Από τα γήπεδα στην πολιτική…
Ο φανατισμός της ‘αλήθειας’
Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Ο φανατισμός ως κοινωνικό φαινόμενο έρχεται και παρέρχεται χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι εξαλείφονται τα ψυχοπαθολογικά αίτια που τον προκαλούν. Τελευταία παρατηρείται έξαρση του φαινομένου τόσο στη δημόσια σφαίρα όσο και στην ιδιωτική. Το ξέσπασμα της βίας στα γήπεδα- αλλά και εκτός γηπέδων- τα επεισόδια στις διαδηλώσεις που συνήθως φέρουν την υπογραφή των “αναρχικών”, η αύξηση της εγκληματικότητας και δη της σεξουαλικής, η λεκτική βία η οποία χρησιμοποιείται εσχάτως από πολιτικούς, αλλά και οι τραμπουκισμοί εντός του κοινοβουλίου, αποτυπώνουν το κλίμα σε μια κοινωνία που δεν έχει πρότυπα και διαρκώς διολισθάνει στο λαϊκισμό και στο φανατισμό.
“Η απόλυτη πίστη διαφθείρει εξίσου απόλυτα με την απόλυτη εξουσία”,είχε πει ο Αμερικανός φιλόσοφος Έρικ Χόφερ. Από αυτό το σημείο ξεκινάει ο φανατισμός και εξαπλώνεται βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής παρακμής.
Παρατηρήστε πώς ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της κυβέρνησης του στοχοποιούν τους δημοσιογράφους, τα ΜΜΕ και το “παλιό” πολιτικό σύστημα. Από τη βία στα γήπεδα μέχρι τα έκτροπα που αποτελούν “must” στις πορείες, πάντα οι “αυτουργοί” συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων που δεν συμφωνούν με τις δικές τους απόψεις. Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη. Χωρίς φανατισμό δεν μπορείς να κάνεις… σπουδαία πράγματα, είχε πει ο Φλομπέρ.
Το κόστος αυτών των… σπουδαίων πραγμάτων το πληρώνουμε ήδη ακριβά και οι επιπτώσεις-πολλές από αυτές θα φανούν τα επόμενα χρόνια- είναι αισθητές στην πολιτική, στην οικονομία, στην παιδεία, στον αθλητισμό κλπ. Γι αυτά τα… σπουδαία πράγματα η εκάστοτε κυβέρνηση-εν προκειμένω η παρούσα- προτάσσει την “αλήθεια” που πιστεύει ότι της ανήκει και ως εκ τούτου τη χρησιμοποιεί δογματικά προκειμένου να την καταστήσει κυρίαρχη πίστη. Και μέχρι τώρα τα έχει καταφέρει αφού το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί ότι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα ευθύνονται οι “κλέφτες”. Ποιοί είναι οι “κλέφτες”; Οι πολιτικοί του “παλιού” πολιτικού συστήματος. Έτσι απλά. Εν τω μεταξύ η πλειονότητα της κοινής γνώμης, που φανατικά πιστεύει αυτό που ως θέσφατο έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, έχει πολλαπλώς ευνοηθεί από τους “κλέφτες”. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι οι χιλιάδες προσλήψεων στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είδαν φως και μπήκαν.
Σ’ αυτή την αλήθεια, όμως, υπάρχει και μια “τρύπα”- μια “μαύρη τρύπα”- που οι φανατικοί της “αλήθειας” παραβλέπουν. Όταν διαγράφουν όσα έγιναν σ’ αυτή τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα, και κατηγορούν συλλήβδην το πολιτικό σύστημα για μίζες, ουσιαστικά δικαιώνουν την περίοδο που προηγήθηκε της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Και για όσους δεν γνωρίζουν, ή δεν επιθυμούν να θυμούνται, εκείνη η περίοδος πέρασε στην ιστορία ως Χούντα. Επιπλέον με τη στρατηγική που ακολουθούν να απαξιώνουν όσους κυβέρνησαν, χρεώνοντας τους αποκλειστικά τη χρεοκοπία της χώρας, λες και εκείνοι προέκυψαν από παρθενογένεση και δεν είχαν δοσοληψίες με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ενισχύουν την επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς και ουσιαστικά ενισχύουν το αντιπολιτικό της αφήγημα.
Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση έχει καταφέρει να ελέγχει τα συναισθήματα της κοινής γνώμης και να τα χρησιμοποιεί εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων. Και δυστυχώς το κάνει γνωρίζοντας ότι συμβάλλει στο διχασμό και στο μίσος που αναπόφευκτα αργά ή γρήγορα θα προκύψει λόγω του φανατισμού. Τα λόγια του Βολταίρου ανταποκρίνονται πλήρως σ’ αυτό που θα μπορούσε να συμβεί εφόσον κάποια νοσηρά μυαλά συνεχίσουν να ελέγχουν και να κατευθύνουν τα συναισθήματα μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης που αναζητά υπευθύνους για να καταδικάσει. “Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις απιθανότητες, είχε πει ο Βολταίρος, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες”.
