχικός δικηγόρος του καπιταλισμού

Άρθρο Νο 32, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Από το Σεπτέμβρη του 2012 ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ ακολούθησε μια αυτόνομη πολιτική πορεία και ταυτόχρονα κάποιες επαγγελματικές ενασχολήσεις σε εργασίες που είχε κατά καιρούς πραγματοποιήσει για βιοποριστικούς λόγους. Είχε αρχίσει να «αστικοποιείται». Για τις εκδόσεις πολιτικών βιβλίων και εντύπων είχε εμπειρίες από τη Φρανκφούρτη. Οι συχνές εμφανίσεις του στα τηλεοπτικά κανάλια του πρόσθεσαν γνώσεις και εμπειρίες, ώστε να μπορεί να ασχοληθεί με τηλεοπτικές παραγωγές ντοκιμαντέρ. Αλλά και έκανε μια εμφάνιση ως ηθοποιός στη γαλλική τηλεοπτική σειρά (σίριαλ) «Fais pas ci, fais pas ça» της Αν Τζιαφερί και του Τιερί Μπιζό, στο 5ο επεισόδιο του προτελευταίου όγδοου ετήσιου κύκλου.

Φαίνεται πως για το ποδόσφαιρο δείχνει πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το 2012 ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου σε μια ποδοσφαιρική λέσχη της Φρανκφούρτης. Στο γαλλικό τύπο δημοσιεύτηκε η είδηση πως θα ήταν ο βασικός σχολιαστής στην εκπομπή «Τα Δείγματα» του τηλεοπτικού σταθμού «Canal+Sport», ενώ βιντεοσκόπησε και ένα ντοκιμαντέρ για το αθλητικό ταλέντο και τις δημοκρατικές ιδεολογικές απόψεις του βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Σόκρατες. Από παλιά ήταν αθλητικός σχολιαστής σε ραδιοφωνική εκπομπή στο σταθμό «Europe 1», ενώ παρενέβαινε ως σχολιαστής στο «Euro 2016» (ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου) που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία.

Οι αιτίες για τις οποίες εκδιώχτηκε ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ από το κόμμα ήταν σοβαρές και αναιρούσαν το ιδεολογικό προφίλ όλης της προηγούμενης πολιτικής του ζωής. Πολύ πριν είχε τεθεί από πολλούς το ερώτημα, αν πραγματικά υπήρξε ένας ιδεολόγος επαναστάτης ή είναι ένας κοινός διεφθαρμένος και καιροσκόπος πολιτικός απατεώνας. Κάποιες νεοφιλελεύθερες απόψεις του, ανάμεικτες με ομοσπονδιακά οράματα και επαναστατικές αλλαγές για την Ευρώπη, δίνουν επιχειρήματα στους πολιτικούς του αντιπάλους να τον κατηγορούν ως δημαγωγό και οπορτουνιστή. Ισχυρίζονται πως με τις ασάφειές του επιδιώκει να καλύψει τον πραγματικό ρόλο του «κρυφού πλασιέ του μονεταρισμού και των πολυεθνικών εταιρειών». Η μηνιαία εφημερίδα « La Décroissance» του Πολ Αριές τον χαρακτήριζε, συνέχεια, ως έναν ψευτοοικολόγο και «οικοταρτούφο» (éco-tartuffe), ενώ άλλο αριστερό έντυπο, για να τονίσει το ρόλο του ως προβοκάτορα, έγραφε γι’ αυτόν πως «έχει το χρώμα, τη μυρωδιά και τη γεύση της εξέγερσης, αλλά αυτό δεν είναι εξέγερση… Είναι ακριβώς η κλασική καπιταλιστική ιδεολογία πίσω από μια φάτσα χαμογελαστή κι’ αναμαλλιασμένη… Είναι ένα τρομερό και απαίσιο προϊόν του μάρκετινγκ». Ο διευθυντής της εφημερίδας «Monde Diplomatique» Σερζ Αλιμί, που καυτηρίασε αυστηρά τα φερέφωνα της επικοινωνιακής προπαγάνδας στη Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έγραψε πως οι διφορούμενες ιδεολογικές θέσεις του Κον-Μπεντίτ δεν αρκούν «για να ξεπλύνουν τη ντροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

