Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
Σίγουρα η Ελλάδα δεν είναι μόνον ο ήλιος, θάλασσα και σάμπα όπως την δεκαετία του 1980 και του 1990 καλλιεργούνταν συστηματικά και επίσημα μέσω ΕΟΤ και υπουργείου τουρισμού. Παντού υπήρχε αυτό το φοβερό τρίπτυχο και έτσι το πούλαγαν και το προωθούσαν. Και έτσι μάθαμε με το αυτό να πουλάμε το τουριστικό προϊόν που λέγεται Ελλάδα. Για αυτό ας μην θυμώνουμε όταν οι εταίροι και συνεταίροι μας, μας ασκούν κριτική. Σκληρή κριτική σε συνδυασμό με την πολιτική κατάσταση, τις ρεμούλες, τα σκάνδαλα κάθε λογής επομένως όχι άδικα. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε οπότε οι άνθρωποι μάθαιναν και φυσικά έχουν και καλή μνήμη… Όπου και όταν αυτό συμφέρει και το υπαγορεύουν οι διεθνείς πολιτικές συνήθηκες. Επομένως, όταν τους έχουμε μάθει να πιστεύουν ότι οι Έλληνες μόνο κάνουν διακοπές και τίποτα άλλο ας είμαστε λίγο πιο φειδωλοί στις βαρύγδουπες κορώνες υπερ-πατριωτισμού γιατί τότε παρεξηγούμαστε… Ομαδικά ως λαός.
Φυσικά όχι πως είναι άμοιροι ευθυνών αυτοί που άκριτα υιοθετούν και προβάλλουν όλα αυτά -τα άλλοτε καλοδιατυπωμένα και άλλοτε κακεντρεχή σόλια και μακρόσυρτες οικονομικές αναλύσεις και παρατρύνσεις εναντίον της Ελλάδας. Ειδικά αυτή την ώρα και όλο αυτό το διάστημα με τις επιθέσεις που δέχεται η χώρα μέσω των διεθνών ΜΜΕ και δια αυτών παράλληλα να συνεχίζεται η διεθνής πίεση προς το οικονομικό πείραμα εναντίον της ευρώπης. Το πείραμα λέγεται GREECE. Και για να βάζουμε και τα πράγματα στην θέση τους με ρεαλισμό και πραγματιστικά αν θέλουμε να μας παίρνουν σοβαρά οι συνομιλητές μας. Όχι άδικα αυτή η ρητορική στην κριτική αυτή έχει κατά βάση να κάνει με την πολιτική νοοτροπία που εντέχνως και σκοπίμως καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα με το γνωστό και αμίμητο πλέον που έχει περάσει στην Ιστορία σύνθημα εκ μπαλκονιών εκφωνημένων του πάλαι ποτέ ισχυρού ανήρ Ανδρέα Παπανδρέου προς τον τότε τσάρο της Ελληνικής Οικονομίας «του Τσοβόλα δώστα όλα»! Αυτή η νοοτροπια έχει να κάνει εν πολλοίς με την Ελλάδα που έμαθε τα παιδιά της, δια των πολιτικών ηγεσιών της, την τηλεόραση και την πλήρως αλλοτριωμένη και απαξιωμένη ελληνική παιδεία, πώς να τρώνε από τα έτοιμα τότε της ΕΟΚ και μετέπειτα της Ε.Ε. μέσα από τους συνεταιρισμούς. Οι μεγάλες κομπίνες που στήνοταν εν μια νυκτί τις 10ετιες του 1990 και του 1980 έχουν πλέον περάσει στην ιστορία και φυσικά στα αρχεία των εισαγγελέων…Σπάνια κάποιος οδηγήθηκε στην φυλακή μόνον εκείνος ο καημένος ο Αθανασόπουλος, όπου όταν δικαιώθηκε ήταν πια πολύ αργά… Μιλάμε δηλαδή για τις επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες. Για την Ελλάδα των δανείων για ανύπαρκτες ζημιές από φυσικές καταστροφές που έπεφταν πάνω οι κάθε λογής κομματικοί –πράσινοι και γαλάζιοι αλλά και κόκκινοι – επιτήδειοι για να κατασπαταλήσουν τα χρήματα των εταίρων και συνεταίρων μας. Αυτά ζητάνε τώρα και μάλιστα με τσαμπουκά και ίσως από μια άποψη καλά κάνουν για όσες περιπτώσεις ήταν πράγματι ρεμούλες και κατασπατάληση χρήματος από τα ταμεία της ΕΟΚ και της Ε.Ε. Τότε πράγματι τα έπαιρναν όλοι! Αν αρχίσουμε και αναφέρουμε τα σκάνδαλα με το καλαμπόκι, το βαμβάκι, τα ροδάκινα και τα άλλα οπωρολαχανικά και οπωροκηπευτικά σκανδαλώδη τερατουργήματα ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μόνο για αυτή την ειδική και ξεχωριστή κατηγορία των αγροτικών σκανδάλων… Αυτό θέλει να πει ο πολύς κύριος Πάγκαλος αλλά δεν τολμά να το ολοκληρώσει, γιατί έχει πολιτικό κόστος όταν μας λέει “μαζί τα φάγαμε”! Έλα όμως που δεν είναι έτσι και το γνωρίζει πολύ καλά ο αγαπητός κ. Πάγκαλος… Αν ψάξει τα αρχεία της Βουλής θα καταλάβει πολύ καλά τι εννοούμε…Δεν είναι όμως μόνον αυτά…
Αυτοί όλοι είναι υπεύθυνοι πολιτικά που υποσχόταν με άφρων και άκριτη πολιτική παροχολογία παράδεισους στην Ελλάδα των δανείων. Την Ελλάδα που την έμαθαν να ζει με τις πλαστικές κάρτες και τα δανεικά. Τα γεγονότα είναι αλυσίδα το ένα με το άλλο. Ένας αδιαίρετος συνεκτικός κρίκος είναι που ενώνει το χτες της μεταπολίτευσης με το πολιτικό αδιέξοδο του σήμερα, και αυτός ο ενιαίος και αδιαίρετος κρίκος που ενώνει το αύριο και το μέλλον της νέας μεταπολίτευσης που ξεκινά προς το παρόν ειρηνικά και αναίμακτα, στις πλατείες της Ελλάδος είναι που θα ενώνει με ιστορικές ευθύνες όλων μας, για το τι μέλλει γενέσθαι, είναι τα γεγονότα που σήμερα καταγράφονται από άκρη σ άκρη της Ελλάδας κάθε ημέρα.
Τότε η γενιά του πολυτεχνείου και του 114 που απέτυχε και πρόδωσε τα όνειρα και τις ελπίδες όσων αγωνίστηκαν εκείνη την εποχή, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αυτό είναι μοιραία και ιστορικά το τέλος τέτοιων μαζικών κινημάτων. Βλέπε Γαλλικό Μάη και άλλα τέτοια ιστορικά κινήματα της αριστεράς στην Ευρώπη. Στις υπερατλαντικές χώρες όπως η Κούβα του Κάστρο και άλλες παρόμοιες καταστάσεις είχαμε την επιβολή του λαϊκού επαναστατικού κινήματος… δια των όπλων και των σφαγών. Κακά τα ψέματα αυτή είναι η αλήθεια μέσα από τα ιστορικά γεγονότα. Την ίδια εξευτελιστική πορεία είχαν και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ανατολική Ευρώπη για αυτό και ο πανίσχυρος αμερικανικός παράγων, τότε αλλά όχι σήμερα, τους χτύπησε στο μαλακό υπογάστριο. Την εσωτερική διαφθορά της κομματικής νομενκλατούρας. Μετά ήρθαν όλα τα άλλα με τον Πάππα Ιωάννη Παύλο και τον Λεχ Βαλέσσα την δεκαετία του 1980 με αποκορύφωμα τα τέλη της 10ετιας την πτώση του ολοκληρωτισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Κάπως έτσι τέλειωσε και το παραμυθάκι αυτό του σοσιαλισμού. Και όταν στην Ευρώπη άρχισε να πέφτει ο ολοκληρωτισμός στην Ελλάδα φούντωνε το λαϊκό πάλαι ποτέ επαναστατικό (ΠΑΚ) κίνημα του ΠΑΣΟΚ με αφετηρία τον Οκτώβριο του 1981. Παρόμοια κατάληξη είχαν σχεδόν όλα τα σοσιαλιστικά και κουμουνιστικά ιδεοληπτικά κινήματα. Όμως όλοι αυτοί που τα σχεδίασαν πριν από εμάς για εμάς –για το καλό μας και επειδή ήταν αναγκαία μετά τα μέσα του 18ου αιώνα για να καταστείλουν τα φεουδαρχικά απολυταρχικά καθεστώτα δεν υπολόγισαν πως κινήματα που το όραμα και οι αξίες αποκόπτονται από την ιστορία, τον πολιτισμό, την παιδεία την γλώσσα έχουν μοιραία την ίδια θνησιγενή κατάληξη. Διαλύονται μαζικά όπως μαζικά ξεκίνησαν ή αν έχουν πολιτική ευθιξία οι ηγέτες τους τα διαλύουν, όπως διαλύεται μια εταιρία που κηρύσσει πτώχευση στον υπαρκτό ολοκληρωτικά και πλήρως ελεγχόμενο καπιταλισμό. Κινήματα που αποκόπτονται από τις ρίζες και την εθνική οντολογική και υπαρξιακή ιστορική ταυτότητα τους με ότι συνεπάγεται στο ρου της ιστορίας ενός λαού εθνική πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα είναι καταδικασμένα. Το λέει ιστορία των κινημάτων αριστερών και δεξιών. Ακραίων και ισοσταθμισμένων ιδεολογικό πολιτικά όπως αυτά τα λεγόμενα, ΣοσσιαλΔημοκρατικά που εμφανίστηκαν την 10ετια του 1990 και τα ελεύθερα φιλελεύθερα. Και αυτά άντεξαν κατά πολύ λιγότερο στην ιστορία.
Ας είμαστε ακριβείς. Ουδείς θα ήθελε να είναι σήμερα στην θέση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Ούτε και ο κύριος Αντώνης Σαμαράς. Ας είμαστε ειλικρινείς αν τώρα ο Αντώνης Σαμαράς κέρδιζε τις εκλογές την επαύριο, ο κόσμος και κατευθυνόμενος συνδικαλιστικά «λαός» θα ξήλωνε τα πεζοδρόμια με τέτοια λαίλαπα οικονομικών μέτρων. Για αυτό, ας μη παρακαλά, ο Αντώνης Σαμαράς να πάρει την εξουσία γιατί την ίδια ημέρα κιόλας θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα αρραγές εσωτερικό πολιτικό μέτωπο μεταξύ αριστερών και πράσινων σοσιαλιστών που όμοιο του δεν θα έχει ματαδεί πολιτικά η Ελλάδα. Με την αιματοχυσία προ των πυλών να απειλεί την πολιτική σταθερότητα κάθε στιγμή. Κάθε λεπτό. Ίσως για αυτό να έχει ιστορικές ευθύνες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος γιατί επέλεξε στην λάθος στιγμή να πει ωμά την αλήθεια αψηφώντας τις συνέπειες των πολιτικών πράξεων του που νωρίτερα ο ίδιος θαρραλέα είχε πάρει με το βέτο στο Βουκουρέστι εναντίον των Σκοπίων, την συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη που άλλαζε τις γεωστρατηγικές ισορροπίες, και το τρίτο η πολιτικό στρατιωτική συμφωνίας στρατηγικής σημασίας με την Γαλλία, που ισχυροποιεί την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, γι αυτό ας μη βιάζονται κάποιοι να αποδώσουν ευθύνες σε κάποιον που πήρε μόνο τρείς ιστορικές αποφάσεις. Αποφάσεις τέτοιες που ίσως κάποτε να τον επαναφέρουν στο προσκήνιο. Το λάθος του Κ.Κ. είναι ότι εμπιστεύτηκε την εσωτερική διακυβέρνηση του τόπου σε χέρια ανεύθυνα. Χέρια «φίλων» που εν συνεχεία αυτοί οι ίδιοι έστρωσαν το έδαφος για τον πολιτικό αποκεφαλισμό του και το μεγάλο φαγοπότι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι προδότης ή μειοδότης. Είναι βαριές κουβέντες αυτές. Ας αφήσουμε την ιστορία να τον κρίνει. Η θέση και ο ρόλος του, δυστυχώς είναι ακόμα χειρότερη έναντι της ιστορίας και της οικογένειας του. Είναι ο άνθρωπος αυτός που μοιραία έχει επωμισθεί το βάρος της αποδόμησης και του ξεριζωμού εκ θεμελίων του κράτους και κυρίως της νοοτροπίας που έχτισε ο πατέρας του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι εκείνος, και πιστέψετε την διαίσθηση και το πολιτικό αισθητήριο σας ούτε ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα θα ήθελε να κυβερνήσει, έχοντας αυτό τον δύσμοιρο ρόλο που επιφυλλάσσει η ιστορία στον Γιώργο Παπανδρέου. Να γκρεμίζει όσα έχτισε το πολιτικό σύστημα, υπό το πρόσχημα του κοινωνικού κράτους, ο ίδιος ο πατέρας του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δηλαδή για να ακριβολογούμε όλα αυτά τα «κοινωνικά κεκτημένα» που τώρα έρχεται σκληρά και απάνθρωπα, αλλά όχι άδικα, και ζητά πίσω η Ε.Ε. μαζί και το ΔΝΤ για παλαιά φανερά και «μυστικά χρέη» προς τρίτους της Ελλάδος. Στην συνέχεια θα πούμε ποια είναι αυτά τα χρέη και πως δημιουργήθηκαν. Μέτρα μεσοσταθμικά, που αφορούν ουσιαστικά την επανίδρυση του κράτους. Υπεύθυνα και θεσμικά ορθά. Με έλεγχο. Αξιοκρατία. Διαβάθμιση εξουσιών. Από τα πλέον σύνθετα που είναι το φορολογικό σύστημα μέχρι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης που νοσεί. Πάσχει το κράτος από συστάσεως του το 1850 μέχρι σήμερα. Δομήθηκε άναρχα. Ρουσφετολογικά. Ευκαιριακά. Χωρίς αρχή μέση και τέλος. Να ξέρει ο πολίτης ότι κάποια στιγμή θα βρει το δίκιο του. Κακά τα ψέματα τα μέτρα που αφορούν στην επανίδρυση του κράτους είναι απλά μαθήματα πρωτοετών φοιτητών στα μαθήματα διοίκησης οικονομίας στα πιο γνωστά πανεπιστήμια του κόσμου. Η αντίδραση που υπάρχει σήμερα δεν είναι μόνον για τα σκληρά οικονομικά μέτρα αλλά κυρίως και πρωτίστως για τα μέτρα ανοικοδόμησης και επανίδρυσης του κράτους. Εξ αρχής και εκ θεμελιών. Νόμοι υπάρχουν αλλά δεν τηρούνται. Ποιος όμως επέβαλε αυτή την νοοτροπία του ρουσφετιού; Ποιος επέβαλε το κράτος. Περισσότερο κράτος; Ποιος όμως διόγκωσε το κράτος, δίνοντας του μια τερατόμορφη μορφή, βάζοντας μέσα περίπου 1.000.000 (αν προσθέσεις όλα τα αριθμητικά στοιχεία); Αυτό είναι που καλείται εξ ανάγκης να γκρεμίσει και να ξεθεμελιώσει ο Γιώργος Παπανδρέου, το λεγόμενο και βαθύ ΠΑΣΟΚ, και σε αυτό αντιδρά συλλογικά το συνδικαλιστικό κατεστημένο.
Αυτά στα οποία αντιδρά το επαγγελματικό κατεστημένο των πράσινων, κόκκινων και ενίοτε γαλάζιων βολεμένων συνδικαλιστών, είναι αυτά τα οποία εξ ανάγκης ο Γιώργος Παπανδρέου καλείται σήμερα να πάρει αποφάσεις γιατί και μέσα από αυτά τα κεκτημένα θα υπάρξει ένα κέρδος σε διασφαλισμένο χρήμα των πιστωτών και δανειστών μας. Για αυτό και πιέζουν… γιατί ξέρουν οι δανειστές μας και συνδιαχειριστές-στην νομή της εξουσίας όταν έχεις την οικονομική έχεις και την πολιτική εξουσία- ότι είναι ένας σίγουρος αλλά επίπονος δρόμος για εισπράξουν τα χρήματα τους…
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο άνθρωπος που καλείται να κάνει την «βρόμικη δουλειά». Αφενός καλείται να βάλει τάξη σε ένα, άναρχα επίτηδες και αριστοτεχνικά δομημένο και βασισμένο στο μπαξίσι ελληνιστί ρουσφέτι κράτος, από τα χρόνια των Βαυαρών κράτος. Και αφετέρου ο ίδιος ο άνθρωπος που συμμετείχε ενεργά και σταθερά στην διόγκωση του κράτους την 10ετια του 1980 και 1990 με το ολοκληρωτικό αποτελείωμα που έδωσε σε κάθε έννοια του κράτους δικαίου και αξιοκρατίας με αρχή μέση και τέλος, και πάντα υπό το πρόσχημα του κράτους πρόνοιας, ένα καλά αρθρωμένος δημαγωγικός λόγος την 10ετια του 1980 και του 1990 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ένα κράτος δομημένο την 10ετια του 80 και του 90 μέσα από το ισχυρό κομματικό κράτος των κλαδικών. Λάθη που για να έχει πρόσβαση στους ψηφοφόρους του κέντρου επανέλαβε και η δεξιά βάζοντας όμως πάντα πρασινό κόκκινους μέσα με την ελπίδα ότι θα αλλάξει ο λύκος μυαλά … αμ αλλάζει ο λύκος μυαλό; Τρίχα αλλάζει μόνον…
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντικαθίσταται στον επόμενο ανασχηματισμό
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
