Πως η σχέση του γονέα με τον Θεό βοηθάει στη σωστή ανατροφή ενός παιδιού;
Η Ενσάρκωση έγινε «δια το αγιασθήναι τω ανθρωπίνω του Θεού τον άνθρωπον» γράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, δηλαδή για να αγιασθεί ο άνθρωπος μέσω της πρόσληψης της ανθρώπινης φύσης από τον Θεό. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται κατά Χάριν Υιός του Θεού, και ο Θεός πατέρας. Η αναλογία αυτή βοηθάει να ψηλαφήσουμε αξιοσημείωτες ομοιότητες μεταξύ των σχέσεων ανθρώπου – Θεού και παιδιού – γονέα.
Η εμπειρία οιουδήποτε γονέα εύκολα βεβαιώνει ότι ο άνθρωπος είναι αγαπο-δίαιτο ον. Μερικά λεπτά στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά, αρκούν για να σταματήσει το κλάμα ένα βρέφος. Αυτό λοιπόν επιζητά. Ακόμα και ο φυσικός πόνος σταματά όταν το θρέφει η αγάπη του γονέα. Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό και αντίστροφα. Έλλειψη της απροϋπόθετης αγάπης των γονιών (όχι επειδή έχει τα τάδε χαρακτηριστικά, αλλά επειδή είναι αυτό που είναι, όπως ο Θεός), ελλοχεύει κίνδυνο μελλοντικών ψυχικών τραυμάτων στο παιδί. Για παράδειγμα, όταν η μάνα προτιμά ένα συγκεκριμένο φύλο, πριν ή μετά τη γέννα, ή αν επιφυλάσσεται να το αγαπήσει λόγω φόβου από προηγούμενες κακές εμπειρίες, ή αν το εγκαταλείπει, όλα αυτά αφήνουν ένα τραύμα. Κάποτε θα αναδυθεί.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε αγάπη προς το παιδί μας; Να το μιμηθούμε: να σκύψουμε να το συναντήσουμε, να γελάσουμε, να τρέξουμε, να παίξουμε, να πονέσουμε μαζί του, ακριβώς όπως εκείνο. Να ενοποιήσουμε τις ενέργειές μας. Αυτό κάνει και ο Θεός με την υποστατική ένωση και την «αντίδοση ιδιωμάτων» μεταξύ της ανθρώπινης και Θεϊκής φύσης. Ενοποιούνται οι ανθρώπινες και Θείες ενέργειες στο πρόσωπο του Χριστού.
Πολλοί γονείς διαπιστώνουν ότι ένα μωρό διαμαρτύρεται συχνά για πράγματα εντελώς επουσιώδη, όπως «θα φάω μόνο στο πορτοκαλί πιάτο, όχι σ’ αυτό». Τόσο επουσιώδη δεν φαντάζουν ορισμένες φορές και τα δικά μας αιτήματα στον Θεό; Έχουμε πράγματι ανάγκη αυτό που ζητούμε ή υπάρχει κάτι ουσιαστικότερο, για το οποίο αδιαφορούμε;
Στην περίπτωση δύο παιδιών, συχνοί είναι οι τσακωμοί για το ποιος θα πρωτοπάρει ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Μήπως μας βλέπει και ο Θεός έτσι; Ο παράδεισος και η κόλαση είναι, όπως λέει ο π. Ν. Λουδοβίκος, δύο ίδια δωμάτια με το ίδιο τραπέζι, τα ίδια φαγητά και τις ίδιες τεράστιες μακρυές κουτάλες, οι οποίες δεν φτάνουν όμως για να θρέψει κανένας τον εαυτό του. Στην Κόλαση όλοι δυστυχούν πεινασμένοι, ενώ στον Παράδεισο ευτυχούν επειδή ο ένας θρέφει τον απέναντί του. Να λοιπόν πώς και τα παιδιά θα ειρηνεύσουν: όταν μάθουν να μοιράζονται. Εξάλλου, η χαρά της απόκτηση πραγμάτων ή ιδιοτήτων είναι προσωρινή, ασταθής και αγχώδης, λόγω της πιθανότητας απώλειάς τους. Όταν όμως η απόκτηση γίνεται με την επίγνωση ότι είναι δανεικά (του Θεού), τότε η χαρά είναι στέρεη και διαρκής.
Όταν το παιδί μεγαλώσει και λάβει κληρονομιά, πχ ένα μαγαζί, θα μπορούσε αυτό να παραλληλιστεί με την Χάρι του Θεού. Δεν αρκεί η δωρεάν προσφορά αγαθών και αρετών. Πρέπει να συνοδευτεί από ευγνωμοσύνη και συνάμα επιπλέον κόπο. Να κάνουμε κάτι. Αλλιώς, θα μείνει κλειστό και ανενεργό.
Όλων των ανθρώπων οι γονείς είπαν κάποτε στα παιδιά τους: «όταν γίνεις κι εσύ γονιός, θα με καταλάβεις». Μήπως μας το είπε και ο Θεός ο ίδιος; Καλά Χριστούγεννα!