- Advertisement -

Πολλές απόψεις του διακρίνονταν για την ανθρωπιά τους, αλλά στο τέλος έδινε πάντα ρεσιτάλ λαϊκισμού και προκλητικότητας, για να γκρεμίσει ό,τι καλό είχε δημιουργήσει. Στο «μακεδονικό!» πήρε και αυτός και ο Γιόσκα Φίσερ σαφή και σκληρή θέση υπέρ της Βαρντάρσκα Μπανόβινα (FYROM). Σ’ αυτό τον συμπαραστάθηκαν και κάποιοι από τους έλληνες οικολόγους/πράσινους και κυρίως ο Μιχάλης Τρεμόπουλος{1}, που τότε ήταν ηγετικό στέλεχος της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος. Ο συγγραφέας και ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, ο οποίος το 2007 ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας των Οικολόγων/Πράσινων, αποκάλεσε τον Τρεμόπουλο «πολιτικάντη, κρατικοδίαιτο, επαγγελματία πολιτικό και υποχείριο των Αμερικανών» και ιδιαίτερα του Τζορτζ Σόρος. Ο Τζ. Σόρος, κατά τον Βαλαωρίτη, ήταν αυτός που χρηματοδότησε τη μετεκπαίδευση του Τρεμόπουλου στις ΗΠΑ, όπου και συνδέθηκε με κύκλους Σλαβομακεδόνων.

Αυτός ο αντιφατικός πολιτικός λόγος του Κον-Μπεντίτ (και άλλων συντρόφων του στο κόμμα των ευρωπαίων οικολόγων) και η συμπαράταξή του με τις ΗΠΑ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και στρατιωτικών επεμβάσεων, αλλά και της αριστερής πολιτικής του σε ορισμένα ευρωπαϊκά κοινωνικά προβλήματα, δημιούργησαν υπόνοιες για τις ύποπτες διασυνδέσεις του και το ρόλο του στην παραπλάνηση των λαϊκών μαζών. Για τη λιτότητα και τα δεινά του ελληνικού λαού από τα «μνημόνια», έβγαζε πύρινους λόγους κατά της «ανάλγητης Ευρώπης των τοκογλύφων». Για να δικαιολογήσει τη συναίνεσή του στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας για την οποία κατηγορήθηκε από το γάλλο «πράσινο» Νοέλ Μαμέρ, έφερε το παράδειγμα της Ελλάδας που η οικονομία της έχει πληγεί θανάσιμα από την πολιτική της λιτότητας, χωρίς ενισχυτικά μέτρα ανάπτυξης. Ήταν μια σωστή άποψη, την οποία όμως «γαρνίριζε» με νεοφιλελεύθερες συμπληρωματικές προτάσεις. Για τους πρόσφυγες μίλησε με αγάπη και σεβασμό, αλλά στο τέλος διευκρίνισε πως «με τους χαμηλούς μισθούς που έπαιρναν θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και ταυτόχρονα θα έλυναν το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης αυξάνοντας τον πληθυσμό της». Τέτοιες προτάσεις για εκμετάλλευση εργαζομένων και αλλοίωσης της πολιτιστικής φυσιογνωμίας της Ευρώπης, ούτε οι πιο σκληροί μονεταριστές δεν τολμούν να τις διατυπώνουν φανερά, αν και τις εφαρμόζουν κρυφά και σταδιακά για να μειώσουν το εργατικό κόστος και να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Αυτή η προκλητική αλλά και αλαζονική στάση του ξεπερνούσε, κάποιες φορές, και τα πιο ανεκτά όρια ευπρέπειας. Καλεσμένος στην παγκοσμίως γνωστή λογοτεχνική εκπομπή «Apostrophes» του Μπερνάρ Πιβό{2}, τον Απρίλη του 1982, ξεκίνησε λέγοντας «πόσο ευχαριστήθηκε που έφαγε ένα γλυκό με κάνναβη». Ήθελε για πολλοστή φορά να επισημάνει στους χιλιάδες τηλεθεατές από όλο τον κόσμο που παρακολουθούσαν την εκπομπή, πως ήταν υπέρ της χρήσης των «μαλακών ναρκωτικών», όπως είναι και όλοι οι αρχιτέκτονες του νεοφιλελευθερισμού αλλά και κάποιοι (σύμφωνα με τη λενινιστική φρασεολογία) «χρήσιμοι ηλίθιοι αριστεριστές». Στη συνέχεια της εκπομπής και σχολιάζοντας τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του, που περιέγραφε στο βιβλίο του «Le grand Bazar», για τα μικρά παιδάκια του ενός ως πέντε ετών, αναφέρθηκε στο ευχάριστο συναίσθημα που δοκίμαζε όταν ένιωθε «το χάδι ή το άγγιγμά τους». «Ξέρετε» εξήγησε στον Πιβό «πόσο φανταστική είναι η σεξουαλικότητα ενός παιδιού; Είναι φανταστικό όταν ένα μικρό κοριτσάκι των πέντε χρόνων αρχίζει να σε ξεντύνει! Είναι φανταστικό γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι απόλυτα ερωτικό και μανιακό!».

