Στην πραγματική ζωή, αντίθετα απ' τον κόσμο των ιδεών μας, δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο ούτε το απόλυτο άσπρο. Υπάρχουν οι άπειρες αποχρώσεις του γκρίζου. Εδώ στην Ελλάδα αυτό δεν εννοούμε να κατανοήσουμε.
Υπήρξε μια στρατηγική συμφωνία με την Ρωσία για ένα αγωγό φυσικού αερίου. Σχεδόν κανείς όμως δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί από πού θα περνάει αυτός ο αγωγός και τώρα ελεεινολογούμε τον εαυτό μας για το ότι χρειάζεται η σύμπραξη της Τουρκίας για να πραγματοποιηθεί. Είμαστε πραγματικά απίθανοι.
Αν υπάρχει ένας κίνδυνος στρατηγικής απομόνωσης της Ελλάδας, δεν θα οφείλεται σε κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο στην αδυναμία προσήλωσης σε στρατηγικούς στόχους. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με πολιτικούς, κόμματα ή στρατηγικούς εταίρους, αλλά με την ίδια την νοοτροπία του έλληνα. Που ξεχειλίζει από αυτό το δημοσίευμα. Τα πράγματα είναι απλούστατα. Εμείς θέλουμε να τα θολώνουμε.
Στρατηγική «ευρασιαστική» δεν μπορεί να υπάρξει. Έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις η Ρωσία. Eίτε να κλειστεί στον εαυτό της θεωρώντας όλους τους άλλους αντιπάλους, είτε να ανοιχτεί στον κόσμο. Ο κύριος χώρος της Ρωσίας είναι η Ευρώπη. Αλλά θα πρέπει να ανοιχτεί μέσα από το εμπόριο και την συνεργασία. Οι αμερικανοί και διάφορα αυτονομημένα λόμπι της Αμερικής, για δικούς τους λόγους, δεν θέλουν ένα τέτοιο άνοιγμα της Ρωσίας λόγω του ότι θα αποκτηθεί μεγάλη δύναμη τόσο από αυτούς που θα δεχτούν την συνεργασία της Ρωσίας όσο και στην ίδια την Ρωσία. Χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να την αποκλείσουν. Αυτές οι μέθοδοι είναι από πολύ κτηνώδεις, όπως τα περιστατικά στην Γεωργία, μέχρι πολύ εξευγενισμένες, όπως το «ευρασιατικό» ιδεολόγημα.
Δεν υπάρχει μέλλον σε καμιά στρατηγική σχέση αν δεν στηρίζεται σε κάποιο κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο. Αν θέλει κάποιος ας ανατρέξει στα ρωσικά στρατιωτικά εμβατήρια που ανοίγουν τις εορταστικές παρελάσεις του τέλους του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» για να καταλάβει το υπόβαθρο πάνω στο οποίο κινούνται οι ρωσοτουρκικές σχέσεις. Μην τσιμπάμε το δόλωμα. Άλλο Ελλάδα, άλλο Τουρκία στο ρωσικό συλλογικό υποσυνείδητο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει οι ρώσοι να έχουν αιώνιους εχθρούς τους τούρκους. Εδώ οι ίδιοι έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτή την εχθρότητα. Αλλά ας μην πάμε και στο άλλο άκρο και βλέπουμε πίσω από κάθε προσπάθεια την «ευρασιατική» στρατηγική συνεργασία.
Οι αγωγοί είναι καλοί για τους ρώσους όταν τους δίνουν διαφοροποίηση διελεύσεων. Εμείς θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σε αυτό το επίπεδο παίζουμε. Δηλαδή στην διαφοροποίηση των διελεύσεων των φυσικών πόρων που ελέγχει η Ρωσία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Τώρα αν θεωρούμε ότι τα ρωσικά όπλα είναι καλά, δεν βλέπω γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία σ' αυτό τον τομέα. Όχι μόνο στρατιωτική αλλά και τεχνολογική. Εμπειρία υπάρχει και άνθρωποι υπάρχουν. Αλλά πρέπει επιτέλους να αποβάλλουμε φοβίες και να αποδεχτούμε ότι δικός μας στρατηγικός ρόλος δεν είναι να φέρουμε σε αντιπαράθεση την Ρωσία με την Τουρκία, αλλά να ανοίξουμε τις πόρτες τις Ευρώπης στην Ρωσία και εμείς μαζί με άλλους ευρωπαίους. Και πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.-
Ελευθέριος Β.
Υ.Γ. Στρατηγικές επιλογές δεν στήνονται με προσωπικές χημείες αλλά με σύγκλιση συμφερόντων και αυτή η προϋπόθεση υπάρχει στις Ελληνορωσικές σχέσεις και πάει πολύ πέρα από τον Καραμανλή και τον Πούτιν.
