Η επιστολή Στος-Καν “προς τους φίλους Γερμανούς” και η σύγκρουση Μέρκελ-Σόιμπλε για την Ελλάδα

By Νέα Πρωινή

24 December 2017

0

165

- Advertisement -

Το τριακοστό πέμπτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Α’)

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

- Advertisement -

Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Α’)

Άρθρο Νο 35, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Αν αγαπητέ αναγνώστη είσαι ακόμα αρκετά νέος και είσαι κι’ εσύ, όπως ήμασταν όλοι κάποτε στα νιάτα μας, ένας αγνός και καλοπροαίρετος πολίτης που εμπιστεύεται απόλυτα τους πολιτικούς και πνευματικούς του ηγέτες, θα πρέπει να έχεις εκπλαγεί από την πνευματική και ηθική σαπίλα κάποιων ανθρώπων που διαχειρίζονται, ως απόλυτοι εξουσιαστές, τις τύχες του κόσμου. Ασχοληθήκαμε με την πολιτική ζωή μόνον ελάχιστων και πολύ γνωστών ευρωπαίων πολιτικών, διότι η επέκταση της έρευνας και σε άλλους μικρούς ή μεγάλους ηγέτες ή σε ηγετίσκους κυβερνητικών επιτελείων, θα απαιτούσε κείμενα πολλών τόμων. Η διαπίστωση είναι απλή. Η άγρια δίψα για εξουσία και η προσμονή, μέσω αυτής, απόκτησης πλούτου, δόξας και σαρκικών απολαύσεων, αποτελούν τους βασικούς στόχους πολλών ηγετών, τους οποίους επέλεξαν οι ευρωπαϊκοί λαοί για να υλοποιήσουν το όνειρο και την ελπίδα μιας Ενωμένης Ευρώπης. Αλλά είχαμε την ευκαιρία να καταλήξουμε και σε άλλες διαπιστώσεις. Οι έξαρση των εθνικισμών, η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ «εταίρων» και η απουσία ηθικών κανόνων στα οικονομικά και γεωπολιτικά παιχνίδια, αποξενώνουν σταδιακά τους λαούς από τους αρχικούς στόχους μιας ειρηνικής συνύπαρξης και τους οδηγούν σε λύσεις που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν και έφεραν πόνο, δάκρυα, καταστροφή και χάος.

Η Ευρώπη, από την αρχή της οικονομικής κρίσης του 2008/9 είχε αρχίσει να παραπαίει και να τρικλίζει σαν μεθυσμένη στην άκρη ενός βάραθρου με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστεί και την ίδια ώρα άρχισε να δίνει άγριες κλωτσιές στα πιο αδύναμα (και στα πιο ηλίθια) «παιδιά» της. Οι ελπίδες τώρα στρέφονται στις διακηρυγμένες προθέσεις κάποιων ηγετικών προσωπικοτήτων της ΕΕ για θεσμοθέτηση, στα μέσα του 2018, νέων οργανωτικών μεταρρυθμίσεων οι οποίες θα συνάδουν με το πνεύμα των ιδρυτικών αξιών της Ένωσης, όπως επαγγέλθηκε από το Βήμα της Πνύκας των Αθηνών ο νέος γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν. Το μέλλον θα δείξει αν επιτευχθεί κάποια ενθαρρυντική μεταστροφή αυτής της καταστροφικής πορείας.

Σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις στην ιστορία της ΕΕ, όταν στο κυρίαρχο Γιούρογκρουπ λαμβάνονταν «δικτατορικές» αποφάσεις που οδηγούσαν την Ευρώπη στη διχοτόμηση και τελικά στην αποσύνθεση, άρχισαν πλέον να ακούγονται ανοιχτά επικριτικές κραυγές από ευρωπαίους πολιτικούς που μέχρι τότε, πιστοί στο πνεύμα του μονεταρισμού, σιωπούσαν. Τα αποτελέσματα των εκλογών του 2017 σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά τους τρομοκράτησαν. Άλλοι τραύλισαν περιδεείς για την επείγουσα ανάγκη μεταρρυθμίσεων «με ανθρώπινο πρόσωπο» και άλλοι, οι οποίοι και παλαιότερα προειδοποιούσαν για τους κινδύνους διάλυσης της Ένωσης προς τους οποίους ολίσθαινε η απάνθρωπη τεχνοκρατική Ευρώπη, στηλίτευσαν με σκληρό τρόπο τους υπεύθυνους ηγέτες και κυρίως «το γερμανικό διευθυντήριο». Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο οποίος με αφορμή τη συμφωνία της 13 Ιουλίου 2015 για το ελληνικό δημόσιο χρέος, με την οποία τέθηκαν, σε μια εξουθενωμένη Ελλάδα και για μη οικονομικούς λόγους όροι που, όπως τους χαρακτήρισε, προκαλούν τρόμο (conditions effrayantes), δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή προς τους «Γερμανούς φίλους του». Όλη τη νύχτα εκείνης της Κυριακής προς τη Δευτέρα που πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι «δορυφόροι» του πίεζαν από τα παρασκήνια την Ελλάδα για να δεχθεί νεοαποικιακούς όρους δημοσιονομικής εξυγίανσης, με την απειλή της αποπομπής της από την Ευρωζώνη.

Η είσοδος των κρατών στην Ευρωζώνη πραγματοποιήθηκε με ορισμένες νομοθετικές ρυθμίσεις και συναινέσεις των κρατών/μελών και φυσικά η αποπομπή ενός κράτους με απόφαση της Γερμανίας και της ομάδας των κρατών που επηρέαζε, χωρίς τη συναίνεση όλων (ήταν απόλυτα βέβαιο πως τα κοινοβούλια Γαλλίας, Ιταλίας κ.ά. δεν θα συμφωνούσαν) θα ισοδυναμούσε με «πραξικόπημα». Ακόμα και κομματικοί σύντροφοι του Σόιμπλε φαίνεται πως τόλμησαν να φρενάρουν την παρανοϊκή μανία αυτού του οικονομικού δικτάτορα της Ένωσης και μάλιστα η Άνγκελα Μέρκελ ήταν εκείνη που επέμενε και τελικά ορισμένοι από τους όρους ελαστικοποιήθηκαν ή εξαλείφθηκαν ώστε η συμφωνία από καταστροφικός Αρμαγεδδώνας να καταστεί πιο ήπια και να προκαλεί «μόνον τρόμο». Αυτή τη soft συμφωνία του τρόμου αποδέχτηκε αναγκαστικά και πειθήνια «καθ’ υπαγόρευση» η ελληνική κυβέρνηση και αυτή στηλίτευσε με την επιστολή του ο Ντομινίκ Στρος-Καν.

- Advertisement -

Οι όροι είναι τέτοιοι που μόνο μια αποικιοκρατική δύναμη θα μπορούσε να επιβάλει σε προτεκτοράτο της. Πολλοί οικονομολόγοι και πολιτικοί είπαν πως, καμιά χώρα στον κόσμο, ούτε και αυτή η πανίσχυρη Γερμανία, θα μπορούσε να υλοποιήσει σε τόσο περιορισμένο χρόνο και χωρίς ανάκαμψη της οικονομίας της τις βαριές κοινωνικές και εθνικές συνέπειες από μια τέτοια τερατώδη δανειακή σύμβαση. Είχε τότε διαδοθεί ευρέως πως ο Φρανσουά Ολάντ ήταν εκείνος που συμβούλευε τον έλληνα πρωθυπουργό και πως με την επιμονή του για την ηπιότερη διατύπωση των όρων «έσωσε την Ελλάδα από το Grexit». Αυτοί ήταν αστήρικτοι κομπασμοί του τότε γάλλου προέδρου για να εξυψωθεί το καταρρακωμένο κύρος του στους γάλλους ψηφοφόρους. Ήθελε να δείξει πως είχε βαρύνουσα γνώμη στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Η αλήθεια είναι άλλη. Οι γαλλικές και γερμανικές εφημερίδες αλλά και ο τότε έλληνας υπουργός οικονομικών αποκάλυψαν πως, η καταστροφική για την ΕΕ σύγκρουση αποφεύχθηκε χάρη στη γερμανίδα καγκελάριο. Για πρώτη φορά η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε σε μετωπική διαφωνία με τον μαινόμενο Β. Σόιμπλε, με συνέπεια να απαλειφθούν, σύμφωνα με τις φήμες, κάποιοι όροι που κυριολεκτικά εξευτέλιζαν την Ελλάδα ως κράτος και κουρέλιαζαν το ελληνικό σύνταγμα (π.χ. για το ταμείο των ελληνικών αποκρατικοποιήσεων με αλλοδαπούς διαχειριστές και έδρα το Λουξεμβούργο).

Ο Ν. Σρος-Καν δημοσίευσε την ανοιχτή επιστολή του με τίτλο «Στους φίλους μου Γερμανούς» σε τρεις γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά) στις 18-7-2015, πέντε μέρες μετά τη συμφωνία και τη λήξη της Συνόδου Κορυφής. Σ’ αυτή χαρακτηρίζει την εκβιαστική υπογραφή της σύμβασης ως τελεσίγραφο, ως δικτατορική εντολή καθ’ υπαγόρευση (diktat). Δυστυχώς, δεν είναι δυνατή (λόγω περιορισμένου χώρου) η μετάφραση αυτής της εκπληκτικής, από πλευράς διανοημάτων και αναφορών στις ευρωπαϊκές αξίες, πολυσέλιδης επιστολής, αλλά θα επιχειρήσουμε να παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα.

Ο Στρος-Καν αναφέρεται στις παλιές έχθρες και μίση που χώριζαν παλαιότερα τους ευρωπαϊκούς λαούς και την προσπάθεια που έγινε μεταπολεμικά για να υλοποιηθεί ένα όραμα ειρήνης και συνεργασίας στα πλαίσια μιας Ένωσης, στην οποία θα υπερίσχυε (όπως οραματίζεται και ο γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας) μια κοινωνία αλληλεγγύης των πολιτών. «Όμως», συνεχίζει, «ο δαίμονας δεν είναι ποτέ μακριά και μας έκανε να ξαναγυρίσουμε στα περασμένα μας λάθη. Αυτό που έγινε στη διάρκεια αυτού του σαββατοκύριακου είναι καταστροφικό. Χωρίς να συζητηθούν οι λεπτομέρειες των μέτρων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, για να γνωρίζουμε αν είναι καλοδεχούμενα, νόμιμα, αποτελεσματικά και προσαρμοσμένα, θέλω να υπογραμμίσω πως το πλαίσιο μέσα στο οποίο έλαβε χώρα αυτή η εκβιαστική εντολή για την υπογραφή της συμφωνίας, δημιούργησε ένα καταστροφικό κλίμα στην Ευρώπη». Στη συνέχεια εκφράζει το φόβο πως «…οι όροι της συμφωνίας είναι ιδιαίτερα τρομακτικοί (προκαλούν τρόμο) σε κάποιον που πιστεύει ακόμα στο μέλλον της Ευρώπης» (…les conditions de cet accord, quant à elles, sont proprement effrayantes pour qui croit encore en l’avenir de l’Europe»).

