Πρώτη φορά αριστερά…παρέα με την Εκκλησία

Για πάρα πολλά χρόνια ξέραμε για τη Δεξιά του Κυρίου. Την αγαστή δηλαδή σχέση της εκκλησιαστικής εξουσίας με τη συντηρητική παράταξη και τους εκάστοτε εκπροσώπους της. Φαίνεται όμως ότι ήρθε η ώρα για να μάθουμε και για την Αριστερά του Κυρίου. Μπορεί διαχρονικά η Αριστερά, με ελάχιστες μετρημένες εξαιρέσεις, να βρισκόταν απέναντι στην Ιεραρχία και να διεκδικούσε μονίμως τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Ηρθε όμως ο κ. Τσίπρας και η πρώτη φορά Αριστερά να ανατρέψουν άρδην τα δεδομένα που ξέραμε μέχρι τώρα.

Πρωθυπουργός και Αρχιεπίσκοπος έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια μιας προνομιακής σχέσης. Δεν είναι μόνο ότι ο κ. Τσίπρας επιλέγει να καταργήσει τους «διακριτούς ρόλους» που ο ίδιος ζητούσε λίγες μέρες πριν, ενημερώνοντας προνομιακά – και εξωθεσμικά – τον ηγέτη της Εκκλησίας. Είναι και σειρά άλλων περιστατικών – εκπαραθύρωση Φίλη κ.ά. – που δείχνουν μια προσέγγιση που υπερβαίνει κατά πολύ τους όρους συμβίωσης εξουσίας και Εκκλησίας.

Οι πολιτικοί – και όχι θρησκευτικοί – δεσμοί που τους συνδέουν είναι, όπως αποδεικνύεται, πολύ ισχυροί. Οπως έχει πει ο Ιερώνυμος, «αγαπώ, σέβομαι και έχω καλή συνεργασία με τον Πρωθυπουργό και σαν πατέρας προς παιδί τον πονάω, τον λυπάμαι διότι θέλει, αγωνίζεται, προσπαθεί». Και όταν κάποια στιγμή είπε ότι έχει πέσει σε βάτα, έσπευσε να διευκρινίσει «για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, για μένα “βάτα” είναι η τρόικα, ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ και όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν τον βοηθούν να ξεπεράσει τα προβλήματά του».

Οσο και να φαίνεται περίεργο σε κάποιους, αυτή η σύμπτωση δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ο λόγος μιας εθνολαϊκιστικής Αριστεράς τέμνεται σε πολλές περιπτώσεις με τον κυρίαρχο λόγο της Εκκλησίας. Και η κρίση που βιώνουμε τους έφερε ακόμα πιο κοντά.

Αριστερά και Εκκλησία διακρίνονται διαχρονικά για τον αντιδυτικισμό τους, ενώ ο οικονομικός εθνικισμός διασταυρώνεται με τον θρησκευτικό εθνικισμό και φανατισμό. Η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται στο στόχαστρο αμφοτέρων, ενώ οι θεωρίες συνωμοσίας ανθούν ένθεν κακείθεν. Και βέβαια ισχυρός συνεκτικός ιστός αμφοτέρων παραμένει η διαχείριση και η νομή της εξουσίας.

Μην ξεχνάμε επίσης τη θεμελιακή σχέση κομμουνιστικής Αριστεράς με τη θρησκεία. Το είπε άλλωστε και ο πάλαι ποτέ κομμουνιστής και νυν ορθόδοξος Πούτιν ότι «η κομμουνιστική ιδεολογία έχει πολλές ομοιότητες με τον χριστιανισμό». Ολες οι αξίες, πρόσθεσε, που αναφέρονται στην Αγία Γραφή περιλαμβάνονται και στον «Ηθικό Κώδικα της Οικοδόμησης του Κομμουνισμού»…