Να χρησιμοποιήσουμε τα ειρηνικά και πολιτιστικά μας όπλα στα Εθνικά μας θέματα
Ελληνισμός και πολιτιστική αφωνία
Άρθρο του Σωκράτη Β. Σίσκου
Σε πέντε προηγούμενα άρθρα μου διερευνήθηκαν οι πολιτικές και πολιτιστικές επιπτώσεις στο θέμα της διαχρονικότητας και οικουμενικότητας της ελληνικής γλώσσας. Οι θέσεις και αντιθέσεις οι οποίες έχουν επισημανθεί σ’ αυτά τα άρθρα, δείχνουν πως, η επιστημονική έρευνα των ειδικών έχει στην πράξη παραμεριστεί από ανεύθυνους, ανειδίκευτους και αγκυλωμένους ιδεολογικά ανθρώπους της πολιτικής και της διαμόρφωσης του φρονήματος της κοινής γνώμης, με βαρύγδουπους τίτλους σπουδών αλλά και ομιχλώδεις πολιτικούς στόχους.
Οι διεθνιστικές και υλιστικές αξίες που αναδείχτηκαν τον προηγούμενο αιώνα με τους ιδεολογικούς κομμουνιστικούς στόχους και συνεχίστηκαν, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, από τον σημερινό παγκοσμιοποιημένο νεοκαπιταλισμό, καταπόντισαν τα πολιτιστικά ιδανικά και τις πατρογονικές αξίες των λαών. Ο ευδαιμονισμός, η απόκτηση πλούτου με κάθε ανέντιμο τρόπο, η βάρβαρη συμπεριφορά στις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, η ατιμωρησία των εγκληματικών πράξεων, ο πελατειακός και συντεχνιακός τρόπος διασφάλισης των ατομικών συμφερόντων ή ο ασυγκράτητος καταναλωτισμός, οδήγησαν τους λαούς σε μια αποχαύνωση και στην αναρρίχηση σε πόστα κρατικής εξουσίας πολλών ανίκανων, ηθικά αποστεωμένων και κομματικά φανατισμένων πολιτικών. Οι περισσότεροι πνευματικά και ιδεολογικά ολοκληρωμένοι επιστήμονες που θα μπορούσαν να χαράξουν νέους κοινωνικούς και πατριωτικούς δρόμους, έχουν αποτραβηχτεί σιωπηλοί στην άκρη ενώ άλλοι, όσοι επιχείρησαν από αγανάκτηση να αλλάξουν νοοτροπίες και καταστάσεις, έφυγαν άγρια κυνηγημένοι από τις κατ’ επάγγελμα μετριότητες που λυμαίνονται την κρατική εξουσία.
Σε ένα τέτοιο υλιστικό και από ηθικής πλευράς ανέντιμο διεθνές περιβάλλον, οι ηγετικές φυσιογνωμίες που αναδεικνύονται δεν σημαίνει πως έχουν και το ανάλογο ήθος και κύρος. Ως παράδειγμα (από τις χιλιάδες που υπάρχουν) μπορούν να αναφερθούν οι περιπτώσεις δυο προσωπικοτήτων που είχαν σημαίνουσες θέσεις σε κάντρα εξουσίας. Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωομάδας (Eurogroup) Γερούν Νταίσελμπλουμ, ένας ευρωπαίος πολιτικός στο τιμόνι ενός άτυπου μεν αλλά πανίσχυρου οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποφάσιζε για τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών, είχε δηλώσει ψευδώς στο βιογραφικό του ότι κατείχε πτυχίο απαραίτητο για την πολιτική επαγγελματική του εξέλιξη. Η δεύτερη περίπτωση αφορά στην καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα, με υψηλή θέση στο υπουργείο παιδείας και από τα βασικά στελέχη της ομάδας των αναθεωρητών της ιστορίας. Από τον έλεγχο των πτυχίων της από το ΔΙΚΑΤΣΑ διαπιστώθηκε ότι, το διδακτορικό (!) της από ξένο Κολλέγιο είναι νόμιμο «αλλά η ενδιαφερόμενη δεν διαθέτει βασικό τίτλο σπουδών». Μετά την δικαστική έρευνα η Δραγώνα παραιτήθηκε από τη θέση της στο υπουργείο, προς μεγάλη θλίψη της υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου, αλλά διατήρησε τη θέση της καθηγήτριας πανεπιστημίου. Η Δραγώνα είχε προκαλέσει σάλο με τις ιδέες της για την «ελληνικότητα των Ελλήνων», όταν στο κοινό βιβλίο με τίτλο «Τι είν’ η πατρίδα μας» με την επίσης καθηγήτρια Άννα Φραγκουδάκη, διατύπωσε την άποψη πως «….κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων». Με τέτοιους διαμορφωτές του φρονήματος των μαθητών στα σχολεία και γενικά του λαού, είναι δυνατόν μια χώρα να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που τη ζώνουν από όλες τις πλευρές, παρά τη φιλειρηνική πολιτική της στις διακρατικές της σχέσεις;
Ο ελληνικός λαός, μέσα στην αποχαύνωση μιας σκόπιμης και τεχνητής ευδαιμονίας που προηγήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, αγνόησε τους τεράστιους κινδύνους που περιβάλλουν τη χώρα μας. Η Θ. Δραγώνα μίλησε «για παραμύθι» αλλά η ίδια βρισκόταν από τη θέση εξουσίας στους παραμυθάδες που αποκοιμίζουν το λαό. Οι κυβερνώντες ασχολούνται διαπληκτιζόμενοι νυχθημερόν με τους κομματικούς τους αντιπάλους για ασήμαντα θέματα, τα οποία διογκώνουν για να φανατίζουν και να διχάζουν τους πολίτες. Τα μεγάλα προβλήματα, όπως οι δυσμενείς σχεδιασμοί για τη χώρα μας των μεγάλων κέντρων εξουσίας των υπερδυνάμεων, η αμυντική θωράκιση της χώρας, η υπογεννητικότητα, το φρόνημα του λαού, η ανάπτυξη διακρατικών συμμαχιών κ.ά. είναι προβλήματα χωρίς ενιαία υπερεθνική αντιμετώπιση. Η Ελλάδα πρέπει να είναι συνεχώς έτοιμη να υπερασπισθεί τα σύνορα και τον πολιτισμό της, αν και πάντα η πάγια ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν φιλειρηνική και χωρίς ιμπεριαλιστικές βλέψεις προς τα γειτονικά κράτη. Όλοι σχεδόν οι γείτονές της έχουν μακρόχρονους επεκτατικούς σχεδιασμούς εις βάρος της. Συνεπώς, εκτός από το φρόνημα, την κοινωνική συνοχή, την ενότητα του λαού και την εθνική της άμυνα, η Ελλάδα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει και τον πολιτισμό και την ιστορία της, που εξακολουθούν να σαγηνεύουν τα πλήθη σε όλον τον κόσμο και αποτελούν τα ισχυρότερα «αχρησιμοποίητα ως τώρα όπλα της».
Η ανάγκη για επείγουσα χρήση αυτών των ειρηνικών και πολιτιστικών όπλων σε δυο κυρίως περιπτώσεις, επιτάσσει τη λήψη εθνικών (όχι κομματικών) αποφάσεων. Οργανωτική στρατηγική για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας στις νέες γενιές των απόδημων Ελλήνων και των ξένων φιλελλήνων και στην προστασία της ιστορίας της από τους πλαστογράφους και συκοφάντες του ελληνισμού. Σε προηγούμενο άρθρο μου έθιξα το θέμα της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας με την βοήθεια των ξένων καθηγητών κλασικών σπουδών και τη σύγκληση επιστημονικών συνεδρίων. Στο λεγόμενο «Μακεδονικό» η διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων έγινε από επιστημονικά επιτελεία σε ειδικά «Τιτοσταλινικά κατασκευαστήρια νέων εθνών». Η Σοβιετική Ένωση είχε ήδη την εμπειρία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση από την «κατασκευή» του Λευκορωσικού Έθνους (της Μπιέλαρους με πρωτεύουσα το Μινσκ), αλλάζοντας επώνυμα και μετατρέποντας Πολωνούς, Λιθουανούς και Λετονούς σε ξεχωριστή εθνότητα. Το 1990 η Λευκορωσία κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά ο ομφάλιος λώρος της είναι μέχρι και σήμερα σφιχτά ενωμένος με τη Ρωσία, με τη μάνα και ταυτόχρονα νονά αυτού του νέου έθνους.
Το παιχνίδι με το νέο έθνος των σλαβομακεδόνων ήταν περισσότερο πετυχημένο, γιατί έγινε αποδεκτό και από τον μη κομμουνιστικό «Ελεύθερο Κόσμο της Δύσης». Για χρόνια δεν υπήρξε αντίλογος για την αποκάλυψη της απάτης, αν και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές κλασικών σπουδών σε όλο τον κόσμο, με μεμονωμένες δηλώσεις τους, αποκάλυπταν την ιστορική απάτη. Από ελληνικής πλευράς αυτές οι έγκυρες επιστημονικές φωνές δεν αξιοποιήθηκαν με μια οργανωτική στρατηγική, για να πιεσθούν οι (συνήθως ιστορικά αγράμματοι) ευρωπαίοι και αμερικανοί πολιτικοί για να εξετάσουν τη διένεξη και από την πολιτιστική της πλευρά. Όσοι θεωρούν αναποτελεσματική μια τέτοιου είδους πίεση σε πολιτικούς σφάλλουν. Με παρεμφερή τρόπο η αμερικανίδα καθηγήτρια Μαίρη Λέφκοβιτς και χωρίς καμιά συμπαράσταση από το ελληνικό κράτος, κονιορτοποίησε τα επιχειρήματα του Μάρτιν Μπερνάλ για τη «Μαύρη Αθηνά» (δήθεν κλοπή από τους Έλληνες του πολιτισμού των Σημιτών και Αφρικανών). Η Λέφκοβιτς είχε καλέσει 20 διαπρεπείς ειδικούς πανεπιστημιακούς της κλασικής φιλολογίας και όλοι μαζί αντέκρουσαν, σε επιστημονική βάση, τα επιχειρήματα των Αφροκεντριστών. Σήμερα, η πολιτική και οικονομική ενίσχυση των υπέρμαχων του αφροκεντρισμού από το αμερικανικό κράτος έχει ατονήσει. Δεν υπάρχουν πλέον στην αμερικανική πανεπιστημιακή κοινότητα αξιόλογοι καθηγητές με κύρος που να αποδέχονται τη θεωρία του Μπερνάλ σε σύγκριση με το παρελθόν. Μετά τη δημοσίευση του βιβλίου της Λέφκοβιτς και των άλλων ειδικών επιστημόνων με τίτλο «Μαύρη Αθηνά-Αναθεωρημένη», οι αφροκεντριστές θεωρούνται επιστημονικά αναξιόπιστοι.
Στο «Μακεδονικό» η εξέλιξη θα ήταν τελείως διαφορετική αν χρησιμοποιούνταν σωστά ο ελληνισμός της Αμερικής και οι καθηγητές κλασικών σπουδών των αμερικανικών πανεπιστημίων. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει χιμαιρικές ελπίδες, περιμένοντας από τους ευρωπαίους πολιτικούς να προστατεύσουν την ίδια την ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν απόλυτα βέβαιο πως θα ακολουθούσαν, σαν πειθήνια όργανα, τις αποφάσεις των ΗΠΑ. Και αυτές οι αποφάσεις θα ήταν διαφορετικές αν η Ελλάδα, με τη βοήθεια των ομογενών της Αμερικής, προσπαθούσε να δημιουργήσει προγεφυρώματα στις κλασσικές και αρχαιολογικές σχολές των μεγάλων αμερικανικών πανεπιστημίων για να επηρεάσει τις αποφάσεις των think tanks τα οποία επηρεάζουν και τις περισσότερες φορές καθορίζουν την εξωτερική πολιτική που υλοποιεί το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τέτοια think tanks βρίσκονται σε αρκετά πανεπιστήμια, αλλά από τα πλεον γνωστά και έγκυρα είναι των πανεπιστημίων του Stanford της Καλιφόρνιας και του Johns Hopkins του Μέριλαντ (στη Βαλτιμόρη).
Τα δυο αυτά μεγάλα πανεπιστήμια έχουν σχολές κλασικών σπουδών και αρχαιολογικά τμήματα, με εξειδικευμένους ειδικούς επιστήμονες στην ελληνική ιστορία και πολιτισμό. Αυτοί αλλά και άλλοι με διαφορετικές ειδικότητες και με φωνή που μπορεί να επηρεάσει την πολιτική εξουσία, είναι βέβαιο πως θα συμπαρασταθούν την Ελλάδα σε ένα τόσο ξεκάθαρο πολιτιστικό ζήτημα για το οποίο δεν υπάρχουν, από τα ιστορικά κείμενα και τις αρχαιολογικές μαρτυρίες, αμφισβητήσεις. Μια τέτοια φωνή θα μπορούσε να είναι και της Ελληνίδας (Θεσσαλονικιάς) Αριάννας Χάφινγκτον, ιδιοκτήτριας του μιντιακού κολοσσού της «Huffington Post», η οποία έχει στενές διασυνδέσεις με το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Σε λίγες μέρες (την Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018) θα είναι ομιλήτρια σε μια σειρά μαθημάτων της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου.
Αλλά και στο Τζον Χοπκινς της Βαλτιμόρης θα πρέπει να υπάρχουν φιλέλληνες καθηγητές από το Αρχαιολογικό Μουσείο και τις σχολές κλασικών σπουδών. Υπάρχουν αξιόλογες πανεπιστημιακές εκδόσεις για την αρχαία Ελλάδα (π.χ. εποχή του χαλκού της Κρήτης. Ιπποκράτης, Οδυσσέας κλπ), αλλά και ασυνήθιστες στην Ελλάδα πρακτικές εφαρμογές από τους σπουδαστές για κατασκευές ή άλλου είδους δημιουργίες. Πέρυσι, ομάδα φοιτητών δημιούργησε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κατασκευής των αρχαίων Ελλήνων, πήλινους κύλικες με έγχρωμες παραστάσεις από συμπόσια ή άλλες εικόνες της καθημερινής ζωής της Αθήνας του 5ου π.Χ. αιώνα. Χρησιμοποίησαν ίδιο πηλό, ίδια καλούπια και ίδιους πρωτόγονους φούρνους. Στο τέλος ήπιαν κρασί χρησιμοποιώντας τους κάπως μειωμένης καλλιτεχνικής αξίας, σε σύγκριση με τα πρωτότυπα, κύλικες.
Ασχολήθηκα κάπως εκτεταμένα με το πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, διότι ένας καθηγητής του, ως πρόεδρος της αμερικανικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων και εξέχον πολιτικό και διπλωματικό στέλεχος με σημαντική επιρροή στις αποφάσεις του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ, επηρέασε με τις προτάσεις και το κύρος του την καθοριστική απόφαση της Επιτροπής για την εξέλιξη των συζητήσεων της Ελλάδας με την Βαρντάρσκα (FYROM) για το όνομα, απαιτώντας «άμεση δράση» για τη διασφάλιση των συμφερόντων της Αμερικής στα Βαλκάνια. Όπως αποκάλυψε στο περιοδικό «Επίκαιρα» με ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος ρεπορτάζ ο δημοσιογράφος Αλ. Στεφανόπουλος, με τεκμηριωμένη επιβεβαίωση των επίσημων κρατικών εγγράφων των ΗΠΑ από τη Δέσποινα Συριοπούλου, η προαναφερόμενη Επιτροπή συνεδρίασε στο Καπιτώλιο στις 17 Μαΐου 2017 με τη συμμετοχή στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και συμβούλων εξωτερικής πολιτικής. Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο καθηγητής Daniel Serwer, διευθυντής του Τμήματος Διαχείρισης Συγκρούσεων της Σχολής Διεθνών Σχέσεων του πανεπιστημίου Johns Hopkins. Το θέμα που απασχόλησε την Επιτροπή ήταν «τα Βαλκάνια και οι απειλές για την ειρήνη και τη σταθερότητα της περιοχής». Η Επιτροπή αποφάνθηκε πως, ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα επιτάσσουν να ασκηθεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ άμεση και ισχυρή πίεση προς την Ελλάδα και τη FYROM ώστε, «η Μακεδονία» (δηλαδή η FYROM) να μπει στο ΝΑΤΟ τον Ιούλιο του 2018 είτε ως ΠΓΔΜ είτε με το συνταγματικό της όνομα. Είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση για ισότιμες σκληρές πιέσεις της υπερδύναμης, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι πολιτιστικοί λόγοι της διένεξης και τα αλυτρωτικά σενάρια των ηγετών της Βαρντάρσκα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό. Αν κάποιοι καθηγητές των κλασικών σπουδών του πανεπιστημίου Johns Hopkins έκαναν παρέμβαση προς την Επιτροπή θέτοντας απλές ενστάσεις, η απόφαση θα ήταν ή ίδια; Είναι βέβαιο πως κάποιοι από τους πολιτικούς και τεχνοκράτες της Επιτροπής δεν γνώριζαν ούτε την ελληνική ιστορία αλλά ούτε και τη δημιουργία ενός πολιτικού προβλήματος που δημιουργήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση για να ανοίξει ο δρόμος προς το Αιγαίο. Η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη αφήνει πάντα σε τέτοιου είδους επιτροπές ή think tanks να εκφράζονται ελεύθερα όλες οι απόψεις. Και στην περίπτωση αυτή αλλά και σε πλήθος άλλων κρίσιμων περιπτώσεων η ελληνική φωνή (της ίδιας της Ελλάδας ή των φίλων της) ήταν απούσα. Και φυσικά όλοι γνωρίζουν πως όταν τα θεσμικά όργανα της υπερδύναμης πάρουν μια απόφαση, αυτή η απόφαση θα πρέπει οπωσδήποτε να υλοποιηθεί.
Πολλοί ασκούν κριτική στις υπερδυνάμεις με ηθικά και συναισθηματικά κριτήρια. Ακούμε τις κατηγορίες πως οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που εκμεταλλεύεται τους λαούς, πως ενεργεί ανήθικα για να προστατέψει τα συμφέροντά της, πως έχει ιμπεριαλιστικούς στόχους και άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς. Όλοι αυτοί έχουν δίκαιο αλλά οι ισχυρισμοί τους ισχύουν για όλες τις υπερδυνάμεις από τότε που στήθηκε ο κόσμος. Αν κάποιος ανατρέξει στις παραγράφους 84 -116 του 5ου βιβλίου της ιστορίας του Θουκυδίδη, θα διαπιστώσει με θλίψη τον πολιτικό κυνισμό των αντιπροσώπων της θαλασσοκράτειρας «Αθηναϊκής Υπερδύναμης» προς τους ηγέτες της μικρής κι’ αδύναμης Μήλου. Οι Μήλιοι επιθυμούσαν να παραμείνουν ουδέτεροι κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι αντιπρόσωποι της Αθήνας τους ξεκαθάρισαν με σταράτα λόγια πως: «εξ ων εκάτεροι αληθώς φρονούμεν διαπράσσεσθαι, επισταμένους προς ειδότας ό,τι δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν» (αφού και οι δυο μας ξέρουμε ότι σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του και πως όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται». Οι Αθηναίοι φυσικά εννοούσαν ότι «οι μικροί και αδύναμοι αποδέχονται τις συνέπειες», οι οποίες κάποιες φορές είναι εξοντωτικές. Αυτή την προειδοποίηση της υπερδύναμης η Μήλιοι δεν την εκτίμησαν σωστά και εξαφανίστηκαν ως κρατική οντότητα. Όπως συνέβη και στις ημέρες μας με τη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία, το Ιράκ, τη Συρία ή τη Λιβύη, όταν η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη θεώρησε πως πλήττεται η εθνική της ασφάλεια και κινδυνεύουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα.
Και η Ελλάδα το 1964 είχε καταληφθεί από το σύνδρομο των Μηλίων και δεν είχε αντιληφθεί πόσο επικίνδυνο είναι ένα ανίσχυρο ελαφάκι στην καρδιά της ζούγκλας να προκαλεί με θράσος ένα αγριεμένο λιοντάρι. Η Αμερική ήταν στριμωγμένη στην Ανατολική Μεσόγειο από τα τυχοδιωκτικά παιχνίδια της Σοβιετικής Ένωσης με την Κύπρο. Τότε είχε προτείνει τη λύση του Κυπριακού με το Σχέδιο Άτσεσον. Όλη η Κύπρος θα γινόταν σε λίγα χρόνια μια ελληνική περιοχή. Οι «Μήλιοι» της Λευκωσίας και των Αθηνών ξέχασαν τη ρήση των Αθηναίων αντιπροσώπων πως «οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους» και αλληθώριζαν προς έναν Συνασπισμό δήθεν Αδέσμευτών Κρατών, ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Σοβιετική Ένωση. Προκάλεσαν αλαζονικά το βασιλιά της ζούγκλας. Και όταν άλλαξε η Σοβιετική πολιτική με την αποχώρηση του Χρουτσώφ και την αντικατάστασή του από τον Μπρέζνιεφ και μετά ένα είδος «συναλλαγών ισορροπίας» ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις, είδαμε στην Κύπρο να γίνεται αυτό που έγινε.
Η Ελλάδα, ως μικρή χώρα, πρέπει να ενεργεί με σύνεση αλλά και να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά το μεγάλο όπλο του πολιτισμού της για να κινητοποιεί τους αμέτρητους αλλοδαπούς φίλους της αλλά και την ομογένεια, η οποία αποτελεί την πιο ισχυρή πολιτική δύναμη στις διακρατικές της σχέσεις.
15-3-2018
Διαβάστε ακόμα:
Η διαχρονική συνέχεια της ενιαίας ελληνικής γλώσσας
Ο ελληνικός γλωσσικός διχασμός
Αρχαία Ελληνικά: Το σκοτεινό σχέδιο των αναθεωρητών εναντίον της γλώσσας μας
Το πατριωτικό καθήκον της προστασίας της γλώσσας μας
Το μεγαλείο της Ελληνικής Γλώσσας
