Λίγη πραγματική ιστορία πίσω από τις σελίδες γραμμένες στην Ιστορία.
ΣΚΟΠΙΑΝΟ
Υπό Γεωργ. Φερεντίνου,
Εκπαιδευτικού, Ιστορικού – Συγγραφέως
Το ζήτημα της Μακεδονίας παρέμεινε εν υπνώσει από το 1944 και επανεμφανίζεται κατά την δεκαετία του 1990 με την διάλυσίν της Γιουγκοσλαβίας, εκ της οποίας προέκυψε και το κρατικό εξάμβλωμα των Σκοπίων, η ηγεσία του οποίου επανάφερε την βλακώδη και παρανοϊκή θεωρία του Σανδάτσκυ, ότι οι κάτοικοι του κρατιδίου αυτού ήσαν οι πραγματικοί απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, οι οποίοι δήθεν δεν ήσαν Έλληνες, ενώ εις την πραγματικότητα ήτο ένα συνονθύλευμα εθνοτήτων, Σέρβων – Σλάβων, Αλβανών, Βουλγάρων, Ελλήνων – Βλάχων (με τους οποίους δυστυχώς ουδείς εν Ελλάδι ασχο- λείται), Γύφτων κλπ.
Είναι αληθές, ότι ο πρώτος ηγέτης του κρατικού αυτού εξαμβλώματος, Γκριγκόροφ, είχε παραδεχθεί, ότι οι κάτοικοι αυτοί ήσαν Σλάβοι εγκατασταθέντες εκεί προοδευτικώς κατά τον 4ον ή 5ον μ.Χ. αιώνα και ουδεμίαν σχέση έχουν με τους αρχαίους Μακεδόνας, οι διάδοχοί του όμως δεν δέχονται την ομολογία αυτήν και σκληρύνουν την στάση των, εμμένοντες εις την θεωρίαν του Σανδάτσκι. Πιστεύομε, ότι το πράττουν δια δυο κυρίως λόγους:
Πρώτον επειδή υποστηρίζονται από τας δυο υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία, αι οποίαι ερίζουν δια το ποία θα ελέγχη τα Βαλκάνια (είναι γνωστόν, ότι η προσπάθεια της Ρωσίας να επεκταθεί εις την περιοχή αυτήν αρχίζει από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου ή μάλλον από το 1453, την προσπάθεια όμως απέκρουαν πάντοτε οι Δυτικοί).
Δεύτερον οι Σκοπιανοί εκμεταλλεύονται μια ψοφοδεή πολιτική, την οποίαν εφαρμόζει η Ελλάς, η οποία πρεσβεύει, ότι η Ελλάς πρέπει ν’ αποφεύγη πόση θυσία την σύγκρουσίν της με τους γείτονάς της, προ βαίνουσα εν ανάγκη εις οιανδήποτε οδυνηρό υποχώρησίν δι’ αυτό. Την πολιτική αυτήν εφηύραν και εφάρμοσε πρώτος ο Ελ. Βενιζέλος από το 1923, κυρίως δε κατά την τελευταία τετραετία πρωθυπουργίας του 1928-1932, οπότε είχε συλ- λάβει την σκέψη να συμμετάσχει εις ένα συμμαχικό άξονα Ρώμης – Αθήνας – Αγκύρας, μάλλον δια να μονοπώληση ισοβίως την εξουσία όπως οι δυο επίδοξοι συνέταιροί του, Μπε. Μουσολίνι και Μ. Κεμάλ. Δια να επιτυχή μάλιστα τον στόχο του αυτόν είχε προβεί εις οδυνηρός υποχωρήσεις, φθάνων ο αθεόφοβος μέχρι του σημείου να δηλώνει, ότι ήτο διατεθειμένος να θυσιάσει την ελληνικήν μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως, διότι δήθεν η τότε Τουρκία ουδεμίαν σχέση είχε με την
Οθωμανική αυτοκρατορία και μάλιστα ότι θα εγίνετο και προστάτις της Ελλάδος!!! Ας μην εκπλήσσεται ο αμερόληπτος αναγνώστης με αυτά τα απίστευτα, διότι προκύπτουν από αδιάσειστα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων υπάρχουν εις αυτό τούτο το αρχείο του Ελ. Βενιζέλου.
Την πολιτική αυτήν την εφάρμοσαν αι μετέπειτα κυβερνήσεις με θρησκευτική ευλάβεια αφού την βάφτισαν… ρεαλιστική, ιδιαιτέρως δε εκείνοι μετά το 1950, τελούσε προφανώς και υπό το κράτος των εντυπώσεων από τον μόλις τότε λήξαντα συμμοριτοπόλεμόν. Τοιουτοτρόπως οι Τούρκοι αποθρασυνθέντες από την ψοφοδεή αυτήν πολιτική, κατάφεραν κατά της Ελλάδος οδυνηρά πλήγματα και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης: Εξόντωσαν την ελληνικήν μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως είτε εξαπολύοντάς τας ορδάς του τουρκικού όχλου επί κυβερνήσεως Κων. Καραμανλή το 1955, είτε και δια της μεθόδου των απελάσεων εκ μέρους του ιδίου του τουρκικού κράτους επί κυβερνήσεως Γεωργ. Παπανδρέου κατά το 1964-65. Τοιουτοτρόπως η μειονότης αύτη, η οποία κατά το 1922 αποτελείτο από περίπου 550-600 χιλιάδας άτομα (αυτό βεβαίωνε τότε η αγγλική αρμοστεία της Κωνσταντινουπόλεως) και σήμερον θα έπρεπε να είχε φθάσει τα 4 περίπου εκατομμύρια, έχει απομείνει με μόνον μερικούς γέροντας. Το ίδιον έπραξαν οι Τούρκοι και με τας μειονότητας Ίμβρου, Τενέδου και βεβαίως και εις την
Κύπρο και ζητούν σήμερον το ήμισυ Αιγαίον, την δυτική Θράκη και δεν γνωρίζομε τι άλλο θα ζητήσουν.
Κατ’ ανάλογο τρόπον ενθαρρυμένοι και άλλοι εχθροί της Ελλάδος προβάλλουν εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της και βεβαίως εκεί βασίζονται και οι Σκοπιανοί δια να τηρούν σήμερον ανυποχώρητο στάση. Ασφαλώς η λογικότερα και πλέον συμφέρουσα, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τα λοιπά Βαλκανικά κράτη, λύσης θα ήτο, το κρατίδιο αυτό να διαμελισθεί και αι διάφοροι εθνότητές του να προσαρτηθούν εις τα κράτη, εις τα οποία εθνολογικώς ανήκουν. Θα εδημιουργούντο έτσι εθνικά κράτη, και εις το μέλλον ίσως έ- παυον οι διηνεκείς πόλεμοι, οι οποίοι μετέτρεπαν τα Βαλκάνια εις πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης. Η λύσης όμως αύτη φαίνεται σήμερον ανέφικτος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, ότι η ελληνική ηγεσία δεν θα έπρεπε να την υιοθέτηση μακροπρόθεσμος. Αντιθέτως όμως η ελληνική ηγεσία εις τας πρωτοφανείς απαιτήσεις των Σκοπίων έχει περιορίσει τας αντιρρήσεις της μόνον εις το όνομα των Σκοπίων, αν θα περιλαμβάνεται εις αυτό ο όρος Μακεδονία. Και εις αυτό όμως προέβη εις μια νέα οδυνηρά υποχώρησίν και απλώς απαιτεί ο όρος Μακεδονία να έχει γεωγραφικό περιεχόμενον, διακηρύσσει δε, ότι αυτό θα επιτευχθεί αν οι Σκοπιανοί τροποποιήσουν το σύνταγμά των και απαλείψουν από αυτό τα κηρύγματα περί επεκτάσεώς των εις την ελληνικήν Μακεδονία, δήθεν δια ν’ απελευθερώσουν τους εκεί αδελφούς των Μακεδόνας, τους οποίους έχουν υποδουλώσει οι Έλληνες της νοτίου Ελλάδος. Πέραν όμως του ότι φαίνεται, ότι οι Σκοπιανοί ούτε και αυτό το δέχονται, πώς τους εμπιστεύεται, ότι, όταν θα έχουν λάβει το όνομα Μακεδονία υπό οιοδήποτε περιεχόμενον και μάλιστα με ελληνικήν έγκρισίν, δεν θα το
τροποποιήσουν και πάλι δια να το επαναφέρουν εις την σημερινή του μορφής; Δεν αντιλαμβάνεται, ότι αι δηλώσεις της σημερινής ηγεσίας των Σκοπίων είναι υποκριτικοί μέχρι να εξασφαλίσουν την σχετική ελληνικήν έγκρισίν; Δεν διερωτάται, διατί άραγε οι Σκοπιανοί επιμένουν εις το όνομα Μακεδονία, ενώ οι τόσοι άλλοι κατακτητές της αρχαίας Μακεδονίας, Ρωμαίοι, Γαλάται, Βούλγαροι, Τούρκοι κλπ. δεν προβάλλουν τοιαύτας απαιτήσεις; Και δια να είμεθα δίκαιοι, ως ελληνικήν ηγεσία δεν εννοούμεν μόνον την σημερινή κυβέρνησή και κυρίως την κομμουνιστική συνιστώσα της, η οποία άλλως τε κατηγορείται ότι ανακίνησε το ζήτημα δια την δημιουργία εντυπώσεων και δια λόγους ψηφοθηρικούς, αλλά και πολλά κόμματα της σημερινής αντιπολιτεύσεως, τα οποία έχουν ευθυγραμμισθεί με την κυβέρνησή εις το ζήτημα αυτό.
