Ο Τόνης, ο Χρυσανθακίδης, καθεστωτικός δήμαρχος σ’ έναν σχετικά μεγαλούτσικο δήμο της Βορείου Ελλάδος, λογάριαζε πως θα ήτανε μια ευχάριστη μέρα.

Η ατζέντα περιλάμβανε μόνο μια συνάντηση με τους τοπικούς φορείς υγείας στις 11:00 το πρωί κι άλλη μια συνάντηση με εκπροσώπους των καποδιστριακών δήμων της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας/Θράκης, αργά το απόγευμα.

- Advertisement -

Στο μεσοδιάστημα λοιπόν, προλάβαινε ένα χλιδάτο γεύμα με την ερωμένη του, τη Ντίνα κι ίσως ένα κλεφτό πηδηματάκι στο εξοχικό του Καραβέλα, που του είχε δώκει τα κλειδιά, να το χρησιμοποιεί ως γαμιστρώνα.

[Φυσικά με αντάλλαγμα την υπογραφή μιας σύμβασης που έδινε τη δυνατότητα στην εταιρεία του Καραβέλα να περιφράξει τρία χιλιόμετρα αιγιαλού και να χτίσει resort center απάνω στο κύμα…]

Όλα αυτά όμως, με την προϋπόθεση ότι η Ντίνα δεν είχανε γίνει μαλλιά-κουβάρια με τον Κώστα, τον άντρα της. Διότι κάτι του είχανε σφυρίξει του Κώστα και τελευταία δεν την άφηνε να το κουνήσει ρούπι.

[Ασχέτως αν κυκλοφορούσανε κάτι άλλες φήμες, που λέγανε ότι ο Κώστας το χε ρίξει στο κυβερνοσέξ με μπαγκλαντεσιανούς λαθρομετανάστες, που δουλεύανε στις επιχειρήσεις του Καραβέλα κι ότι έχωνε στον πισινό του κάτι μελιτζάνες τσακώνικες, για να τους καυλώσει, να τη βγάλουνε μπροστά στην οθόνη να την παίξουνε…

Αλλά βλέπεις, ο άντρας της Ντίνας είχε βαρύ όνομα ανάμεσα στον τοπικό συνδικαλισμό και δεν τον έπαιρνε τον Τόνη να δημιουργήσει σκάνδαλο… ]

Όταν του έφεραν λοιπόν τον φάκελο με τις υποθέσεις που εκκρεμούσαν για τελική έγκριση, τον παράτησε βαριεστημένος απάνω στο γραφείο του, χωρίς να τον ανοίξει καν.

- Advertisement -

Κι αύριο μέρα ήταν.

Πήγε στον κουρέα, να περιποιηθεί το μαλλί και μετά κατευθείαν στο πρωτόκολλο, όπου είχε διορίσει τη Ντίνα…  

-Τι βλέπεις για το μεσημέρι μωρό μου?

-Άστα… Ο Κώστας τα ξέρει όλα!

Βγήκε βρίζοντας…

Μετά το πέρας της συνάντησης με τους τοπικούς φορείς, γύρισε πίσω στο γραφείο του κι αναρωτιότανε τι θα μπορούσε να κάμει, για να περάσει η ώρα, ωσότου να μαζωχτούν οι εκπρόσωποι των καποδιστριακών δήμων.

Μια δειλή προσπάθεια να ψήσει την Ελένη, την τμηματάρχισσα στη διεύθυνση εσόδων, για αστακομακαρονάδες στης Zozo’s, δεν καρποφόρησε.

Ήταν έγκυος στον 4^ο μήνα της…

Θα μπορούσε ίσως να γίνει κάτι με την καινούρια διευθύντρια της διεύθυνσης ψυχαγωγίας και πολιτισμού, που ήτανε και καρακουκλάρα και ανύπαντρη αλλά δυστυχώς, αυτή την καμάκωνε ο περιφερειάρχης και ο Τόνης έπρεπε να περιμένει στη σειρά του – και αν έτρωγε τελικά τη χυλόπιτα ο περιφερειάρχης..

Βλέπεις, αυτή η κουφάλα ήταν πέντε σκαλιά ανώτερος του στην κομματική ιεραρχία και δεν τον έπαιρνε να κάμει ταρζανιές. Άσε που ψιθυρίζονταν ότι ήταν το δεξί χέρι του Καραβέλα, στις δοσοληψίες του με το δημόσιο.

Άρα?

Άρα, υπομονή

[Λόγος για να γυρίσει σπίτι του δεν γινότανε. Τι να κάμει στο σπίτι του? Να βλέπει τα μούτρα της γυναίκας του, επειδή δεν έφεραν καλούς βαθμούς τα παιδιά? Και σιγά τώρα μήπως σώνονταν κανείς με τα γράμματα, τη σημερνή ημέρα. Κι αυτός, ντουβάρι ήτανε στα σχολεία. Αλλού είναι η επιτυχία στη ζωή. Να για παράδειγμα, να έχεις μπάρμπα σαν τον Καπετάν Γιώντη, που τον διόρισε στον δήμο. Κι από το δήμο, στο κόμμα και από το κόμμα στον συνδικαλισμό κι από τον συνδικαλισμό στις σωστές τις γνωριμίες κι από τις σωστές τις γνωριμίες στις μίζες κι από τις μίζες, νατονε τώρα κοτζάμ δήμαρχος…

Μωρέ άμα δεν ήτανε υποχρεωτικό το γυμνάσιο, θα τα σταματούσε και τα δυο του παιδιά από το σχολείο και θα έμπαζε στον δήμο. Έστω και στην υπηρεσία καθαριότητας. Διότι, κακά τα ψέματα…

Στην Ελλάς του 2014, μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να κάμει κάτι στη ζωή του ο σκουπιδιάρης και του πιο ξεφτιλισμένου δήμου της χώρας, από το κορόιδο που έχει μαζώξει οχτώ μεταπτυχιακά και είκοσι μάστερ. Αρκεί φυσικά να έχει τα μάτια του ανοιχτά και να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες. Όπως έκαμε και ο Τόνης.

Που πρόκοψε…]    

Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, είναι η ιστορία της μίζας

[Όπως θα έλεγε και ο Μπόρχες, αν φυσικά ο Τώνης ήξερε ποιος ήταν ο Μπόρχες…]

Μέσα στη βαρεμάρα του λοιπόν, άνοιξε τους φακέλους που του έφεραν για να τους υπογράψει.

Κι εκεί που χασμουριόταν και υπέγραφε, το μάτι του έπεσε σε έναν κίτρινο φάκελο, με τον υπηρεσιακό τίτλο: «Σινεμά: η ελευθερία»

Ο Τόνης πάγωσε.

Και μετά έβγανε και άναψε τσιγάρο

Σινεμά «Η ελευθερία!»

Για κοίτα ρε κάτι γυρίσματα που έχουν οι καιροί!

Πόσα χρόνια τον πήγαινε πίσω, αυτό το «Σινεμά, η ελευθερία…»

Πόσα κομμάτια από τη ζωή του, δεν του ξανάφερνε στον νου…

2. Σινέ «…ρία»

Σινεμά: «Η ελευθερία»

Μάλιστα!

Ε λοιπόν, όταν έσκασε η «επανάστασις της 21^ης Απριλίου» ο Τόνης ήτανε  τότε επτάχρονος πιτσιρικάς.

Ο πατέρας του ο Χρίστος, αριστερός. Κι ο παππούς του ο Σπύρος, αντάρτης του ΕΛΑΣ. Κι ο θείος του ο καπετάν Γιώντης, αδερφός του πατέρα του, κι αυτός με τους αντάρτες στα βουνά.

Πάππου προς πάππου, αριστεροί.

Διωγμοί, εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές – πέτρινα χρόνια…

Και μετά καπάκι η χούντα.

Δυο γενιές Ελλήνων, δεν είχανε πάρει ανάσα.

Τον πατέρα του τον Χρίστο, οι συνταγματάρχες τον είχανε καταδικάσει δύο χρόνια σε «κατ’ οίκον περιορισμό»

Και μετά άλλα δύο χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ.

Ευτυχώς του δώσανε χάρη και γύρισε πάνω στον χρόνο.

Αλλά τον είχανε προειδοποιήσει οι ρουφιάνοι του χωριού.

-Πρόσεξε Χρίστο, μην ακούσουμε ότι ξανάρχισες τα ίδια…

-Εγώ? Τέρμα, εγώ μ αυτά… Από δω και στο εξής, την οικογένεια μου και τη δουλειά μου

-Έτσι μπράβο…

Αμ’ δε που θα τους έκανε τη χάρη ο Χρίστος να καθίσει ήσυχος. Απλώς σκόπευε να συνεχίσει τον αγώνα με άλλα μέσα. Χωρίς να τον παίρνουν χαμπάρι.

Κι έτσι του ήρθε η μεγάλη ιδέα

Σινεμά «Η Ελευθερία!»

Θερινό. Που δεν χρειάζεται και πολλά έξοδα…

Οι άλλοι του κόμματος είχαν ανοίξει ένα στόμα  να…

-Τι λες ρε Χρίστο? Και τι δουλειά έχει τα σινεμά με τον αντιστασιακό αγώνα? Θα παίζουμε δηλαδή καουμπόηκα και θα λέμε ότι πολεμάμε τη χούντα?

-Όχι ρε χαϊβάνια… Θα λέμε ότι παίζουμε καουμπόηκα αλλά στη ζούλα θα ανεβάζουμε το ηθικό των συντρόφων. Μέχρι Αϊζενστάιν θα τους φέρουμε να τους δείξουμε..

Εκστασιάστηκαν οι σύντροφοι και του έδωσαν το οκέυ. Και τον οβολό τους φυσικά.

-Προχώρα το κι εμείς μαζί  σου

Έπρεπε όμως να ξεγελάσουνε και τον δήμαρχο του χωριού, που ήτανε μισθοφόρος της χούντας, για να δώσει την άδεια λειτουργίας του θερινού σινεμά…

Ο οποίος είχε τις υποψίες του

Και με το δίκιο του ο άνθρωπος. Διότι τι παναπεί: «Σινεμά η ελευθερία?»

Πώς?

Μήπως αυτό υπονοούσε ότι η κυβέρνησις της 21^ης Απριλίου στερούσε από τους Έλληνες τα αγαθό της ελευθερίας?

Ή μήπως ο αδερφός του καπετάν Γιώντη και γιος του ληστοσυμμορίτη Σπύρου, εννοούσε κάποιο άλλο είδος «ελευθερίας?»

Σιγά μη το αφήνανε έτσι.

Κι ο τότε δήμαρχος, ονόματι Σταύρος Μπάκουνας, ταγματασφαλίτης στην κατοχή. είχε έρθει ο ίδιος να επιθεωρήσει την κατάσταση, να βγάνει συμπεράσματα…

Μικρός ήτανε ο Τόνης αλλά όλα τα έβλεπε και όλα τα καταλάβαινε…

Ο Μπάκουνας επιθεώρησε τα πάντα στο σινεμά και μετά γύρισε στον Χρίστο και του την είπε…

-Άκου δω Χρίστο, όλοι ξέρουμε ποιος είσαι και τι πιστεύεις. Αν νομίζεις ότι εσύ μπορείς να κοροϊδέψεις τους αντιπροσώπους της κυβερνήσεως είσαι πολύ γελασμένος…

-Μα πώς να σας κοροϊδέψω κύριε Δήμαρχε. Ένα σινεμαδάκι είπαμε να φτιάξουμε στο χωριό, να μαζεύονται ο κοσμάκης να βλέπουνε ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, να γελάει τ’ αχείλι τους των ανθρώπων…

-Ταινίες με τη Βουγιουκλάκη?

-Ναι! Και του Τζέημς Πάρις φυσικά.  Με τον Καζάκο και την Καρέζη

[Εκλεκτά τότε μέλη της κινηματογραφικής χούντας… Άλλο αν μετά το παίξανε αριστεροί για να χωθούνε στα κυκλώματα…]

Κάπως μαλάκωσε ο Μπάκουνας. Άμα σου λέει ο άλλος Τζέημς  Πάρις και Βουγιουκλάκη και καουμπόηκα, το ξανασκέφτεσαι…  

-Και πρέπει μωρέ να το βγάνεις ελευθερία? Χάθηκαν τόσα ονόματα…

-Μα γιατί κύριε Δήμαρχε? Ελευθερία λέγανε τη γιαγιά μου, που την είχα αδυναμία…

-Ελευθερία λέγανε τη γιαγιά σου?
-Ναι γεια…

-Δηλαδή δεν εννοείς την άλλη ελευθερία?

-Ποια άλλη ελευθερία κ. Δήμαρχε

-Να, αυτή που έχουν οι κομμουνιστές

-Χριστός κι απόστολος κ. Δήμαρχε… Εσείς λέτε ότι οι κομμουνιστές έχουν ελευθερία?

Να μην τα πολυλογώ, ο Χρίστος που ήταν γάτα, τον μπέρδεψε τον δήμαρχο και στο τέλος συμφωνήσανε σε μία μέση λύση. Να ονομάσουνε το θερινό σινεμα: Σινέ Ρία! Ως υποκοριστικό της Ελευθερίας.

Κι έτσι βγήκε η άδεια λειτουργίας   

Άλλο τώρα αν στην επιγραφή αναγράφονταν: «Σινε …ρία» και ο νοών νοείτω

Στο χωριό έγινε πανηγύρι.

Και το σύστημα λειτούργησε μια χαρά, σχεδόν δύο ολόκληρα καλοκαίρια.

Ερχόντουσαν μιλημένοι αριστεροί από όλα τα χωριά ένα γύρω κι εκεί που προβάλλονταν κανονικά η ταινία με τον Τζων Γουέιν, έπεφτε εν είδει τσόντας, ένα λαθραίο ντοκυμαντέρ του Μανθούλη ή άλλα τέτοια απαγορευμένα φιλμάκια.

Μέχρι και Θοδωράκη έπαιζε στα διαλείμματα.

Απλώς ο Χρίστος καθότανε κάθε βράδυ στην είσοδο και βαστούσε τσίλιες. Έτσι κι έβλεπε να κόβει εισιτήριο κανένας ρουφιάνος, κανένα καρφί, έπαιζε απλώς την ταινία χωρίς τσόντες.

