- Advertisement -
Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά ΘέματαΑυτός ήταν ο τίτλος ενός κριτικού μου κειμένου, το οποίο δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992. Από τότε πέρασαν δύο, σχεδόν, δεκαετίες στο διάβα των οποίων επιβεβαιώθηκαν τα όσα καταγράφονταν εκεί εν μέσω της αποχαυνωμένης αδιαφορίας ηγεσίας και λαού.
Κατηγορώ: Τον ελληνικό λαό γιατί με τον κομματικό του φανατισμό, την πολιτική ακαμψία και την ιδεολογική του υστεροβουλία συντηρεί και αναπαράγει ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι πια φανερό ότι οδηγεί και τον ίδιο και την Ελλάδα στην εθνική καταστροφή… τον κατηγορώ γιατί έντυσε με θρησκευτικό μανδύα την πολιτική μας ζωή και θεοποίησε πολιτικούς τυχοδιώκτες… τον κατηγορώ γιατί δεν θέλει να δει και να μάθει ότι η σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας δεν γεννήθηκε ξαφνικά και απότομα, όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου, αλλά έχει ιστορικές και χρονικές καταβολές, κυρίως της περασμένης δεκαετίας… Τον κατηγορώ γιατί δεν θέλησε και δεν τόλμησε να δώσει ένα ηθικό και πολιτικό μάθημα, σ’ όλους εκείνους που τόσο βάναυσα ασέλγησαν εις βάρος της αγνής ελληνικής ψυχής… Τον κατηγορώ γιατί αφέθηκε να χάσει την υπερηφάνεια του και την αξιοπρέπειά του… τον κατηγορώ γιατί επιβραβεύει τη σήψη και τη διαφθορά…
Κατηγορώ τους εναλλασσόμενους κυβερνήτες γιατί συνειδητά εξαπατούν τον ελληνικό λαό, διακηρύσσοντας την «αισιοδοξία» για την προκοπή της Ελλάδας, όταν τα πάντα μέσα της και έξω της γίνονται συντρίμμια… Κατηγορώ τους συνδικαλιστές γιατί μετέτρεψαν τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες… σε μέγγενη στραγγαλισμού των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων… και είναι γαντζωμένοι στα ατομικά τους προνόμια… Κατηγορώ τα ΜΜΕ… γιατί περιόρισαν το «διάλογο» και τον «πολιτικό» λόγο σε μια χούφτα εκπροσώπων… κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων… Κατηγορώ την πανεπιστημιακή κοινότητα γιατί από κοινότητα ακαδημαϊκής ελευθερίας… μετατράπηκε σε αρένα κομματικών συγκρούσεων και πνευματικής και επιστημονικής τρομοκρατίας… και λεία των κομματικών παρατάξεων… Κατηγορώ την εκτελεστική εξουσία γιατί… μετέτρεψε τη Δημόσια Διοίκηση… σε άσυλο επαγγελματικής τακτοποίησης των κομματικών φίλων και σε όργανο εξυπηρέτησης κομματικών αναγκών και φίλων…
Κατηγορώ τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γιατί λόγω κομματικών εξαρτήσεων… έδεσαν τα πόδια του θεσμού… με προοπτική να τον αχρηστεύσουν ολοκληρωτικά… Κατηγορώ τους αγροτικούς συνεταιριστές γιατί οδήγησαν τους γεωργικούς συνεταιρισμούς σε χρεοκοπία συνεργήσαντες σ’ αυτό το έγκλημα με τα πολιτικά κόμματα…. Κατηγορώ τους ιθύνοντες της ελληνικής κοινωνίας γιατί μη μπορώντας ή μη θέλοντας ν’ ασχοληθούν με τα ουσιαστικά και αληθινά εθνικά προβλήματα καταφεύγουν στα εύκολα κατατόπια του «φιλαθλητισμού»… Κατηγορώ την ελληνική νεολαία γιατί δεν προσπαθεί και δεν αγωνιά να δημιουργήσει ένα εθνικό ιδανικό, ένα κοινωνικό όραμα για να δώσει περιεχόμενο και νόημα στη ζωή της… Κατηγορώ την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ποιμένες της, γιατί χρόνια και χρόνια κινούνται σε μια υποκριτική και τυπολατρική συμπεριφορά αδυνατώντας να διαμορφώσουν στοιχειωδώς πραγματικούς χριστιανούς και να τους κάνουν ν’ αγαπήσουν περισσότερο και τον άνθρωπο και την πατρίδα από τα σκυλιά και τα αυτοκίνητα… Κατηγορώ το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δεν διαμορφώνει και δεν σφυρηλατεί πραγματικούς πολίτες έτοιμους ν’ αγκαλιάσουν την Ελλάδα και να της αφιερώσουν χρόνο και μόχθο…
Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί υποθάλπει την κάθε είδους κλοπή και τον κάθε είδους παράνομο πλουτισμό των πολιτικών… Κατηγορώ την ελληνική κοινωνία γιατί αρμενίζει συνειδητά σε πελάγη κοινωνικής και εθνικής υποκρισίας και σαδομαζοχισμού… Κατηγορώ τον ελληνικό λαό για υποκρισία, γιατί ενώ έχει διαρκώς απλωμένο το χέρι ζητώντας δανεικά και ενισχύσεις από τις χώρες της ΕΟΚ και τις ΗΠΑ παριστάνει το πολιτικό λιοντάρι… κλείνει τα μάτια και δεν αναγνωρίζει ότι η οικονομική εξάρτηση συνεπιφέρει εθνική υποτέλεια… Κατηγορώ τον ελληνικό λαό και τους εθνικούς του ταγούς γιατί συνειδητά ζουν σε αυταπάτες για τη δήθεν συμπαράσταση των δήθεν φίλων και συμμάχων στα εθνικά θέματα… τον κατηγορώ γιατί όχι μόνο ανέχεται την κάθε λογής αδικία αλλά και γιατί δεν την πολεμά και δεν την καταγγέλλει όταν προέρχεται από τους πολιτικούς ομοϊδεάτες του..
Κάποτε υπήρχαν οι εθνικόφρονες, οι κομμουνιστές, οι κεντρώοι και οι σοσιαλιστές, τώρα, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, υπάρχουν μόνο οι στομαχόφρονες και οι καρεκλόφρονες…
Τέλος, κατηγορώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ.Καραμανλή γιατί με την ασάφεια και την περιπλοκότητα των δηλώσεών του δεν βοηθά τον ελληνικό λαό να βγάλει άμεσα και αναγκαία συμπεράσματα και να εντοπίσει τους υπεύθυνους της εθνικής μας κακοδαιμονίας».
Εκείνο το «κατηγορώ» κατέληγε με την αγωνιώδη έκκληση για την αλλαγή πορείας του ελληνικού λαού: «τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια… προέχει η σωτηρία της και οι Έλληνες πρέπει να σπρώξουμε το παρόν της προς τα εμπρός».
Κατακλείδα του ήταν τούτη η περίφημη φράση του Ροβεσπιέρου: «Βιάσου, ω μέλλον να κάνεις νάρθει η ώρα της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ευτυχίας» (Ολόκληρο το «Κατηγορώ» αναδημοσιεύεται στο έργο μου: «Ο λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», 2001, σελ. 87επ.).
Όμως, ηγεσίες, κόμματα, λαός και θεσμοί αγρόν ηγόρασαν. Συνεχίζουν τον «χορό των κολασμένων».
Όπως έγραφε τότε και ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος, μακαριστός Χριστόδουλος (βλ. το άρθρο του στην εφ. «Το Βήμα» της 6/12/1992, με τίτλο: «Έκπτωση Ήθους»).
Μια Ελλάδα πεθαμένη και τελειωμένη, όπως κατά καιρούς έγραψε και ο διανοητής Χ. Γιανναράς.
Βέβαια όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν κλέβοντας και λεηλατώντας την, ασελγώντας ποικιλότροπα στο πτώμα της, δηλώνουν αισιόδοξοι!
Πρόβλημά τους και πρόβλημα του σάπιου λαού που τους ψηφίζει.
- Advertisement -
