Είναι σοβαρά τα πράγματα…
Οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν πλέον εισέλθει σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο που πιθανώς να θέσει σε δοκιμασία και τις ισορροπίες του πολιτικού συστήματος όπως σήμερα διαμορφώνονται.
Τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα το ελληνοτουρκικό καθημερινά άλλωστε, μέσω της στρατηγικής ελεγχόμενης κλιμάκωσης των γειτόνων μας, κερδίζουν συνεχώς έδαφος στο ενδιαφέρον και την έγνοια της κοινωνίας. Και αποτελούν μία ανησυχία που σταδιακά στρέφει προς αυτήν το επίκεντρο της προσοχής της κοινωνίας από το οικονομικό που μέχρι πρόσφατα καθόριζε σε σχεδόν απόλυτο βαθμό τις κοινωνικές αλλά και πολιτικές προτεραιότητες μετά από τόσα χρόνια κρίσης. Άλλωστε το ελληνοτουρκικό αποτελεί μία υπαρκτή απειλή…
Είναι λοιπόν αναμενόμενο ότι οι χειρισμοί στο ελληνοτουρκικό και οι εξελίξεις του θα καθορίσουν σε πολύ σημαντικό βαθμό στο μέλλον και την εκλογική συμπεριφορά. Και το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας θα μετρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ίσως μάλιστα, τα εθνικά ζητήματα να λειτουργήσουν καταλυτικά ακόμα και ως προς την περαιτέρω αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος. Αν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν το Σκοπιανό, πέραν του πολιτικού κόστους συνέβαλε στη διάλυση πολιτικών σχηματισμών που “γέννησε” η οικονομική κρίση και στη δημιουργία νέων που μένει να φανεί πόσο εφήμεροι είναι, αναλογιστείτε τι μπορεί να κάνει ένα φούντωμα στο ελληνοτουρκικό ή ένας άστοχος χειρισμός.
Ασφαλώς η μπάλα είναι στην κυβερνητική πλευρά που έχει και την πρωτοβουλία των χειρισμών και εκείνη κυρίως θα κριθεί για την αποτελεσματικότητά τους. Και εκείνη είναι που έχει λόγους να ανησυχεί πολιτικά και θα πρέπει να διαχειριστεί τις ενδεχόμενες φυγόκεντρες δυνάμεις στα δεξιά της τις οποίες έφερε στο… μαντρί ο κοινός στόχος της αποκαθήλωσης του Σύριζα. Και οι οποίες έχουν ασφαλώς ενισχυμένη ευαισθησία ως προς τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων και των διπλωματικών ελιγμών που θα απαιτήσουν. Αλλά και τη στρατηγική στόχευση της χώρας.
Το… πάμε και βλέπουμε δεν αποδίδει. Όπως δεν αποδίδει και η υποτίμηση του αντιπάλου είτε ουσιαστικά είτε επικοινωνιακά. Για παράδειγμα, το να υποστηρίζει κανείς ότι η Τουρκία είναι “απομονωμένη” στερείται σοβαρότητας. Είναι προφανές ότι οι κινήσεις που θα γίνουν σε διπλωματικό επίπεδο αλλά και η άμεση περαιτέρω θωράκιση και ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας, εντασσόμενες σε ένα στρατηγικό σχέδιο, θα πρέπει να δώσουν στην Ελλάδα την ευχέρεια να αναδείξει τον δικό της ρόλο στην περιοχή. Να επιβάλει και τη δική της ατζέντα. Γιατί είναι βέβαιο ότι η Τουρκία δουλεύει μεθοδικά και με συγκεκριμένη στρατηγική – υψηλού ρίσκου μεν, αλλά υψηλού επιπέδου – για την υλοποίηση των δικών της στόχων. Που είναι γνωστοί σε όλους μας…