Τα σχόλια γι’ αυτές τις αποκαλύψεις ήταν καυστικά. Πολύ αργότερα ο Κον-Μπεντίτ, θέλοντας να μετριάσει τις δυσμενείς εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από αυτές τις αποκαλύψεις για γεγονότα της εποχής που εργαζόταν σε παιδικό σταθμό της Φρανκφούρτης, δήλωσε πως ήταν μια φανταστική υπερβολή. Συνηθίζονταν, είπε, εκείνη την εποχή «τέτοιες γλωσσικές υπερβολές» στους χώρους των αναρχικών και των αριστεριστών, για να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση, στο πνεύμα της σεξουαλικής ελευθερίας. Λίγοι τον πίστεψαν. Μάλιστα, ο από χρόνια παλιός γερμανός αναρχικός και αργότερα βουλευτής των «Πράσινων» Έκχαρντ Στράτμαν-Μέρτενς, δήλωσε τον Ιούλιο του 2013 στην εφημερίδα «Die Welt»: «Ήμουν σπουδαστής στη Φρανκφούρτη του Μάιν όταν βρισκόταν εκεί ο Κον-Μπεντίτ με το Γιόσκα Φίσερ. Συμμετείχα μαζί τους στις διαδηλώσεις και μπορώ να σας πω ότι δεν πιστεύω ούτε λέξη από τις δικαιολογίες του Κον-Μπεντίτ, στην προσπάθειά του να αναιρέσει τις αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές σχέσεις του με παιδιά. Δεν πιστεύω πως αυτά που αποκαλύπτει έγιναν, όπως ισχυρίζεται, με μοναδικό σκοπό την πρόκληση και την παρουσίασή τους σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο». Και συμπλήρωσε πως έπρεπε, από πολύ πριν, «να τον πετάξουν έξω από το κόμμα».

Η αληθινή ή φανταστική παιδοφιλία του και η συγκαλυμμένη προσχώρησή του στο νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί και το αντικείμενο μιας ερευνητικής εργασίας του Πολ Αριές και της Φλοράνς Λερέ με τίτλο: «Cohn-Bendit, l’imposture» (Κον-Μπεντίτ, η απάτη), που εκδόθηκε το Μάρτη του 2010. Ο Αριές είναι διευθυντής της εφημερίδας πολιτικών αναλύσεων «Le Sarkophage» και συντάκτης του μηνιαίου εντύπου «La Décroissance» και η Λερέ δημοσιογράφος και φιλόσοφος. Είναι φανερό, από τα κείμενα του βιβλίου, πως οι δυο συγγραφείς θα προτιμούσαν τη λέξη «l’imposteur» (ο αγύρτης, ο απατεώνας) αντί της «l’imposture» (η απάτη), αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος δικαστικής δίωξης. Παρόμοια δημοσίευση είχε πραγματοποιήσει ο Πολ Αριές και στη «La Décroissance», ένα σχεδόν χρόνο πριν (Φεβρ. 2009) με τίτλο «Το αληθινό πρόσωπο του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ». Και στο βιβλίο και στο άρθρο χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα οι δηλώσεις του «Κόκκινου Ντάνι» στα ΜΜΕ και στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και απόψεις του διατυπωμένες στα βιβλία του και σε διάφορα άλλα έντυπα. Οι δυο συγγραφείς αποκαλύπτουν τις σταδιακές οβιδιακές μεταμορφώσεις του, για να εμφανισθεί από τον ατίθασο νεαρό του 1968 ένας «δικηγόρος του καπιταλισμού». Ο ίδιος ο Κον-Μπεντίτ, γράφουν οι δυο συγγραφείς, ομολογεί σε βιβλίο του, που δημοσιεύτηκε το 1998, πως βρίσκεται σε ευθεία γραμμή με τη νεοφιλελεύθερη οικονομία.

