Από διωκόμενος αναρχικός «άπατρις» σε απολογητή του φιλελευθερισμού
Το τριακοστό πρώτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Όταν ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ συνάντησε τον Γιόσκα Φίσερ
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Όταν ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ συνάντησε τον Γιόσκα Φίσερ
Άρθρο Νο 31, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, όπως ήδη τον έχουμε εν συντομία σκιαγραφήσει σε προγενέστερο άρθρο μας, αποτελεί έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τύπους του σημερινού ευρωπαίου οπορτουνιστή πολιτικού. Γεννήθηκε στη Γαλλία το 1945 από γονείς που είχαν αποδράσει από τη χιτλερική Γερμανία το 1933. Ο δικηγόρος πατέρας του, ο Έριχ Κον Μπεντίτ, καταζητούνταν από την αστυνομία ως επικίνδυνος τροτσκιστής και η μητέρα του Χέρτα Νταβίντ, με νομικές σπουδές και επαγγελματικές προοπτικές στο δικαστικό κλάδο, διέτρεχε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο γιατί ήταν Εβραία. Επειδή οι γονείς του Ντανιέλ είχαν στερηθεί τη γερμανική υπηκοότητα, ο ίδιος χαρακτηρίστηκε από τη γαλλική υπηρεσία προστασίας προσφύγων ως «άπατρις» (apatride) και διατήρησε αυτή την ιδιότητα της ανύπαρκτης εθνικότητας επί δεκατέσσερα χρόνια. Όταν αργότερα ως έφηβος θα έπρεπε να επιλέξει εθνικότητα, προτίμησε τη γερμανική για ν’ αποφύγει τη στράτευση στο γαλλικό στρατό. Θα μπορούσε να επιλέξει ταυτόχρονα και τη γαλλική υπηκοότητα, όταν ως ευρωβουλευτής και ηγέτης των «Πράσινων» διαδόθηκε, το 2009, πως θα ήταν υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012. Εκείνος διέψευσε τις φήμες για την υποψηφιότητά του και αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση για διπλή εθνικότητα διότι, όπως έλεγε, προτιμούσε να έχει την εθνικότητα του ευρωπαίου πολίτη. Τελικά, το 2015 απόκτησε, παρά τις προγενέστερες δηλώσεις του και τη γαλλική υπηκοότητα.
Από το 1964 και ως το 1966 συμμετείχε, ως ενεργό μέλος, στην «Ομοσπονδία των Αναρχικών» και στην παρόμοια ανένταχτη ομάδα «Μαύρο και Κόκκινο». Το 1967, ως φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, στη σχολή κοινωνιολογίας της περιοχής Ναντέρ και στρατευμένος στο «Σύνδεσμο των Αναρχικών Σπουδαστών-LEA)» αναδείχθηκε, το Μάη του 1968, ηγετικό στέλεχος της εξεγερμένης γαλλικής νεολαίας με το προσωνύμιο «ο κόκκινος Ντάνι». Όλα τα προηγούμενα χρόνια έπαιρνε μέρος σε συγκρούσεις και σε καταλήψεις που οργάνωναν οι αναρχικοί, κυρίως στην περιοχή της σχολής του. Η Αστυνομία τον είχε στο στόχαστρο, θεωρώντας τον ως συστηματικό πρόξενο κοινωνικών αναστατώσεων (perturbateur).
