Οι δηλώσεις Βούτση και Φίλη που έχουν ως στόχο να φτάσουν στη διαιρεμένη βάση του ΠΑΣΟΚ.
Του Γιάννη Σιδέρη
Αρχέγονη παραδοχή, σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Το «άρχειν ήδιστον» έλεγε ο Αριστοτέλης, που έγινε επίκαιρος λόγω ημερών, και στα… πασοκικά ελαφρολαϊκά, θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς με παραλλαγή του στίχου της Ρίτας… είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας.
Οι κυβερνητικοί απεγνωσμένοι βλέπουν ότι σταδιακά στερεύει το πιοτό, καθώς η εξουσία τους γίνεται ασταθής – και – λόγω Σκοπιανού. Το θεώρησαν άσσο στο μανίκι τους για να θρυμματίσουν την αξιωματική αντιπολίτευση και το βλέπουν να μετατρέπεται σε βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του θώκου τους. Ετσι έχουν βγει στη γύρα για να βρουν υποστυλώματα.
Τον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση που υποστήριξε πως «Γύρω από το ζήτημα της ονομασίας της FYROM θα αναμορφωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό, και οριζοντίως, το σύνολο του πολιτικού συστήματος», ακολούθησε χθες με συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ ο Νίκος Φίλης. Ο πρώην υπουργός, και εκ των εκκωφαντικών της αριστερής πτέρυγας, εξέφρασε την ελπίδα ότι υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία υποστήριξης της λύσης που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή για το όνομα της ΠΓΔΜ, εάν αυτή δεν στηριχθεί από τους ΑΝΕΛ.
Και φυσικά ο πολιτικός του οραματισμός δεν ήταν ολιγαρκής, αλίμονο! Δεν αρκέστηκε στην «υποστήριξη της λύσης που θα φέρει η κυβέρνηση για το όνομα», αλλά επεκτάθηκε και στη μέλλουσα περίοδο, μετά τις εκλογές, κατά την οποία προσβλέπει σε «κυβέρνηση προοδευτικής πλειοψηφίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».
Παλιά ιστορία η ταμπέλα του προοδευτισμού, και αυθαίρετη η χρήση και κτήση της. Η Αριστερά στις άγριες εποχές της ιστορίας ήταν προοδευτική δύναμη, αλλά η θητεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν δρέπει δάφνες προοδευτισμού.
Την εσπευσμένη διαδικασία επίλυσης του ονόματος της ΠΓΔΜ (αλλά και των ελληνοαλβανικών προβλημάτων!) που ξεκίνησε – τοις των Δυτικών ρήμασι πειθόμενος – την προσάρμοσε στη μικροπολιτική του σύλληψη για διάσπαση της Δεξιάς. Είδαν ότι ο Μητσοτάκης κράτησε το κόμμα (νομίζουμε ευφυώς παρά τις ειλικρινείς κάποιων, τις σκόπιμες άλλων, οιμωγές περί δεξιάς στροφής. Η εναλλακτική ήταν να κάνει το χατίρι του ΣΥΡΙΖΑ).
Ετσι στράφηκε στην ρυμούλκηση της Κεντροαριστεράς ως υπομόχλιο για την σταθερότητα της εξουσίας του. Το Σκοπιανό είναι η εύκολη, λογικοφανής και ηθικοφανής αρχή. Έπεται η μετατροπή της σε παρελκόμενη δύναμη των μετεκλογικών σχεδιασμών του.
Φυσικά κάθε άλλο παρά αφέλεια είναι η γνωστοποίηση των σχεδίων εκ μέρους των Βούτση και Φίλη. Στόχος τους ήταν ακριβώς να γνωστοποιηθούν, να φτάσουν στη διαιρεμένη βάση του ΠΑΣΟΚ. Αφενός σε αυτούς που δελεάστηκαν από τις ανεδαφικές υποσχέσεις και τους ψήφισαν, αλλά τώρα καταγράφονται στους δεν ξέρω δεν απαντώ. Αφετέρου στους κομματικούς πατριώτες που ιστορικά παραμένουν τσιμενταρισμένοι στο ΠΑΣΟΚ. Και οι δυο ομάδες έχουν ιστορική αντιδεξιά φόρτιση. Σε αυτούς απευθύνονται και προσπαθούν να δημιουργήσουν κοινωνικό κλίμα υπέρ της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων». Ο όρος «προοδευτικές δυνάμεις» έχει μπολιάσει ευρέα στρώματα της Κεντροαριστεράς – μεγάλων ηλικιών φυσικά – και είναι μη αναθεωρήσιμος ως προς το ποιες δυνάμεις περιλαμβάνει! Αρα οι του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν τι κάνουν.
Αλλωστε υπάρχουν και πρόσωπα που έχουν ευμενή στάση απέναντι στην ψήφιση της ονομασίας όπως ο Στ. Θεοδωράκης, ο Γ. Καμίνης ή ο Θ. Θεοχαρόπουλος. Κάποιοι και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου (ναι αυτός που τον έλεγαν Προδότη και Πινοσέτ). Τελευταία μάλιστα επιτέθηκε στη ΝΔ γιατί συσχέτιζε την στάση της με αυτή του Καμμένου, λέγοντας ότι «πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και όχι να υπεκφεύγει βάζοντας ως όρο την συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων»! Τόση στήριξη είναι δυσκόλως κατανοήσιμη για κάποιον κατεξοχήν αφορεσμένο, από το σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κυβερνών κόμμα, τώρα που με την υποταγή του κονιορτοποίησε τη διαχωριστική γραμμή μνημόνιο – αντιμνημόνιο, προσπαθεί να μεταβεί στην επόμενη φάση, επανοικοδομώντας τη διαχωριστική γραμμή Δεξιάς – Αριστεράς. Το Σκοπιανό των χρησιμοποιείται ως πρόπλασμα των μελλοντικών στοιχίσεων.
Το στοίχημα έγκειται στο πόσους αφελείς θα προσελκύσει υπό το κέλυφος των «προοδευτικών δυνάμεων».