Όποτε οι θεατές ήσαν όλοι δικοί μας, γίνονταν το σώσε.

Αφού μια φορά, που είχανε πληροφορίες ότι θα ρχότανε μια χαφιεδόφατσα από τη Θεσσαλονίκη, κλείσανε το δρόμο με ένα τρακτερ και με πρόφαση πως τάχα μου είχε χαλάσει η μηχανή, του κόψανε την πρόσβαση του σκατορουφιάνου.

Είχανε διαλέξει και κάτι μπρατσωμένα παιδιά από το κόμμα κι άντε μετά να πουλήσει τσαμπουκά ο έτσι.

Μωρέ τον κρατήσανε εκεί, μέχρι που τέλειωσε το πονηρό το πρόγραμμα, με  μια συνέντευξη της Μερκούρη στη γαλλική τηλεόραση και μετά του ανοίξανε τον δρόμο.

Ο ρουφιάνος έφτασε όταν  ξεκίναγε η κανονική ταινία, με τον Βέγγο… 

Δυστυχώς, για την αριστερά, τη δεκαετία του 70 ξεκίνησε να παίζει κανονικά η τηλεόραση της χούντας και τα σινεμά αρχίσανε να αδειάζουνε. Κάποιο τζιμάνι της δημαρχίας την μυρίστηκε τη δουλειά, αφού το «σινε …ρια» ήταν το μόνο που φισκάριζε κάθε βράδυ και με κόσμο από όλα τα χωριά της περιφέρειας. Έστειλαν μια αθηναία ρουφιάνα, που δεν την ξέρανε κανείς, και μετά το κλείσανε.

Με πρόσχημα ότι δεν λειτουργούσαν σωστά οι πυροσβεστήρες.

Ο Χρίστος ο πατέρας του Τόνη είχε φάει εφτά ώρες ξύλο στα κρατητήρια της ασφάλειας Θεσσαλονίκης, πριν τον αφήσουν να ξαναγυρίσει στο χωριό.

Ευτυχώς η χούντα έπεσε γρήγορα και ο καπετάν Γιώντης εξαργύρωσε όλο το ξύλο που έφαγε η οικογένεια Χρυσανθακίδη [τόσο στα μετεμφυλιακά χρόνια, όσο και επί χούντας] διορίζοντας τους πάντες [αγόρια και κορίτσια] στο δημόσιο.

Όπως όλοι οι «αγωνιστές» που σεβόντουσαν τον εαυτό τους…

3. Σινεμά η Ελευθερία

Και να τώρα, που ο Τόνης ο Χρυσανθακίδης τόσα χρόνια μετά, ξανάβλεπε μπροστά του το φάντασμα εκείνο των παιδικών του χρόνων.

Σινεμά η Ελευθερία!

Κιτρίνισε.

Άσπρισε.

Μπλάβιασε.

Οργίστηκε.

Τρελάθηκε.

Ποιοι?
Ποια καθάρματα τολμούσαν να παίξουν έτσι με τη δημοκρατική κυβέρνηση?

Ποια άρρωστα μυαλά συλλογίστηκαν να ξεφτιλίσουν ολόκληρο το συνταγματικό τόξο, συμπεριλαμβανομένης και της επάρατης δεξιάς, που όμως και με τις δικές τους  ψήφους της είχε βγει δήμαρχος ο Τόνης?

[Διότι προκειμένου να μην σταματήσει η ροή της μίζας, το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο είχε συνασπιστεί εκείνα τα χρόνια κι όπου υπήρχε κίνδυνος να βγει δήμαρχος κανας τίμιος ή κανας χρυσαυγίτης, συμμαχούσαν όλοι μαζί και τον απομόνωναν, να μην τους χαλάσει την πιάτσα]

Ποιοι άλλοι λοιπόν βρίσκονταν πίσω από ετούτην εδώ τη φανερή προβοκάτσια ?

Μα ασφαλώς οι φασίστες!

Πού πήγαιναν τώρα να κάμουν στους δημοκράτες, τα κόλπα που έκαμαν αυτοί όταν ήσαν κυνηγημένοι.

Ε, όχι! Δεν θα το πάμε εκατό η αλεπού, εκατόν μία τ’ αλεπουδάκια.

Ο Τόνης ήτανε πολύ παλιά πουτάνα σε κάτι τέτοια, για να τον γελάσουνε τα χρυσαύγουλα…

Και το χειρότερο ήταν ότι αυτό το ζώον, η καραγκομενάρα στη διεύθυνση ψυχαγωγίας και πολιτισμού, είχε ήδη δώσει προέγκριση να λειτουργήσει προσωρινώς το σινεμά, μέχρι να υπογραφούν οριστικά οι άδειες από τον δήμαρχο [δηλαδή από τον Τόνη]

Σε κάτι τέτοια όμως ρε παιδί μου, είναι μαλακισμένες οι γυναίκες.

