Επικοινωνιολόγοι, σκηνοθεσία & (σκέτο) πολιτική!
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος,
Μυστήρια τρένα οι υπερατλαντικοί γκουρού του πολιτικού μάρκετινγκ, που συμβουλεύουν Έλληνες Πρωθυπουργούς.
Ο λόγος είναι απλός: δεν υπάρχει «πολιτική επικοινωνία». Υπάρχει μόνο η πολιτική, στην οποία περιέρχεται η επικοινωνία της.
Οτιδήποτε εκτίθεται στο δημόσιο χώρο περιέχει την επικοινωνία του.
Πιο απλά: η επικοινωνία περιέχεται στην ίδια την πολιτική δράση, δεν έρχεται απ έξω για να τη συμπληρώσει. Δεν είναι επιμέρους τμήμα της, αλλά ιδιότητα του συνόλου της.
Χωρίς πολιτική δεν υπάρχει και η επικοινωνία της. Άρα, με την επικοινωνία δεν μπορείς να αντικαταστήσεις την πολιτική.
Στο σκηνικό του μεγάρου Μαξίμου δεν υπήρχε πολιτική – όπως άλλωστε δεν υπήρχε και δημοσιογραφία.
Γι αυτό «επικοινωνιακά» ήταν ένα βαρετό θέαμα. Απόδειξη ότι το εγκατέλειψαν και όσοι ξεκίνησαν να παρακολουθήσουν.
Το στήσιμο δεν απέδωσε γιατί αυτό που αποδίδει – ή όχι- δεν είναι η επικοινωνία. Είναι η πολιτική – που συνοδεύεται από την επικοινωνία της.
Με άλλα λόγια: αυτός που πείθει είναι ο πολιτικός – όχι ο επικοινωνιολόγος του.
Ο Μητσοτάκης στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός. Είναι κληρονόμος που κατέλαβε στη Βουλή την πατρική έδρα – χωρίς προγενέστερη πολιτική δράση.
Από εκεί και πέρα προωθήθηκε διαφημιστικά: ως προϊόν. Ως το 2019 ήταν εύκολο, γιατί είχε την ευχέρεια των λόγων- απέναντι στη δυσχέρεια της πράξης του αντιπάλου του.
Η πολιτική ασκείται δια του λόγου, με βάση ένα πολιτικό σχέδιο, για τη χώρα.
Ο Μητσοτάκης δεν έχει σχέδιο πολιτικής για τη χώρα, αλλά σχέδιο επωφελούς επικυριαρχίας για τον εαυτό του.
Απέτυχε γιατί ως δημόσιο πρόσωπο δεν διαθέτει τον βασικό εξοπλισμό.
Στην περίπτωση του λειτούργησε ο κανόνας του Σκωτσέζου συγγραφέα Τζέημς Μπάρι, για τη γοητεία.
-«Αν την έχεις δεν έχει σημασία αν δεν έχεις τίποτε άλλο-αν δεν την έχεις, ότι και να έχεις, δεν έχει σημασία».