Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΕιδήσειςΤο τέλος δυο ιστορικών κύκλων

Το τέλος δυο ιστορικών κύκλων

- Advertisement -

Του Γ. Ρακκά/ ΡΗΞΗ

Οι γενικές κατηγορίες υφίστανται μόνο στον ουρανό των καθαρών εννοιών. Γι' αυτό και η επίκλησή τους δεν έχει καμία αναλυτική αξία – πόσο μάλλον στα πλαίσια του διαβήματος του «να καταλάβουμε τον κόσμο για να τον αλλάξουμε». Έτσι, το να ξεκινάει να μιλάει κανείς για τους «λαούς» μιλώντας για το τι συμβαίνει στην παγκόσμια σκακιέρα, είναι σαν να ανασκουμπώνεται, με την απώτατη πρόθεση, όμως, να μην κουνήσει βήμα. Γιατί δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, «οι λαοί», έτσι γενικά και αφηρημένα.

Υπάρχει μια αυτοκρατορία σε πτώση, ένας μονοπολικός κόσμος που καταρρέει και που στη θέση του αναδύεται ένας πολυκεντρικός, πολυπολικός κό­σμος. Και, επιπλέον, είμαστε μάρτυρες μιας ακόμα μεγαλύτερης ιστορικής μεταβολής, αυτής του τέλους της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της Δύσης, της σταδιακής μετατόπισης του παγκόσμιου κέντρου βάρους προς την Ανατολή. Δύο κύκλοι κλείνουν: ένας κύκλος παγκοσμιοποίησης, που ξεκινά από τη δεκαετία του 1980 -με τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ-, κι ένας κύκλος πλανητικής πρωτοκαθεδρίας της Δύσης, που λειτούργησε στη «μεγάλη διάρκεια» εκκινώντας από το… 1204.

- Advertisement -

Τα αυτοκρατορικά ΜΜΕ, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, αγκαζέ με την ευρωπαϊκή χαβιαροαριστερά των κυριλέ εντύπων και των κορυφαίων πανεπιστημίων, έχουν ξεδιπλώσει όλα τα κομπλεξικά, συντηρητικά τους αντανακλαστικά απέναντι στην κατάσταση που διαμορφώνεται. Γιατί προτιμούν αυτό που υπήρξε από αυτό που έρχεται: Αισθάνονται άβολα σαν αντικρίζουν το αμείλικτο βλέμμα του Πούτιν, επειδή τους βόλευε -έστω και με βαριά καρδιά- να τελούν υπό το φωτογενές χαμόγελο του Μπιλ Κλίντον.


Γι' αυτό και έχουν επιδοθεί στην κλασική προπαγανδιστική εκστρατεία οργουελιανής απόδοσης της πραγματικότητας: Η Ρωσία είναι αυταρχική (ενώ η Γεωργία, με το αστυνομικό κράτος του Σαακασβίλι, αμεσοδημοκρατική κομμούνα). ο Τσάβες είναι τρελός (ενώ ο κατά συρροήν δολοφόνος Ουρίμπε τα 'χει 400). οι Ιρανοί είναι «ισλαμοφασίστες» (ενώ το φυλετικό, φονταμενταλιστικό κράτος των σιωνιστών, προπύργιο της πολιτισμένης Δύσης έναντι της βαρβαρότητας). και προπάντων ο Χριστόφιας είναι αριστερός πρόεδρος, που σημαίνει ακριβώς ότι κερδίζει από αυτούς τα εύσημα, επειδή κάνει ό,τι του λένε οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι.


Ό,τι και να λένε, όμως, δεν έχει καμία σημασία. Ο πολυπολικός κόσμος είναι εδώ. Βιώνουμε ένα πέρασμα που είναι θετικό, όχι δι' αυτό, αλλά αφ' εαυτού. Η διάρρηξη της μονοπολικότητας, η εγκαθίδρυση μιας ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ πολλών περιφερειακών πόλων, δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία στις λαϊκές, αντι-ιμπεριαλιστικές και μετασοσιαλιστικές δυνάμεις να οικοδομήσουν τη δική τους εναλλακτική πρόταση έναντι της παγκοσμιοποίησης. Τώρα μπορούν, ενώ στα πλαίσια του μονοπολικού κόσμου, όπου επικρατούσε ησυχία νεκροταφείου και η παραμικρή κίνηση αντιμετώπιζε την απειλή της κολοσσιαίας στρατιωτικής κινητοποίησης, κανείς δεν τολμούσε να πραγματοποιήσει το παραμικρό βήμα.


Η άνοδος της Ρωσίας, της Κίνας, της Βραζιλίας, της Ινδίας και του Ιράν, επέτρεψαν στον Μοράλες και τον Τσάβες να ξεκινήσουν τις διαδικασίες οικοδόμησης ενός περιφερειακού λατινοαμερικάνικου μπλοκ αντίστασης στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Μπογκοτά και να προχωρήσουν σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Τι κι αν ο Λούλα είναι «οπορτουνιστής» και η ΛΔΚ ένας «ρεβιζιονιστικών αποκλίσεων κρατικός καπιταλισμός»;


Κανείς δεν αναζητά (ή δεν θα 'πρεπε να αναζητά) μια νέα Σοβιετία να του δείξει τον δρόμο. Αυτό που αποζητούμε είναι ρήγματα στην κυριαρχία των Αμερικάνων και των Σιωνιστών. Και οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων για πρώτη φορά δείχνουν ότι αυτά σταδιακά δημιουργούνται.
Το έχουν κατανοήσει αυτό οι δικοί μας οι μούτσοι; Κι αν όχι, υπάρχουν κάποιοι που είναι σε θέση άμεσα να τους ανατρέψουν, ώστε να μας θέσουν σε άλλη ρότα; Προς το παρόν θα απαντήσουμε αρνητικά και στα δύο.


Στο πρώτο, διότι το σύνολο των ελληνικών αρχουσών τάξεων (από το πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ, μέχρι τους εφοπλιστές, τους προμηθευτές του Δημοσίου και τους λοιπούς «νταβατζήδες») είναι ολοκληρωτικά ξεπουλημένες στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ (ο οποίος, σε ό,τι αφορά στα Βαλκάνια, περιλαμβάνει και την Κωνσταντινούπολη). Και γι' αυτό θα συνεχίζουν να κουνούν την ουρά τους στα αφεντικά τους, περιμένοντας κάποιο κόκαλο, ακόμα κι αν χρειαστεί να εκτεθούν τόσο όσο εκτίθεται σήμερα η Ντόρα στο «υπουργείο από το Εξωτερικόν», η οποία υπονομεύει ανοιχτά πλέον την ίδια της τη χώρα (με τις κινήσεις στο Μακεδονικό ή με τη συμφωνία να στείλει στρατό στη Γεωργία). Στο δεύτερο, διότι ο φιλελεύθερος καπιταλισμός της παγκοσμιοποίησης διαμόρφωσε μια διφυή πολιτική εξουσία – με τους γιάπηδες της Δεξιάς να ηγούνται της σκληρής επιχειρηματικής πτέρυγας και τα σοφιστικέ στελέχη της «Αριστεράς των Φώτων» να αναλαμβάνουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, το βιβλίο και το θέατρο.

- Advertisement -


Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι το πολιτικό σύστημα έχει εγκλωβιστεί στην κίνηση του εκκρεμούς. ότι μετά τη Δεξιά θα είναι όπως πριν την Αριστερά. Ότι η αντιπολίτευση που εξαντλείται στον αντικυβερνητισμό βρομάει φιλοδοξία για συμμετοχή στο όχημα της διακυβέρνησης. Εμείς, όπως και ο πλατύς κόσμος που έχει λουφάξει στους αναποφάσιστους, αηδιασμένος από τις προεκλογικές σωτηρίες της μιας χρήσεως, ξέρει πολύ καλά ότι το ζήτημα δεν είναι να φύγουν αυτοί, αλλά να φύγουν όλοι.

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