Ξεκίνησε πριν από δύο μήνες με 15% και έφτασε στις εκλογές στο 29%. Πώς καταφέρνει ο Καβαλιέρε να επιστρέφει πάντα δριμύτερος; Γιατί οι Ιταλοί του συγχωρούν τα μπούγκα-μπούγκα, τις προκλήσεις, τα σκάνδαλα με γυναίκες; Ισως ο Μπερλουσκόνι αρέσει, επειδή η Κεντροαριστερά δεν αρέσει.
Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής πίσω από την κεντροαριστερά του Μπερσάνι και παρ’ολίγον θα ήταν σήμερα εκείνος που θα σχημάτιζε κυβέρνηση, γράφει το έγκυρο γαλλικό περιοδικό Nouvel Observateur.
«Ο Μπερλουσκόνι αρέσει, ό,τι κι αν κάνει, σε μια συγκεκριμένη Ιταλία. Τους αρέσει για τις προκλήσεις του. Του τα συγχωρούν όλα. Τα μπούγκα-μπούγκα, την Ρούμπι ή την Νοέμι Λετίζια την υποτιθέμενη αρραβωνιαστικιά του.
Αλλά αρέσει κυρίως γιατι η Κεντροαριστερά δεν αρέσει.
Ο Μπερλουσκόνι εμφανίστηκε στην ιταλική πολιτική αρένα όταν τα παραδοσιακά κόμματα κατέρρευσαν κάτω από την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» υπό το βάρος των σκανδάλων. Εμφανίστηκε το 1994 ως το νέο πρόσωπο στην πολιτική, με τις ευλογίες του Κράξι και των σοσιαλιστών.
Επέλεξε, ιδιοφυώς, τη στιγμή που θα έμπαινε στην πολιτική, να στηριχτεί στους οπαδούς της ομάδας του Μιλάνου. Εξίσου ιδιοφυώς στηρίχτηκε στις δυνάμεις του Νότου της Ιταλίας με το νεοφασιστικό κόμμα MSI και στο Βορρά με τη Λέγκα του Βορρά, κίνημα ξενοφοβικό και τοπικιστικό αποδεικνύοντας ότι δεν ενδιαφέρεται να συγκροτήσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα με συγκεκριμένες αρχές. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να κερδίσει, όπως στο ποδόσφαιρο, όπως στις μπίζνες.
Οταν τον πρόδωσαν οι ίδιοι οι συνεταίροι του στην εξουσία, τον Νοέμβριο του 2011 ο Μπερλουσκόνι καταρρέει αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι η πτώση του υπαγορεύεται από δυνάμεις εκτός Ιταλίας.
Ο Μπερλουσκόνι κατόρθωσε να συλλάβει τις τελευταίες δεκαετίες ένα φανταστικό δεξιό μέτωπο φορτισμένο με συντηρητισμό και διαμαρτυρία το οποίο έβρισκε τις ρίζες του σε μια συγκεκριμένη Ιταλία, καθολική, συντηρητική, έτοιμη να δεχτεί λαϊκίστικες κολακείες και αντίθετη με τη ρητορεία των καθηγητών Πρόντι ή Μόντι.
Σε μια Ιταλία με ευρωπαϊκό προσανατολισμό ο Μπερλουσκόνι κατάλαβε ότι απέναντι στα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 2011, ειδικά από την κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, έπρεπε να τοποθετηθεί εχθρικά έναντι της ευρωπαϊκής λιτότητας, των Βρυξελλών και της Ανγκελα Μέρκελ.
Στη χώρα του Γκράμσι
Στη χώρα του Γκράμσι, του θεωρητικού της πολιτιστικής ηγεμονίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαφανίστηκε και όσοι απέμειναν να δίνουν τη μάχη των ιδεών και του πολιτισμού, αυτοί που επέβαλαν την άποψή τους για τον κόσμο είναι σήμερα φίλοι του Μπερλουσκόνι.
Η απόδειξη; Το σύνολο των αριστερών κομμάτων ξεπερνά μετά βίας το 29% στην Ιταλία. Τώρα θα έχουν άφθονο χρόνο να σκεφτούν τι λάθος έκαναν τόσα χρόνια στη στρατηγική τους».
