Του Βασίλη Καρβέλη, Νέα Υόρκη
Το «όταν μου πειράξουν την πατρίδα, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω και ότι θέλουν ας μου κάνουν». Το λέγαν και το κάναν πράξη οι Έλληνες Ήρωες σαν τον Μακρυγιάννη. Οι οποίοι σακατεφτήκανε για την ελευθεριά μας από την τούρκικη σκλαβιά. Και εμείς οι Γραικοί (με την χριστιανική έννοια = παλιάνθρωποι) για φόρο τιμής μας τους βάλαμε στη φυλακή για «εσχάτη προδοσία». Μάλιστα η παλιανθρωπιά μας έφθασε σε σημείο που τον Νοέμβρη του 2007 στο Μοναστήρι Νέα Μονή της Χίου αφαιρεθήκανε, μετά από αντιδράσεις της Τουρκίας, από τις προθήκες με ανθρώπινα κράνια της «Σφαγής» οι επιγραφές «Έργα Οθωμανών» και «Σφαγιάσθηκαν από τους Οθωμανούς». Με αποκορύφομά της την απόφαση να μην εκτίθεται, από τον Νοέμβριο του 2009, στο Βυζαντινό Μουσείου Χίου (Μετζιτιέ Τζαμί), το πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά.
Ναί, του Φιλέλληνα τις καλλιτεχνικές πινελιές για την γενοκτονία της Χίου, που ορθώνονταν μπροστά στα μάτια της ανθρώπινης ψυχής σαν πέτρινο μνημείο της απόλυτης αποκτήνωσης του ανθρωπίνου γένος. Η οποία με τη βία της έκανε τη μυροβόλο Χίο ένα αχανές κομμάτι της Κόλασης, όπου ο μοναδικός θεός ήταν η εξολόθρευσις της ελληνικής ψυχής. Καμμένη γη η Χίος. Χωριά ολόκληρα πυρπολήθηκαν. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρούν τα παιδιά τους. Τα προσωπά τους μαύρα από τις στάχτες της καταστροφής. Το βλέμμα τους θολό σαν της τρέλλας. Δεν ξέρουν που να κριφτούν. Γύρω τους αγρίμια οι άνθρωποι που βιάζουν, δολοφονούν και σκοτώνουν όποιον βρούν στη διάβα τους. Στις 30 Μαρτίου 1822, η Χίος πεθαίνει στη βαναυσότητα των λυσσαλέων βαρβάρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για 5 ολόκληρους μήνες χορεύει πάνω στη Χίο ο θάνατος του τουρκικού συρφετού. Τα μωρά της πετιώνται στον αέρα και διαπερνούνται με ξίφοι. Οι γυναίκες της καίγονται ζωντανές. Τα γιαταγάνια τους αποκεφαλίζουν τους άνδρες της. Οι κοπελιές της αγεληδόν αιχμαλωτίζονται και πωλιώνται στα δουλοπάζαρα της Σμήρνης και Κωνσταντινούπολης. Τα γερατιά της σφάζονται σαν τη καλαμιά στο κάμπο. Την φρίκη που προκαλεί το ολοκαύτωμα του κρανίου τόπου «Χίος» μας την περιγράφει ο ποιητής Ορφανίδης με τον στοίχο του «έβλεπες βρέφη χωρίς καφαλάς / αλλού κορμιών μέλη κομμένα / εμαρτύρησε εδώ στη Χιό η Ελλάς / με εντόσθια παντού κάτω χυμένα». Ας δούμε λοιπόν το χρονικό της στυγνής βίας των Τούρκων που έπνιξε τους Έλληνες της Χίου στο αθώο αίμα τους, για να μη στερήσει το ελληνικό «Ελευθερία ή Θάνατος», στον Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄, τους φόρους από τα μαστιχόδεντρα που κυριαρχούσε. Οι ψύλλοι μπήκανε στα αυτιά του Σουλτάνου από το 1818 που έφθασε στη Χίου η σπίθα της ελληνικής Επαναστάσεως.
