Κι ας μη χορτάσαμε της μάνας μας το γάλα
Κι ας μη γευτήκαμε το χνώτο της, το χάδι, το φιλί
Κι ας μας σκορπίσανε στ’ ανέμου τη ζαλάδα
Μίση και πάθη ήταν μιας ανθρώπινης φυλής…
Κι αν τα φτερά στις πλάτες μας δεν είχανε δεθεί
Κι αν της ψυχής αδένες μας δεν είχανε πιαστεί
Κι αν έφτανε στα μάτια μας παράξενη γυαλάδα
Τάμα ήταν ανθρώπινο, ευχή, να διώξουν την κατάρα…
Τι κι αν εσύ κουράστηκες και μόχτησες πολύ
Τι κι αν αυτός αγέρασε στην αγκαλιά της γης
Τι κι αν εμέ παρέσυρε τ’ ανέμου η άγρια οργή
Φτάνει κοντά μας, αδερφοί, της μάνας μας μορφή…
Τι κι αν περάσανε, θα πεις, χρόνια άδεια, πολλά
Τι κι αν χαθήκανε, θα πει, τα νιάτα κι η ορμή
Τι, θε να πω κι εγώ, κι απέρασε η κατάρα
Τον Γολγοθά αδέρφια μου τον ζήσαμε μαζί…
Τι κι αν εσύ τον ένιωσες ωμό, στεγνό και δυνατό
Τι κι αν εσέ σε παίδεψε σ’ έλιωσε με τη γη
Τι κι αν εμένα μ’ έριξε μακριά σε ξένη γη
Τρέξτε κοντά αδέρφια μου να σμίξουμε μαζί…
Σα δένδρο γέρικο που διψά και πάει να ξεραθεί
Ρίζα που σάπισε βαθιά και λιώνει σαν κερί
Σαν φύλο που κουράστηκε και πάει πια να χαθεί
Κοντοσταθείτε αδέρφια μου να κράξουμε μαζί,
μη γέρνεις δένδρο, μη…
Και να, σαν όραμα φτάνει η άγια μορφή της
Αχνός σαν ασπροσύννεφο που βγαίνει την αυγή
Σαν πέπλο ρόδινο απαλό απλώνεται η ανάπνα
Χέρια θωρούμε ανοιχτά, μάτια και άπειρα τα χάδια…
Κι όπως σαν δροσοστάλαγμα μας πέφτουνε τα δάκρυα
Κι εγώ, κι εσύ, κι αυτός σαν γη που έχει μαραθεί
Κορφές αλύγιστες, στητές από τα ξεροβόρια
Άνθη θαρρώ πως βγάζουμε, γινόμαστε περβόλια…
Κι έλιωσε ο ήλιος στο χρυσό, μέθυσε ο ουρανός
Λογιών πουλιά μαζώχτηκαν και υμνούν τούτη την ευλογία
Τραγουδιστά κι ο άνεμος θροεί, φέρνει μια οπτασία
Και να θωρούμε ζωντανή, εσύ, αυτός κι εγώ
της μάνας μας άγια εικόνα…
Κι ας μη χορτάσαμε της μάνας μας το γάλα
Κι ας περιπλανηθήκαμε σαν ίσκιοι στη ζωή
Κι ας το θελήσανε οι άνθρωποι και ‘σπειραν την κατάρα
Μάνα εσύ τα σκόρπισες και φώτισες σαν ήλιος τη ζωή…
Ρίξτε τους σπόρους σας παντού και κράξτε δυνατά
Βόλια, μαχαίρια και καημούς, Μάνα καμιά, ποτέ μην ξαναζήσει
Μάνα αν χάσεις από μικρός και μείνεις ορφανός
Είσαι χαμένος, άμοιρος και πάντα μοναχός…
Αδριατική θάλασσα 23.08.1995
Από την ποιητική συλλογή: «Ψάχνοντας στ’ αχνάρια σου ζωή»
