Από το tro-ma-ktiko.blogspot
Σε σένα μιλάω μπουχέσα…Που με τα δικά μου @ρχίδι@ πουλάς μούρη με τις…πουράκλες σου και τις πλαστικές γκόμενες δίπλα σου…
Έμαθα ότι ζορίστηκες, που αυτές τις "κρίσιμες" ημέρες -που δημιούργησες ΕΣΥ- με τις συλλήψεις της Χρυσής Αυγής, το tromaktiko ήταν η πρώτη επιλογή των αναγνωστών και όχι τα δικά ΣΟΥ media.
Έμαθα ότι άρχισες να ψάχνεσαι ΠΑΛΙ για το ποιοι έχουν αυτό το…κωλόblog που μπαίνουν όλοι μέσα και παίρνουν πάλι τα ηνία της ενημέρωσης. Σήμερα, αποφάσισα να σου πω ποιοι είμαστε. Δες πιο κάτω….μπουχέσα…
Είμαστε εμείς, που όταν μας είχες μέσα στα κανάλια και τις ψευτοφυλλάδες σου ως "δόκιμους" δημοσιογράφους, μας έδινες κάθε τέλος του μήνα "φάπες" αντί για χρήματα και ας πληρώναμε βενζίνες, διόδια, εισιτήρια για να έρθουμε να δουλέψουμε για λογαριασμό σου.
Είμαστε εμείς, που ξεκινούσαμε βάρδια από τις 7 το πρωί και τελειώναμε στις 11 το βράδυ, για να βγαίνουν "τζιτζί" οι εκπομπές και οι ειδήσεις σου…
Είμαστε εμείς, που μας έταζες στα ραντεβού μας μισθούς, μπόνους και αγάπες, γιατί τάχα μου είμασταν οι "ξεχωριστοί" στο τομέα που μας είχες βάλει να δουλεύουμε…
Είμαστε εμείς, που αν λείπαμε έστω και μια μέρα από το κανάλι, γινόταν ο κακός χαμός και τα άπειρα λάθη αφού οι "παλαιοί" το μόνο που ήξεραν να κάνουν, ήταν να ξύνουν τ' @ρχιδι@ τους και να ρίχνουν Χριστοπαναγίες σε εμάς, τους "αιώνια" δόκιμους.
Είμαστε εμείς, που φώναζες μπροστά σε διευθυντάδες, υποδιευθυντάδες, υπεύθυνους ροής, αρχι-αρχισυντάκτες, πως είμαστε απαραίτητοι για το μέσο σου και στο αυτί τους ψιθύριζες "γ@μήστε τους, έχουν όρεξη, δεν χρειάζονται λεφτά"…
Είμαστε εμείς, που σου κάναμε τη δουλειά ΤΣΑΜΠΑ, με υπερωρίες, με πόνο και κλάμα, με αγωνία από τους γονείς μας για το "πιο θα είναι το μέλλον μας" και εσύ κυκλοφορείς με Bentley και πλαστικές γκόμενες δίπλα σου, στην υγειά του μ@λάκα του πιτσιρικά δημοσιογράφου.
Είμαστε εμείς, που σου στήσαμε ολόκληρες εκπομπές, με δεκάδες έρευνες, αποκλειστικά, τρέξιμο, σε καύσωνες, σε χιόνια και ανάμεσα από δακρυγόνα…
Είμαστε εμείς, που όταν ζητήσαμε από τα πιόνια σου, να δούμε το θέμα του οικονομικού, απλά γέλασες και είπες, πάρτε τους καλύτερους από τη νέα "φουρνιά. Αυτούς διώξτε τους"…
Είμαστε εμείς, που πονέσαμε το μαγαζί ΣΟΥ, που δουλέψαμε σκληρά για να έχει τηλεθέαση και πωλήσεις στα περίπτερα, αλλά ΕΣΥ δεν το αγάπησες ποτέ. Σε ενδιέφεραν τα κέρδη ΜΟΝΟ στο τέλος του μήνα…
Eίσαι ΕΣΥ, που μας ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΣ ρητά να μην αγγίζουμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΦΙΛΟΥΣ, ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, λαμογιοδιευθυντάδες και ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ…
Ξέρεις κάτι Κύριε Μεγαλόμαλ@κα,
εμείς στο tromaktiko, είμασταν οι άνθρωποί σου, που βάλαμε το δικό τους λιθαράκι
για να κουνιέσαι και να φουσκώνεις από περίσσια περηφάνια για το μαγαζί σου,
που σκιζόμασταν για ΠΑΡΤΗ σου, από το πρωί, μέχρι το άλλο πρωί,
για να πουλάς μούρη, ότι έχεις τους καλύτερους…
Αλλά, τι έγινε τώρα;
Από κάπου και εμείς δεν έπρεπε να πληρωθούμε;
Είμασταν δημοσιογράφοι στα χαρτιά, χωρίς ούτε ένα ευρώ από τα δεδουλευμένα μας…
Κάποιος δεν έπρεπε να μας ανταμείψει για τις ώρες δημοσιογραφίας που σπαταλήσαμε;
Κάποιος δεν έπρεπε να αναγνωρίσει τον κόπο μας;
Αυτοί είμαστε στο tromaktiko…
Βγάλε τον σκασμό ΤΩΡΑ και πιες το αίμα από τους νέους "δόκιμούς" σου.
Άφησε ανασφάλιστους τους τεχνικούς σου, τους δημοσιογράφους σου
και δώσε τα παχυλά συμβόλαια στους ΑΥΛΟΚΟΛΑΚΕΣ σου, που τάχα
κάνουν τη δουλειά.
Μάθε, πως οι "δόκιμοι" τα δίνουν στο πιάτο μασημένα και οι ΜΕΓΑΛΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ σου,
απλά τα παπαγαλίζουν.
Μάθε, πως αν τους βάλεις καμιά μαλακία στο autocue, θα την αραδιάσουν εύκολα,
αφού δεν ξέρουν που πάνε τα…τέσσερα.
Μάθε, πως στην "επιστροφή", αν τους πούμε πως ο γάιδαρος πετάει, θα το πούνε στον αέρα,
αφού δεν έχουν γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.
Μάθε επίσης, πως εμείς είμαστε πιο ισχυροί από ΕΣΕΝΑ,
γιατί ότι κάνουμε, το κάνουμε με ΠΑΘΟΣ…
Έτσι απλά…μπουχέσα!
(Το κείμενο απευθύνεται σε 3-4 μεγαλοαφεντικά των ΜΜΕ, που είχαμε την "ευκαιρία" να δουλέψουμε αφιλοκερδώς για χρόνια. Πολλοί από εσάς που μας διαβάζετε τώρα, είμαστε σίγουροι ότι καθόσαστε στα γραφεία που είμασταν και εμείς και ζείτε το ίδιο μαρτύριο της "γαλέρας" που βιώσαμε και εμείς. Είμαστε εμείς, όπως και εσείς, που όταν ανακοινώσαμε πως θα είμαστε σε μεγάλο μαγαζί στους γονείς μας, τις κοπελιές μας και τα αγόρια μας, στήθηκε πάρτι και τους κάναμε περήφανους. Είμαστε εμείς, όπως και εσείς, που είδαμε και βλέπετε, πως τελικά τη χαρά της εργασίας, υποδέχθηκε η θλίψη και η απογοήτευση από την ΩΜΗ εκμετάλλευση των αφεντικών μας. Αφορμή για το κείμενο στάθηκε, πως πήρε το αυτί μας να συζητιόμαστε σε κλειστά γραφεία, για το πως καταφέρνουμε να είμαστε στη πρώτη γραμμή πάντα.)
ΥΓ: Το κείμενο είναι χαρισμένο σε έναν συνάδελφο, των 500 ευρώ χωρίς ασφάλεια, που πριν λίγες μέρες του ανακοινώθηκε έτσι απλά η απόλυσή του. Που έκλαιγε σαν μικρό παιδί όταν τον κάλεσα σήμερα το μεσημέρι για να δω αν είναι καλά…Κουράγιο αδερφέ, η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Κάθε εμπόδιο, να σου δίνει δύναμη, να σε κάνει να σφίγγεις τα δόντια και τις μπουνιές σου ακόμα πιο δυνατά…