Σε άλλο σημείο της επιστολής θίγεται το θέμα του καλόπιστου διαλόγου μέσα στους κόλπους της ΕΕ και η επιβολή των απόψεων, όχι με τη δύναμη, αλλά με τη λογική και το δίκαιο. Συνεχίζει, για να ερμηνεύσει τη «γερμανική λογική», σημειώνοντας πως η Γερμανία είναι φυλακισμένη σε ένα απατηλό και ασυνάρτητο αφήγημα (παραμύθι) όσον αφορά στη λειτουργία της νομισματικής ένωσης, με ευρύτατη αποδοχή από τους πολιτικούς κύκλους και το γερμανικό λαό. Έτσι, οι γερμανοί ηγέτες για να δικαιολογούνται και με τη συμπαράσταση κάποιων χωρών της Βαλτικής και της Βόρειας Ευρώπης, «σπρώχνουν» (αθετούν) από το 2012 τις δεσμεύσεις της ΕΕ για τη μείωση του (ελληνικού) χρέους και «προτιμούν να ταπεινώσουν έναν λαό που είναι ανίκανος να μεταρρυθμιστεί» (à préférer humilier un peuple parce qu’il est incapable de se réformer). Με τον τρόπο αυτό η ΕΕ γυρίζει την πλάτη της σ’ αυτό που πρέπει να είναι η Ευρώπη, γυρίζει την πλάτη στην «αλληλεγγύη των πολιτών» (solidarité citoyenne) του Χάμπερμας. Δεν διστάζει επίσης να κατηγορήσει τους ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι «αρπάχνουν την ευκαιρία για να επιτύχουν μια ιδεολογική μάχη εναντίον μιας κυβέρνησης της άκρας αριστεράς, με κίνδυνο τον κατακερματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (saisir l’occasion d’une victoire idéologique sur un gouvernement d’extrême gauche au prix d’une fragmentation de l’Union».

Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να διαβάσουν ολόκληρη την ανοιχτή επιστολή σε μια από τις τρεις προαναφερόμενες γλώσσες, θα πρέπει να την αναζητήσουν στο διαδίκτυο με τον τίτλο και την ημερομηνία σε μια γαλλική, γερμανική ή αγγλική εφημερίδα (ή στη Libération και για τις τρεις γλώσσες με τον τίτλο «A mes amis allemands» : DSK qualifie de «diktat» l’accord entre la Grèce et ses créanciers).

Ο Γαλλοεβραίος αυτός πολιτικός με τον οποίο ασχοληθήκαμε διεξοδικά σε προηγούμενο άρθρο μας, παρά τα πλήγματα που δέχτηκε (και από δικά του λάθη και πάθη) και τραυμάτισαν βαριά μια λαμπρή πολιτική καριέρα, εξακολουθεί να έχει βαρύνουσα γνώμη στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα. Άλλωστε, όπως ήδη έχει αναφερθεί, με την πείρα που διέθετε ως γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, είχε προειδοποιήσει τον τότε έλληνα πρωθυπουργό για τους κινδύνους που διέτρεχε η χώρα, αν υπαγόταν στους νεοφιλελεύθερους κανόνες του Ταμείου, πριν από τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους. Οι ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας που αρνήθηκαν, μετά από ένα χρόνο στις Κάννες (το Νοέμβρη του 2011), να συρθούν σε μια τέτοια υπαγωγή, γλίτωσαν τους λαούς τους από το διεθνή διασυρμό και τις «ναζιστικές» ταπεινώσεις.

Οι δανειστές φάνηκαν αδίστακτοι. Ακόμα και τον παρασημοφορεμένο απ’ αυτούς πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον εξευτέλισαν με το χειρότερο τρόπο στις Κάννες κατά τη συνάντηση του G20. Ο Στρος-Καν γνώριζε πολύ καλά (ίσως να «πλήρωσε ακριβά» και γι’ αυτό) το βρώμικο ρόλο που θα έπαιζε το ΔΝΤ στο ελληνικό δημοσιονομικό χρέος. Αυτό το ρόλο τον βλέπουμε σήμερα ξεκάθαρα. Η ελληνική κυβέρνηση εκπλήρωσε πειθήνια όλους τους όρους της «τρομακτικής» (effrayante) συμφωνίας της 13ης Ιουλίου 2015 και αντί να γίνει, όπως συμφωνήθηκε, οριστική διευθέτηση του χρέους για να ανοίξει ο δρόμος προς την ανάκαμψη, δημιουργούσαν κατά καιρούς προμελετημένες διενέξεις μεταξύ Ταμείου (Τόμσεν) και Γερμανίας (Σόιμπλε), για την επιβολή και άλλων επιπλέον δυσβάσταχτων μέτρων τα οποία δεν προβλέπονταν στη συμφωνία. Με την απειλή ενός νέου Grexit άρχισαν να μιλούν και για τέταρτο μνημόνιο, μετά τη λήξη (το 2018) του τρίτου «που προκάλεσε τρόμο στην Ευρώπη». Τη «βρώμικη δουλειά», κατά την έκφραση της Ναόμι Κλάιν{1}, την αναλαμβάνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ η ΕΕ φαίνεται να τηρεί «τη νομοθεσία της και τις απαράβατες πολιτιστικές της αξίες!».