Ούτε καν που θα της πέρασε από το μυαλό. Το τι μπορούσε να κρύβεται πίσω από αυτόν τον φαινομενικά αθώο τίτλο.

Σινεμά η ελευθερία!

Εμ’ βέβαια…

Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να μιλάνε για ελευθερία σήμερα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, εξόν από εκείνους ακριβώς που ήσαντε φυλακισμένοι?

Αλλά ούτε και κει δεν πήγε το ξανθό μυαλό της. Έχε χάρη που τη χαλβάδιαζε ο περιφερειάρχης…

Του Τόνη του έφυγαν μονομιάς και η νύστα και η βαρεμάρα. Κατευθύνθηκε σφαίρα στη διεύθυνση ψυχαγωγίας και πολιτισμού, όπου βρήκε την Κίτσα [έτσι τη λέγανε την ξανθιά] να τοιμάζει το καλαθάκι της, για να πάει να ψωνίσει στη λαϊκή.

-Κυρία μου, έχουμε πρόβλημα!

-Τι πρόβλημα, καλέ?

-Εν αγνοία σας, πιθανόν να δώσατε έδαφος στον φασισμό!

Η Κίτσα άνοιξε ένα στόμα, να…

-Εγώ… Τους φασίστες? Τι λέτε, κύριε δήμαρχε!

-Ιδού

Και της έβανε κάτω από την ωραία της μύτη τον κίτρινο φάκελο με το σινεμά «η ελευθερία»   

-Το ψάξατε κυρία μου το ζήτημα? Ερευνήσατε ποιοι, πως και γιατί? Ελέγξατε βιογραφκά? Διασταυρώσατε πληροφορίες? Απευθυνθήκατε στο ΣΔΟΕ, στην ΕΥΠ, στην ασφάλεια? Πώς?

-Θα τρελαθώ κ. δήμαρχε! Τι είναι αυτά που μου λέτε?  Για ένα θερινό σινεμά, θα απευθυνθώ στην ΕΥΠ? Όταν άνοιξε το «Μελίνα Μερκούρη» δημιουργήσατε τέτοιο ζήτημα? Σε μία μέρα μέσα εκδόσατε την άδεια. Ούτε αν είχε καθίσματα δεν στείλατε να επιθεωρήσουν…

-Άλλο αυτό. Εκεί ήταν δικοί μας…

-Και τι μας νοιάζει τι είναι εδώ? Σάμπως τι θα παίζουν? Ταινίες θα παίζουν… Λογοκρισία ια κάνουμε στις ταινίες κύριε δήμαρχε…

Ο Τόνης αναστέναξε.

-Πρέπει να σας δώσω να καταλάβετε κάποια πράγματα κυρια μου, διότι είσαστε πολύ νέα και πολύ όμορφη, για να τα έχετε πάρει χαμπάρι…

-Διακρίνω κάτι το σεξιστικό στο ύφος σας ή όχι?

-Πάρτε το όπως θέλετε!

Το ζήτημα είναι να μην αναγκαστούμε ακριβώς να επιβάλλουμε λογοκρισία, είτε στις ταινίες, είτε στα κανάλια, είτε παντού. Εμείς κυρία μου είμαστε δημοκράτες. Δεν θα κάνουμε αυτά που έκαμε η χούντα. Γι αυτό λοιπόν το προλαβαίνουμε.

Δεν επιτρέπουμε να υπάρχουν άλλοι κινηματογράφοι ή κανάλια ή εφημερίδες, εξόν από τα δικά μας. Ώστε να μη λογοκρίνουμε κανέναν…

-Τώρα που μου το λέτε δηλαδή… κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω…

-Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Η Κίτσα έψαξε ενστικτωδώς να βρει που είχε βάνει τη λίστα με τα ψώνια…

Ο Τόνης την επανέφερε στην τάξη.

-Ξεχάστε τη λαϊκή. Σήμερα θα δουλέψετε εδώ μαζί μου, υπερωρία.

-Μα, έχω τάξει στη μάνα μου βλήτα

-Ποια βλήτα κυρία μου? Εδώ πρόκειται για ζήτημα εθνικής ασφαλείας. Πάρτε μου στο τηλέφωνο αμέσως τώρα τα κεντρικά της ΕΥΠ και καταγράψτε μου τα ονόματα των εμπλεκομένων στην υπόθεση «σινεμά η ελευθερία». Σας βάζω στοίχημα ότι θα χτυπήσουμε λαυράκι. Αν δεν είναι από πίσω η Χρυσή Αυγή, να μην με λένε Τόνη…

Και είχε δίκιο!

Οχτώ άτομα είχαν συνυπογράψει την αίτηση για το σινεμά, οι πέντε ήσαν σεσημασμένοι χρυσαυγίτες. Τον έναν μάλιστα, είχε διαρρεύσει ότι θα τον καλούσαν οι ανακρίτριες για να τον κλείσουνε κι αυτόν στη μπουζού.