Όπου ο Π. Ροδοκανάκης και ο Ν. Μυλωνάς αποτάθηκαν στον Υψηλάντη για την απελευθέρωση της Χίου και με την βοήθεια των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών ήσαν έτοιμοι για τον αγώνα της Ελευθερίας. Αλλά διαφωνούσαν οι Έλληνες Μπέηδες της Τουρκίας και δεν έγινε η επίθεσις, διότι ως τσιράκια του Αγά θα χάνανε τα προνόμιά τους. Έτσι ο Μαχμούτ Β΄ συνέχισε στα ανάκτορα του Τοπ Καπί να πίνει ικανοποιημένος τα χιώτικα με γεύσει μαστίχα σερμπέτια του. Όμως τον ζώσανε τα μαύρα φίδια στις 27 Απριλίου 1821, που πήγε στη Χίο με 25 πλοία ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης και παρακινούσε, στου Πασά τη βρύση, τους Δημιγέροντες Βλαστό, Πατρικούση και Πολυχρόνη –Διοματάρη να μεταφέρουν το μήνυμα της Επαναστάσεως στο σκλαβομένο λαό της Χίου. Δυστυχώς αντί να τον βοηθήσουν τον παρεκάλεσαν να πάει από εκεί που ήρθε. Έτσι ο στόλος του Τομπάζη, μετά από 3 ημέρες, εγκατέλειψε άπρακτος το νησί. Ταυτοχρόνως ο Πασάς της Χίου, ο Βαχήτ, μπουζούρωσε στη φυλακή μαζί με τους προαναφερθέντες Δημογέροντες , δέκα (10) ακόμη πρόκριτους και τον Έξαρχο του Σουλτάνου, τον επίσκοπό του, κ. Πλάτων.
Επιπλέον εζήτησε από τους Έλληνες να παραδώσουν ότι όπλα είχαν και τους απαγόρευσε να κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες. Έτσι για να νοιώσουν στο πετσί τους τι σόϊ αυτονομία είχαν από το Σουλτάνο της Υψηλής Πύλης. Και τον Οκτώβρη του 1821 έφερε στη Χίο 1.000 στρατιώτες από την Νέα Ρώμη (Κων/πουλη) και 200 από την Κρήτη για την επικράτηση της …αυτονομίας. Το δε Γενάρη του 1822 ρίχνει στις φυλακές της Πύλης, ως ενέχυρα της χιότικης αυτονομίας, τους πρόκριτους Θ. Ράλλη, Ι. Σκυλίτζη και Π. Ροδοκανάκη. Μπουχτισμένοι οι Έλληνες από την αυτονομία τους έσπευσαν να ενωθούν με τους 4.000 άνδρες του αρχηγού της Επανάστασης στη Σάμο Λυκούργου Λογοθέτη, που αποβιβάστηκαν, στις 11 Μαρτίου 1822, στο κόλπο της Αγίας Ελένης με στόλο 8 Μπρίκια και 30 βοηθητικά πλοία. Έτσι η Χίος εξεγείρεται κατά των Τούρκων με αρχηγό της επανάστασής της τον πρώην αξιωματικό του Ναπολαίοντα και παλαίμαχο του νησιού κ. Αντώνη Μπουρνιά. Με την βοήθεια των Σαμιωτών στο ύψωμα της Τουρλωτής οι στρατιώτες του Μπουρνιά χτυπόντας τους Τούρκους από τα σχολεία Βουνακίου τους ανάγκασαν να κλειστούν στο κάστρο. Η απελευθέρωση της Χίου έγινε ευπρόσδεκτη μόνον από τους απλούς κατοίκους της, οι δε πλούσιοι βλέποντας να χάνονται τα προνόμιά τους εγκατέληψαν το νησί τους. Η Χίος, παρόλου της αποχής και σαμποτάζ των προύχοντών της, των κληρικών της και των χιωτών Μπέηδών της, εκράτησε αιχμάλωτους τις 3.000 Τούρκων για 19 ημέρες. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τούρκος-Αιγύπταιος ναύαρχος Καρά Αλής αποβιβάζηται στην ακ-ή της Χίου με 7.000 τούρκους, 46 πλοία και βομβαρδίζει τη χώρα, αναγκάζοντας τους Έλληνες να διαφύγουν στα βουνά και τους Σα-μιώτες να αποχωρίσουν. Η διαταγή του Σουλτάνου ήταν να φονεύονται ,με αμοιβή για κάθε κεφάλι τους, βρέφη έως 3 ετών, γυναίκες άνω των 40 ετών, άρρενες από 12 ετών και άνω. Τα δε καρίτσια απο 3 έως 40 ετών καθώς και τα αγόρια από 3 έως 12 να αιχμαλοτίζονται και να πωλούνται ως σκλάβοι. Όλοι αθώοι ή ένοχοι πρέπει να θανατωθούν, και γιαυτό σφαγιάζονται μέχρι και οι ασθενείς του Νοσοκομείου και του Λεπροκομείου. Η νέμεσις των Τούρκων δεν σταματά εδώ. Στις 5 Απριλίου 1822 ο Καρά Αλής και ο Πασάς Βαχήτ προκηρύσσουν γενική αμνηστία σε όσους επιστρέψουν στη πόλη και παραδώσουν τα όπλα.
Την δε πρότασή τους ανέλαβαν να την μεταφέρουν οι πρόξενοι της Αγγλίας, Αυστρίας και Γαλλίας. Μάλιστα ο Γάλλος τιμάται για τις υπηρεσίες του με ένα κατάλευκο άλογο που του κάνει δώρο ο Βαχήτ πασάς. Κατόπιν οι Τούρκοι αθετούν την υπόσχεσή τους και εξαπολύουν την Μεγάλη Γενοκτονία δια της Σφαγής. Αποκεφαλίζονται αμαδικά, στο ακρωτήρι Κάβο Μελανός, 10.000 Έλληνες που βρήκαν καταφύγιο και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα μελάνιασε γύρω από το κάβο και τη παραλία. Ο τρομερός όλεθρος απλώνει για δεύτερη φορά το μαύρο πέπλο της σφαγής από τους δήμιους Τούρκους στην ταλαιπωρημένη μυροβόλο γή της Χίου. Πόλεις και χωριά της πυρπολούνται , αφού πρώτα οι κάτοικοί των σφάζονται σαν τα πρόβατα και τα αυτιά τους στέλνονται, για αμοιβή, στον Σουλτάνο μέσα σε βαρέλια με άλμη.
Ο δε υποπρόξενος των Κάτω Χωρών Φραγκίσκος Πάσκουα γράφει: «Τώρα οι Τούρκοι αρπάζουν ακόμη και τα καρφιά, σπάνε τα δένδρα και βάζουν φωτιά στα σπίτια που ήδη έχουν καεί». Από την βαναυσότητα της Γενοκτονίας διασώθηκαν κάποιοι στα χριστιανικά προξενεία, συνήθως όμως έναντι μεγάλης αμοιβής. Ο δε Άγγλος πρόξενος είχε τοποθετήσει στην είσοδο του αγγλικού προξενείου μιά ζυγαριά ακριβείας για τα χρυσαφικά των αγαπητών του αδελφών εν Χριστώ που βοηθούσε. Οι απομείνοντες βάψανε τα καλντερίμια της χώρας κατακόκκινα με το αθώο αίμα τους και έμοιαζε να είναι ολόκληρη στρωμένη με πορρφυρά χαλιά Τουρκίας. Αδιάκοπτη η καταστροφή της Χίου μεχρι τις 18 Μαϊου 1822 που επραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση εναντίον του τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ από τον στόλο των τριών ελληνικών ναυτικών νησιών. Όπου ο Κανάρης, στην 1 Ιουνίου 1822, κατάφερε πυρπολόντας να τυλίξει στις φλόγες την τούρκική ναυαρχίδα και όταν ανατινάχθηκε εσκοτώθηκε μαζί με το 2.285 Τούρκους πληρωμά της και ο καπετάν πασάς Καρά Αλής. Την επομένη, για εκδίκηση, ξεκινούν 20.000 Τούρκοι την Τρίτη Σφαγή αναντίον των Ελλήνων των Μαστιχοχωρίων, που είχαν απομείνει ζωντανοί, λόγω διαταγής Σουλτάνου να μην σφαχτούν καθότι τα Μαστιχοχώρια είναι πραστατευόμενα της αδελφής του Σουλτάνου. Για 5 ολόκληρους μήνες οι Τούρκοι σφάζοντας και καίγοντας απλώσανε ένα θανατερό βογγητό από άκρη σε άκρη στην αιματοποτισμένη Χίο.
