Ο Ντομινίκ Στρος-Κάν και το εβραϊκό λόμπι

By Νέα Πρωινή

15 December 2017

0

280

- Advertisement -

Το εικοστό έβδομο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Τα οικονομικά και ιδεολογικά στηρίγματα του Στρος-Καν

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

- Advertisement -

Τα οικονομικά και ιδεολογικά στηρίγματα του Στρος-Καν

Άρθρο Νο 27, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν (με συντομογραφία στα γαλλικά DSK) υπήρξε βασικό στέλεχος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Στα νιάτα του, ως σπουδαστής, ήταν μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας, αλλά αποχώρησε από το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα (όπως ο ίδιος το αιτιολόγησε) «μαθαίνοντας οικονομία». Σπούδασε εμπορικές και οικονομικές επιστήμες και ασχολήθηκε επαγγελματικά, για κάποια χρόνια, ως οικονομολόγος, δικηγόρος και καθηγητής πανεπιστημίου στη Νανσί και στο Παρίσι. Εντάχθηκε στο σοσιαλιστικό κόμμα το 1976 και το 1981, τη χρονιά που ο Φρανσουά Μιτεράν αναδείχτηκε πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, διορίστηκε σύμβουλος του Λιονέλ Ζοσπέν, που ήταν τότε γενικός γραμματέας του κόμματος.

Με το Ζοσπέν διατήρησε μια μακρόχρονη φιλία, αφού οι σχέσεις τους δεν αφορούσαν μόνο στις κομματικές τους συνεργασίες αλλά επεκτάθηκαν και στην κοινωνική τους ζωή. Ήταν τότε, επί προεδρίας Μιτεράν, που ορίστηκε ως υπουργός βιομηχανίας και εξωτερικού εμπορίου στις κυβερνήσεις της Εντίτ Κρεσόν και του Πιέρ Μπερεγκοβουά, όταν το 1991 παντρεύτηκε την τρίτη του γυναίκα, την Αν Σινκλέρ (τη γνωστή μας από την βραχύχρονη ερωτική της περιπέτεια με το Μιτεράν «τη νύχτα του θριάμβου»). Στο Δημαρχείο, ως μάρτυρας, είχε παραστεί, εκτός από τον πατέρα του και ο φίλος του, ο Λιονέλ Ζοσπέν. Την περίοδο της «συγκατοίκησης» με πρόεδρο το Ζακ Σιράκ και πρωθυπουργό το Λιονέλ Ζοσπέν, ο DSK υπήρξε για δυόμισι, περίπου, χρόνια (1997-1999) υπουργός οικονομικών και βιομηχανίας. Ήταν η περίοδος που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός του είχαν κατηγορηθεί «για μια νεοφιλελεύθερη πολιτική ιδιωτικοποιήσεων», που ήταν η αιτία της σημαντικής μείωσης της δημοτικότητας του Ζοσπέν και η ήττα του στις προεδρικές εκλογές του 2002. Σ’ αυτές τις εκλογές ο DSK ήταν ο εκπρόσωπος τύπου του Ζοσπέν και όλοι γνώριζαν πως ο σοσιαλιστής υποψήφιος, αν νικούσε το Σιράκ, θα τον διόριζε πρωθυπουργό της κυβέρνησής του.

Η δημοφιλία του DSK είχε, κατά εποχές, αυξομειώσεις στις δημοσκοπήσεις των εφημερίδων, γιατί σύμφωνα με φήμες θεωρούνταν αναμειγμένος σε σκάνδαλα διαφθοράς, τα οποία ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν και οι φάκελοι τέθηκαν από τους ανακριτές στο αρχείο. Τέτοιες σκοτεινές υποθέσεις ήταν κάποιο σκάνδαλο σε έναν εκπαιδευτικό οργανισμό, η παράνομη απόδοση ενός ποσού εκατόν εξήντα εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων στον γνωστό σχεδιαστή μόδας Καρλ Λάγκερφελντ και μια υπόθεση εικονικών πληρωμών σε μια θυγατρική της πετρελαϊκής εταιρείας Ελφ-Ακιτέν, με συνέπεια την απώλεια για το δημόσιο ενός ποσού 192 χιλιάδων φράγκων. Όμως, οι δημοσκοπήσεις το 2011 ήταν γι’ αυτόν εξαιρετικά ευνοϊκές και όλοι τον θεωρούσαν, στις προεδρικές εκλογές του 2012, βέβαιο νικητή και νέο πρόεδρο της Γαλλίας.