Μετά το Μάη του 1968 πλήθαιναν οι φωνές από διάφορες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, που ζητούσαν «κάποιος ν’ αρπάξει από το σβέρκο αυτόν το γερμανό αναρχικό και να τον πετάξει, χωρίς καμιά άλλη διαδικασία πέρα από τα σύνορα». Ακόμα και η κομμουνιστική εφημερίδα «L’Humanité» δημοσίευσε στις 3 του Μάη 1968, τη δήλωση του γενικού γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος της Γαλλίας Ζορζ Μαρσέ, με την οποία σχολίαζε εχθρικά τη στάση «αυτού του γερμανού αναρχικού Κον-Μπεντίτ». Αυτή τη φράση του Μαρσέ, με την προσθήκη της εβραϊκής καταγωγής του «κόκκινου Ντάνι», την είχαν μετατρέψει σε σλόγκαν που το επαναλάμβαναν ρυθμικά οι εξεγερμένοι νέοι κραυγάζοντας: «Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι». Μετά τα σοβαρά γεγονότα στα πανεπιστήμια της Σορβόνης και της Ναντέρ, ο «Ντάνι» γνώριζε πως η αστυνομία θα προσπαθούσε να τον συλλάβει, όταν πλέον δεν θα είχε την ομαδική προστασία των συντρόφων του. Κρυφά έφυγε για το Σεν-Ναζέρ, στον αδελφό του Γκαμπριέλ Κον-Μπεντίτ, καθηγητή της γερμανικής γλώσσας και επίσης αναρχικό από την παιδική του ηλικία.
Τα δυο αδέλφια οργάνωσαν μια συνέλευση των εργατών των ναυπηγείων και αμέσως μετά ο Ντανιέλ αναχώρησε για το Βέλγιο, αλλά οι βελγικές αρχές δεν του επέτρεψαν να περάσει τα σύνορα. Κατευθύνθηκε προς το Βερολίνο και μετά βρέθηκε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Γνώριζε πως ήταν ανεπιθύμητος στη Γαλλία, αλλά θα προσπαθούσε να επιστρέψει και πάλι στο Παρίσι συνοδευόμενος από ομάδα γερμανών και γάλλων αναρχικών. Ήδη όμως, με απόφαση του υπουργού εσωτερικών Κριστιάν Φουσέ, είχε εκδοθεί το διάταγμα της 21 του Μάη για την απέλασή του στη Γερμανία και οι γαλλικές συνοριακές αρχές του Φόρμπαχ δεν του επέτρεψαν την είσοδο. Τελικά, μετά και από κάποιες άλλες μικροπεριπλανήσεις, εγκαταστάθηκε οριστικά στη Φρανκφούρτη του Μάιν, αλλά μπήκε αρκετές φορές παράνομα στη Γαλλία με διαφορετική ενδυματολογική εμφάνιση και αλλάζοντας το (κόκκινο) χρώμα των μαλλιών του.
Στη Φρανκφούρτη γρήγορα βρέθηκε και πάλι σε κύκλους αναρχικών και ανένταχτων κομμουνιστών. Συνεργάστηκε στενά με το Γιόσκα Φίσερ (τον μετέπειτα γνωστό μας υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας και λομπίστα του αγωγού «Ναμπούκο»), ο οποίος ήταν ενεργό μέλος της αναρχικής ομάδας «Revolutionärer Kampf» (Επαναστατικός Αγώνας) στα πλαίσια του ιδεολογικού κινήματος «Sponti-Szene»{1}. Ο Κον-Μπεντίτ εργάστηκε ως συντάκτης στο περιοδικό των αναρχικών της Φρανκφούρτης «Pflasterstrand» και ως υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο «Καρλ Μαρξ». Όμως, από αυτή την περίοδο άρχισε να μεταστρέφεται ιδεολογικά και να επιδιώκει μια πολιτική καριέρα στη Γερμανία, παρά το γεγονός πως ως τότε απεχθανόταν τις «εκλογές της μπουρζουαζίας». Σ’ αυτή τη μετα-στροφή πιθανόν να συνέβαλε και το γεγονός πως, σε κάποιο συνέδριο των αναρχικών, το φθινόπωρο του 1968, διαπίστωσε ότι το «Ελεύθερο Κίνημα των Κουβανέζων» και η SAC, μια αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση της Σουηδίας, χρηματοδοτούνταν από τη CIA. Είναι γνωστό πως οι πράκτορες της CIA, έχουν διεισδύσει και ελέγχουν τα ηγετικά στελέχη τέτοιων αναρχικών και ανένταχτων αριστερίστικων ομάδων σε πολλές χώρες του κόσμου αλλά και στην Ελλάδα. Το 1986, σε ένα κείμενο αυτοκριτικής και απολογισμού με τίτλο: «Την είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ την Επανάσταση», ο Κον-Μπεντίτ κόβει και επίσημα κάθε δεσμό με τις αναρχικές ομάδες, ενώ άρχισε να αναδεικνύεται ως ηγετικό στέλεχος «των Πράσινων/Οικολόγων» στη Γερμανία και στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η πολιτική του δραστηριότητα άρχισε το 1984, όταν έπεισε και το Γιόσκα Φίσερ να ενταχθούν στην ομάδα των οικολόγων. Μάλιστα, μ’ αυτή την κομματική ιδιότητα διετέλεσε και αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης με αντικείμενο αρμοδιοτήτων τις πολυπολιτισμικές υποθέσεις. Όμως, τουλάχιστον πριν από μια δεκαετία, είχε αρχίσει να μετριάζει σταδιακά τη βίαιη αναρχική του συμπεριφορά και γι’ αυτό ο τότε γάλλος υπουργός εσωτερικών Κριστιάν Μπονέ ακύρωσε, το Δεκέμβρη του 1978, την απόφαση για την απέλασή του στη Γερμανία, επιτρέποντάς τον να μπει στο γαλλικό έδαφος για να περάσει, στα Πυρηναία Όρη, λίγες μέρες με την οικογένεια του αδελφού του Γκαμπριέλ.
Το 1994 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής με το γερμανικό κόμμα των Πράσινων και στη συνέχεια εκλέχτηκε και πάλι αλλά με ομώνυμο γαλλικό κόμμα, όπως είχε το δικαίωμα, με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία, παρά το γεγονός πως τότε δεν είχε ακόμα αποκτήσει και τη γαλλική υπηκοότητα. Από τότε και ως το 2014 εκλεγόταν συνεχώς ευρωβουλευτής, διευρύνοντας τη συνεργασία των οικολόγων/πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο με το κόμμα της «Συμμαχίας των Δημοκρατών και των Φιλελεύθερων για την Ευρώπη-ADLE» του Γκι Φέρχοφστατ. Με τον πρώην βέλγο πρωθυπουργό είχαν ιδρύσει, το 2010, το «Γρουπ Σπινέλι», μια πανευρωπαϊκή ομάδα φιλοευρωπαίων φεντεραλιστών που αντιμάχεται τους ευρωσκεπτικιστές. Μαζί με τον Φέρχοφστατ δημοσίευσαν ένα μανιφέστο με τίτλο «Όρθια η Ευρώπη» (Debout l’Europe) για την αναγκαιότητα μιας ομοσπονδοποίησης της ΕΕ και για μια «μετα-εθνική» ευρωπαϊκή επανάσταση (pour une révolution post-nationale).
Σιγά σιγά ο Κον-Μπεντίτ αυτονομήθηκε ιδεολογικά από τους αριστερούς συντρόφους του και με κάπως συγκαλυμμένες απόψεις και πράξεις, άρχισε να στρέφεται ολοένα και πιο δεξιά. Επικρότησε πολλές από τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, αποδέχθηκε αλλαγές εις βάρος των εργαζομένων και θεώρησε αναγκαίες κάποιες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, επαναλαμβάνοντας πως «το σήμερα δεν είναι ίδιο με το 1968». Αυτή η ιδεολογική μεταστροφή, οι εσωκομματικές του διαφοροποιήσεις και διενέξεις και οι κατηγορίες για παιδοφιλία, τον έφεραν σε σύγκρουση με την ηγετική ομάδα των οικολόγων/πράσινων και αποφάσισε, στις 23 του Σεπτέμβρη 2012, να παραιτηθεί και να αποχωρήσει από το κόμμα, αν και οι πρώην σύντροφοί του μιλούν «για καθαίρεση και εκδίωξη».
