Το δέκατο πέμπτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Νικολά Σαρκοζί: Ο δημαγωγός και δολοπλόκος
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
——————————————————————————————————————–
Νικολά Σαρκοζί: Ο δημαγωγός και δολοπλόκος
Άρθρο Νο 15, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Οι επόμενοι δυο γάλλοι πρόεδροι, ο συντηρητικός Νικολά Σαρκοζί και ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ, θα πρέπει να θεωρούνται ηγέτες πολύ μικρού αναστήματος για μια μεγάλη χώρα, όπως η Γαλλία, η οποία υπήρξε το πνευματικό λίκνο της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Από την εποχή του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και του Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία, αλλά και του γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Κολ και του βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, άρχισε αργά και σταδιακά η μετάλλαξη της θεωρητικής βάσης των ιδρυτικών αρχών της ΕΟΚ. Οι μεγάλες δυνάμεις τις Ευρώπης, αδύναμες, χωρίς οράματα για το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, με ηγέτες και κυβερνητικό στελεχιακό δυναμικό στα θεσμικά όργανα της Ένωσης προσανατολισμένο σε εθνικιστικούς στόχους και σε προσωπικές πελατειακές επιδιώξεις ή σε αναζήτηση ερωτικών απολαύσεων, οδηγούσαν το ευρωπαϊκό πείραμα στην αποσύνθεση. Οι δυο τελευταίοι ηγέτες της Γαλλίας δεν ήταν «ηγέτες» αλλά μαριονέτες, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι ηγέτες των κρατών/μελών της ΕΕ. Είχαν ήδη συντελεσθεί στην Ένωση, ως τη μεγάλη οικονομική κρίση του 2008/9, οι σταδιακές νομοθετικές και οργανωτικές αλλαγές που ανέτρεψαν τις βασικές ιδεολογικές και οικονομικοκοινωνικές αρχές της ίδρυσής της. Ταυτόχρονα στελεχώθηκαν, από «παιδιά του Σικάγου», όλες οι δομές εξουσίας των θεσμικών της οργάνων. Ο νεοφιλελευθερισμός είχε επικρατήσει απόλυτα.
Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο ευρωπαϊκός ναός του μονεταρισμού, συγκροτήθηκε «καθ’ εικόνα και ομοίωσιν» της αμερικανικής Τράπεζας Αποθεμάτων (FED) και συνεπώς στη νέα αυτή εποχή που το «χρήμα» αποτελούσε την πραγματική βάση κάθε πραγματικής κρατικής εξουσίας και οι Άνθρωποι μετατράπηκαν σε «απλούς αριθμούς», οι πραγματικοί ηγέτες της Ευρώπης ήταν πλέον οι τραπεζίτες ή οι πολιτικοί που μπορούσαν να ελέγξουν «το χρήμα». Από την περίοδο αυτή και μετά, με το πρόσχημα «της σωτηρίας του ευρώ», η μη θεσμική ομάδα των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης, το γνωστό μας Γιούρογκρουπ, αποτέλεσε τον βασικό κορμό κρατικής εξουσίας. Γι’ αυτό καμία πλέον απόφαση που αφορά στα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα όλων των ευρωπαϊκών λαών (και όχι μόνον της Ευρωζώνης), δεν μπορεί να ληφθεί από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ για να δοθεί πολιτική λύση, αν δεν «εγκριθεί σιωπηρά» από το Γιούρογκρουπ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Ήρθε πλέον η εποχή που ο κόσμος, με την παγκοσμιοποίηση, θα κυβερνιόταν από τη Γκόλντμαν Σακς και τα άλλα οικονομικά μεγαθήρια, που θέτουν τους δικούς τους κερδοσκοπικούς κανόνες κρατικής εξουσίας. Όλοι, οι πολίτες, οι εφημερίδες, τα τηλεοπτικά κανάλια ή οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι μιλούσαν και μιλούν συνέχεια για «έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη», αλλά λίγοι έχουν την τόλμη να πουν ποιοι πλέον έχουν πραγματικά σήμερα στα χέρια τους την εξουσία και κυβερνούν την ΕΕ. Ίσως ο πανικός που προκλήθηκε στο ιερατείο της Ένωσης από την αλματώδη άνοδο των Ευρωσκεπτικιστών και η πρόσφατη αποχώρηση από το Γιούρογκρουπ του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, να αποτελέσει την αφορμή για κάποια επιστροφή στις ιδρυτικές της αρχές.
