Κατάδυσις στα διαχρονικά Νάματα της Ορθοδοξίας.
Γράφει ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς,
Η Πίστη προς τον Θεό καθίσταται πιο δυνατή και εκ της πυράς, πλην όμως ο άνθρωπος δέον όπως καθίσταται ιδιαίτατα μυημένος ίνα γιγνώσκει αρκούντως ικανοποιητικώς την μεθοδολογία πίστεως προς τον Θεό, ούτως ώστε να οικοδομήσει την δέουσα σχέση και να καταστεί βιωματικά κοινωνός και όχι αμιγώς νοησιαρχικά ενδυόμενος απλώς ορισμένες ηθικιστικές αρχές.
Καθίσταται εν τοις πράγμασι επονείδιστο ενώ έχουμε ένα Σύνταγμα το οποίο πέμπει ανυπερθέτως τηλαυγώς την δεσπόζουσα θέση της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, ως δομική συστατικό στοιχείο της ιστορικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας και οι κρατούντες το απεμπολούν ιταμώς και περιφρονητικώς, ομιλούντες δήθεν δια αθεία και ούτω καθ’ εξής.
Η παθογένεια αυτή εξηγείται εάν τις, ανατρέξει και απαντήσει εις το ερώτημα ποιος εν τέλει κυβερνάει τούτο το τόπον, καθώς και δια ποιο λόγο η καθημαγμένη σήμερον Πατρίδα μας έχει διαβρωθεί και δεν δύναται να ανανήψει αλλά ούτω να θωρακιστεί, έχοντας μετατραπεί σε αποικία των ξένων δυνάμεων και ένεκεν και συνεπεία του επιλήψιμου εγγύς παρελθόντος, αποικία χρέους των διεθνών τοκογλύφων.
Τηρουμένων των αναλογιών πέραν ορισμένων έμμισθων φερεφώνων, ιδιοπαθώς και διαπρυσίως πολέμιος της Εκκλησιαστικής μας Παραδόσεως, ούχ ήττον, υφίσταται και ένα μέρος του Ελληνισμού οι οποίοι τιμούν τις παραδόσεις, αλλά και αυτοί στρεβλώς, διότι υπολαμβάνουν τον λόγο του Θεού, ως μία έναν απλώς κανόνα αξιών, ή μια ηθική κατευθυντήρια γραμμή, την οποία δεόν όπως άπαντες καταστούμε υπάκοοι επί ποινή εξοβελισμό μας εις την πυρά και ούτω καθ’ εξής, υπολαμβάνοντας τον θεό ως έναν τιμωρό, ο οποίος διώκει, ωσεί Εισαγγελέως το ανθρώπινο πρόσωπο απλώς επειδή έτυχε και δεν τήρησε έναν θεσπισμένο κανόνα του.
Η εμφιλοχωρούσα σύγχυση και η αλλοτρίωση καθίσταται υπερεκχειλίζουσα και πρωτόφαντη εν γένει εις τους κόλπους της Ελλαδικής κοινωνίας, εκ της οποίας απολείπονται οι πραγματικοί έμμετροι Χριστιανοί και όχι οι ζηλωτές, οι φουντομενταλιστές, ή ήθικιστές.
Η αντικειμενική αλήθεια έγκειται εις το γεγονός ότι υφίσταται μικρός αριθμός προσώπων, τηρούν ορθώς τον λόγο του Θεού, ελεύθερα, με επικείκια και με πλήρη ταπείνωση και βιωματική συντριβή καρδιάς.
Ασφαλώς εν προκειμένω συντρέχει ελαφρυντική περίπτωση, διότι εν Ελλάδι, παρά ταύτα, ο Χριστιανισμός, διδάσκεται ελλιπώς και μεταλαμπαδεύεται μόνον δια μέσου των οικογενειών, οι οποίες συνιστούν θύλακες φωτοδοτήσεως της αληθείας, ειδεμή όμως αυτές, ο πολίτης αγνοεί την έννοια του Φωτός της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, τα νάματα της Αληθείας, υπολαμβάνοντας την Εκκλησία και τον πέριξ αυτού πνευματικό πολιτισμό, ως ένα ιστορικό παραδοσιακό κεκτημένο, το οποίο άτυπα και ορθολογιστικά ή συναισθηματικά τον φυάττουμε απλώς ως πολιτισμική παρακαταθήκη και κόρην οφθλαμού.
Απορίας άξιον καθίσταται το γεγονός ότι δεν διδάσκεται εν Ελλαδί, ο βίος των Αγίων, πέραν της κατακρεουργήσεως του μαθήματος των θρησευτικών, ως προς την διδασκαλία της Ορθοδόξου Πίστεως.
Εν προκειμένω λοιπόν καθίσταται ιδιαίτατα σημαντικό να καταδείξουμε ότι εάν διδάσκονταν οι Άγιοι θα δημιουργούνταν συνειρμικά και οι κατάλληλες προτυπώσεις, ικανές και πρόσφορες, δια την ενδυνάμωση της πίστεως και της αληθείας υπέρ της καθημερινότητας της ζωής, θα βιώναμε, την υπομονή, το ήθος, την βούλησή τους να υπερασπιστούν άχρι θανάτου τον λόγου του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, εν ταυτώ, να αγωνισθώμεν, μετά σθένους για την αλήθεια καθώς και για το συνάνθρωπό μας καθώς και για το συλλογικό καλό.
Η απόκρυψη των θησαυρών της Ορθοδοξίας μας, όπως και της γλώσσας μας ένθα και αυτή πλήττεται συνιστούν σήμερον τις κιβωτούς του Γένους μας όπου, έστω και αυτοδίδακτα να διασφαλίσουμε και να θωρακίσουμε, διατηρώντας τα εις το ακέραιον και μεταγγίζοντάς τα και εις τις έτερες γενιές.
Είναι πρόδηλο λοιπόν, ότι η Ελλάδα έχει διαχωρίσει την θέση του ως Κράτους έναντι του έθνους και έχει αποστεί από την πνευματική υπόσταση και το ιστορικό παρελθόν του έθνους καθότι ενδιαφέρεται αμιγώς για κατάλυσή του, ως εκ τούτου λοιπόν εναπόκειται εις τον κλήρο, τον απλό λαό και τους πιστούς, η εθνική ανάνηψη και η προστασία της πίστης μας, ούτως ώστε να την κληροδοτήσουμε μυώντας τις νέες γενναιές προς την κατεύθυνση αυτή, έστω και μόνοι, στυλοβάτες του έθνους άνευ περίκλειστης κρατικής αρωγής και συνεπικουρίας.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
** Δημοσιεύθηκε στην ΟρΘόδοξη Αλήθεια