Όσο για τους άλλους τρεις, που δεν τους είχανε φακελώσει ούτε το ΣΔΟΕ, ούτε η ασφάλεια, ούτε η ΕΥΠ, ούτε η συναγωγή, ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα την έβρισκε αυτός την άκρη. Δεν ήταν και χτεσινός.

Κι έβανε λοιπόν την Κίτσα να τον συνδέσει με όλο το νόμιμο χαφιεδότσουρμο.

[Και στο μεταξύ, έπαιρνε μάτι τις μυώδεις γάμπες της. Έτσι και έδινε τη χυλόπιτα στο περιφερειάρχη, δεν θα του γλίτωνε αυτή η γκόμενα…] 

Πράκτορες της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών, ασφαλίτες, πληροφοριοδότες της εφορίας, μπράβους του υποκόσμου, ρουφιάνους των σιωνιστών και πάσες τις λέρες της λεγόμενης δημοκρατίας, που είχαν αναλάβει την εξόντωση των Ελλήνων εθνικιστών, ίσαμε τον τελευταίο.

Μέχρι και με τον πρόεδρο της πακιστανικής κοινότητας στη Βόρειο Ελλάδα, μίλησε. Γιατί κι αυτοί είχανε φακέλους για τους χρυσαυγίτες…        

Το πράγμα ήτανε φως-φανάρι.

Οι φασίστες κάτι ετοιμάζανε.

Ο Τόνης έπρεπε να δράσει αποτελεσματικά και γρήγορα.

[Άσε που το αφεντικό του ο Καραβέλας τον είχε προειδοποιήσει: κοίταξε μην σας την κάνουν οι χρυσαυγίτες… Χρειάζομαι φτηνούς λαθρομετανάστες, για τις επιχειρήσεις μου. Έτσι και δεν φύγουν από τη μέση αυτοί που με ενοχλούν, θα σας ξηλώσω όλους. Από δήμαρχο μέχρι κλητήρα…]

-Τα δες που στα λεγα?

Η Κίτσα τον εκοίταζε σαν να έβλεπε μπροστά της τον Μέσι των βλαχοδημάρχων του δημοκρατικού τόξου…

Να, με κάτι τέτοια πέφτουνε οι ξανθιές…

-Κανόνισε μου έξοδα κίνησης άμεσα. Θα πάω να επιθεωρήσω προσωπικώς το σινεμά η ελευθερία. Να είναι όλα έτοιμα αύριο… Α, και που σαι, Κίτσα… Μπες στη συχνότητα της ΕΥΠ, από τον ασύρματο και δώσε τους αριθμούς τηλεφώνων αυτωνών. Όλων! Και των οκτώ… Δεν ξέρανε με ποιον μπλέξανε, τα φασιστάκια…

4. Στον πηγαιμό για την «ελευθερία»

Απογευματάκι ήσαν όλα έτοιμα. Η έγκριση για τα έξοδα κίνησης [500 ευρώ για διαδρομή 80 χιλιομέτρων!] τα δικαιολογούμενα ποσά για διανυκτέρευση εκτός έδρας [άλλα 500 ευρώ και σιγά μην έμενε στο ξενοδοχείο!]  και τέλος, ακόμα 300 ευρώ για σίτιση εκτός έδρας…

Α, επίσης και 150 ευρώ για καφέδες και αναψυκτικά…

Κατά τις έξη το απόγευμα ο Τόνης τσίμπησε το παραδάκι [σύνολο 1450 ευρόπουλα] και ξεκίνησε να πάει να πολεμήσει αυτούς που θα ζημίωναν την πατρίδα!

Θα είχε διανύσει περίπου τα 9/10 της διαδρομής προς την «ελευθερία» όταν είδε μπροστά του το τρακτέρ. Και τρεις μπρατσωμένους να του κάμουν σήμα να σταματήσει.

Ο Τόνης σταμάτησε [μπορούσε να κάμει κι αλλιώς?]

-Τι τρέχει παιδιά?

-Μας χάλασε η μηχανή κύριε δήμαρχε και πρέπει να περιμένουμε να έρθει μηχανικός, για να το μετακινήσουμε…

Ο Τόνης ένιωσε κάπως…

Για κοίτα φίλε μου πως αλλάζουν οι καιροί…

Μόνο τα τεχνάσματα των κυνηγημένων δεν αλλάζουν, για να γλιτώσουν από τους διώκτες τους. Αλλά σ’ αυτόν δεν περνούσαν κάτι  τέτοια. Αυτός τα είχε κάμει τα κόλπα όταν οι μπρατσαράδες ήσαν ακόμα αγέννητοι…

Και πέρασε στην αντεπίθεση…

-Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε?

