Γράφει ο Greco Mascara
Δεν είναι τυχαίο πως η ατάκα ακούστηκε στον Τύρναβο, ούτε φυσικά είναι τυχαίο πως την είπαν άτομα που για πολλά χρόνια ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Την περασμένη Κυριακή ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξιωματική αντιπολίτευση όχι γιατί ξαφνικά έγιναν 600,000 ακόμη Έλληνες μαοϊστές και τροτσκιστές (η ιδεολογία των περισσότερων συνιστωσών που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής πτέρυγας) αλλά γιατί κουράστηκαν από τις αλλεπάληλες φοροεπιδρομές των τελευταίων ετών. Αυτός που πίνει τσίπουρα (και ψηφίζει πλέον Τσίπρα) δεν είναι άλλος από τον παραδοσιακό πασόκο που ανδρώθηκε τη δεκαετία του 1980 με πολιτικές “Τσοβόλα δώστα όλα” και είδε το βιοτικό του επίπεδο να ανεβαίνει επί Σημίτη με την είσοδο στο Ευρώ. Για δύο δεκαετίες έζησε την πλαστή ευημερία με τα δανεικά από την Ευρώπη.
Είναι γεγονός πως το 17% του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι 17% μιας ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά ένα 3% της ριζοσπαστικής αριστεράς και 14% του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό επιβεβαιώνεται από την κάλπη και τη σημειολογία. Στην κάλπη, η καταμέτρηση σταυρών δείχνει πως με τις εξτρά έδρες που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφουν στη Βουλή παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Πρώτη στη Β’ Αθηνών η Σακοράφα και δεύτερος ο Κουρουμπλής (αμφότεροι πρώην ΠΑΣΟΚ) και ακολουθούν με μεγάλη διαφορά τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Αττική πρώτος ο Μητρόπουλος σύμβουλος του Α. Παπανδρέου απ’ το 1981 και δεύτερος ο Νάσος Αθανασίου (επίσης πρώην ΠΑΣΟΚ με πέρασμα από το Άρμα Πολιτών). Ψήφισες ΣΥΡΙΖΑ, σου βγήκε ΠΑΣΟΚάρα του ’80. Σημειολογικά, η εφημερίδα, επιτομή του ανδρεϊσμού/λαϊκισμού, Αυριανή βγάζει εξώφυλλο με τον Τσίπρα ως νέο Ανδρέα. “Κυρίαρχος ο λαός” με υπότιτλο “πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”. Για σύγκριση, το εξώφυλλο της Αυριανής της 19 Οκτωβρίου 1981 για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ γράφει “σήμερα τελείωσε ο εμφύλιος και οι ξένοι καταχτητές εγκαταλείπουν τη χώρα”. Οι ομοιότητες είναι φανερές. Μόνο που η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Συνέχεια ΙΙ
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε τις ομοιότητες μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Και οι δύο υποσχέθηκαν κυβέρνηση της αριστεράς και να διώξουν τους ξένους κατακτητές. Βέβαια ο Παπανδρέου πήρε 48% το 1981 ενώ ο Τσίπρας έχει μετά βίας 17%. Αλλά και με το 48% ο Παπανδρέου δεν κατάφερε να διώξει ούτε τις βάσεις, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε το ίδιο συνδικάτο ΕΟΚ. Ο Τσίπρας τι θα κάνει με το 17%; Κι όμως εγώ είδα τρεις (τουλάχιστον) δυνατότητες.
Η πρώτη ήταν να αποδεχτεί την πρόσκληση Σαμαρά να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση. Γιατί όχι; Δε θα ήταν η πρώτη φορά. Η κυβέρνηση Τζαννετάκη ήταν κυβέρνηση ΝΔ/Συνασπισμού (συμπεριλαμβανόμενου και του ΚΚΕ παρακαλώ) σε πολύ πιο πολωμένα χρόνια. Η κυβέρνηση εκείνη ήταν τρόπο τινά υπηρεσιακή, δηλαδή δεν πέρασε κάποια νομοσχέδια αλλά είχε ως σκοπό την αποφυγή επαναλληπτικών εκλογών που θα έδιναν αμνηστία στον Παπανδρέου και τους βουλευτές του που κατηγορήθηκαν για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η “αφύσικη” κυβέρνηση αριστεράς/δεξιάς του ’89 είχε λοιπόν ένα μόνο σκοπό, τη λεγόμενη “κάθαρση”. Τα δύο κόμματα διαφωνούσαν σε όλα, αλλά συμφωνούσαν στην ανάγκη να πάνε στο δικαστήριο τον Παπανδρέου. Μόλις τελείωσε εκείνη η υπόθεση, πήγε η χώρα σε κανονικές εκλογές πέντε μήνες μετά. Σήμερα μια “αφύσικη” κυβέρνηση ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει ως σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Αλήθεια, Σαμαράς και Τσίπρας δε συμφωνούν πως πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση; Ας συμφωνήσουν λοιπόν για μια κυβέρνηση που θα κάνει ακριβώς αυτό που θέλουν και που υποσχέθηκαν στο λαό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Γιατί, δεν είναι εφικτό να γίνει μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση; Γιατί, είναι περισσότερο εφικτές η μπαρούφες του στυλ “να πάρουν τις υπογραφές τους πίσω οι Βενιζέλος/Σαμαράς”; Γιατί δε δοκιμάζουν; Τόσο καιρό μας το λέει ο Τσίπρας, πως θα πάει να τους πει πως “ή μας δίνετε καλύτερους όρους, ή προχωρούμε σε μονομερή διαγραφή και τινάζουμε την ευρωζώνη στο αέρα“. Γιατί δεν το κάνει; Άλλωστε οι συσχετισμοί στην Ευρώπη είναι πολύ καλύτεροι από αυτούς που βρήκε ο Γ. Παπανδρέου πριν δυό χρόνια. Η Γαλλία έχει ένα νέο σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο που δήλωσε πως δεν του αρέσουν τα μέτρα λιτότητας, οι Ολλανδία δεν έχει κυβέρνηση καθώς οι λαϊκιστές (που ήταν εναντίον της βοήθειας προς την Ελλάδα) αποχώρησαν μόλις άκουσαν για λιτότητα στη χώρα τους, το κόμμα της Μέρκελ χάνει κάθε εβδομάδα και από ένα κρατίδιο ενώ το ΔΝΤ πιέζει τη Γερμανία να αναλάβει το βάρος της κρίσης αυξάνοντας τον πληθωρισμό της. Γιατί δεν το κάνει; Μάλλον ίσως γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος της διακυβέρνησης. Άλλωστε και ο Συνασπισμός βγήκε με χαμηλότερα ποσοστά τον Νοέμβρη του 1989 από αυτά που είχε πέντε μήνες πριν.
Αλλά αν αυτή η προοπτική χάθηκε, σου έχω και σενάριο Νο. 2, πιο ριζοσπαστικό, πιο εφιαλτικό. Αν ο δικομματισμός έμεινε με 149 έδρες, αυτό σημαίνει πως το αντιμνημονιακό γκρουπ έχει 151! Δηλαδή όσες ακριβώς χρειάζονται για να ακυρωθεί το μνημόνιο. Έτσι απλά, με μια απλή ψήφο των 151. Το είπε χθες προχθές βράδυ πόσο απλό είναι ο (συνταγματολόγος) Αλιβιζάτος και τον άκουσε ο Δραγασάκης. Αλλά τώρα θα μου πεις, να ζητήσουμε ψήφο απ’ τους “έξω από δω, μακρυά από μας”; Εντάξει, για καλό σκοπό θα είναι, απλά για να φύγει το τρισκατάρατο μνημόνιο. Αλήθεια δεν είπε ο Τσίπρας πως αν του λείπουν ψήφοι θα τις πάρει κι απ’ τον Καμμένο; Αλλά τι λέω, ακόμα και να συναντηθούν τα υπόλοιπα άκρα, πάλι θα πει όχι η Αλέκα.
Επομένως τι μένει; Το τρίτο σενάριο, αυτό που καλλιεργεί αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας. Η απόστασή του είναι μόλις 2 μονάδες από το πρώτο κόμμα. Τώρα που έχει πάρει φόρα και που ο δικομματισμός ηττήθηκε, μπορεί άνετα να διεκδικήσει την πρωτιά. “Δώστε μου δυό μονάδες ακόμα να βγω πρώτος, να κάνω την κυβέρνηση της αριστεράς που υποσχέθηκα” θα πει. Λίγοι ΠΑΣΟΚοι ακόμα να πιουν τσίπουρα και να ψηφίσουν Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα. Η ΔΗΜΑΡ συμφώνησε ήδη. Με τους Οικολόγους Πράσινους μιλάει ήδη (υποψιάζομαι πως θα τους προμοτάρει προεκλογικά για να μπουν στη Βουλή, αλλιώς δεν εξηγείται η συνομιλία για σχηματισμό κυβέρνησης με κόμματα που δεν έχουν… έδρες). Μετά θα μείνει το αποτελειωμένο ΠΑΣΟΚ που θα αναγκαστεί να συμμετάσχει στην κυβέρνηση της αριστεράς ως ουραγός καθώς δε θα μπορεί να πάρει την ευθύνη του να οδηγήσει τη χώρα ξανά σε εκλογές. Βέβαια μπροστά σε τέτοιο ενδεχόμενο θα γυρίσει ο Καρατζαφέρης στη ΝΔ (άλλωστε δεν απέχει πολύ ιδεολογικά από το Σαμαρά, τα μεγαλύτερα στελέχη του άλλωστε έχουν πάει ήδη) και θα χρειαστεί περισσότερο από δύο μονάδες για την πρωτιά. Αλλά θα πολώσει, και θα αλώσει το ΠΑΣΟΚ όπως έκανε και ο Παπανδρέου το ’81 με την Ένωση Κέντρου.
Πραγματικά εύχομαι το τρίτο σενάριο να πραγματοποιηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Είναι λιγότερο ριψοκίνδυνο από το πρώτο, και δεν είναι εφιαλτικό όπως το δεύτερο. Ας κυβερνήσει επιτέλους ο Τσίπρας να δει τη γλύκα. Η συμμετοχή πολλών κομμάτων θα εξασφαλίζει κάποιες δικλείδες ασφαλείας: σε κάθε μπαρούφα που θα προτείνει ο Τσίπρας, κάποιο από τα άλλα κόμματα θα απειλεί αν ρίξει την κυβέρνηση. Ίσως να μας βγει και σε καλό. Εξ’ άλλου τι άλλες επιλογές έχουμε; Τον Καμμένο με κυβέρνηση θεάτρου Περοκέ (υπουργοί Χαϊκάλης, Κοντογιαννίδης, Κουντουρά και Τέρενς Κουικ, όλοι εκλέγονται με τους Ανεξ.’Ελληνες); Τον Σαμαρά με κυβέρνηση “ο θεός μαζί μας” (Βορίδης, Γεωργιάδης, Φαήλος Κρανιδιώτης…); Τον Βενιζέλο που ευθύνεται για τα πιο τερατώδη νομοθετήματα του ΠΑΣΟΚ (νόμος “ευθύνης” υπουργών, ρυθμίσεις σε ΠΑΕ, κανάλια); ‘Η μήπως πρέπει να περιμένουμε πότε θα αποφασίσει η Αλέκα πως θα έχουν έρθει οι κατάλληλες συνθήκες για να κυβερνήσει το αυτοδύναμο ΚΚΕ;
Το πρόβλημα με αυτό το σενάριο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει χάσει την ηθική νομιμοποίηση γιατί θα έχει εκμεταλευτεί το τερατώδες εκλογικό σύστημα Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου που ο ίδιος τόσα χρόνια κατηγορούσε. Θα έχει σχηματίσει κυβέρνηση παίρνοντας το μπόνους των 50 εδρών έχοντας κάτι πάνω από το 20% της ψήφου. Θα έχει μια κυβέρνηση μετά βίας του 40% με τη μεγαλύτερη αποχή στην ιστορία της χώρας (40%). Η κυβέρνηση της αριστεράς θα είναι στην πράξη (χρησιμοποιώντας πάντα τη λογική που χρησιμοποιούσε ο ίδιος μέχρι πρόσφατα) μια μειοψηφία του 25%.
Σημείωση: στην επόμενη ανάρτηση Νο. ΙΙΙ θα σχολιάσω τον εξωκοινοβουλευτικό (!) (νέο)φιλελεύθερο χώρο.