Το νησί των γιασεμνιών και της μαστίχας μεταμορφώθηκε για χρόνια σε ένα απέραντο , σκοτεινό έρημο νεκροταφείο, γεμάτο καμένα ερείπια, άταφα πτώματα, κόκαλα, σκουπίδια και στρατιές αρουραίων. Από τους 117.000 Έλληνες κατοίκους, που είχε πριν την Γενοκτονία, μόνον 2.000 απομείνανε ζωτανοί, που και αυτοί μετά πέθαναν απο πανούκλα. Αργότερα που εξαγγέλθηκε η σουλτανική αμνησία και καλούσε τους 23.000 εξόριστους και 50.000 σκλάβους Έλληνες της Χίου να επιστρέψουν, αποδίδοντάς τους τις ιδιοκτησίες τους, ο Σουλτάνος προέβει σε δημόσιες θανατικές εκτελέσεις στρατι-ωτών, που εκτράπηκαν σε υπερβασίες κατά την σφαγή των 47.000 Έλλήνων. Για την εξιλέωση της Γενοκτονίας του στη Χίου, που ήθελε να γυρήσουν πίσω οι πρόσφυγες Έλληνες για να ξαναρχίσει τον κεφαλικό φόρο, εδιέταξε να εκτελεστούν 10 ολόκληροι και όχι κομματιασμένοι σε αφτιά, κεφάλια, γλώσες κ.λ.π. Τούρκοι στρατιώτες του. Αφήνοντας φυσικά τον Βαχήτ Πασά ολοζώντανον.
Πάντως μου επιβάλεται να σημειώσω ότι δεν έχω ως σκοπό να καλλιεργήσω το μίσος, ούτε να δυναμιτίσω καταστάσεις αναφέροντας τη σφαγή δε-άδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως αντίποινα για την κήρυξη του «Ελευθερία ή Θάνατος». Απλώς θέλω να επενθυμίσω προς την Ομογένεια μιά μεγάλη ιερή παρακαταθήκη που άφησαν με την τελευταία τους πνοή οι προγονοί μας σφαγιασθέντες της Χίου: « Να αγωνιστή ενωμένη για να αναγνωριστεί επίσημα από τη διεθνή κοινότητα ως ιστορικά η μεγαλύτερη γενοκτονία στο κόσμο». Γιατί σύμφωνα με την σύμβαση του ΟΗΕ, που τέθηκε σε ισχύ το 1951, ο όρος γενοκτονία σημαίνει: «την εκτέλεση ορισμένων ενεργειών με πρόθεση την καταστροφή –ολικώς ή μερικώς- μιας εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, σαν τέταια». Και αυτές οι 5 προυποθέσεις υπάρχουν , για να συνιστούν κάποιες ενέργειες «γενοκτονία». Αυτό είναι το έργο της Ομογένειας ως Ομοσπονδία. Να κρατά τις ρίζες, τις μνήμες και την εθνική ταυτότητά μας καθαρή και ανώθευτη. Να μην ξεχνάμε την Ιστορία μας, τις νίκες και τις ήττες μας στα ηρωϊκά έπη μας. Αυτό είναι το έργο όλων των Ομογενών. Αυτή είναι η μεγάλη αποστολή στα παιδιά μας και προς τις επόμενες γενιές.
