Το αντι-δημοκρατικό τόξο της αλλοπρόσαλλης ρότας μας.-
Γράφει ο Απόστολος Αποστόλου, Καθηγητής φιλοσοφίας,
Πως μπορείς να υποδουλώσεις μια λαϊκή πλειοψηφία; Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη, υπερτροφοδοτείς το συλλογικό ναρκισσισμό των λαϊκών μαζών. Ο πολίτης υπάρχει μέσα από το πανάκριβο «λύτρο» του συστήματος, όταν δηλαδή εκείνο σου αποδίδει εύσχημες ονοματολογίες και σε αποκαλεί, προοδευτικό, προχωρημένο, αξιόλογο. Σταμάτησε ο πολίτης να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα της ακμής και να αποδίδει εκείνος τα προνόμια και τις αξιολογικές κρίσεις.
Έτσι λοιπόν το σύστημα ως ιμπρεσάριος σε εξουσιάζει μέσα από νομιναλισμούς, ονομοτοκρατίες, από συνθέσεις και επιδόσεις ταυτοτήτων μιας απελευθέρωσης ειδώλων που γίνονται προτάγματα σ’ ένα μέλλον δικτυωμένης κοινωνίας.
Θεωρείσαι πετυχημένος από το Σύστημα εξουσίας αν καταθέτεις τη συναίνεσή σου χωρίς να βάζεις όρους.
Επιβεβαιώνεσαι από το Δια-πολιτικό Σύστημα αν αποδέχεσαι την προσαρμογή σου στο άμεσο σχήμα της συνεχιζόμενης κυριαρχίας.
Κρίνεσαι λογικός από το Υπερ-σχεσιακό Καθεστώς αν επιτρέπεις αναπροσαρμογές του εθνικού σου χαρακτήρα και της πατρίδας σου.
Εκτιμάται κάποιος υπεύθυνος από τον Ολιγαρχικό Μηχανισμό αν δέχεσαι τα καθαρτήρια του πολιτικό-υγειονομικού κανονισμού (πρωτόκολλα) και ακολουθείς το Απαρτχάϊντ της Μετανεωτερικής Ιεράς Εξετάσεως.
Εκπροσωπείς τον θεληματικό πολίτη σύμφωνα με το πνεύμα της Αυθόρμητης Ρύθμισης των Συστημάτων, αν ασπάζεσαι την ανάξια παρακμή των κοινωνικών κλισέ.
Είσαι απελευθερωμένος κατά την άποψη της Διεθνούς της Αγοράς, αν μπορείς να γίνεις πραγματικότερος του πραγματικού, δηλαδή υπερ-πραγματικός.
Όλα όμως τα παραπάνω αποτελούν μια ομοιοπαθητική αυτοκτονία που διαφυλάσσουν την ομοιοστατική ισορροπία των σύγχρονων καιρών και των συστημάτων εξουσίας.
Ό,τι φέρνει πυκνότητα, εσωτερική διάρκεια, μνήμη που υπερασπίζεται τα σημεία αναφοράς της συνείδησης, κρίνεται παλαιομοδίτικο και χαρακτηρίζεται ως ελαφρότητα. Όλα όσα σαρκοδέρνουν με το χθες ως συμβολικό σύστημα κυκλοφορίας δεν βρίσκουν στέγη στο σήμερα.
Η εποχή μας έχει ένα δυνατό επιταχυντή που ρευστοποιεί ό,τι βρίσκει μπροστά του. Διώχνει τα ερωτήματα, σκοτώνει τα ατομικά όνειρα και πυροβολεί τις βαθιές εικόνες της συνείδησης που κουβαλούν συμβολισμούς με γηγενή χρώματα.
Το διεθνοποιημένο σύστημα της παραισθησίας, σου γνέφει ότι όσο απομακρύνεσαι από τις πρωταρχές της πατρώας γης σου, τόσο πιο επιδοσιακός είσαι στους στρόφους της λογικής του εμπορεύματος που είναι εκείνο που σε διαφεντεύει και γίνεται η διαθήκη της ζωή σου.
Είναι γεγονός ότι η φάρσα παίζει τις τελευταίες αντοχές της, σου λέει να διασκεδάζεις με όλες τις απαγορεύσεις, να αφήνεσαι στην απατηλότητα της υποδειγματικής μετανεωτερικότητας. Βλέπετε η δημοκρατία τώρα πια συμπίπτει με τις ψυχαναγκαστικές χειραγωγήσεις.
Δείτε τους πολιτικούς αρχηγούς και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μας πει ότι η πολιτική αποτελεί συνθηκολογημένη μπίζνα. Όλα γίνονται αντιπαροχή, όλα δημοπρατούνται, και όλα επιχωριάζουν στην αγορά. Στη δύνη της αγοραπωλησίας διατιμούνται και τα αδιατίμητα για τον κ. Μητσοτάκη, οι δημόσιες υποθέσεις μπερδεύονται με τα ιδιωτικά κέρδη που συγκεντρώνονται στις οικογένειες που διαχειρίζονται τις υποθέσεις πάντα κατ’ εντολή του.
Ο Αλέξης Τσίπρας με μπόλικη οίηση μας λέει: Η γοητεία μου είναι ότι καλλιεργώ την τεθλασμένη που γίνεται θριαμβευτική ευθεία καθ’ υπόδειξη των αφεντικών του κόσμου. Κηδεύω μεγαλοπρεπώς τις υποσχέσεις και κτίζω υποθηκεύσεις με τα βαμπίρ του μέλλοντος.
Η Φώφη Γεννηματά θα μας πει ότι είναι μια αφαίρεση στη σύμβαση. Λέω ναι σ’ όλα, αλλά εξανίσταμαι μπροστά στα φωτισμένα παράθυρα της πλαστής επικοινωνίας των μέσων παραπληροφόρησης.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας θα πει, είμαι η απόδραση χωρίς αντίκρισμα. Είμαι το 5% της λάιτ κόκκινης επανάστασης και το σύμβολο σταθεροποίησης του συστήματος, δηλαδή το κατά συνθήκη «Άλλο» που εξισορροπεί τις αποκλείσεις του συστήματος.
Ο Για(ν)ης Βαρουφάκης που μας κοιτάει και μας λέει: Μπορεί να φαίνομαι ως το διαφεύγον νόημα της πολιτικής, η παραξενιά της, αλλά στο βάθος είμαι το κέντρο της πιο συμβατικής πολιτικής γραμμής.
Όλοι οι παραπάνω αποτελούν το αντι-δημοκρατικό τόξο της αλλοπρόσαλλης ρότας μας. Αποτελούν μορφές κτητικής πολιτικής εξουσίας. Συμφωνούν σε όλα και διαφωνούν μόνο μπροστά στα μικρόφωνα και στις τηλε-οθόνες. Ενώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κρατούν στα χέρια τους το γκρέϊτ ρισέτ και περνούν άπαντες από το συμμαχικό ταμείο.
Είναι εκείνοι που οδηγούν τη δημοκρατία στο απόσπασμα. Είναι οι μηχανοδηγοί της ιστορίας με τροχιά πέρα από την καθαρή εικόνα της ελευθερίας, εκείνοι που κτυπάνε διπλοβάρδιες στη μετατροπή και την αντιμετάθεση της δημοκρατίας και την κάνουν μετα-αφηγηματική παράβλεψη όλων των αρχών της νομιμότητας και της εγγύησης.
Η έλξη όμως προς το μετά (μετά-δημοκρατία, μετά-αφήγηση, μετά-πολιτισμός, μετά-ιστορία, κλπ) γίνεται φυγή προς το σκοτάδι και παραδρομή στις κατακτήσεις της ελευθερίας.
Και ο πολίτης με την κυκλοθυμική συγκεχυμένη στάση του, που κατοικεί στη μουγκή διεκπεραίωση, δεν μπορεί να καταλάβει ότι όλα εκτελούνται μπροστά στα μάτια του, με το συνοδευτικό φαινόμενο της υποκρισίας. Και παράλληλα υιοθετεί τη διδασκαλία ενός ονομαστικού πληθωρισμού ο οποίος έρχεται ως αντιπερισπασμός σ’ όλα εκείνα που μέχρι χθες του ερέθιζαν τη φαντασία.
Όχι πολίτης πατρίδας πια, αλλά σκιά στο παγκόσμιο χωριό. Όχι εθνική οικονομία, αλλά παγκόσμια οικονομική σύνδεση με διακλαδώσεις και προεκτάσεις γεμάτες από δορυφορικές απειλές χρέους. Όχι εθνικό πρόγραμμα υγείας, αλλά παγκοσμιοποιημένη κλινική παρέμβαση και ζωή υπό επιτήρηση ενός κλινικοποιημένου κόσμου. Όχι επιστήμη, αλλά υπνωτική επιστημονικοφάνεια με καντάρια δογματικής σκλήρυνσης και αυθαιρεσίας.
Γιατί όλα όσα ξέραμε μέχρι χθες, σήμερα αποτελούν υποψία μιας απειλής. Ο κόσμος αποσαρκώνεται από τις ανάγκες και τις επαφές σύμφωνα με τους νέους όρους, αλλά κόβει εισιτήριο για να μπει στο επέκεινα του δικτύου που φτιάχνει ψηφιοποιημένους κόμβους και αυτοματισμούς.
Και ο νεοέλληνας πολίτης χειροκροτεί από τα θεωρεία βλέποντας τον ματωμένο σφαγέα επί σκηνής να κατακρεουργεί χωρίς να υποψιαστεί ότι έρχεται και η σειρά του. Και ως ωχαδερφιστής ο νεοέλληνας πολίτης και ως σύγχρονος νέο-δούλος κάνει την πρωινή του οσφυοκαμψία στα αφεντικά του, στους σωτήρες του, στην αιρετή μοναρχία του.
Εμπεδώνει κάθε μέρα και καλύτερα τον φόβο του, διανυκτερεύει στους επιβαλλόμενους πειθαναγκασμούς του δήθεν «κοινού καλού» και της κατ’ επίφασιν «ισότητας», έτσι όπως υποδεικνύονται από τις πολιτικές δέλτους και ως ανυποψίαστο μηδενικό δίνει τα ρέστα του για να γίνει ο τύπος του νέου αρχέτυπου της επερχόμενης εποχής.
Τελικά δικαιώνεται ο Κώστας Βάρναλης όταν έλεγε ότι ο Έλληνας είναι μουνούχος.
