Τρία χρόνια από τότε που η τρόικα πάτησε το πόδι της στο Δουβλίνο, η Ιρλανδία αφήνει πίσω της το Μνημόνιο μετά πολλών επαίνων. Όμως, πίσω από την βιτρίνα κρύβεται ένα «μυστικό» που οι δανειστές δεν θα ήθελαν να αποκαλυφθεί. Το μάθημα για την Ελλάδα.
Γράφει ο Dr. Money
Η Ιρλανδία κάνει ένα μεγάλο βήμα για την επανάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας, φεύγοντας από το μνημόνιο, κάπου τρία χρόνια από τότε που εξαναγκάσθηκε εμμέσως από την ΕΚΤ να ζητήσει βοήθεια.
Τουλάχιστον, αυτό είχε ισχυρισθεί υπουργός της τότε ιρλανδικής κυβέρνησης εκείνη την περίοδο.
Για την Γερμανία και άλλους, η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας που υπάγονται σε προγράμματα προσαρμογής, δηλαδή την Ελλάδα και την Πορτογαλία.
Για τους δανειστές, η έξοδος της Ιρλανδίας από το μνημόνιο συνιστά επίσης απόδειξη ότι η πολιτική της λιτότητας φέρνει αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται πιστά.
Όμως, η Ιρλανδία χρεοκόπησε εξαιτίας της φούσκας στην αγορά ακινήτων και της υψηλής μόχλευσης των τραπεζών της ενώ η Ελλάδα χρεοκόπησε εξαιτίας του δημόσιου τομέα.
Αν το δημόσιο δεν είχε συσσωρεύσει τόσο πολύ χρέος, η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπούσε.
Επίσης, η Ιρλανδία έχει ένα μεγάλο εξαγωγικό τομέα που μπορεί να δώσει ώθηση στην οικονομία, ιδίως αν ο διεθνής περίγυρος το επιτρέπει.
Σε αντίθεση με την Ιρλανδία που οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών ξεπερνούν το 100% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελλάδα το αντίστοιχο νούμερο ακουμπά το 29%.
Ακόμη, το κατά κεφαλή εισόδημα στην Ιρλανδία είναι αρκετά μεγαλύτερο από το μέσο εισόδημα στην ευρωζώνη.
Για την ακρίβεια, το κατά κεφαλή εισόδημα ξεπερνά ελαφρώς τις 35.500 ευρώ την φετινή χρονιά έναντι εκτίμησης για 16.700 ευρώ στην Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός έχει «λίπος» να κάψει σε μια παρατεταμένη περίοδο λιτότητας.
Επιπλέον, το ιρλανδικό δημόσιο είναι πιο λειτουργικό και παραγωγικό σε σχέση με το ελληνικό.
Παρ' όλα αυτά, η δημοσιονομική προσαρμογή της Ιρλανδίας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με εκείνη της Ελλάδας.
Αν αφαιρεθούν οι επιπτώσεις από την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ιρλανδίας εκτιμάται ότι θα υποχωρήσει κάτω από 5% του ΑΕΠ το 2014 από 12% το 2009.
Η αντίστοιχη διαδρομή για την Ελλάδα είναι για έλλειμμα χαμηλότερο από 3% το 2014 έναντι 15,6% το 2009.
Όμως, το ελληνικό δημόσιο χρέος πλησιάζει το 170% του ΑΕΠ έναντι 125% της Ιρλανδίας και άρα οι δημοσιονομικές απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες για να μειωθεί το χρέος μακροπρόθεσμα.
Όμως, εκείνο που αποτελεί κοινό μυστικό για την Ιρλανδία αλλά ελάχιστοι θίγουν είναι η υστέρηση της χώρας στο μέτωπο των διαρθρωτικών αλλαγών.
Αρκετοί κλάδοι, όπως η υγεία, η φαρμακοβιομηχανία, οι δικηγόροι κ.τ.λ., παραμένουν κλειστοί στον ανταγωνισμό ενώ το θέμα με τα προβληματικά στεγαστικά δάνεια δεν έχει επιλυθεί ικανοποιητικά σύμφωνα με τους επαΐοντες.
Ενώ λοιπόν η Ελλάδα πιέζεται αφόρητα από την τρόικα για να προχωρήσουν οι προβλεπόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, οι δανειστές σφυρίζουν αδιάφορα στην Ιρλανδία.
Είναι η επιθυμία της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ να εμφανίσουν το success story της Ιρλανδίας που εξηγεί την συγκεκριμένη στάση ή κάτι παραπάνω;
Η απάντηση θα πρέπει να είναι «κάτι παραπάνω.»
Είναι προφανές ότι η Ιρλανδία δεν θα μπορούσε να βγει από το μνημόνιο αν η ίδια δεν μπορούσε να καλύψει εξ' ιδίας τις χρηματοδοτικές ανάγκες της.
Για το τελευταίο, η Ιρλανδία χρειάζεται να βγαίνει στις αγορές και να δανείζεται τα ποσά που θέλει με χαμηλό επιτόκιο.
Οι επίσημοι δανειστές της κατανοούν αυτή την κατάσταση και ασφαλώς δεν θέλουν να την υπονομεύσουν, αναδεικνύοντας είτε με δηλώσεις τους είτε με πράξεις την μη υλοποίηση βασικών διαρθρωτικών αλλαγών.
Για τους δανειστές, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αν λοιπόν υπάρχει ένα μάθημα για την Ελλάδα από την περίπτωση της Ιρλανδίας, αυτό δεν είναι τόσο η 100% συμμόρφωση με το πρόγραμμα στο μέτωπο των διαρθρωτικών αλλαγών αλλά κάτι άλλο.
Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές για να καλύπτει τις ανάγκες της ώστε να μην τους έχει ανάγκη.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η τρόικα θα συμπεριφερόταν πιθανόν όπως στην Ιρλανδία γιατί δεν θα ήθελε να χαλάσει το πάρτι και να αποκαλύψει το «μυστικό» της υστέρησης στις μεταρρυθμίσεις.