-Μάλιστα κ. Δήμαρχε…

Τότε μονάχα λειτούργησε ο εγκέφαλος του Τόνη… Γιατί πως το μάθανε το χρυσαύγουλα ότι θα έρχονταν να επιθεωρήσει το σινεμά η ελευθερία?

Επίσημη ανακοίνωση δεν υπήρχε.

Οι χαφιέδες που ανακατεύτηκαν στην υπόθεση ήσαν όλοι τους κρυφοί.

Πώς?

Και ποιος? [‘Η ποια?] 

Κι από τη σαστιμάρα του έκαμε ένα βήμα πίσω…

Βγήκε τότε από τα τρακτέρ ένας απρόσμενος άνθρωπος. Μεγάλης ηλικίας αλλά κοτσονάτος και με πολύ αλαφρύ βάδισμα.

Άσπρα μαλλιά, στοχαστικό βλέμμα κι ένα παγκόσμιο χαμόγελο στα χείλια…

Τι διάολο?

Αυτόν δεν τον ήξερε ο Τόνης. Είχανε μπει και νέα πρόσωπα στη χρυσή αυγή?     

Ο άνδρας του μίλησε χωρίς να του συστηθεί.

-Βλέπεις κ. δήμαρχε, του είπε, κάποιοι σε πρόδωσαν… Κάποιοι ανάμεσα σας… Όπως γίνονταν και στα παλιά τα χρόνια, αν θυμάσαι…

Αν θυμόταν ο Τόνης? Και βέβαια θυμόταν. Ο καρφωτής του καρφωτή. Αυτή ήταν η καθημερινότητα τους επί χούντας. Κι όχι μόνον επί χούντας…

-Η αλήθεια είναι δήμαρχε ότι έτσι συμβαίνει σε όλα τα καθεστώτα, σαν κι αυτό που φτιάξατε εσύ κι οι όμοιοι σου

Προκειμένου να παγιδέψετε τα θηράματα σας, στήνετε ένα ευρύτατο δίκτυο από χαφιέδες, έτοιμους να καρφώσουν ακόμα και τη μάνα τους, για να κερδίσουν την εύνοια του καθεστώτος.

Όσο μεγαλώνει όμως ο αριθμός των ρουφιάνων, τόσο  μεγαλώνει και η ρουφιανιά. Κι έρχεται κάποια στιγμή, που το σύστημα μπουκώνει. Και τότε ο ένας χαφιές γίνεται ο ανταγωνιστής του άλλου χαφιέ! Ο ρουφιάνος γίνεται ο καταδότης του άλλου ρουφιάνου…

Βλέπεις, εσύ τώρα αναρωτιέσαι: ποιος με κάρφωσε, ρε πούστη μου…

Αλλά ποιον να πρωτοϋποπτευθείς?

Αυτόν εκεί στην ΕΥΠ ή τον άλλον στο ΣΔΟΕ? Εκείνη εκεί την γκόμενα στην τάδε γραμματεία ή εκείνο εκεί το ρουφιανάκι στη δείνα διεύθυνση?

Είναι τόσοι πολλοί οι χαφιέδες που φτιάξατε κ. Δήμαρχε…

Είναι τόσο πολλά τα σκοτεινά πρόσωπα που σέρνονται πίσω από τις παλιανθρωπιές σας…

Είναι τόσο βαθιά η σαπίλα που δημιουργήσατε…

Κι όλοι μαζί αρχίζετε να βουλιάζετε μέσα στα σκατά σας, κ. Δήμαρχε…

Κι όσους αντιπάλους σας κι αν φυλακίσετε, τόσο πιο πολύ θα βουλιάζετε.

Γιατί ο αληθινός σας εχθρός, βρίσκεται μέσα σας, κ. Δήμαρχε. Είναι η δικιά σας η μπόχα που σας πνίγει…

Έτσι συνέβαινε σε όλα τα καθεστώτα, έτσι συμβαίνει σήμερα κι έτσι θα συμβαίνει πάντα…    

Ο Τόνης, ο Χρυσανθακίδης έκαμε κι άλλα βήματα πίσω. Γιατί κόλωνε μπροστά σ αυτόν τον άνθρωπο, δεν ήξερε…

Δεν το φοβίζανε οι μπρατσαράδες.

Αυτός τον τρόμαζε…

-Ποιος είσαι άνθρωπε?

-Με ξέρεις, μικρέ Τόνη… Με ξέρεις καλά… Χρίστο με λένε…

-Χρίστο, έλεγαν και τον πατέρα μου!

-Ναι-ναι ξέρω μικρέ Τόνη… Ο πατέρας σου ήταν αυτός που είχε πρώτος την ιδέα για το σινεμά η ελευθερία… Εμείς απλώς τον μιμηθήκαμε… Αλλά μην ανησυχείς… Δεν πρόκειται να κάνουμε τα ίδια…

Άλλωστε τώρα δεν έχουμε χούντα…  Έτσι δεν είναι? Τώρα μπορεί ο καθένας ελεύθερα να λέει την άποψη του – ή μήπως κάμω λάθος?

