Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΑναλύσειςΟι Έλληνες αξίζουμε περισσότερα!

Οι Έλληνες αξίζουμε περισσότερα!

- Advertisement -

Το τριακοστό έβδομο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Γ’)

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

- Advertisement -

Διαπιστώσεις και συμπεράσματα – (ΜΕΡΟΣ Β’)

Άρθρο Νο 37, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Τέτοιου είδους φανατισμοί και ιδεολογικά αγκυλώματα για φασίστες και δημοκράτες, δημιουργούνται από πελατειακούς κομματικούς μηχανισμούς ή από ολοκληρωτικές εξουσίες, για να καλλιεργούν κλίμα φανατισμού και αγεφύρωτων αντιθέσεων. Όποιος στην άλλοτε Σοβιετική Ένωση μιλούσε για ανθρώπινα δικαιώματα χαρακτηριζόταν ως φασίστας, ενώ στις ΗΠΑ όποιος μάχεται για τα κοινωνικά δικαιώματα των φτωχών θεωρείται κομμουνιστής. Αυτή η αντιπαράθεση με δημοκράτες και φασίστες χρησιμοποιείται και σήμερα στην Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να εξοβελιστούν λογικά επιχειρήματα σε περίπτωση πολιτικής ή κοινωνικής διαφωνίας. Ήδη έχω τονίσει την περίπτωση του Ανδρέα Λεντάκη (ο οποίος βασανίστηκε άγρια στα χέρια της στρατιωτικής αστυνομίας) και τους χαρακτηρισμούς εναντίον του από κάποιους ψευτοαντιστασιακούς, όταν πρότεινε να επιδειχθεί επιείκεια στους φυλακισμένους δικτάτορες για λόγους εθνικής συμφιλίωσης. Αλλά και εκτός Ελλάδας, οι οξείς χαρακτηρισμοί των φανατικών φτάνουν σε όρια γελοιότητας. Ο ιδιόρρυθμος πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, κατηγόρησε τον αμερικάνο ηθοποιό Τζορτζ Κλούνεϊ ως «φασίστα», διότι δήλωσε δημόσια πως τα γλυπτά του Παρθενώνα θα έπρεπε να επιστραφούν στην Ελλάδα. Είναι μια περίπτωση αποκορύφωσης του παραλογισμού! Το παιχνίδι του «δημοκράτη και του φασίστα» φαίνεται πως αποδίδει, ως προπαγανδιστικό επιχείρημα και χρησιμοποιείται για ψύλλου πήδημα από τον κάθε υποκριτή και απατεώνα.

Οι κομματικοί φανατισμοί προξένησαν στην Ελλάδα πολλαπλάσιες καταστροφές, από ό,τι οι πόλεμοι για την ανεξαρτησία ή για τη διασφάλιση της ελευθερίας. Δυστυχώς, και οι σύγχρονοι έλληνες πολιτικοί δεν μπόρεσαν να αποβάλουν τις δημαγωγικές συνήθειες ενός Μαυροκορδάτου, ενός Κωλέττη ή ενός Βούλγαρη. Δεν μπόρεσαν από «βεζίρηδες του σουλτάνου» (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του πολύτιμου συνεργάτη του λόρδου Βύρωνα, του συνταγματάρχη Λεϊτσέστερ/Λέστερ Στανχόουπ) να γίνουν οι άξιοι ηγέτες που θα είχαν ως στόχο την προστασία της πατρίδας και την ιδανική οργάνωση του κράτους, αποβάλλοντας από τις δομές εξουσίας τους κομματικούς κηφήνες. Δεν δίδαξαν στο λαό να δείχνει σεβασμό στους νόμους, επιβραβεύοντας τους έντιμους και τιμωρώντας σκληρά, πολύ σκληρά όσους επαναλαμβάνουν τις ανέντιμες πράξεις τους. Κατηγορούν τους πολίτες φέρνοντας παραδείγματα σωστής πολιτικής συμπεριφοράς από του πολίτες άλλων χωρών, αλλά σιωπούν για τις εξοντωτικές ποινές που επιβάλλονται στους παραβάτες σ’ αυτές τις χώρες, όπως π.χ. στους φοροφυγάδες. Είναι γνωστό και έχει κατά κόρον ειπωθεί σε μορφή αποφθέγματος, πως στην Αμερική είναι προτιμότερο κάποιος να κατηγορηθεί για δολοφονία παρά για φοροδιαφυγή. Οι απόδημοι Έλληνες, με την αξιοσύνη, την έντιμη επαγγελματική τους δραστηριότητα και την τήρηση των νόμων στα κράτη όπου ζουν και προοδεύουν, αποδεικνύουν πως οι ευθύνες που αποδίδονται στον ελληνικό λαό αποσκοπούν στο να τον καταστήσουν ένοχο για μακροχρόνιες παραλείψεις των πολιτικών και πνευματικών του ηγετών.

Ο ελληνικός λαός δεν φταίει για το σημερινό οικονομικό, εθνικό και κοινωνικό δράμα που ζει, κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικής κυριαρχίας ξένων ηγετών ή ανόητων και αλαζόνων τεχνοκρατών, που έχουν τους δικούς τους πολιτικούς στόχους. Γνωρίσαμε, στα κείμενα που προηγήθηκαν, την ποιότητα και το ηθικό περίγραμμα των ανθρώπων (ή τουλάχιστον κάποιων ανθρώπων) που μας κυβερνούν από ανώτατα ή ανώτερα πόστα εξουσίας της ΕΕ. Κανένας «εταίρος» δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν επιχειρήσουμε να σωθούμε μόνοι μας. Στις διεθνείς σχέσεις κανένας δεν επιχειρεί κάτι καλό για τον άλλο, αν δεν ωφεληθεί οικονομικά ή πολιτικά με βαριά ανταλλάγματα. Και ακριβώς σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές χρειάζονται οι ταλαντούχοι ηγέτες. Τα φληναφήματα πως «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι επιχειρήματα για νήπια. Διότι αυτοί που τα «έφαγαν καλά και μέχρι σκασμού», ήταν οι μέχρι σήμερα πολιτικοί αξιωματούχοι και τα κομματικά επιτελεία των εκλεκτών. Ο φτωχός λαός «έφαγε ρουσφέτια». Ο διορισμός του ανίκανου σε καίρια θέση του κρατικού μηχανισμού, η ακύρωση μιας καταστροφικής για την οικογένεια μετάθεσης μιας παντρεμένης μωρομάνας, η εισαγωγή ενός παράλυτου σε δημόσιο ίδρυμα ή η παρέμβαση του πολιτικάντη για το επίδομα ενός τυφλού ή δήθεν τυφλού, αποτελούν τις μικρές παράνομες ωφέλειες των λαϊκών μαζών από τα πλούσια λάφυρα της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου.

Εκτός από τις χοντρές μίζες κάποιων ελλήνων πολιτικών (π.χ. εξοπλιστικά προγράμματα, μεγάλα δημόσια έργα) και τις προμήθειες των αιρετών αρχόντων (δημάρχων και κοινοταρχών) από εργολάβους κατασκευών, οι υπόλοιπες ωφέλειές τους από «δωράκια» βιομηχάνων ή ξένων πολυεθνικών εταιρειών, είναι σαν τα ασήμαντα κέρδη των σαλτιμπάγκων σε λαϊκά πανηγύρια. Η προσπάθειά τους με κουμπαριές, με μικροαπατεωνίες και μικρορουσφέτια, εντοπίζεται στη δημιουργία επίλεκτου στρατού αφοσιωμένων ψηφοφόρων. Τα κέρδη στην ουσία είναι πενταροδεκάρες. Να λοιπόν γιατί οι συνάδελφοί τους στην ΕΕ έχουν προοδεύσει στην τελειοποίηση του πελατειακού κράτους, ανεβάζοντας το επίπεδο των στόχων και το ύψος των αμοιβών, ενώ ταυτόχρονα θεωρούνται και «έντιμοι πολιτικοί».

- Advertisement -

Προσωπικά δεν πιστεύω, παρά το σοκ από το δράμα της οικονομικής κρίσης, πως στη χώρα μας έχει εκλείψει το πνεύμα του πολιτικού σαλτιμπαγκισμού. Οι παλιοί πολιτικοί άφησαν στις νεότερες γενιές των διαδόχων τους το πνεύμα της πελατοκρατείας, που κι’ αυτοί κληρονόμησαν από τους «βεζίρηδες» οι οποίοι αναδείχτηκαν με τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Τους κόλλησαν την ίδια αρρώστια του κομματικού φανατισμού και την ωραιοποιημένη εικόνα του κράτους/φέουδου, με τον όρκο υποτέλειας αλλά και υλικής ανταμοιβής των οπαδών/ψηφοφόρων. Η πατρίδα είναι μια δευτερεύουσα έννοια μπροστά στην κομματική εξουσία. Τους βλέπουμε όλους αυτούς στα τηλεοπτικά παράθυρα να οργίζονται, να βρίζουν, να ασχημονούν αντιμετωπίζοντας τους κομματικούς αντιπάλους ως θανάσιμους εχθρούς. Διαπιστώνουμε πως επιδεικνύεται το ίδιο κομματικό πάθος που οδήγησε την πατρίδα μας σε μεγάλες και οδυνηρές καταστροφικές περιπέτειες, όπως ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 ή ο αιματηρός εμφύλιος του 1945. Με έκπληξη και πατριωτική αγανάκτηση διάβασα κάποτε μια «φιλική προειδοποίηση» έλληνα βουλευτή προς αλλοδαπό επιχειρηματία, να μην πραγματοποιήσει επενδύσεις διότι «θα χάσει τα λεφτά του» σε μια Ελλάδα που την κυβερνά το αντίπαλο αφερέγγυο και αναξιόπιστο κόμμα. Ο φανατισμός και η αντιπατριωτική παράνοια σε ένα κρεσέντο που αγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας.

Τα μεγάλα οικονομικά και εθνικά προβλήματα, όπως η οργάνωση του παραλυμένου κράτους, η υπογεννητικότητα σε περιοχές των συνόρων οι οποίες στο μέλλον θα αποτελέσουν χώρους εδαφικών διεκδικήσεων, οι εξελίξεις για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, οι σοβαρές συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού, οι αξιώσεις της Τουρκίας για επανεξέταση του καθεστώτος των συνόρων, οι απαιτήσεις της Αλβανίας με ασαφείς εδαφικές διεκδικήσεις ή το πρόβλημα με την ονομασία της Βαρντάρσκα Μπανόβινα (FYROM), απασχολούν ελάχιστα τα κόμματα και τους επικοινωνιακούς φορείς εξουσίας. Οι αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα ή στα άρθρα των εφημερίδων και για αυτά τα κορυφαία εθνικά θέματα, γίνονται (όταν και αν γίνονται) με εχθρικό λεξιλόγιο και παρανοϊκό κομματικό φανατισμό ή με χαρακτηρισμούς για «ψεύτες και για κλέφτες».

Οι παράμετροι των μελλοντικών εξελίξεων δεν είναι μόνο οικονομικοί, αλλά στο διεθνές προσκήνιο η μακροχρόνια συνέχιση μιας προμελετημένης οικονομικής αδυναμίας, οδηγεί και σε δυσμενείς εθνικές ταπεινώσεις και ήττες. Αν η Ελλάδα βγει, στα επόμενα χρόνια, βαριά λαβωμένη και κολοβωμένη από τα σημερινά γεγονότα, ας μην βιαστούν να ρίξουν και πάλι τις ευθύνες στον ελληνικό λαό, όπως έκαναν με το «φαγοπότι» και όπως δικαιολογήθηκε σε ξένους δημοσιογράφους ο τότε έλληνας πρωθυπουργός του πρώτου μνημονίου, «πως κυβερνά μια χώρα διεφθαρμένων». Διεφθαρμένοι ή έντιμοι είναι όσοι κυβερνούν, όσοι χαράσσουν την πορεία που θ’ ακολουθήσουν οι λαοί τους.

Σ’ αυτή την ερευνητική σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας, έγινε μια προσπάθεια για να αμφισβητηθούν κάποια στερεότυπα για τους Έλληνες αλλά και για τους λαούς όλου του κόσμου, αν και η έρευνα περιορίστηκε (για λόγους που έχω εξηγήσει) αποκλειστικά στον ευρωπαϊκό χώρο και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι απλοί άνθρωποι, οι φτωχοί κι’ ανώνυμοι πολίτες σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της γης, θέλουν να ζήσουν σε έναν ειρηνικό κόσμο, να υλοποιήσουν τα ασήμαντα όνειρά τους και να δουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Είναι όλοι απλοί και ίδιοι, χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες και όνειρα. Σαν μάζα, οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν τελείως διαφορετικά ψυχοπνευματικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, «αν διαπαιδαγωγηθούν» σε συγκεκριμένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες με τον Άλφα ή Βήτα τρόπο. Οι πολιτικοί και οι πνευματικοί ηγέτες μιας χώρας έχουν την εξουσία, με την πειθώ, την προβολή αρχών και ιδανικών αλλά και με την αυστηρή επιβολή των νόμων, να δημιουργήσουν μια κοινωνία Αγγέλων ή Διαβόλων. Έτσι, μπορεί κάποιος να λύσει την απορία του για το λόγο που στη Γερμανία, λίγο πριν και μετά το 1940, ξεπετάχτηκαν μιλιούνια άγριες πολεμοχαρείς ύαινες που διψούσαν για αίμα, ενώ στην Ελβετία, από το 1815, βόσκουν σιωπηλά και ήσυχα αρνάκια.

 

Διαβάστε τα άρθρα της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας

Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν

Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία

Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας

Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας

Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί

Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ

Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης

Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών

Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε

Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»

Η νεοφιλελεύθερη παρακαταθήκη του «σοσιαλιστή» Σρέντερ

Μέρκελ εναντίον Σόιμπλε: Ένας ακήρυχτος πόλεμος δεκαετιών

Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών ηγετών

Από την Ευρώπη των Λαών στην Προτεσταντική Ευρώπη

Η ελληνική υποταγή στους συκοφάντες Ευρωπαίους «εταίρους» μας

Ο Ντομινίκ Στρος-Κάν και το εβραϊκό λόμπι

Ο Νικολά Σαρκοζί και το ροζ σκάνδαλο του Ντομινίκ Στρος-Καν

Ο αμερικανικός δάκτυλος στην απομάκρυνση του Στρος-Καν

Κριστίν Λαγκάρντ: ένας λύκος στην ηγεσία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος

Η πολιτική μεταστροφή του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Η «επαναστατική» απάτη του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ

Τόνι Μπλέρ: Ένας ασήμαντος και επικίνδυνος πρωθυπουργός

Ο πόλεμος του Ιράκ και το τέλος της ευρωπαϊκής αυταπάτης

Η επιστολή Στος-Καν “προς τους φίλους Γερμανούς” και η σύγκρουση Μέρκελ-Σόιμπλε για την Ελλάδα

Για έναν πατριωτισμό χωρίς πατριδοκαπηλίες

 

Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