Οτιδήποτε σχετίζεται με την ευμάρεια, ατομική ή συλλογική, είναι ευτελές σε σχέση με την ταυτότητα και την απώλειά της.
Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Ιουλίου 2018.
Δυσαρεστημένος εμφανίστηκε σε ανακοίνωση στις 4 Ιουλίου του υπουργείου των εξωτερικών ο κ. Κοτζιάς από τη χρήση των όρων «μακεδονικός στρατός» και «μακεδονικό υπουργείο άμυνας» από τον Ζάεφ. Ξέχασε φαίνεται ότι λίγες ημέρες νωρίτερα μπροστά του, όπως και μπροστά στον πρωθυπουργό, ακριβώς την στιγμή της υπογραφής ο ίδιος απευθύνθηκε σε «Μακεδόνες και Έλληνες». Τα επίθετα μακεδονικός-ή-ό τα έχετε παραχωρήσει εξ ολοκλήρου κύριοι Κοτζιά και Τσίπρα. Ξεχάστε τα. Γι’ αυτό και στην Συμφωνία των Πρεσπών αναφέρεται η Μακεδονία απλώς ως «βόρειο τμήμα της Ελλάδος».
Αύριο, Τετάρτη 11 Ιουλίου, ο υπουργός εθνικής αμύνης παραδίδει αμαχητί ένα από τα ισχυρότερα διπλωματικά όπλα που είχε ποτέ η Ελλάδα: το βέτο στην ένταξη στο ΝΑΤΟ. Άπαξ και σταλθεί πρόσκληση ένταξης, θα περιλαμβάνει μη αναστρέψιμη ελληνική αποδοχή. Οι προϋποθέσεις της πρόσκλησης αφορούν μόνο στα Σκόπια: αλλαγή Συντάγματος και δημοψήφισμα. Ουδεμία προϋπόθεση δεν προβλέπεται από την ελληνική πλευρά, πχ να κυρωθεί στο Κοινοβούλιο η Συμφωνία των Πρεσπών. Γι’ αυτό οι κρυψώνες του κ. Καμμένου, ο οποίος κάποτε ορκιζόταν «ενώπιον Θεού και λαού ότι αποτελεί εγγύηση να μην παραδοθεί το όνομα της Μακεδονίας» ενώ σήμερα λέει ότι «θα πράξει το χρέος του», μοιάζουν με τις κρυψώνες των παιδιών όταν πίσω από τα δάχτυλά τους λένε «χαχα, δεν με βλέπεις!».
Τα πάντα στη ζωή αποσαφηνίζονται από την ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Κάποτε ο Κώστας Ζουράρις είχε πει ότι το έδαφος το ανακτάς, την γλώσσα ποτέ. Τα Νορβηγικά βέβαια αναστήθηκαν μετά από 3 αιώνες από έναν ποιητή, τον Βέγκερλαντ. Άρα, τη γλώσσα την ανακτάς, έστω και δυσκολότερα από το έδαφος, την θρησκεία ποτέ. Οι εξισλαμισθέντες ελληνόφωνοι Τουρκοκρήτες μετατράπηκαν με ευκολία σε εθνικά Τούρκους, ενώ οι τουρκόφωνοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της Οθ. Αυτοκρατορίας (όπως οι δικοί μου πρόγονοι) άνετα ενσωματώθηκαν στην ελληνική εθνική συνείδηση. Υπάρχει και τέταρτη βαθμίδα. Την θρησκεία μπορεί να την ανακτήσεις, την συλλογική ταυτότηταποτέ. Όταν παραδίδεις όνομα λοιπόν, παραδίδεις: έδαφος, γλώσσα, θρησκεία (δηλαδή κοινή μεταφυσκή αναζήτηση) και τελικά ταυτότητα.
Πολλοί αναλυτές από διαφορετικές οπτικές γωνίες επισημαίνουν ένα κενό στην πολιτική και τις σύγχρονες ιδεολογίες. Το κενό είναι αυταπόδεικτο. Το αναζητούν όμως εκεί που έχει φως: στις ιδεολογίες. Δυστυχώς, βρίσκεται αλλού, εκεί που δεν φωτίζεται αρκετά. Στην συνείδησή μας. Ονομάζεται: προτεραιότητες.
Αυτό που απουσιάζει οικτρά από την πολιτική είναι οι προτεραιότητες. Να λέει, φερ’ ειπείν, ένας πολιτικός «εμένα πρώτα με ενδιαφέρει η φυσική υπόσταση (του λαού που επιδιώκω να εκπροσωπήσω), μετά η ταυτότητά του (η γνώση τι ακριβώς εκφράζει) και μετά η ευμάρειά του, δηλαδή η οικονομία».
Εάν ανάμεσα στους 152 βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση, υπήρχαν άνθρωποι με τέτοιες καθαρές προτεραιότητες, δεν θα χρειαζόταν λόγια να πειστούν πως οτιδήποτε σχετίζεται με την ευμάρεια, ατομική ή συλλογική, είναι ευτελές σε σχέση με την ταυτότητα και την απώλειά της. Έτσι, το δέον καθίσταται προφανές. Βουλευτικές αποζημιώσεις, έξι περισσότεροι μήνες χωρίς τις μειώσεις συντάξεων, παράταση μειωμένου ΦΠΑ, τόσο μικρά όλα μπροστά στο ότι «μακεδονικό» πλέον θα ονομάζεται κάτι που δεν είναι ελληνικό. Αν είναι ελληνικό, θα πρέπει να ζητήσει την άδεια τρίτων για να μοιραστεί το όνομα. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχουν άνθρωποι με συνείδηση των προτεραιοτήτων τους. Ούτε καν αυτοί, τους οποίους είχαμε σίγουρους.
