Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΑπόψειςΟικογένεια, ο ξεχασμένος κρίκος

Οικογένεια, ο ξεχασμένος κρίκος

- Advertisement -

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος

Περνάμε ώρες ατελείωτες συζητώντας για την κρίση της χώρας. Πολλοί διατυπώνουν θεωρίες για τα αίτια και τις αφορμές της. Άλλοι, σιγά, σιγά, μορφώνουν απόψεις για το πώς θα την ξεπεράσουμε με τις περίφημες πλέον δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη. Όλοι σχεδόν επικεντρώνονται στα μακροοικονομικά μεγέθη. Λίγοι από αυτούς, ακουμπώντας εξ απαλών ονύχων τις πραγματικές επιπτώσεις ανησυχούν για τις αντιδράσεις των πολιτών καθώς οι αναληφθείσες υποχρεώσεις είναι τεράστιες και ίσως πέρα από τις αντοχές της κοινωνίας. Αλλά όλοι μας σχεδόν επικεντρωνόμαστε σε κάτι που πρέπει να αρχίσει αμέσως και να διεκπεραιωθεί τάχιστα.

- Advertisement -

Είναι λίγοι αυτοί, κυρίως από την Ελληνική και ξένη επιστημονική κοινότητα, που από καιρού υπογραμμίζουν την ανάγκη επιμήκυνσης του ορίζοντα της προσπάθειας για να είναι ρεαλιστικός. Ευτυχώς έχουμε πολλά σημάδια τελευταία ότι τα αρμόδια Ευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια όργανα που ουσιαστικά ελέγχουν τις εξελίξεις του Ελληνικού ζητήματος φαίνεται να έχουν πλέον ενστερνιστεί αυτήν την άποψη, πράγμα καταφανές από τις αποφάσεις του τελευταίου συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών της ΝΕ.

Αυτή η ουσιαστική διαφοροποίηση της στρατηγικής διαχείρισης του προβλήματος της χώρας μας, παρέχει σε εμάς μια απρόβλεπτη πολυτέλεια μιας ακόμη χρονικής ανάσας να δράσουμε σε χώρους που πρέπει να αλλάξουμε για να μπορέσει να εφαρμοστεί οποιοδήποτε μακροοικονομικό σχέδιο. Όλοι αφορούν το άτομο όπου οι αλλαγές είναι εξαιρετικά δύσκολες γιατί επιτυγχάνονται μόνον δια της πειθούς. Ένας τέτοιος χώρος, που ίσως από εκεί όλα εξαρτώνται, είναι η παιδεία.

 

Δεν υπάρχει λόγος να εντρυφήσει κάνεις σε λεπτομέρειες επιστημονικών ορισμών και ιδεολογικών θεωριών. Άλλωστε ο γράφων δεν είναι ειδικός στο αντικείμενο. Αισθάνομαι εν τούτοις την ανάγκη να διατυπώσω ορισμένες απόψεις λόγω της κρισιμότητας του αντικειμένου υπό τις παρούσες συνθήκες έστω και αν ο διαχωρισμός που ακολουθεί μπορεί να είναι αμφισβητήσιμος.

Αν κανείς διαφοροποιήσει την μόρφωση από την εκπαίδευση και αφήσει την μόρφωση σε αυτό που ονομάζουμε εκπαιδευτικό σύστημα τότε μπορεί να επικεντρωθεί στο αντικείμενο της παιδείας. Σίγουρα το σύστημα θα υποστηρίξει ότι και η παιδεία είναι μέρος του ρόλου του άλλα θα πρέπει ίσως να δεχτούμε όλοι ότι δεν είναι μόνο δικής του αρμοδιότητας. Ό ποιο σημαντικός παράγων στην διεκπεραίωση της είναι η οικογένεια. Αυτή η διαπίστωση φωτίζει μια συνήθως σκοτεινή διάσταση γεμάτη αδυναμίες αλλά και μοναδικές ευκαιρίες υπό τις παρούσες συνθήκες.

Όλοι μας αισθανόμαστε ότι οι ρίζες της συμπεριφοράς μας σαν μέλη του κοινωνικού συνόλου μπαίνουν στα τρυφερά πρώτα μας χρόνια και ότι ιδεολογικές και κοινωνιολογικές θεωρήσεις χτίζονται πάνω τους. Από τις τελευταίες, άλλες ενδυναμώνουν το κοινωνικό σύνολο, διατηρώντας το βιώσιμο με την πάροδο του χρόνου και άλλες το αποδυναμώνουν, εμπειρίες σαν τις σημερινές. Έτσι μια κοινωνία με στιβαρή κοινωνική συνοχή αποτελείται από γονείς που την μεταδίδουν με τις αρχές που την συντηρούν μέσα στην οικογένεια, τον πυρήνα της, στους απογόνους τους που την εκσυγχρονίζουν. Μόνον ισχυρές, στρεβλές και ξενόφερτες ιδεολογικές επιρροές επί μακρόν όπως αυτές που έπληξαν το εκπαιδευτικό σύστημα της δύστυχης χώρα μας μπορούν να τραυματίσουν θανάσιμα αυτή την συνοχή.

- Advertisement -

Η κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι γνωστή. Η μεγάλη μάχη για την εθνική ανόρθωση έχει αρχίσει από μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας που σέβονται το κοινωνικό σύνολο, αγαπούν το λειτούργημα τους και αισθάνονται την ευθύνη τους για το μέλλον της νεολαίας  και της παρτίδας. Κάνουν έναν αγώνα σκληρό και χρειάζονται την ενεργό και με πράξεις υποστήριξη γονιών και όλων των πολιτών. Τίποτε δεν μπορεί να υποτιμήσει την κρισιμότητα αυτής της πάλης για το μέλλον της παρτίδας.

Άλλα είναι ακριβώς αυτή η πρόκληση που κρατεί στην σκιά την δίδυμη και ίσως ποιο κρίσιμη διάσταση στην παροχή παιδείας στην νεολαία μας, την οικογένεια. Μια διάσταση σχεδόν πλήρως ανεκμετάλλευτη παρόλα τα σημάδια της κατάρρευσης της κοινωνικής συνοχής. Σαν και ο χώρος να θεωρείται μάχη πλέον χαμένη.

Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν στέκει λογικά. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι με περισσότερο από μια γενιά με το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα οι υπάρχοντες γονείς δεν έχουν την ικανότητα να αναδομήσουν την κοινωνική συνοχή για τους απογόνους τους αλλά αυτό δεν είναι αληθές. Παραμελούμε εύκολα την δύναμη της παράδοσης. Οι ίδιοι αυτοί γονείς, ακόμη και αν στις εξωτερικές συναλλαγές τους συμπεριφέρονται σαν “Ελληναραδες- όπως τους ονομάζουν τελευταία“ γνωρίζουν τι χρειάζονται τα παιδιά τους. Άλλωστε οι παππούδες που έζησαν σε κοινωνική συνοχή είναι ακόμη γύρω τους. Αυτή η διαπίστωση είναι ένα εξαιρετικά θετικό στοιχειό για αποτελεσματική αντιμετώπιση της πρόκλησης. Επίσης μια τέτοια προσπάθεια ευτυχώς δεν χρειάζεται δισεκατομμύρια ούτε συμφωνίες με οποιονδήποτε.

Χρειάζεται όμως δύο πράγματα που μπορεί να τα προωθήσει μόνη της η κοινωνία μέσα από τους φυσικούς της οδηγούς, τους ελάχιστους πατριώτες του πνευματικού χώρου που σκέπτονται πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις και χωρίς την ανάγκη του αναξιόπιστου πολίτικου κατεστημένου. Ένα κίνημα γονέων που θα πείσει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα συμμετάσχει και κανείς δεν θα μειονεκτήσει και ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης των γονέων σε απλή γλώσσα για τη σημασία της κοινωνικής συνοχής και τον τρόπο συμβολής τους  στην ενίσχυση της μέσα στην οικογένεια για το μέλλον των παιδιών τους.

Συν Αθηνά …….

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