Πιο πριν, το 2007, με πρόταση του τότε προέδρου του Γιούρογκρουπ Ζαν Κλοντ Γιούγκερ επιλέχθηκε, ως υποψήφιος για τη θέση του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Άλλωστε ως τότε, ο DSK φρόντισε να διευρύνει τις πολιτικές και κοινωνικές του σχέσεις με τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και τα ισχυρά τραπεζικά συγκροτήματα. Με τη βοήθεια του Ρεϊμόν Λεβί, προέδρου της «Ρενό» και τα μέλη του ιουδαϊκού λαϊκού κοινοτικού κέντρου: «Ιουδαϊσμός και Δημοκρατία» (CCLJ), πρόβαλε τις εβραϊκές ρίζες της καταγωγής του. Μακρινός του πρόγονος ήταν ο έμπορος Ισαάκ Στρος (Isaac Strauss) που έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα. Το δεύτερο επώνυμό του ανήκει σε κάποιον άλλον εβραίο, το Μάριο Καν, ξάδερφο του παππού του. Η γιαγιά του παντρεύτηκε, μετά το θάνατο του άντρα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Καν, ο οποίος υιοθέτησε το ορφανό παιδί της, το Ζιλμπέρ Στρος, τον πατέρα του Ντομινίκ. Έτσι ο Ζιλμπέρ, με το δεύτερο γάμο της μάνας του απόκτησε και δεύτερο επώνυμο και το διπλό αυτό επώνυμο «Στρος-Καν» το κληρονόμησε και ο γιος του Ντομινίκ. Από το γενεαλογικό δέντρο του DSK διαπιστώνουμε πως οι προγονικές του ρίζες είναι από όλες τις πλευρές καθαρά εβραϊκές και δικαιολογημένα είχε εκφράσει πολλές φορές τη συμπαράστασή του{1} προς το Ισραήλ.
Ο Σαρκοζί επικαλούνταν την εβραϊκή του καταγωγή για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, αφού ο μοναδικός εβραίος πρόγονός του είχε εκχριστιανισθεί και από εβραϊκή άποψη και νοοτροπία ήταν, κατά βάση, ένας αρνησίθρησκος, ένας «εξωμότης». Το γεγονός πως ο DSK παντρεύτηκε την εβραιογαλλίδα Αν Σινκλέρ, ήταν ένα επιπρόσθετο στοιχείο για να απολαμβάνει την εύνοια, σε πολιτικό και κυρίως οικονομικό επίπεδο, της γαλλικής αλλά και της πανίσχυρης εβραϊκής κοινότητας των ΗΠΑ.

- Advertisement -

Πώς ένας τόσο ταλαντούχος πολιτικός, με τεραστία δημοφιλία και με στηρίγματα μεγάλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, παγιδεύτηκε και βρέθηκε έξω από τη βέβαια πορεία του προς την εξουσία; Πώς ο πολιτικός του αντίπαλος Νικολά Σαρκοζί κατάφερε να του στήσει εκπληκτικές παγίδες;

Όταν το 2007 ο DSK επιλέχθηκε να τεθεί επικεφαλής στο ΔΝΤ, πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος με ζέση και επιμονή είχε συνδράμει για να πραγματοποιηθεί η πρόταση Γιούγκερ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε πικρόχολους σχολιαστές να επισημάνουν πως, ο γάλλος πρόεδρος «ξεφορτώθηκε» έναν επικίνδυνο αντίπαλο για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Ήταν δυο πολιτικοί αντίπαλοι σε δυο διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά όλοι είχαν συνειδητοποιήσει πως ο Στρος-Καν θα ήταν ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.

Οι απανωτές δημοσκοπήσεις δεν άφηναν καμιά αμφιβολία, λόγω της μεγάλης διαφοράς των ποσοστών προτίμησης. Η εφημερίδα «Nouvel Observateur» έγραφε στις 3 του Νοέμβρη 2010 ότι «οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως, αν γίνονταν τότε εκλογές, ο DSK θα προηγούνταν σημαντικά από τον υπερβολικά αντιδημοφιλή υποψήφιο της Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί». Η εφημερίδα «L’Express» υπογράμμιζε, με βάση τις δημοσκοπήσεις, πως «ο DSK είτε θα υπηρετήσει τη Γαλλία βάζοντας υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές, είτε θα παραμείνει στο ΔΝΤ για να σώσει την παγκόσμια οικονομία». Τις ίδιες εκτιμήσεις έκαναν και οι εφημερίδες «Libération» και «La Tribune» θεωρώντας το Στρος-Καν ως τον επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας. Κάποιοι πολιτικοί κύκλοι της γαλλικής ακροδεξιάς, με σαρκαστικά και ρατσιστικά σχόλια, σιγοψιθύριζαν πως το 2012 «η Γαλλία είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα είχε εβραίο πρόεδρο». Ποιά όμως αφανή παιχνίδια παίχτηκαν στα πολιτικά παρασκήνια και η λαμπρή, όπως φαινόταν, πολιτική σταδιοδρομία του DSK ακολούθησε μια τραγική καταστροφική πορεία, λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;

Ας μου επιτραπεί αγαπητέ αναγνώστη να κάνω, σ’ αυτό το σημείο, μιας κάπως εκτεταμένη αλλά αναγκαία διαφωτιστική εκτροπή από το κύριο θέμα μας. Επειδή στην πολιτική διαμάχη μεταξύ Σαρκοζί και Στρος-Καν υπήρξαν και ρατσιστικά υπονοούμενα για το ρόλο των Εβραίων στην ανάδειξη ευρωπαίων ηγετών, θα επιθυμούσα να επαναλάβω τις απόψεις μου για το θέμα αυτό, όπως τις έχω άλλωστε διατυπώσει λεπτομερέστερα και σε άλλα κείμενά μου. Ο εβραϊκός λαός δεν διαφέρει από τον ελληνικό, το γαλλικό, το ρωσικό, το γερμανικό, τον αμερικανικό ή τον κινεζικό λαό. Σε όλους τους λαούς υπάρχουν καλοί και κακοί, μετριοπαθείς και φανατικοί, έντιμοι και διεφθαρμένοι, εργατικοί και τεμπέληδες ή πλούσιοι και φτωχοί. Η μοναδική διαφορά για τους Εβραίους είναι η ύπαρξη δυο τελείως ξεχωριστών ιδεολογικών κόσμων. Του απλού λαού, με τις καθημερινές ανάγκες και αγωνίες επιβίωσης και την εκτός Ισραήλ πάμπλουτη και προνομιούχα τάξη των Σιωνιστών (Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Γκόλντμαν, Σακς κλπ), η οποία έχει συσσωρεύσει, στο πέρασμα των αιώνων, αμέτρητα δεινά στο δύστυχο απλό εβραϊκό λαό. Υπάρχουν τα «γεράκια» της εβραϊκής διασποράς σαν τον Κίσινγκερ ή τον Γούλφοβιτς, αλλά και τα «περιστέρια» σαν το γνωστό αμερικανοεβραίο καθηγητή Νόαμ Τσόμσκι, σαν το θεατρικό συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ ή τον Αμνόν Καπελιούκ{2}.

Οι γενικεύσεις, θα επαναλάβουμε για άλλη μια φορά, ενέχουν στοιχεία ολοκληρωτικής νοοτροπίας. Αν συγκρίνουμε τη Γαλλοεβραία Ζακλίν ντε Ρομιγί ή την Αμερικανοεβραία Μαίρη Λέφκοβιτς με τις Ελληνίδες Θάλεια Δραγώνα ή Άννα Φραγκουδάκη, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη πως οι πρώτες αγωνίστηκαν, με νύχια και με δόντια, για να προβάλουν ή να διαφυλάξουν τον ελληνικό πολιτισμό, ενώ οι δεύτερες να τον αποδομήσουν με θεωρίες βασισμένες στα κείμενα του Φαλμεράγερ «για την μη ελληνικότητα των Ελλήνων και της ελληνικής γλώσσας». Ένας Έλληνας με νοσηρή σοβινιστική νοοτροπία, ίσως αξιολογούσε θετικά τις δυο Ελληνίδες μόνο και μόνο διότι γεννήθηκαν από έλληνες γονείς και «στις φλέβες τους τρέχει ελληνικό αίμα». Αυτό το στοιχείο είναι το μοναδικό κριτήριο για μια σύγκριση της προσφοράς τους προς την πατρίδα, με την προσφορά ανθρώπων διαφορετικής εθνικής καταγωγής; Μήπως ο χαρακτηρισμός του Ισοκράτη για τους ανάξιους που κατέχουν «το των Ελλήνων όνομα», θα πρέπει να διερευνηθεί συστηματικότερα από πλευράς της εθνικής συνείδησης εκτός από την καταγωγή τους («της κοινής φύσεως»); Διότι σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αναλυτικά εκθέτω στην τελευταία υποσημείωση του θεατρικού έργου μου «Στις μέρες της Χαιρώνειας», «μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας», οι οποίοι αγαπούν την Ελλάδα και αγωνίζονται σ΄ όλο τον κόσμο να αναδείξουν το θαύμα του ελληνικού πολιτισμού. Σαν γενική αρχή, θα ήταν ένα ασφαλέστερο κριτήριο για να αξιολογούμε, χωριστά τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε λαό, με περισσότερο λογικό και δημοκρατικό τρόπο. Και με ένα τέτοιο λογικό και αλάνθαστο κριτήριο θα πρέπει να αξιολογούμε και έναν απλό, ειρηνόφιλο και έντιμο εβραίο πολίτη, διαχωρίζοντας τον από τους πάμπλουτους σιωνιστές της διασποράς.

Ο εβραϊκός λαός είναι ίδιος κι’ απαράλλαχτος με όλους τους άλλους λαούς. Όμως ο σιωνισμός, ως κρατικοθρησκευτική θεωρία, αποτελεί ένα καρκίνωμα που αμαυρώνει τη μεγάλη προσφορά του εβραϊκού λαού στην εξελικτική πορεία του παγκόσμιου πολιτισμού (Χριστός, Μαρξ, Αϊνστάιν. Φρόιντ κλπ). Η σιωνιστική παγκόσμια δύναμη βασίζεται στην εξουσιαστική κυριαρχία του χρήματος. Οι από αιώνες πάμπλουτες εβραϊκές οικογένειες της διασποράς, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς διατήρησης και επαύξησης του πλούτου τους σε χώρες με δημοκρατικά και φιλελεύθερα καθεστώτα, εκμεταλλευόμενοι τη φιλοχρηματία πολιτικών ηγετών και τις διαρθρωτικές διοικητικές και νομοθετικές αδυναμίες των κρατών. Τέτοιες δυνατότητες δεν υπάρχουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και γι’ αυτό ήταν αδύνατη η κυριαρχία τους στην τέως Σοβιετική Ένωση, όπως επίσης είναι αδύνατη στην Κίνα ή σε δεξιά φασιστικά καθεστώτα άλλων χωρών, όπου φυσικά δεν αποκλείεται ο αφανής χρηματισμός ηγετικών στελεχών για προσωπικές ή άλλες μικροδιευκολύνσεις.

Αυτή η οικονομική υπεροχή των σιωνιστών Εβραίων, ανέκαθεν δημιουργούσε θανάσιμες ανταγωνιστικές εχθρότητες στις χώρες όπου δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά, με εξαίρεση τις ΗΠΑ όπου η πολυεθνική σύνθεση του πληθυσμού διευκόλυνε τη δημιουργία των «λόμπις». Οι λόγοι της εχθρότητας και του μίσους πολλών Ευρωπαίων εναντίον των Εβραίων ήταν πάντα οικονομικοί, αν και προβάλλονταν παραπειστικές προφάσεις για να ξεκινήσουν διωγμοί, δημεύσεις ή καταστροφές περιουσιών ή ομαδικές εκτελέσεις και λιντσαρίσματα αθώων από φανατισμένα πλήθη. Σε παλαιότερες εποχές, όπως π.χ. στο Μεσαίωνα, τα επιχειρήματα αυτού του μίσους αποδίδονταν σε μαγικές και σατανικές δυνάμεις των Εβραίων, σε φήμες για τη μανία τους να πίνουν το αίμα των μικρών παιδιών ή στην σκληρή κι’ άπονη ψυχή τους αφού από κακότητα και μοχθηρία «σκότωσαν το Χριστό μας».

Με τέτοια επιχειρήματα είχε ξεκινήσει το πογκρόμ εναντίον των Εβραίων την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου 1349 στο Στρασβούργο και επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές της Αλσατίας, ενώ η αιτία των σφαγών ήταν καθαρά οικονομική, λόγω των ανταγωνισμών μεταξύ των χριστιανών και των ιουδαίων εμπόρων. Οι άγριες εκτελέσεις, με το πέταμα ολόκληρων οικογενειών στην πυρά, ήταν ένα είδος μικρού ολοκαυτώματος για τους Εβραίους της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας, στην εποχή του Βαυαρού μονάρχη Λούντβιχ IV του οίκου των Βίτελσμπαχ. Αυτές οι φρικιαστικές εκτελέσεις για όσους δεν αλλαξοπιστούσαν, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα διότι απεικονίζουν, σε μικρογραφία, τη γενοκτονία που πραγματοποιήθηκε μετά από έξι περίπου αιώνες στα κρεματόρια, για τη χιτλερική «τελική λύση του εβραϊκού προβλήματος». Αλλά και η ναζιστική εκκαθάριση των Εβραίων, με το πρόσχημα της μη φυλετικής καθαρότητας των Σημιτών και το προαιώνιο μίσος των «γνήσιων χριστιανών για τους υπαίτιους της δολοφονίας του Χριστού», είχε αναμφισβήτητα οικονομικά αίτια.

Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1].- Η ξεκάθαρη θέση του Ντομινίκ Στρος-Καν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ, το 2003, υπέρ του Ισραήλ, δεν άφηνε αμφιβολίες πως θεωρούσε τον εαυτό του ως έναν Εβραίο της διασποράς. Σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ είχε εκφράσει την πεποίθησή του πως, «όλοι οι Εβραίοι της διασποράς, σε όλο τον κόσμο, παίρνοντας υπεύθυνες πολιτικές θέσεις, θα βοηθήσουν το Ισραήλ». Γενικά και σε ότι αφορούσε τον ίδιο, από τα (υπηρεσιακά) καθήκοντά του και καθημερινά στη ζωή του, μέσα στο σύνολο των δραστηριοτήτων του, «θα προσπαθούσε να βάλει το πετραδάκι του για το κτίσιμο/κατασκευή (construction) και την ενδυνάμωση του Ισραήλ».

[2].- Ο Αμνόν Καπελιούκ ήταν (πέθανε το 2009) γαλλοεβραίος δημοσιογράφος, ο οποίος με το βιβλίο του «Sabra et Chatila, enquête sur un massacre» αποκάλυψε την αγριότητα των σφαγών που διέπραξαν, σε παλαιστίνιους άμαχους το Σεπτέμβρη του 1982, οι Μαρωνίτες Χριστιανοί παραστρατιωτικοί φαλαγγίτες του Λιβάνου. Αυτοί είχαν συμμαχήσει με τους Ισραηλινούς κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων και εντάχθηκαν στις δυνάμεις του ισραηλινού στρατού. Εκείνη τη χρονιά ο στρατηγός Αριέλ Σαρόν, ως υπουργός άμυνας στην κυβέρνηση του Μεναχέμ Μπεγκίν, διέταξε την προώθηση, ως την πρωτεύουσα του Λιβάνου, των ισραηλινών δυνάμεων και των λιβανέζων φαλαγγιτών. Οι Φαλαγγίτες, επί τρεις μέρες, από 15 ως και 17 του Σεπτέμβρη, προέβησαν σε άγριες σφαγές γυναικόπαιδων στους προσφυγικούς παλαιστινιακούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Σατίλα. Στις φωτογραφίες που δημοσίευσαν ευρωπαϊκές εφημερίδες, απεικονίζονταν συγκλονιστικές σκηνές ανείπωτης φρίκης. Οι στενοί δρόμοι ανάμεσα στα πρόχειρα καταλύματα ήταν απροσπέλαστοι από πτώματα παιδιών, γυναικών και γερόντων. Οι σκοτωμένοι παλαιστίνιοι έφηβοι και άνδρες ήταν ελάχιστοι. Οι περισσότεροι έλειπαν από τους καταυλισμούς, επειδή πολεμούσαν στο πλευρό των μουσουλμάνων εναντίον των λιβανέζων χριστιανών και στο νότο, εναντίον των Ισραηλινών. Μετά τη λήξη του πολέμου, η ισραηλινή ανακριτική επιτροπή Καχάν (commission Kahane) που, μετά τη διεθνή κατακραυγή, διερεύνησε τα γεγονότα, θεώρησε προσωπικά υπεύθυνο τον Αριέλ Σαρόν καθώς δεν έλαβε υπόψη του την «πιθανότητα αιματοχυσίας αθώων αμάχων». Παρά ταύτα, ο Σαρόν όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά, μετά τη συνταξιοδότησή του, διετέλεσε πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος Λικούντ και εκλέχτηκε πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Διαβάστε ακόμα

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας