Μια διαφορετική ματιά για τη λύση ενός προβλήματος που ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια την ελληνική κοινωνία
Αρχίζει και εδραιώνεται η άποψη ότι δεν αποκλείεται όλα όσα δυσμενή συμβαίνουν κατ’ αυτάς στην εξωτερική πολιτική μας -πρωτόγνωρα- να οφείλονται στην άτυπη προεκλογική περίοδο που διανύουμε, με την προσπάθεια του Α. Τσίπρα να απαλύνει τις εντυπώσεις από την ακολουθούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική και τον καταποντισμό του κράτους-πρόνοιας.
Διατηρώντας, βεβαίως, πάντα κατά νου, την αίσθηση ότι κάποιες σημαντικές μεταβολές στις εξωτερικές σχέσεις μας σημειώθηκαν κατά το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, όπου υλοποιούνται οι εκείθεν “συστάσεις”.
Πώς να εξηγήσει κάποιος το γεγονός ότι η Ελλάδα ψήφισε κατά των ΗΠΑ και υπέρ του ψηφίσματος της Τουρκίας, ενώ βαλκανικές χώρες -μηδέ της μουσουλμανικής Βοσνίας εξαιρουμένης-, απείχαν, όπως έπρεπε να πράξει και η Ελλάδα; Σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε την εύνοια των Αράβων; Ποιων Αράβων; Και πώς θα αξιοποιούνταν αυτή η εύνοια;
Είναι προφανές, ότι έπρεπε να ικανοποιηθεί το αίσθημα των συντρόφων του, που είδαν το κόμμα τους και τον πρόεδρό τους να εγκαταλείπει τους Παλαιστίνιους και να εναγκαλίζεται τον “εχθρό” [απορώ με την σιωπή του Κουράκη ιδίως, ο οποίος ήταν επιβάτης των πλοίων προς Παλαιστίνη]. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί με αποχή από την ψηφοφορία; Έπρεπε να ταχθούμε στο πλευρό της Τουρκίας;
Δεν αντελήφθησαν οι σχεδιαστές της εξωτερικής μας πολιτικής, ότι συνετέλεσαν στην ενδυνάμωση του Ερντογάν, ο οποίος -με τρόπους που αυτός γνωρίζει- ταπείνωσε ουσιαστικώς τις ΗΠΑ, με 128 χώρες να καταφέρονται κατά του Τραμπ, και της πολιτικής του στα Ιεροσόλυμα;
Η υποστήριξη άραγε στα σχέδια του Ερντογάν, να αντιπαρατεθεί και να νικήσει τον Αμερικανό Πρόεδρο, έρχεται ως συνέχεια της ακατανόητης πρόσκλησής του στην Ελλάδα, όπου μέσα στο προεδρικό μέγαρο έκανε λόγο για πληθώρα αδικιών που υφίσταται η Τουρκία από εμάς, με τα διεθνή ΜΜΕ να μεταδίδουν τις δηλώσεις του όπου γης; Και με τον Έλληνα Πρόεδρο, που άνοιξε ως μη όφειλε το θέμα, να ψελλίζει το πρωτοφανές, ανιστόρητο και αντιεπιστημονικό, ότι οι Συνθήκες αλλάζουν με… νέα ερμηνεία [αυτά δίδασκε στους φοιτητές της Νομικής;]
Αλλά και οι πρόσφατες φιλοσκοπιανές τοποθετήσεις του Α. Τσίπρα πώς να ερμηνευθούν; Κι αυτές ως “συστάσεις” των ΗΠΑ, ή μήπως γίνονται προς ικανοποίηση του αριστερού ακροατηρίου, αλλά και υπουργών της κυβέρνησής του, που στράφηκαν κατά της Ελλάδος υπογράφοντες κείμενο ότι τα Σκόπια επιβάλλεται να ονομαστούν “σκέτο Μακεδονία”;
Δήλωσε για πολλοστή φορά ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζόραν Ζάεφ: «Αφήνω στην άκρη τις αξιώσεις της χώρας σύμφωνα με τις οποίες είμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ιστορία δεν ανήκει μόνο σε εμάς, αλλά επίσης και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες».
Μέχρι προ ημερών εξανιστάμεθα με παρόμοιες δηλώσεις, με τις οποίες χάριζε και σ’ εμάς το δικαίωμα να είμαστε Μακεδόνες, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας το επιβεβαίωσε, όταν δήλωσε δημοσίως πως οι Σκοπιανοί να πάψουν να υποστηρίζουν ότι είναι μοναδικοί Μακεδόνες. Και ο Ζάεφ, ικανοποίησε το αίτημα του Τσίπρα, και αναγνωρίζει ότι δεν είναι οι μοναδικοί, αλλά υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Δεν θυμάμαι να έδωσε ποτέ ο ελληνικός λαός εξουσιοδότηση σε οιονδήποτε να ονοματίζει Μακεδόνες τους Σλάβους για να ικανοποιηθεί ο Γαβρόγλου, ο Φίλης και οι λοιποί διεθνιστές που απεχθάνονται τον όρο έθνος εξ ιδεολογίας. Είναι επικίνδυνα τα παιχνίδια αριστεροσύνης. Και μπορεί μεν οι αστοί -η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού-, να βρίσκεται εν μακαρίω ύπνω ως προς τα εθνικά θέματα λόγω της πτωχείας, αλλά η συσσωρευμένη αντίδραση στα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα, οδηγεί σε πρόσθεση και την αντίδραση στις υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα.
Αφού λοιπόν λένε ότι είναι δημοκράτες και ισχυρίζονται ότι είναι υπέρ των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, ας φέρουν δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ελληνικός λαός, στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, όπως θα πράξει και η σκοπιανή κυβέρνηση. Αν όχι δημοψήφισμα για ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα, τότε για ποιο;