Ένα άλλο επιχείρημα, το οποίον αντιτάσσουν οι σημερινοί υπεύθυνοι, είναι ότι, αν δεν παραχωρήσωμεν το όνομα Μακεδονία ως συνθετικό της ονομασίας των Σκοπιανών, υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί χώρες, και κυρίως αι υπερδυνάμεις, να παραχωρήσουν εις αυτούς το όνομα Μακεδονία με εθνικό και όχι γεωγραφικό περιεχόμενον. Ημείς, έστω εν τη ταπεινότητί μας, απαντώμεν αδιστάκτως: Ας το πράξουν! Ποτέ όμως με ελληνικήν υπογραφή. Και επί τέλους διατί πρέπει πάντοτε η Ελλάς να υποχωρή, ακόμη και έναντι των Σκοπίων; Πρέπει κάποτε ν’ αντιληφθούν οι υπεύθυνοι, ότι εάν ο Ελληνισμός προβεί και εις αυτήν την παραχώρησιν, θα έχει αρνηθεί την ιστορία και κυρίως την εθνική – ελληνικήν ταυτότητα ενός εκ των πλέον εκλεκτών τμημάτων του, των αρχαίων Μακεδόνων, και ουσιαστικώς θα έχει πωλήσει την ψυχή του! Τα έθνη όμως τα οποία πωλούν την ψυχή των είναι καταδικασμένα να εξαφανισθούν!
Η ελληνική ιστορία βρίθει τοιούτων παραδειγμάτων αρνήσεως της πωλήσεως της ελληνικής ψυχής, όπως κατά την Τουρκοκρατία ή οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου (κατά τον Διον. Σολωμό ), θ’ αναφέρωμεν όμως το παράδειγμα της ηρωικής Πολωνίας, της οποίας η ιστορική πορεία λόγω της γεωγραφικής της θέσεως αποτελεί βίο παράλληλο με εκείνην της Ελλάδος: Οι διάφοροι εχθροί, οι οποίοι την περιβάλλουν εξ όλων των σημείων του ορίζοντα, την έχουν διαμελίσει εννέα φοράς, με τελευταία το 1939. Τότε οι Άγγλοι – Γάλλοι δια να κυκλώσουν την Γερμανία, ηθέλησαν ν’ αναστήσουν την Αντάντ του Α’ Παγκοσμίου πολέμου με την συμμετοχή και της κομμουνιστικής πλέον Ρωσίας. Ο Ιωσήφ Στάλιν απεδέχθη ασμένως την πρότασίν, παρατήρησε όμως, ότι εις περίπτωσίν εισβολής εις την Γερμανία, η Πολωνία θα έπρεπε να επιτρέψει την διέλευσιν των σοβιετικών στρατευμάτων δια των εδαφών της. Οι Πολωνοί όμως ηρνήθησαν διαρρήδην να τον επιτρέψουν και όταν οι Αγγλο – Γάλλοι με περισσή υποκρισία τους απείλησαν, ότι εν τοιαύτη περίπτωση ήσαν καταδικασμένοι να υποταχθούν εις την ναζιστική Γερμανία, απάντησαν υπερηφάνως
“Εάν ευρεθώμεν εις την ανάγκην να επιλέξωμεν ως κατακτητή ένα εκ της Ναζιστικής Γερμανικής ή της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως, θα προτιμήσωμεν την Ναζιστική Γερμανία. Διότι με τον Χίτλερ θ’ απολέσωμεν την ελευθερία μας, με τους κομμουνιστές όμως θ’ απολέσωμεν όχι μόνον την ελευθερία μας αλλά και την ψυχή μας”. Βεβαίως η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε τελικώς η Πολωνία να ζήση τότε τας φρικαλεότητας και του ναζιστικού και του κομμουνιστικού καθεστώτος. Η ψυχή της όμως έμεινε ελευθέρα και όταν αι περιστάσεις το επέτρεψαν, ορθωθεί πάλι κατά της τυραννίας και κατάφερε το πρώτον μεγάλο ρήγμα εις αυτήν. Έτσι σώζονται τα έθνη και όχι δια συνεχών συμβιβασμών και υποχωρήσεων, αι οποίοι βαπτίζονται ρεαλιστικοί δια να εξαπατώνται αι αφελείς