Μια λοιπόν από τις μαριονέτες της ΕΕ υπήρξε ως πρόεδρος της Γαλλίας, από το 2007 και ως το 2012, ο Νικολά Σαρκοζί. Από τον ίδιο κομματικό χώρο της Δεξιάς με τον Ζακ Σιράκ (αλλά θανάσιμοι πολιτικοί εχθροί), προσπαθούσε αδέξια να αντιγράψει από αυτόν τις κολακείες και τα δημαγωγικά τερτίπια με τα οποία θα μπορούσε να πείσει τους ψηφοφόρους του κομματικού του χώρου. Ήταν κι’ αυτός, κατά την επιτυχημένη έκφραση του ακροδεξιού Ζαν Μαρί Λε Πεν, ένα κακό «φωτοαντίγραφο» του σκληρού εθνικιστή ηγέτη. Γι’ αυτό, προφανώς, δεν μπόρεσε να ανανεώσει την προεδρική του θητεία το 2012 και παραχώρησε τη θέση του στο σοσιαλιστή (ο μεγαλόψυχος θεός ας τον χαρακτηρίσει «σοσιαλιστή»!) Φρανσουά Ολάντ.
Ο Νικολά Σαρκοζί, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόταν, αναφερόταν στην πολυεθνική καταγωγή του. Φυσικά για τους γάλλους ψηφοφόρους είναι χωρίς καμιά αμφιβολία καθαρόαιμος Γάλλος, αλλά για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και για να «χρυσώσει το χάπι» των μνημονίων που είχε σχεδιάσει με την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, θυμήθηκε τις ελληνοεβραϊκές ρίζες{1} της καταγωγής του. Για τα κεντροευρωπαϊκά ακροατήρια θυμόταν την ουγγρική καταγωγή του μικροαριστοκράτη πατέρα του, που μετανάστευσε στη Γαλλία, εγκαταλείποντας τη σημαντική περιουσία του{2} (ένα αγρόκτημα και έναν μικρό πύργο) όταν πλησίαζαν τα σοβιετικά στρατεύματα στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ουγγαρία.
Ο Νικολά Σαρκοζί υπήρξε ένας πολύ γνωστός και επιτυχημένος δικηγόρος του Παρισιού, με πλούσιους πελάτες και μεγάλες γνωριμίες και διασυνδέσεις με ανθρώπους της πολιτικής και του οικονομικού κατεστημένου. Οι σχέσεις του με τα μέλη της «Λέσχης των Ρόταρι» του Νεϊγί και της λέσχης «ο Αιώνας», στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι της ηγετικής τάξης της Γαλλίας, τον βοήθησαν για να κάνει τα πρώτα του πολιτικά βήματα ως δήμαρχος του Νεϊγί συρ Σεν. Μετά εκλέχτηκε βουλευτής και πολύ γρήγορα εντάχθηκε, ως στέλεχος, στο γκολικό κόμμα UDR. Η πολιτική άνοδός του υπήρξε ραγδαία. Ομιλώντας σε κομματικό συνέδριο της νέολαίας στη Νις, τον Ιούνιο του 1975, διακήρυξε την πίστη του στις πολιτικές αρχές του Ντε Γκολ (τις οποίες αργότερα απεμπόλησε) με τη φράση: Το να είναι κάποιος ως νέος γκολιστής, (είναι το ίδιο) σαν να είναι επαναστάτης (être jeune gaulliste, c’est être révolutionnaire).
Το Μάρτη του 1993 και ως τον Ιανουάριο του 1995 υπήρξε εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης «της συγκατοίκησης» του Εντουάρ Μπαλαντίρ επί προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν και ταυτόχρονα υπουργός προϋπολογισμού. Από το 2002 ως το 2004 διορίστηκε υπουργός εσωτερικών και εσωτερικής ασφάλειας στην κυβέρνηση του Ζαν Πιέρ Ραφαρέν επί προεδρίας Ζακ Σιράκ. Το 2005 και ως το 2007 και πάλι επί προεδρίας Σιράκ και με πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, άσκησε εκ νέου καθήκοντα υπουργού εσωτερικών. Ήταν τότε που δεν μπορούσαν πλέον να καλυφθούν, μέσα στο κόμμα, οι έντονες προσωπικές αντιθέσεις του Σαρκοζί με τον πρόεδρο αλλά και τον πρωθυπουργό. Άλλωστε, από τις προεδρικές εκλογές του 1995 είχαν απόλυτα διαφανεί αυτές οι αντιθέσεις, όταν ο Σαρκοζί παραιτήθηκε από εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης για να αναδειχθεί σε εκπρόσωπο τύπου του Εντουάρ Μπαλαντίρ, σε μια αποτυχημένη προσπάθειά του να υποδειχθεί ο Μπαλαντίρ ως υποψήφιος πρόεδρος της δεξιάς παράταξης αντί του συνυποψηφίου του Ζακ Σιράκ. Μάλιστα, γι’ αυτή την έντονη ανάμειξή του στις προκριματικές εσωκομματικές διαδικασίες, κατηγορήθηκε μεταγενέστερα για σκάνδαλο παράνομης χρηματοδότησης της προεκλογικής εκστρατείας του Μπαλαντίρ. Αυτή τη φορά ήταν περισσότερο τυχερός. Ο πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν έχασε τη μάχη στις εσωκομματικές ίντριγκες{3}, παρά τη συμπαράσταση του Ζακ Σιράκ. Ο Σαρκοζί εκλέχτηκε πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, το Μάη του 2007, νικώντας την αντίπαλό του Σεγκολέν Ρουυαγιάλ και τερμάτισε τη θητεία του το Μάη του 2012. Ο Βιλπέν παραιτήθηκε στις 15 του Μάη 2007, την παραμονή της μεταβίβασης της προεδρικής εξουσίας από το Ζακ Σιράκ στο Νικολά Σαρκοζί.
Στα πρώτα χρόνια η δημοτικότητα του νέου προέδρου ξεπέρασε το 65 με 70%. Είχαν προηγηθεί κάποιοι νόμοι του, κυρίως ως υπουργού εσωτερικών στις κυβερνήσεις του Ζαν Πιέρ Ραφαρέν και του Ντομινίκ νε Βιλπέν, που είχαν σχέση με τα αυστηρά αστυνομικά μέτρα για την ασφάλεια και προστασία των πολιτών. Πολλοί παραλλήλιζαν τις αποφάσεις του με τις ιδεολογικές θέσεις του ακροδεξιού Ζαν Μαρί Λε Πεν, αλλά η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επικροτούσε αυτές τις αποφάσεις, οι οποίες αποτελούσαν ένα κίνητρο για την προσέλκυση οπαδών και από πιο ακραίες πολιτικές ομάδες της Δεξιάς. Χρησιμοποιώντας τη φρασεολογία του Μιτεράν τόνιζε πως «η Γαλλία δεν φοβόταν πλέον την αλλαγή αλλά την περίμενε να υλοποιηθεί και πως αυτός, το κόμμα του, θα ενσάρκωνε αυτή την αλλαγή». Με έμφαση τόνιζε πως η ανοχή θα ήταν μηδενική (tolérance zéro) και εισηγήθηκε αυστηρούς νόμους για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, για τη διεύρυνση της συνεργασίας μεταξύ δικαιοσύνης και αστυνομίας, για τη διευκόλυνση του ελέγχου ταυτοτήτων, για τον έλεγχο των μεικτών γάμων, για την αποπομπή των παράνομων μεταναστών κ. ά., ενώ δημιουργούσε φιλικές πολιτικές σχέσεις με οργανώσεις και λέσχες που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν για να επιτύχει τους στόχους του.
Γνωρίζοντας τη μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη της γαλλικής εβραϊκής κοινότητας, φρόντισε να διευρύνει μ’ αυτή τους δεσμούς του. Τόνιζε με έμφαση την εβραϊκή καταγωγή του, αλλά στην πραγματικότητα, εκτός από τον εκχριστιανισθέντα πατέρα της μητέρας του Μπενουά (Βενέδικτο) Μαλάχ, ο οποίος για τους Εβραίους θα πρέπει να θεωρούνταν «εξωμότης», δεν υπήρχε κάποιος άλλος ισχυρός συνδετικός κρίκος ανάμεσα σ’ αυτόν και την εβραϊκή κοινότητα. Και ο πατέρας του και η μητέρα του αλλά και ο ίδιος ήταν πιστοί καθολικοί και αυτός ίσως είναι ο λόγος που για τη laïcité (μια πολιτικοθρησκευτική φιλοσοφία που σκιάζει τις σχέσεις Γαλλίας και Βατικανού) ο Σαρκοζί υποσχέθηκε καλές σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία, αναφερόμενος σε μια εγκύκλιο του πάπα Βενέδικτου XVI και πως θα πρέπει το πρόβλημα να αντιμετωπίζεται με ευελιξία και θετικές προθέσεις. Παρά ταύτα, συνδέθηκε με παραμασονικές οργανώσεις, σαν τους Ρόταρι, αλλά και με ανώτερους κύκλους της εβραϊκής κοινότητας. Ο νόμος του εναντίον του αντισημιτισμού και του ρατσισμού ήταν σε τέτοιο βαθμό αυστηρός κι’ αμείλικτος, ώστε θρησκευτικές ισραηλιτικές οργανώσεις της Γαλλίας τον χαρακτήρισαν με ικανοποίηση ως «ακραίο στην αυστηρότητά του», ενώ το γνωστό Κέντρο Σιμόν-Βίζενταλ του απένειμε το «Βραβείο Ανοχής/Ανεκτικότητας». Όμως, η σκληρότητα που επέδειξε για τη διάλυση των παραπηγμάτων των τσιγγάνων, έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να τον κατηγορήσουν για ρατσιστή.
Ο νέος πρόεδρος έκανε κι’ άλλα «ανοίγματα» σε άλλους κομματικούς χώρους, εκτός από αυτόν της άκρας Δεξιάς. Ένα απόγευμα οργάνωσε στο δάσος της Βουλώνης μια τιμητική γιορτή για 35 νέους της Αντίστασης που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς το 1944 και ιδιαίτερα για τον δεκαεφτάχρονο κομμουνιστή Γκι Μοκέ που τουφεκίστηκε το 1941 στο Σατομπριάν, μια μικρή πόλη της Δυτικής Γαλλίας.
Η μεγάλη δημοφιλία του Σαρκοζί πήρε την κατιούσα, όταν ο γάλλος πρόεδρος άρχισε να μεταβάλλεται σε άβουλο όργανο της Αμερικής και της Γερμανίας, αλλά και από άστοχες ενέργειές του στα θέματα του διαζυγίου του με τη δεύτερη σύζυγό του, τη Σεσιλιά. Μερικοί τον χαρακτήρισαν οπορτουνιστή, γιατί άλλοτε παρίστανε το σοσιαλιστή, άλλοτε τον εθνικιστή, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας νεοφιλελεύθερος οπαδός της παγκοσμιοποίησης. Στην αρχή ήταν εναντίον της πολιτικής της λιτότητας, γιατί ορθά τόνισε πως μια σκληρή λιτότητα θα μείωνε υπερβολικά τα εισοδήματα των πολιτών. Θα αποτελούσε έτσι τροχοπέδη στην ανάκαμψη της οικονομίας, αφού θα μείωνε δραστικά τη ζήτηση αγαθών και συνεπώς θα αύξανε την οικονομική δυσπραγία των επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας.
Η Γαλλία, κατά την έναρξη της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2008/9, είχε τεράστια ελλείμματα και οι τράπεζές της ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Για να υπάρξει αναβολή στη λήψη αντικοινωνικών μέτρων (αύξηση των 35 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας, μείωση κοινωνικών επιδομάτων, απελευθέρωση απολύσεων εργαζομένων κλπ), θα έπρεπε να το κατορθώσει με τη συναίνεση της Γερμανίας, της οποίας τα πλεονάσματα και οι μεγάλες της εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων προς Ρωσία και Κίνα την καθιστούσαν τη μοναδική ισχυρή οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Ήταν τότε που ο Σαρκοζί (όπως αργότερα και ο Ολάντ) πέτυχε οικονομικές διευκολύνσεις υποκύπτοντας απόλυτα στις απαιτήσεις της εθνικής (όχι ευρωπαϊκής) γερμανικής οικονομικής πολιτικής. Ήδη, οι πρώτες ωφέλειες αυτής της υποταγής για τη Γαλλία ήταν το πρώτο μνημόνιο «σωτηρίας της Ελλάδας». Με το τοκογλυφικό δάνειο των κρατών/μελών της ΕΕ, η Ελλάδα εξόφλησε στο ακέραιο τα ομόλογα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, οι οποίες θα κατέρρεαν{4} αν η χώρα μας οδηγούνταν σε πτώχευση. Η καγκελάριος της Γερμανίας ομολόγησε αργότερα πως «η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία», ώσπου να πραγματοποιηθεί η μεταβίβαση του χρέους από τις τράπεζες στα ευρωπαϊκά κράτη και συνεπώς στους ευρωπαίους φορολογούμενους. Από εκεί και πέρα ο δρόμος ήταν ελεύθερος για να καθοριστεί μια οικονομική πολιτική εξόφλησης του δημόσιου ελληνικού χρέους, με βάση αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα και τους στόχους για τη λεηλασία του ελληνικού δημόσιου πλούτου.
Με το Νικολά Σαρκοζι θα ασχοληθούμε και στο επόμενο άρθρο μας.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Η μητέρα του Ν. Σαρκοζί, η Αντρέ Μαλάχ, ήταν θυγατέρα της Γαλλίδας Αντέλ Μπουβιέ και του εβραϊκής καταγωγής χρυσοχόου από τη Θεσσαλονίκη Βενέδικτου Μαλάχ, ο οποίος εκχριστιανίστηκε όταν παντρεύτηκε την Μπουβιέ και από Ααρόν μετονομάστηκε σε Μπενουά (Βενέδικτος). Πολλά μέλη της ευρύτερης οικογένειας Μαλάχ εξοντώθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία μεταφέρθηκαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης.
[2].- Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή της αριστοκρατικής καταγωγής του Ν. Σαρκοζί, αλλά σε κείμενο που δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα «Le Monde», υπάρχουν διαφορετικές πληροφορίες και για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας Σαρκοζί στην Ουγγαρία, αλλά και για τους λόγους που ανάγκασαν τον Πολ ή Παλ Σαρκοζί (τον πατέρα του γάλλου προέδρου) να εγκαταλείψει τη χώρα του. Στην πραγματικότητα τα κτήματα ανήκαν σε έναν μακρινό ξάδερφο του Γκιόργκι Σαρκοζί (παππού του προέδρου). Ο Γκιόργκι ήταν ένας υπάλληλος της δημαρχίας της γενέτειράς του που αργότερα έγινε αντιδήμαρχος και κατηγορήθηκε για διαφθορά. Η εσπευσμένη φυγή της οικογένειας από την Ουγγαρία οφείλεται στο γεγονός πως θεωρούνταν πολιτικά προσκείμενη στο καθεστώς του Μίκλος Χόρτι, του εθνικιστή και φανατικού αντικομμουνιστή που κυβερνούσε την Ουγγαρία ως αντιβασιλιάς. Ήταν αυτός που, πριν από τη ναζιστική Γερμανία, εφάρμοσε τους σκληρότερους νόμους εναντίον των Εβραίων της Ουγγαρίας. Οι Σαρκοζί δεν θεωρούνταν σημαντικά στελέχη του καθεστώτος Χόρτι και δεν κινδύνευε η ζωή τους από τους κομμουνιστές, αν και προφανώς από φόβο, αναχώρησαν για την Αυστρία πιστεύοντας πως θα κατηγορούνταν και θα τιμωρούνταν ως εθνικοσοσιαλιστές. Όταν βεβαιώθηκαν πως δεν υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή τους ή για ποινική τους δίωξη, επέστρεψαν στην Ουγγαρία όπου και πέθανε ο παππούς Γκιόργκι το 1948, σε ηλικία 51 ετών. Ο πατέρας του Σαρκοζί έφυγε πάλι από την Ουγγαρία με άνεση και «με την ευχή, με την ευλογία της μάνας του» (sa mère lui donne sa bénédiction) όταν θα τον καλούσαν για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και κατατάχθηκε στη γαλλική «λεγεώνα των ξένων». Μετά είχε πλέον το νόμιμο δικαίωμα, ως λεγεωνάριος που πολέμησε και στην Ινδοκίνα, να διεκδικήσει τη γαλλική υπηκοότητα και να παντρευτεί μια Γαλλίδα, ώστε και αυτός και τα παιδιά του να απόκτήσουν την ιδιότητα του «καθαρόαιμου Γάλλου».
[3].- Ενας δικαστής στο Παρίσι, ο οποίος από το 2001 ερευνούσε την υπόθεση δωροδοκιών στις πωλήσεις φρεγατών προς την Ταϊβάν, έλαβε επιστολές και cd από κάποιον πληροφοριοδότη που τις υπόγραφε με το ψευδώνυμο «le corbeau» (το κοράκι). Σ’ αυτές κατηγορούνταν πολλοί επιχειρηματίες και πολιτικοί και μεταξύ τους ο Ν. Σαρκοζί (ο οποίος το 2003 ήταν υπουργός προϋπολογισμού), πως έλαβε προμήθεια από την πώληση των φρεγατών, το ποσό της οποίας κατέθεσε στον χρηματιστηριακό όμιλο/τραπεζα του Λουξεμβούργου Clearstream. Ο δικαστής ζήτησε από τον τότε υπουργό εσωτερικών, τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, να προβεί σε προκαταρκτικές έρευνες για τους πολιτικούς. Για το Σαρκοζί υπήρχε η καταγγελία πως η προμήθεια από την Clearstream είχε κατατεθεί σε μυστικό λογαριασμό στην ιταλική τράπεζα «Banca popolare di Sondrio». Διαπιστώθηκαν όμως πλαστογραφήσεις που αποδείκνυαν δόλια πρόθεση αγνώστων να συκοφαντήσουν τον Σαρκοζί. Το 2004 ο Βιλπέν, αυτή τη φορά ως υπουργός εξωτερικών επανέφερε την καταγγελία , στη συνεχιζόμενη ανάκριση για τις φρεγάτες και τις προμήθειες των πολιτικών. Ο Σαρκοζί θεώρησε πως η υπόθεση επανήλθε σκόπιμα για να υπονομεύσουν στο κόμμα τη διακηρυγμένη απόφασή του να διεκδικήσει, στις προκριματικές, την υποψηφιότητα για την προεδρία στις εκλογές του 2007 και υπέβαλε μήνυση «κατ’ αγνώστων» για συκοφαντία. Η υπόθεση εξελίχθηκε με βασικά κίνητρα την πολιτική αντιπαλότητα των δυο ανδρών, με αποτέλεσμα ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν να υποστεί μια ηθική και πολιτική ζημία, που τον οδήγησε σε κομματική περιθωριοποίηση. Τον Ιούλιο του 2007, δυο περίπου μήνες μετά την εκλογή του Σαρκοζί ως προέδρου, ο Βιλπέν παραπέμφθηκε ως κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμηση και κατάχρηση εμπιστοσύνης, με πρόθεση να βλάψει τον εσωκομματικό του αντίπαλο. Μετά από πολυετή διαδικασία τελικά αθωώθηκε το Σεπτέμβρη του 2011 από το εφετείο, αλλά πολιτικά είχε πλέον τεθεί στο περιθώριο. Ο Σαρκοζί, γνωρίζοντας πως ο Βιλπέν είχε καταστεί ακίνδυνος για την περαιτέρω πολιτική σταδιοδρομία του (είχε την πρόθεση να θέσει υποψηφιότητα το 2012 και για δεύτερη πενταετία), δήλωσε πως δεν θα επιθυμούσε να παραστεί στη δίκη ως «πολιτικώς ενάγων» και απέσυρε την καταγγελία. Είχε επιτύχει μια τεράστια προσωπική νίκη και ταυτόχρονα, με την ανάκληση της καταγγελίας, έπεισε τους οπαδούς του κόμματος πως δεν ήταν εκδικητικός αλλά μεγαλόψυχος.
[4].- Ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ δήλωσε με κυνισμό πρόσφατα (11 Νοεμβρίου 2017) στο Ευρωκοινοβούλιο ότι, το πρώτο Μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόστηκαν και σε άλλες χώρες της ΕΕ λόγω της οικονομικής κρίσης, αποσκοπούσαν στη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών, με τη μεταφορά του βάρους των ελλειμμάτων (κατά την άποψή του με λανθασμένο τρόπο) στους ευρωπαίους πολίτες.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
