Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Τελικά, είναι δύσκολο, περίεργο, γενικά «στριμόκωλο» πράγμα το να είναι αρχηγός κόμματος – και μάλιστα «μεγάλου»- την σήμερον ημέραν. Πολλοί θεωρούν ότι η ισχύς που απορρέει από το αξίωμα, η επιρροή που μπορείς να ασκήσεις, η δημοσιότητα, το διεθνές κύρος, οι επαφές, οι γνωριμίες, η -ας πούμε- μεγαλοπρέπεια , όλα αυτά περιτυλιγμένα σ΄ ένα παχυλό μισθό, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της θέσης.
Είναι κι αυτά.
Μερικά απ΄ αυτά.
Αλλά είναι κι άλλα.
Από τις ευθύνες, τους κακούς συνεργάτες, τους αναποτελεσματικούς επιτελείς, τη διεθνή συγκυρία, το γεγονός ότι το κάθε «λάθος» σου μεγαλοποιείται και κάθε «σωστό» μισο- αποσιωπάται, μέχρι τους υπονομευτές, τα γούστα των ψηφοφόρων, την έλλειψη ιδιωτικής ζωής, τους «εν αναμονή δελφίνους» που σε υποσκάπτουν και τα Μ.Μ.Ε. που όταν σε κοιτάζουν, σε βλέπουν βασικά ως «ταμείο» που τυπώνει λεφτά.
Αρχικά μην ενθουσιαστείτε αν σας το προτείνουν γιατί ο μισθός δεν είναι και ΤΟΣΟ «παχυλός»( ούτε που αγγίζει τις αποδοχές ενός «μεσαίου» τηλεπαρουσιαστή ) ΕΚΤΟΣ κι αν θέλεις να βάλεις το χέρι στο βάζο με τη μαρμελάδα ( με όλα τα συνεπακόλουθα).
Όσο για τη δημοσιότητα, μην ξεχνάτε ότι υπάρχει καλή και κακή. Κι ότι όταν έχεις εισπράξει -κάποια στιγμή και έναντι πολύ υψηλού τιμήματος – την καλή, θάρθει μια άλλη στιγμή για την κακή. Και η κακή δημοσιότητα είναι ΠΟΛΥ κακή. Κυρίως γιατί βασίζεται σε ψέματα, υποθέσεις και θεωρίες. Και δεν «μαζεύεται» με τίποτα.
Σκεφτείτε λ.χ. να είσασταν ο Καραμανλής σήμερα και να έπρεπε να φτιάξεις το Ευρωψηφοδέλτιο, γνωρίζοντας ότι δεν αποκλείεται να χάσεις αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να το ονομάσεις «ψηφοδέλτιο της νίκης». Ποιον να βάλεις επικεφαλής;
Κάποιον που θα κάνει καλή δουλειά στην Ευρωβουλή, ξέρει ξένες γλώσσες, έχει καλές σπουδές , είναι πολυταξιδεμένος, έχει καλό όνομα, δεν τον βαρύνουν «αμαρτήματα» και έχει καλές διεθνείς «σχέσεις» ή κάποιον «κομματικό» που μπορεί να μην έχει τίποτε απ΄ όλα αυτά αλλά μπορεί να συσπειρώσει την κομματική βάση, να την πείσει να πάει να ψηφίσει αρχικά και μετά να ψηφίσει το κόμμα σου;
Και μετά, να πρέπει να φτιάξεις και το «κανονικό» ψηφοδέλτιο του κόμματος, για τις βουλευτικές εκλογές που αργά ή γρήγορα θάρθουν.
Εκεί ποιους να βάλεις, ποιους να βγάλεις ;
Ιδίως αν έχεις ένα υπουργικό συμβούλιο με τους μισούς υπουργούς / υφυπουργούς ανακατωμένους ( ή καταγγελλόμενους ότι ανακατεύτηκαν) σε κάποιο σκάνδαλο, σε κάποια πολυσυζητημένη υπόθεση «κακής δημοσιότητας» για το κόμμα.
Κι όταν έχεις μια κοινοβουλευτική ομάδα γεμάτη βουλευτές που τους «κυνηγούσες» επί εβδομάδες μήπως και βρεθούν 5-6 και σε καταψηφίσουν, τι θα κάνεις;
Θα τους αφήσεις έξω ( υπουργούς – υφυπουργούς- βουλευτές) γιατί έτσι πρέπει , για ηθικούς λόγους αλλά και γιατί δεν τους θέλει η βάση ή θα τους βάλεις μέσα τιμώντας την προσφορά τους στο κόμμα και σ εσένα προσωπικά ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, ασχέτως της ζημιάς που σου έχουν ήδη προκαλέσει;
Ασχέτως του τι έχεις μάθει ότι κάνουν και λένε πίσω απ΄ την πλάτη σου;
Ασχέτως της δημόσιας παρουσίας τους;
Ασχέτως των «στρατοπέδων» που ανήκουν;
Ασχέτως των αισθημάτων τους απέναντί σου;
Βγάλτε τώρα το όνομα του Καραμανλή, βάλτε το όνομα του Παπανδρέου και θα δείτε ότι είναι ένα και το αυτό.
Μπορεί ένας αρχηγός μεγάλου κόμματος, πρωθυπουργός ή εν δυνάμει πρωθυπουργός να καταρτίσει ψηφοδέλτια ( Ευρωβουλής ή Βουλής) συνάπτοντας προκαταβολικά… συμφωνίες; Μπορεί να συγχωρέσει την αναξιοπιστία; Μπορεί να παραβλέψει την διαπιστωμένη κουτοπονηριά;
Στριμόκωλα τα πράγματα για τους αρχηγούς. Λέω να μη δεχτώ.
