Του Ηλία Ηλιόπουλου, Ιδρυτή – Ιδιοκτήτη – Διευθυντή του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος
Σαν κάποια αόρατη δύναμη να μας αποτρέπει να τη μνημονεύουμε. Αυτό βέβαια διενεργείται από τους επαγγελματικά ή ιδεολογικά ενασχολούμενους με την κομματική Πολιτική. Με αποτέλεσμα συνεχώς φθίνουσα την αναφορά, τη σημασία, την χρήση και την αναγκαιότητα της Ουσίας Πατρίδας. Και κατ ‘ επέκτασιν του Ελληνικού Έθνους. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε ως δεδομένος σκοπός του ΚΚΕ, με στόχο την κατάργηση του ελληνικού Έθνους. Η οποία συνεχίζεται, όχι ανεπιτυχώς. Οι κομμουνιστές, κήρυττες αποκλειστικά του Ανεθνισμού, δηλαδή της κατάργησης του έθνους, και Διεθνισμού.
( ίδετε άρθρον Χρήστου Σαρτζετάκη, πρώην προέδρου της Δημοκρατίας μας 1985-1990 υπό τον τίτλον «Μνήμη Χαριλάου Φλωράκη» 24-5-2005 « Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν συμμετοχῆς καὶ δράσεως τοῦ Φλωράκη εἰς τὰς τάξεις του τὸ Κ.Κ.Ε. δὲν περιωρίζετο εἰς τὴν ἀνεθνικήν του ἁπλῶς πολιτικήν ὡς κόμματος διεθνιστικοῦ, ἐξ ὁρισμοῦ ἀποκρούοντος, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰ ἐθνικὰ κόμματα, τὴν ἐθνικὴν ἰδεολογίαν καὶ μὴ ὑπηρετοῦντος συνεπῶς ἐθνικὰ συμφέροντα …..» www.sartzetakis.gr ).
Οι κομμουνιστές «εργαζόμενοι» συστηματικά στην εξάπλωση της Ιδεολογίας τους έχουν επιτύχει τα μέγιστα και στην πτώχευση, όσον αφορά στη χρήση της, από τις δύο τελευταίες γενιές, αλλά; Και γενικότερα της ελληνικής γλώσσας. Η πατρότητα της προσπάθειας τους ανήκει, στο ΚΚΕ, ως κόμματος Ουτοπίας. Και κρατείστε τη λέξη Ουτοπία. Αλλά η φθορά όσον αφορά στην λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ έγινε και με την ευρεία διάβρωση του Πατριωτισμού, σε πολλούς πνευματικούς ή εμφανιζόμενους ως κύκλους της διανόησης. Και ασφαλώς τις μάζες της παράπλευρης Πολιτικής, μαζί με την αποδυνάμωση της «Αντίδρασης». Αναφέρουμε το ΚΚΕ, για τη σταθερότητα της πορείας του και του δογματισμού του, με πιθανότητα μάλιστα, 80%, να καταλάβει, κάποτε και την Εξουσία. Όσο αυτό και αν εκλαμβάνεται απίθανο.
Θεωρώ όμως επικίνδυνο, αλλά και ανόητο, το να προσπαθούμε να καταργήσουμε μέσα από την ψυχή των Ελλήνων το φρόνημα, με την αποδυνάμωση, απαξίωση και εξαφάνιση της Ιδέας, της Εννοίας και του Θεμελίου που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ. Επικίνδυνο γιατί θα χρειασθεί κάποτε η ενεργοποίησή του, για την προστασία και σωτηρία όλων μας. Και εκείνων που τείνουν να το εξαλείψουν για προσωρινούς κομματικούς και ιδεολογικούς λόγους. Ανόητο γιατί δεν ξεριζώνεται εύκολα η αίσθηση Πατρίδα, αυτό δηλαδή που γεννήθηκε μαζί με το αίσθημα της αυτοσυντήρησής του Ανθρώπου, οπουδήποτε Γης. Που είναι το φρόνημα της Αμύνης, που ορθώνεται τείχος αξεπέραστο, όταν έρχεται κάποιος να του πάρει τον δικό του, τον προσωπικό του, τον ζωτικό του χώρο, που όλοι μαζί τον λέμε ΠΑΤΡΙΔΑ. Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες που σε όλες τις δύσκολες και πανηγυρικές ώρες μας, η λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ είναι συνυφασμένη με τους προγόνους μας, τους πατεράδες μας και τις μητέρες μας, την Ελευθερία μας, τις θυσίες μας. Η Πατρίδα είναι στην κορυφή του συνόλου των κεραιών μας, που στέλνουν και λαμβάνουν μηνύματα ζωής, επιβίωσης και θανάτου. Είναι ανόητο που χρησιμοποιούν μια Ουτοπία, επαναλαμβάνω τη λέξη, για να εξουδετερώσουν μια ακατανίκητη ύπαρξη. Δεν γίνεται πραγματικότητα καταλυτική, μια τέτοια προσπάθεια. Αφού και η ιδεολογική αφετηρία, πορεία και κατάληξη του πρωτομάστορα του Ανεθνισμού και Αντιπατριδισμού, του Κομμουνισμού, με όλη την Ωραιότητα της Παρθενογεννέσεώς του από το 1917 απεδείχθη Ουτοπία. Όπως το είπε, παραδέχτηκε και τόνισε πρόσφατα με τόλμη και ο Μίκης Θεοδωράκης, τέως κομμουνιστής, κατά την ομιλία του στη Λέσχη Αξιωματικών στις 31-12-09 , όταν τον βράβευσε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης για το αγωνιστικό του έργο. Είπε ο Θεοδωράκης : «Τα δόγματα, οι δοξασίες και οι θεωρίες όπως ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία, ο Κομμουνισμός και ο Διεθνισμός, που κατά διαστήματα επέλεξα, συνδέονται άμεσα με αυτά τα τρία ιδεώδη. …… ο Κομμουνισμός …( ‘Οραμα που έμεινε άπιαστο φυσικά, δεν εφαρμόστηκε πραγματικά, ποτέ και πουθενά, ώστε να παραμένει ακόμα σήμερα μια Ουτοπία)».
Άρα οι Ουτοπιστές, ακόμα και αν επικρατήσουν σε μια χώρα, δεν μπορούν μειώνοντας την ΠΑΤΡΙΔΑ, να την εξαλείψουν από ένα λαό/ Και η Πατρίδα θα στέκει πάντα φρουρός αθάνατος, στις Επάλξεις των Ιδανικών μας και λέξη, έννοια και ύπαρξη, που δεν μπορούμε να απαρνηθούμε.