Η παραίτησή του είχε σχέση και με τις πολιτικές θέσεις που πήρε o συνασπισμός των κομμάτων «Ευρώπη-Οικολογία/Οι Πράσινοι» (EE-LV) στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012 με υποψήφιο τον Νοέλ Μαμέρ, ο οποίος δεν συναινούσε στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (MES). Οι ίδιες αντιθέσεις είχαν δημιουργηθεί μέσα στο οικολογικό κίνημα και στο γαλλικό δημοψήφισμα για την υπερψήφιση ή καταψήφιση του σχεδίου για το ευρωπαϊκό σύνταγμα. Η σύγκρουση μεταξύ των δυο πρώην «πράσινων συντρόφων» ήταν αναπόφευκτη, με δεδομένη και τη διάσταση απόψεων του Κον-Μπεντίτ με τους γερμανούς «Πράσινους». Ο Νοέλ Μαμέρ τον κατηγόρησε πως στο θέμα του «MES» είχε ταυτόσημες απόψεις με τους «γερμανούς» συντηρητικούς. Ο υπαινιγμός έθιγε και πάλι ένα ευαίσθητο θέμα, που είχε δημιουργήσει τόση αναστάτωση στους εξεγερμένους σπουδαστές του 1968, μετά τις δηλώσεις του γραμματέα του ΚΚΓ Ζορζ Μαρσέ για το «γερμανό αναρχικό». Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ απάντησε στον Μαμέρ πως αυτή η επιχειρηματολογία αποτελούσε έναν «εκτροχιασμό», αφού θα μπορούσε να προβληθεί και από τους Γερμανούς το ίδιο αλλά αντίστροφο επιχείρημα, «όταν πήρε θετική θέση για τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Γαλλίας στη Βοσνία και στη Λιβύη». Ο αναρχικός «Κόκκινος Ντάνι» που ξεσήκωσε κάποτε την ευρωπαϊκή νεολαία εναντίον των «ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και των πλουτοκρατών», ομολόγησε για πρώτη φορά πως συναίνεσε στη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και στις αεροπορικές επιθέσεις των Γάλλων στη Λιβύη, ενώ αργότερα ακολούθησε η ομολογία και άλλων παρόμοιων «συναινέσεων».
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Ήταν ένα μαοϊκής ιδεολογικής έμπνευσης κίνημα, που απέρριπτε τη λενινιστική εκδοχή του οργανωμένου επαναστατικού αγώνα και πίστευε στην «αυθόρμητη επαναστατική δραστηριοποίηση των μαζών». Ο Γιόσκα Φίσερ περιέγραφε αυτή τη δραστηριότητα ως «αναρχο-μαο-σποντέξ». Ο όρος «Mao-spontex» παρέπεμπε σε ένα πολιτικό ρεύμα μαρξισμού και κινημάτων εξέγερσης, το οποίο εμφανίστηκε στη Δυτική Ευρώπη στις δεκαετίες 1960-1970. Είναι ένας νεολογισμός από τις λέξεις «Μαοϊστής» και «Σποντανεϊστής» (αυτός που ενεργεί αυθόρμητα).
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Τα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια του Νικολά Σαρκοζί
Η άνοδος και η πτώση του Φρανσουά Ολάντ
Η κρυφή γοητεία της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης
Τα σκάνδαλα και η πολιτική διαφθορά των “έντιμων” Γερμανών
Όταν η Μέρκελ ανέτρεψε τον φιλόδοξο Σόιμπλε
Ο ρόλος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στην οικοδόμηση της «γερμανικής Ευρώπης»
Η νεοφιλελεύθερη παρακαταθήκη του «σοσιαλιστή» Σρέντερ
Μέρκελ εναντίον Σόιμπλε: Ένας ακήρυχτος πόλεμος δεκαετιών
Η προτεσταντική ηθική των Γερμανών ηγετών
Από την Ευρώπη των Λαών στην Προτεσταντική Ευρώπη
Η ελληνική υποταγή στους συκοφάντες Ευρωπαίους «εταίρους» μας
Ο Ντομινίκ Στρος-Κάν και το εβραϊκό λόμπι
Ο Νικολά Σαρκοζί και το ροζ σκάνδαλο του Ντομινίκ Στρος-Καν
Ο αμερικανικός δάκτυλος στην απομάκρυνση του Στρος-Καν
Κριστίν Λαγκάρντ: ένας λύκος στην ηγεσία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
