Του Άρη Τερζόπουλου
Όσο κι αν προσπαθεί κανείς να βρει μια λογική οικονομική απάντηση, στον τρόπο που η Γερμανία, μέσω του Γιούρογκρουπ, θανάτωσε με μια μαχαιριά στην καρδιά, την Κύπρο, δεν θα μπορέσει. Και δεν θα μπορέσει γιατί απλούστατα δεν υπάρχει οικονομική απάντηση. Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου είχε πράγματι προβλήματα, που τα δημιούργησε κυρίως το διαπλεκόμενο σύστημα της Κύπρου, με κάποια βοήθεια και από το διαπλεκόμενο σύστημα της Ελλάδας, αλλά τα προβλήματα δεν ήταν τέτοια που να απαιτούν τέτοια αντίδραση από τα Γερμανία. Το πρόβλημα των Τραπεζών της Ιρλανδίας για παράδειγμα, ήταν πολύ μεγαλύτερο, αλλά εκεί δεν επελέγη τέτοια καταστροφική σε πολλά επίπεδα λύση. Βλέπετε στην Ιρλανδία υπήρχαν καταθέσεις και Άγγλων και Γερμανών και Γάλλων και Γερμανών, οπότε δεν ήταν δυνατόν να κουρευτούν οι καταθέσεις τους, χωρίς να πέσει κάποια πυρηνική βόμβα στη αίθουσα του Γιούρογκρουπ.
Στην Κύπρο αντίθετα υπήρχαν καταθέσεις Κυπρίων και Ρώσων. Το πρόσχημα για τις μαύρες καταθέσεις Ρώσων ολιγαρχών είναι για κλάματα. Τι να πούμε για τις αντίστοιχες καταθέσεις στις Τράπεζες της Αγγλίας και της ίδιας της Γερμανίας. Η κτηνωδία της επίθεσης της Γερμανίας στην Κύπρο, είχε άλλους λόγους και ως συνήθως, αντί να λύσει κάποιο πρόβλημα, σε κάθε περίπτωση το επιδεινώνει και συγχρόνως δημιουργεί και μια σειρά άλλων προβλημάτων.
Η «επέμβαση» της Γερμανίας στην Κύπρο είχε λόγους πολιτικούς και κυρίως γεωπολιτικούς. Είχε αφ’ ενός το στόχο να περάσει τα δεσμά της οικονομικής σκλαβιάς στους Κύπριους, ώστε να χρειαστούν δεκαετίες για να επανέλθουν, έχοντας σκοπό τους εκβιασμούς που πρόκειται να ασκηθούν στο μέλλον σε σχέση με τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες, αλλά και κάποια λύση του κυπριακού προβλήματος, που πιθανόν θα εξαναγκαστούν να αποδεχτούν οι Κύπριοι. Αν ήθελαν οι Γερμανοί να λύσουν τα προβλήματα θα της έδιναν όποια βοήθεια χρειαζόταν και όποια επιπλέον βοήθεια για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος και διορίζοντας επιτρόπους στις Τράπεζες , όπως άλλωστε έχουν κάνει και στην Ελλάδα, θα μπορούσαν ήρεμα και ομαλά μέσα σε δυο τρία χρόνια να έχουν εξυγιάνει πλήρως και την οικονομία της Κύπρου και το τραπεζικό της σύστημα. Το γιατί έπρεπε να καταστρέψουν τον κυπριακό λαό για να τα πετύχουν αυτά, οφείλεται στην γενικευμένη πια πεποίθηση της τάσης των Γερμανών να καταστρέφουν, ακόμη κι όταν δεν χρειάζεται. Μαζί μ’ αυτό όμως πέτυχαν και κάτι άλλο. Να βάλουν μια βόμβα στα θεμέλια της τραπεζικής πίστης, κάτι που πολύ σύντομα θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες, που ακόμη είναι ανυπολόγιστες. Η Γερμανία άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και το τι θα βγει από εκεί μέσα θα το δούμε όλοι με τον καιρό και βέβαια θα το δουν και οι ίδιοι οι Γερμανοί. Όπως έγινε και με τον πρώτο και με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Άνοιξαν επίσης έναν περίεργο λογαριασμό οι Γερμανοί με τους Ρώσους, που όταν θα έρθει η στιγμή θα το βρουν κι αυτό μπροστά τους. Οι Ρώσοι θα χτυπήσουν όταν εκείνοι κρίνουν ότι ήρθε η ώρα.
Τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο δεν είναι μια καινούργια ιστορία. Η πρώτη φορά που γράφτηκε κάτι σχετικό με τους υδρογονάνθρακες της Μεσογείου, ήταν το 1973 σε κάποια τούρκικη πολιτική επιθεώρηση. Είναι σίγουρο πως τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Ρώσοι και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι ήξεραν από τον καιρό γι αυτά τα κοιτάσματα και για την πιθανή αξία τους. Το περίεργο είναι ότι εμείς μάθαμε γι αυτά σε μια εποχή που τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος αντιμετωπίσουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, μια συνωμοσία που ξεκίνησε πριν από δέκα με δέκα πέντε χρόνια περίπου. Το κακό είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που επίκεινται κοσμογονικές αλλαγές τόσο στην λεκάνη της Μεσογείου, όσο και στην Μέση Ανατολή και που φτάνουν μέχρι και το Ιράν. Γίνονται επίσης σε μια εποχή που τόσο η Ευρώπη όσο και η Αμερική αντιμετωπίζουν τρομακτικά οικονομικά προβλήματα, ενώ συγχρόνως αυξάνεται η οικονομική δύναμη της Κίνας, που αποτελεί τον βασικό κίνδυνο για τη Δύση, όπως και η οικονομική δύναμη της Ινδίας και της Ρωσίας. Απειλώντας με οικονομική κατάρρευση ολόκληρη τη Δύση. Όπως φαίνεται όλα αυτά τα προβλήματα θα επιχειρηθεί να λυθούν τώρα, πριν είναι πολύ αργά. Η λεγόμενη Αραβική άνοιξη, που δεν ήταν ούτε αραβική ούτε άνοιξη, αποτελούν μέρος ενός μακροχρόνιου σχεδίου, που εξελίσσεται σταδιακά και που αυτή τη στιγμή η προτελευταία πράξη παίζεται στη Συρία. Η τελευταία πράξη θα παιχτεί στο Ιράν, σε χρόνο που δεν μπορούμε ακόμη να τον προσδιορίσουμε, αλλά που όλα δείχνουν ότι δεν θα αργήσει και πολύ. Το θέμα της Συρίας και του Ιράν, δεν απασχολεί όμως μόνο τη Δύση, αλλά και την Ρωσία και την Κίνα, της οποίας το μέλλον εξαρτάται από τους υδρογονάνθρακες. Αλλά και το μέλλον της Γερμανίας εξαρτάται από τους υδρογονάνθρακες. Έτσι τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα, από την μια μεριά έχουν την καλή τύχη να βρουν υδρογονάνθρακες στο θαλάσσιο υπέδαφός τους, αλλά από την άλλη βρίσκεται στο κέντρο ενός τυφώνα παγκόσμιων γεωπολιτικών συμφερόντων, που κανείς δεν μπορεί να ξέρει σε τι είδους συγκρούσεις μπορεί να οδηγήσουν. Και μέσα από αυτήν εξίσωση των συμφερόντων, δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε ούτε την Τουρκία, ούτε το Ισραήλ, ούτε και την δυναμική του κουρδικού ζητήματος. Είναι σαφές, ότι πολύ σύντομα θα δούμε μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή μας, που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσουν και σε κάποιες αλλαγές συνόρων. Το ζήτημα και αυτό που πρέπει να μας απασχολεί, είναι ποιος ρόλος επιφυλάσσεται για την Ελλάδα και τη Κύπρο σ’ αυτό το γιγαντιαίο