Το αστέρι που εμφανίστηκε στον ουρανό του 1968 με μια εκτυφλωτική λάμψη που θάμπωσε τη νεολαία ήταν τελικά, αν χρησιμοποιήσουμε έναν αστρονομικό όρο, μια μαύρη τρύπα του διαστήματος.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1].- Ο Μ. Τρεμόπουλος είναι δικηγόρος, δημοσιογράφος και συγγραφέας, με μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ σε θέματα κοινωνικής οικολογίας. Όπως σχεδόν όλοι οι αναθεωρητές της ελληνικής ιστορίας (οι χαρακτηριζόμενοι και ως εθνομηδενιστές) που μετεκπαιδεύτηκαν ή εκλέχτηκαν καθηγητές σε αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια (με επώνυμες ή ύποπτες ανώνυμες χρηματοδοτήσεις), στο «μακεδονικό(!) πήρε απροκάλυπτα θέση υπέρ της αλυτρωτικής και επεκτατικής προπαγάνδας των σλαμομακεδόνων και της «μακεδονικής γλώσσας!». Στις 13 του Νοέμβρη 2006, βρισκόταν στο πάνελ της παρουσίασης του «Μακεδονικού Ανγνωστικού(!)» στο εργατοϋπαλληλικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, δίπλα από το πανό με την προσωπογραφία του εθνικού ήρωα της Βαρντάρσκα Μπανόβινα (FYROM) Γκότσε Ντέλτσεφ. Ο γνωστός διαφημιστής, συγγραφέας και γερμανομαθής φιλόσοφος(!) Νίκος Δήμου που δεν μπόρεσε να παραστεί στην εκδήλωση, «ευχήθηκε το βιβλίο αυτό να λειτουργήσει για την αφύπνιση (των Ελλήνων), διότι …. Ναι, υπήρχε και θα υπάρχει μια μειονότητα στη Βόρεια Ελλάδα με γλωσσικό και εθνικό αυτοπροσδιορισμό». Οι ξενοσπουδασμένοι φραγκολεβαντίνοι έχουν μετατραπεί, από αγκυλωμένη ιδεολογία ή από «τα τριάκοντα αργύρια», υπονομευτές της ίδιας τους της πατρίδας και χαρακτηρίζουν όλους τους άλλους Έλληνες φασίστες ή ρατσιστές. Ο Νάνος Βαλαωρίτης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» χαρακτήρισε τον Τρεμόπουλο «κρατικοδίαιτο επαγγελματία πολιτικό» για τα ποσά που κέρδισε από την Μη Κυβερνητική του Οργάνωση «Αντιγόνη» που επιδοτούνταν από το ελληνικό δημόσιο.

[2].- Η εκπομπή «Apostrophes» του Μπερνάρ Πιβό στη γαλλική τηλεόραση, αποτελούσε ένα λογοτεχνικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας. Ο λιτός χώρος της παρουσίασης και κριτικής των βιβλίων, μέσα σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο ανταλλαγής απόψεων με τους συγγραφείς, έδιναν στην εκπομπή ένα ανεπανάληπτο πνευματικό κύρος. Αυτός είναι ο λόγος που ο Πιβό διατήρησε την εκπομπή του για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και, εκτός από τις πολλές τιμητικές διακρίσεις του, επιλέχτηκε ως μέλος της Ακαδημίας Goncourt, ενώ το 2014 εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου της Ακαδημίας. Τον Ιούνιο του 1990 πραγματοποίησε την τελευταία 724η εκπομπή του, με μια εντυπωσιακή συγκέντρωση ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης. Είχα την τύχη και την ευκαιρία να παρακολουθήσω κάποιες από τις εκπομπές του από τον γαλλικό δορυφορικό σταθμό TV5, του οποίου τα προγράμματα αναμεταδίδονταν από την ελληνική τηλεόραση.

Διαβάστε ακόμα

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας