Παρά τις επιτυχίες του πρωθυπουργού στο εξωτερικό όπως η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ οι οιωνοί δεν είναι καλοί για την κυβέρνηση που στο εσωτερικό έχει να αντιμετωπίσει την δύσκολη οικονομική καθημερινότητα των πολιτών και τις πολιτικές της παρενέργειες.
Η αποκατάσταση της εξωτερικής αξιοπιστίας και η αλλαγή της εικόνας της χώρας- συνθήκη αναγκαία για την ανάκαμψη της οικονομίας- μπορεί να αποδώσουν μακροπρόθεσμα, στο άμεσο μέλλον όμως η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί την αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους που προκαλεί υστέρηση στα έσοδα. Η κυβέρνηση φοβάται ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με το κίνημα “δεν έχω να πληρώσω” των πολιτών που έχουν μειωθεί δραματικά τα εισοδήματά τους τα τελευταία τρία χρόνια. Ενώ η κατάσταση είναι οριακή σε μεγάλο αριθμό νοικοκυριών το κλίμα θα επιβαρυνθεί περαιτέρω από την απτή πια υποβάθμιση στην Υγεία, στην Παιδεία, στο κοινωνικό κράτος.
Ενώ οι αγρότες εξακολουθούν να βρίσκονται στις εθνικές οδούς εκφράζονται φόβοι ότι στις προσεχείς εβδομάδες κι άλλες κοινωνικές κατηγορίες θα μπουν στον χορό των κινητοποιήσεων. Ενώ όμως τις κινητοποιήσεις μπορεί να τις αντιμετωπίσει με επιτάξεις και επιστρατεύσεις ή απλώς να τις αφήσει να εκτονωθούν μέχρι να μην αντέχουν οι εργαζόμενοι την “ιδιότυπη στάση πληρωμής των πολιτών” δεν μπορεί να την διαχειριστεί παρότι υπάρχουν οι προτάσεις της Τρόικας για δεσμεύσεις μισθών και κατασχέσεις ακινήτων. Η υστέρηση στα έσοδα φέρνει πιο κοντά τις αυτόματες ρήτρες διόρθωσης ή και τα νέα μέτρα για τα οποία επίσης έχει προειδοποιήσει η Τρόικα. Νέα μέτρα όμως δύσκολα θα περάσουν από την Βουλή αφού ακόμη και οι βουλευτές της συμπολίτευσης έχουν προειδοποιήσει ότι δεν θα τα ψηφίσουν.
Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση έχει και το μέτωπο των δημοσίων υπαλλήλων καθώς η Τρόικα πιέζει για 25.000 απολύσεις από τον δημόσιο τομέα. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον υπουργό Εσωτερικών το περασμένο Σάββατο. Τόσο όμως ο κ. Αντώνης Μανιτάκης όσο και ο κ. Φώτης Κουβέλης διαφωνούν με τις μαζικές απολύσεις, επικαλούνται δε ότι δεν είναι απαραίτητες καθώς ο στόχος του περιορισμού του δημοσίου καλύπτεται από τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τις εθελούσιες αποχωρήσεις. Αν η κυβέρνηση προχωρήσει στις απολύσεις θα επιδεινώσει το κοινωνικό κλίμα και θα προσθέσει μονάδες ανεργίας και ύφεσης.
Συνολικά η κατάσταση δείχνει να πλησιάζει στο οριακό σημείο. Το δημοσιονομικό πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς νέες περικοπές και θυσίες. Η κοινωνία όμως ή σίγουρα ένα μεγάλο τμήμα της δεν έχει άλλες αντοχές. Παράλληλα εξαντλείται και το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης που δημιούργησε με την εκταμίευση των δανείων και με την καλλιέργεια της προσδοκίας για ανάκαμψη της οικονομίας. Επιπλέον δοκιμάζεται η συνοχή της τρικομματικής κυβέρνησης καθώς ιδιαίτερα η ΔΗΜΑΡ αναγκάζεται να κάνει συνέχεια υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ο συνδυασμός αυτός μπορεί να αποβεί εκρηκτικός και οι εξελίξεις να είναι ραγδαίες ειδικά όταν θα ανοίξει και επισήμως η συζήτηση για το φορολογικό και την νέα επιβάρυνση των ακινήτων που προς το παρόν μετατέθηκε. Η μόνη λύση που διαφαίνεται είναι η κυβέρνηση να στοχεύσει για τα έσοδα στις υψηλότερες κατηγορίες της μεσαίας τάξης που ακόμη αντέχουν και παράλληλα να ζητήσει ανοχή από την Τρόικα για τις αποκλίσεις στην εφαρμογή του δημοσιονομικού προγράμματος.
Το κυβερνητικό επιτελείο επιχειρεί να ανοίξει δευτερεύοντα πολιτικά μέτωπα τα οποία όμως ενώ είναι αμφίβολο αν προσπορίζουν πολιτικά οφέλη δημιουργούν τριβές μεταξύ των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Ήδη το “δόγμα νόμος και τάξη” δημιουργεί εσωτερικές εντάσεις μέσα στην ΔΗΜΑΡ. Νέες τριβές προκαλεί και η πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει τον συνδικαλιστικό νόμο που καθορίζει την διαδικασία για την λήψη της απόφασης της απεργίας και την δομή των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Και μόνο από τις σχετικές διαρροές ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αντέδρασαν έντονα και δήλωσαν ότι μία τέτοια μεταρρύθμιση είναι εκτός του πλαισίου της προγραμματικής τους συμφωνίας. Η σύγκρουση θα είναι επίσης οριακή. Το Μέγαρο Μαξίμου και η ΝΔ θέλουν να προχωρήσουν σε μια συνολική αυταρχική μεταρρύθμιση στο πεδίο έκφρασης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων -πχ περιορισμός των διαδηλώσεων- για να προετοιμαστούν για τις εντάσεις τον επόμενων χρόνων. Αυτό όμως δεν μπορεί να το αντέξει η ΔΗΜΑΡ χωρίς να διαλυθεί και ενδεχομένως και το ΠΑΣΟΚ στο βαθμό που διατηρεί ακόμη δημοκρατικά αντανακλαστικά.
