Tου Πασχου Μανδραβελη
Για τον Νίξον έλεγαν ότι είχε ως δόγμα το «αν δύο λάθη δεν κάνουν το σωστό, δοκίμασε τα τρία». Μ’ αυτό το δόγμα πορεύεται εσχάτως και η κυβέρνηση. Οπως ορθώς έγραφε χθες ο Στέφανος Κασιμάτης για τη θλιβερή υπόθεση με το μονταρισμένο βίντεο του κ. Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, εκεί που η Ν.Δ. χάνει το δίκιο της «είναι όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος περικόπτει τις ασυναρτησίες του Β. Διαμαντόπουλου, ώστε να τις παρουσιάσει σε μορφή η οποία να βολεύει τη σκοπιμότητά της… Είναι θλιβερό αν στην τυφλότητα της επαναστατικής Αριστεράς η Ν.Δ. νομίζει ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί με την εκοφίτικη βλακεία». («Η βλακεία ως απάντηση στη βία», Καθημερινή 24.1.2012.)
Την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησε και χθες με την επίταξη των εργαζομένων στο μετρό. Αντί να εφαρμόσει τον νόμο που προβλέπει απόλυση των συνδικαλιστών στην περίπτωση συνέχισης μιας παράνομης απεργίας (ν. 1264/82), παρανόμησε. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Εργατικού Δικαίου Ι. Ληξουριώτη, «η επίταξη υπηρεσιών αποτελεί κατ’ ουσίαν παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της απαγόρευσης της αναγκαστικής εργασίας (υπ’ αριθ. 29 ΔΣE του 1930 περί αναγκαστικής ή υποχρεωτικής εργασίας, υπ’ αριθ. 105 ΔΣE περί καταργήσεως της αναγκαστικής εργασίας του 1957 κ.λπ.). Για τον λόγο αυτό, οι διεθνείς συμβάσεις εργασίας δέχονται εξαιρέσεις μόνο σε περιπτώσεις ανώτερης βίας (πόλεμος, καταστροφές ή απειλές καταστροφών, όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, λιμοί, σεισμοί, επιδημίες κ.λπ.), ρητώς δε αποκλείουν τη χρησιμοποίηση της αναγκαστικής εργασίας «ως μέτρο κολασμού για τη συμμετοχή σε απεργία».
Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση, σύμφωνα με τον κ. Ληξουριώτη; Να εφαρμόσει το άρθρο 14 του νόμου 1264/1982 «που ορίζει ότι οι συνδικαλιστές απολύονται “όταν εξακολουθούν να συμμετέχουν σε απεργία που κρίθηκε με δικαστική απόφαση μη νόμιμη ή καταχρηστική”». Οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τρεις δικαστικές αποφάσεις και όχι μία.
Επίσης η κυβέρνηση θα έπρεπε, σύμφωνα με τον κ. Ληξουριώτη, «να καταθέσει αγωγές αποζημίωσης κατά των συνδικαλιστικών φορέων που παρανόμως απεργούν και κατά των ίδιων των συνδικαλιστών ζητώντας την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη το μετρό από την 8ήμερη παράνομη απεργία».
Και η διοίκηση του μετρό έχει ποινικές και αστικές ευθύνες: «α) Γιατί καθυστέρησε να προσφύγει έγκαιρα δικαστικώς για να κηρυχθεί η απεργία παράνομη, β) γιατί συνήργησε με πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων της στην κατασκευή απεργών-μαϊμού ώστε η συντριπτική πλειοψηφία τους να αμείβεται (εδώ προκύπτει και αδίκημα απάτης), γ) γιατί ήδη δεν έχει, ως όφειλε, προβεί στις αναγκαίες ενέργειες για την απόλυση των παρανομούντων συνδικαλιστών και την κατάθεση κατ’ αυτών αγωγών αποζημίωσης».
Επίσης η κυβέρνηση θα έπρεπε «να έχει ήδη ενημερώσει τους “απεργούς” ότι έχουν χάσει 8 ημέρες άδειας με αποδοχές, δεδομένου ότι οι ημέρες συμμετοχής σε παράνομη απεργία αφαιρούνται από την ετήσια άδεια».
Δυστυχώς, συμπεραίνει ο κ. Ληξουριώτης, «η κυβέρνηση, απέναντι στους παράνομους “ασθενείς-αδειούχους-απεργούς” του μετρό, επέλεξε, προχωρώντας στην εφαρμογή του μέτρου της επίταξης υπηρεσιών, να δράσει “εξόχως” παράνομα». Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε…
