Από τον παμμητσοτακισμό στον αντιμητσοτακισμό!
Από τον Μανώλη Κοττάκη,
Ο πρωθυπουργός εξεπλάγη από τις αποδοκιμασίες και τις ύβρεις που εξέμεσαν εναντίον του οπαδοί του ΚΚΕ έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών, κατά την προσέλευσή του στον αποχαιρετισμό του Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν θα έπρεπε. Από τις πυρκαγιές και μετά, όταν πολίτες περνούσαν σαν σίφουνες μπροστά από τις κάμερες και τον ύβριζαν σκαιώς με το γνωστό ρήμα, επισημάναμε από τη θέση αυτή τη διεργασία σε μέρος του εκλογικού σώματος. Υστερα από μια επταετία σκληρού αντισυριζαϊσμού και αντιτσιπρισμού, στον οποίο μετείχε για ευνόητους λόγους και το ΚΚΕ, το φαινόμενο υποχωρεί, περιορίζεται στις τάξεις της δεξιάς παράταξης (που δικαιολογημένα δεν θέλει να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ) και αναβιώνει ο ιστορικός αντιμητσοτακισμός.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Η Αριστερά μισεί τη Δεξιά. Περιστασιακά, την ανέχεται. Αν μάλιστα η άποψή της συμπιέζεται, απαξιώνεται, απορρίπτεται από τα κυρίαρχα μέσα, τότε έρχεται μια μέρα που ξεσπά μπόρα. Ερχεται μια μέρα που η «Εφημερίδα των Συντακτών» κυκλοφορεί με τίτλο «Θα άρεσε στον Μίκη η φράση Κουτσούμπα ότι ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ». Ερχεται μια μέρα που ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με τίτλο «Τα όνειρα θα πάρουν ΕΚΔΙΚΗΣΗ». Ερχεται μια μέρα που η περιφρούρηση μιας κηδείας έξω από εκκλησία γίνεται από πολιτοφυλακή που φορά κόκκινα πένθιμα περιβραχιόνια. Και, σίγουρα, θα έρθει μια μέρα αύριο που το ΚΙΝ.ΑΛ., ανεξαρτήτως ηγεσίας, θα στραφεί πάλι κατά του επωνύμου «Μητσοτάκης». Είναι επόμενο.
Αυτό είναι το DNA του ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα, η Ελλάς ζει μια ιδιορρυθμία: Από τη μία, στην κορυφή των αξιωμάτων υπάρχει αυτό που ένας πρώην υπουργός της Ν.Δ. προσδιόρισε ως παμμητσοτακισμό. Μέλη της οικογένειας έχουν καταλάβει όλες τις επίζηλες θέσεις με την ψήφο του ελληνικού λαού. Από την άλλη, μέσα στις φωτιές γεννήθηκε ένα μέτωπο «αντί». Το οποίο δεν είναι πλειοψηφικό – ποτέ τα «αντί» δεν είναι πλειοψηφία.
Είναι, όμως, αποσταθεροποιητικό. Αποπροσανατολίζει τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος δίνει προσωπικό τόνο στην αντιπαράθεση. Χθες με τον Κουτσούμπα, προχθές με τον Τσίπρα, αύριο με τη Φώφη. Και, εάν το κλίμα αλλάξει περαιτέρω, τότε καμία επιρροή κανενός επιχειρηματία σε κανένα μικρό κόμμα δεν θα μπορεί να επηρεάσει την ηγεσία του να μη χτυπά τη Ν.Δ.
Στο Μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν -ή αυτό εκπέμπουν- πως η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 10 μονάδες, ότι η φθορά είναι μόνο δύο μονάδες, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τραβά. Η φθορά δεν είναι μόνο δύο μονάδες, αλλά τέσσερις, ενώ, κατά άλλους, η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, που πράγματι δεν «τραβά», έχει περιοριστεί σε σκληρό μονοψήφιο νούμερο. Στη θέση του πρωθυπουργού, ακόμη και αν δεν με προβλημάτιζε αυτό, θα με προβλημάτιζαν:
– Πρώτον, ότι, πέραν του ιδίου, αποδοκιμάστηκε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που ευρίσκεται υποθετικώς εκτός κομματικού παιγνίου – άρα, η αντισυστημικότητα είναι ευρύτερη.
– Δεύτερον, ότι πολίτες «ελεύθεροι σκοπευτές» και όχι κάποιοι που έβαλε ο Κουτσούμπας (δεν του το έχω) επιτίθενται προσωπικώς στον κύριο Μητσοτάκη.
– Τρίτον, πως όσο συμπιέζεται το καπάκι -ουδείς συστημικός τηλεοπτικός σταθμός μετέδωσε την είδηση με τις αποδοκιμασίες κατά του πρωθυπουργού- τόσο αυξάνονται η αγανάκτηση και η συσπείρωση αυτού του μειοψηφικού ρεύματος. Το οποίο είναι επικίνδυνο όχι γιατί μπορεί να γίνει πλειοψηφικό – δεν μπορεί. Αλλά γιατί, διά της πιέσεως του πεζοδρομίου, μπορεί να οδηγήσει την κυβέρνηση σε λάθη. Και τις εκλογές δεν τις κερδίζουν οι αντιπολιτεύσεις, αλλά τις χάνουν οι κυβερνήσεις με τα λάθη τους. Πολύ, δε, περισσότερο αν δίδουν χαρακτήρα βεντέτας στον πολιτικό αγώνα, όπως υποψιάζομαι ότι θα συμβεί.
Το καλύτερο νομίζω που έχει να κάνει η Ν.Δ. είναι να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Η καραντίνα την προστάτεψε από την κριτική. Η πολυτέλεια αυτή χάθηκε. Η παράταξη πρέπει να συνηθίσει στο «μόνοι μας και όλοι σας». Αντί να κλαψουρίζει σε κάθε επίθεση «είστε χυδαίοι, είστε χυδαίοι». Τις έχει αυτές τις στροφές η πολιτική. Απαιτείται διαχείριση νέα. Που να μη βασίζεται σε μετεγγραφές αεροδρομίου, αλλά στη φιλολαϊκή πολιτική.
Αν ο πρωθυπουργός θέλει, ξέρει πώς να το κάνει. Ο Κουτσούμπας είπε κάτι ωραίο για τον Μίκη, που έχει ισχύ γενική: Για να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι ευαίσθητος. Και ο «Ανθρωπος του Θεού» στην ταινία για τον άγιο Νεκτάριο -ας τη δει ο κύριος Μητσοτάκης– λέει πως η εξουσία ασκείται με καλοσύνη. Στο μίσος της Αριστεράς, η Δεξιά πρέπει να απαντήσει με καλοσύνη και ευαισθησία. Όχι με νέο μίσος, που συσπειρώνει μεν, περιχαρακώνει δε. Η καλοσύνη πρέπει να γίνει πολιτική. Η πεπατημένη του διχασμού δεν είναι η απάντηση.