»Να, ας πούμε εγώ αύριο είμαι ελεύθερος να βγω σε ένα οποιοδήποτε κανάλι και να δώσω στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτοκτονούν σταθερά δύο  Έλληνες την ημέρα

Ή δεν είμαι?

»Είμαι ας πούμε καλοδεχούμενος σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, για να παρουσιάσω μια σημαντικότατη μελέτη διεθνούς ινστιτούτου, που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η λαθρομετανάστευση είναι ένα σχέδιο της διεθνούς γραβατοπειρατείας, ώστε να εξασφαλίσει φτηνά εργατικά χέρια για τα εργοστάσια της και φτηνή φρέσκια σάρκα για τα μπουρδέλα της.

Ή μήπως δεν είμαι?

»Και προφανώς είμαι ελεύθερος να θυμήσω στους Έλληνες το πολύ απλό γεγονός ότι η ναζιστική κατοχή  για την οποία τους κάμουν πλύση εγκεφάλου, δεν κράτησε παρά σκάρτα τέσσερα χρόνια, ενώ η σκλαβιά του Τούρκου κράτησε 300 χρονια κι ότι αν υπάρχει ένας χεροπιαστός εχθρός για την πατρίδα αυτή τη στιγμή δεν είναι ο Χίτλερ αλλά ο μουσουλμάνος κι ο Τούρκος…

Ή μήπως δεν είμαι?

»Γιατί, αν δεν είμαι κ. Δήμαρχε, το καθεστώς που φτιάξατε δεν  λέγεται δημοκρατία αλλά μπανανία.

Και προπαντός κ. Δήμαρχε, σε μια δημοκρατία , κανένας δεν φυλακίζεται είτε κατ’ οίκον, είτε σε κελί, με κατηγορίες που κατασκευάστηκαν από κουκουλοφόρους μάρτυρες κι από αργυρώνητους προδότες.

»Αλλά μην σε ανησυχούν όλα αυτά μικρέ μου Τόνη, συνέχισε γελώντας ο άνδρας…

Εμείς δεν πρόκειται να πράξουμε τίποτα από όσα έπραξε ο πατέρας σου για να ξεφύγει από τη λογοκρισία, ούτε φυσικά να ξεγελάσουμε εσένα και τα αφεντικά σου. Εμείς είμαστε φιλήσυχοι άνθρωποι, που θα παίζουμε στην οθόνη μας μοναχά ελληνικές ταινίες, τούρκικα σήριαλ και τραγουδάκια από τη γιουροβίζιον, όπως αυτά που σερβίρουν στο πόπολο οι τηλεοράσεις σας…

Ο άντρας έριξε μια ματιά στο ρωλόι του και έκαμε σήμα στους μπρατσωμένους να μετακινήσουν το τρακτέρ.

-Ορίστε κ. Δήμαρχε, είπε χαμογελώντας στον Τόνη… Είσαστε ελεύθερος να περάσετε… Το σινεμά η ελευθερία σας περιμένει…

Ο Τόνης δεν είπε κουβέντα

Άλλωστε, τι να πει?

Σάμπως δεν ήξερε τι θα γίνονταν?

Ήξερε!

Και δεν του έκαμε διόλου εντύπωση που φτάνοντας στο σινεμά «η ελευθερία», βρήκε να παίζεται μια ταινία με τον Βέγγο.

Ενώ γύρω οι θεατές τονε κοίταζαν με αηδία, σαν να έβλεπαν μπροστά τους καμιά σαύρα, όπως κοίταζε αυτός πιτσιρικάς, τους ρουφιάνους της χούντας…

Δεν χρειάστηκε να μείνει για πολύ. Τα μάζεψε κι έφυγε, προτού τελειώσει η ταινία με τον Βέγγο.

Κι ούτε κάλεσε κανέναν να το συζητήσει.

Ποιον να καλέσει και τι να συζητήσει?

Τον Χρίστο ή το φάντασμα του Χρίστου, που μπορεί να τον έβλεπε τώρα από κάπου αλλού και να τον έφτυνε.

Αν φτύνουν οι πεθαμένοι…

Έτσι κι αλλιώς, ην επόμενη μέρα θα έκοβε την αίτηση για το σινεμά «η ελευθερία» με κάποια δικαιολογία.

[Όχι όμως τους πυροσβεστήρες, όπως είχαν κάμει στον πατέρα του. Ίσως μερικοί να μην είχαν χάσει τη μνημη τους ακόμα και δεν είναι καλό να γίνονται συγκρίσεις]

Στο κάτω-κάτω, τότε είχαμε δικτατορία, ενώ τώρα κυβερνούν οι δημοκράτες…  

Έτσι δεν είναι?

Και πώς να γελάσει κανείς με τον ίδιο του τον εαυτό…