γεωπολιτικό παιχνίδι. Παραμένουμε κάπου μέσα στον χάρτη ή μας περιμένει κάποια περίεργη τύχη, κάνας διαμελισμός, κάνας εμφύλιος, κάνα χάος; Και όπως γνωρίζετε πιθανόν, αν μας έχουν βάλει στο μάτι, θα είναι δύσκολο να ξεφύγουμε από την μοίρα που ήδη έχει χαραχτεί για μας. Μέσα σ’ όλα αυτά θα έπρεπε να σημειώσουμε και κάτι πολύ σημαντικό. Ήταν πολύ μεγάλο λάθος σ’ αυτήν την τόσο επικίνδυνη εποχή, η κυβέρνηση να συμπεριλάβει το στράτευμα στα ειδικά μισθολόγια και να περικόψει δραματικά τις αμοιβές των στρατιωτικών μας. Είναι ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης, που μπορεί να πληρωθεί ακριβά. Αυτή την εποχή θα έπρεπε τουλάχιστον το στράτευμα να βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και να μην έχουν οι στρατιωτικοί μας την έννοια για το πώς θα πληρώσουν το χαράτσι ή την επόμενη δόση του δανείου τους. Και στην Ελλάδα ποτέ δεν ξέρεις αν τα λάθη γίνονται κατά λάθος ή εξ επίτηδες.
Σε όλο αυτό το θέμα, όμως και σε όλες τις συζητήσεις γύρω από τους υδρογονάνθρακες, που έχω παρακολουθήσει αυτό τον καιρό δεν είδα πουθενά να αναφέρεται, ένα πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα. Όπως ξέρετε όλες οι συναλλαγές για τα πετρελαιοειδή παγκοσμίως, γίνονται με βάση το δολάριο. Είναι κάτι που έχουν καταφέρει οι Αμερικανοί να το επιβάλλουν παγκοσμίως. Όσοι επιχείρησαν κατά καιρούς να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα, βρέθηκαν πολύ σύντομα να κοιτούν τα ραδίκια από κάτω. Έχουν συμβεί πολλά τέτοια στο παρελθόν. Στο πιο πρόσφατο παρελθόν σκέψεις για αλλαγή του δολαρίου ως του μόνου συναλλαγματικού μέσου για το πετρέλαιο είχε κάνει και ο Σαντάμ Χουσεΐν και ακόμη πιο πρόσφατα ο Καντάφι που είχε την ιδέα της δημιουργίας κάποιου παναφρικανικού νομίσματος για τις αγοραπωλησίες αφρικανικού πετρελαίου. Την τύχη που είχαν και οι δυο την είδαμε στη τηλεόραση. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι παρά την πολλαπλή κρίση, όλα εξελιχθούν ομαλά και κάποια στιγμή η Ελλάδα και η Κύπρος άρχιζαν να βγάζουν πετρέλαιο, θα το πουλούσαν κυρίως στην Ευρώπη, όπου η συναλλαγή, αφού είπαμε ότι όλα θα είχαν εξελιχθεί ομαλά, θα γίνονταν κανονικά σε ευρώ. Αυτό όμως και με βάση τα όσα είπαμε πάρα πάνω, είναι πρακτικά αδύνατον. Για να πουλήσει φυσικό αέριο ή πετρέλαιο τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα στην Ευρώπη, η συναλλαγή θα έπρεπε να γίνει σε δολάρια. Και για να γίνει αυτό θα έπρεπε τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος ή να έχουν μπει με κάποιο τρόπο στη ζώνη του δολαρίου, ή να έχουν γυρίσει στα εθνικά τους νομίσματα. Δεν γίνεται και να παραμένουμε στην ευρωζώνη και να πουλάμε πετρέλαιο στην Ευρώπη σε ευρώ και συγχρόνως να είμαστε όλοι καλά. Αυτό θυμηθείτε το…