Ο φόβος που προκάλεσαν τα αποτελέσματα των εκλογών του 2017, κυρίως στη Γερμανία και στη Γαλλία και ο σκληρός, για τους Ευρωπαίους, τρόπος αναπροσαρμογής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από τον Ντόναλντ Τραμπ, ηρέμησε τα «ανθρωποφάγα θηρία της λιτότητας». Το ΔΝΤ άρχισε πλέον να απαιτεί την (ευνοϊκή για την Ελλάδα) αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς επιπλέον επιβαρύνσεις για τον ελληνικό λαό, ενώ η μετά τις εκλογές τρίτη αξιολόγηση από τους δανειστές πραγματοποιήθηκε σε μια ατμόσφαιρα παιδικής χαράς. Ίσως, αυτού του είδους οι συμπεριφορές και η απομάκρυνση του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ από το Γιούρογκρουπ, να αποτελούν ευοίωνες ενδείξεις για μια έστω μικρή αλλαγή σε μια, μέχρι σήμερα, απωθητική και αποκρουστική Ευρώπη των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων.

Η συνέχεια στο επόμενο Β’ ΜΕΡΟΣ.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1].- Η Ναόμι Κλάιν είναι εβραιοκαναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έγινε παγκοσμίως γνωστή από το βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» (Τhe Shock Doctrine), μια εμπεριστατωμένη έρευνα και ανάλυση των βάρβαρων επιδράσεων του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία και στους ανθρωπιστικούς κανόνες της κοινωνίας. Σε συνέντευξή της στις αρχές του 2010, «εκλιπαρούσε» τους έλληνες πολιτικούς να μην δεχτούν την υπαγωγή της χώρας σε «ένα ληστρικό ίδρυμα που αναλαμβάνει τις βρώμικες δουλειές» και το οποίο θα οδηγούνταν σε πτώχευση, όταν το έδιωξαν με τις κλοτσιές όλα τα νοτιοαμερικανικά κράτη, στα οποία επί χρόνια οργίαζε κατακλέβοντας τους φτωχούς αυτούς λαούς. Αλλά και αργότερα, τον Οκτώβρη του 2010 που η Ελλάδα είχε υπογράψει τη δανειακή σύμβαση, επανέλαβε πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μετά την εμπειρία του με την Αργεντινή, «ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει, τόσο ιδεολογικά όσο και οικονομικά», αλλά η Ελλάδα φαίνεται πως θα είναι η σωτηρία του. Σε άλλο σημείο των δηλώσεών της δείχνει πως έχει ταυτόσημες απόψεις με τον Ισοκράτη: «Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η Ευρωζώνη. Και για να γίνει αυτό, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι’ αυτό που είστε. Έχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Διότι η αρρωστημένη νοοτροπία ενός λαού που νιώθει ένοχος από ταπεινώσεις και εξευτελισμούς (απατεώνες, κλέφτες, ρατσιστές, μη Έλληνες, με λαμπρό αρχαίο πολιτισμό που ισχυρίζονται πως δεν του ανήκει κ.ά.), απενοχοποιεί τους τραπεζίτες και όσους άλλους έχουν σκοτεινά πολιτικά κίνητρα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της χώρας, και τους διευκολύνει «να μεταφέρουν το βάρος της κάθε αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ (εσωτερικού και εξωτερικού) στους ώμους των απλών ανθρώπων». Οι προβλέψεις της Ν. Κλάιν υπήρξαν προφητικές. Το ομολόγησε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ μετά από εφτά χρόνια ληστρικής οικονομικής πολιτικής για τη διευθέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Διαβάστε ακόμα

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας