Η «Ταράφ» ξεσπάθωσε κατά της «Χουριέτ» για προβοκατόρικες ενέργειες στα Ίμια και το ΚυπριακόΤο αποκαλυπτικό άρθρο της με τίτλο «Η φόρμουλα της Χουριέτ: Διατάραξε τη γαλήνη στο Αιγαίο και στην Κύπρο, πούλα μπόλικες εφημερίδες», που υπογράφεται από την Αyse Ηur, γράφει:«Ο Σεντάτ Σιμαβί (ιδρυτής της εφημερίδας) άφησε κληρονομιά στην εφημερίδα του την πίστη του ότι “Το Αιγαίο και η Κύπρος ανήκουν στην Τουρκία”. Έτσι, και η εφημερίδα έπραξε τα αναγκαία.
Στο Αιγαίο και στην Κύπρο υποδαύλισε γεγονότα, όπως ακριβώς έγινε και την 6η και 7η Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη, όταν ήταν ο ηθικός αυτουργός.Παραγκωνίζοντας δίκαιο, νομιμότητα και γαλήνη, η Χουριέτ έγινε τρανή».
Το δημοσίευμα συνεχίζεται σε άλλες στήλες με τίτλο «Από την 6η-7η Σεπτεμβρίου μέχρι την Κύπρο η ίδια τακτική δημοσιευμάτων» και με υπότιτλο «Ο Σιμαβί είχε γράψει ότι αφήνει ως παρακαταθήκη την πίστη του πως τόσο τα νησιά του Αιγαίου, όσο και η Κύπρος, είναι τουρκικά, έτσι η Χουριέτ πάντα επιβεβαίωνε ότι διεκδικεί την κληρονομιά του». Το δημοσίευμα σημειώνει ότι με την Χουριέτ, ο Simavi, όπως ακριβώς έλεγε και ο ίδιος, «ανέβηκε 59 φορές την ανηφόρα του Βabiali». Διότι η έκδοση της εφημερίδας ήταν η 59η εκδοτική δουλειά του. Ο Semih Βalcioglu, συγγραφέας του βιβλίου «Πρώτα χάραξα και μετά έγραψα», αναφέρει τα εξής για τον Σιμαβί: «Όταν το 1948 ίδρυσε την εφημερίδα Χουριέτ, από το φόβο μήπως και δεν καταφέρει να κρατηθεί, κυκλοφορούσε επί ένα χρόνο έχοντας πάντα μέσα στα θυλάκιά του ένα φιαλίδιο με αρσενικό».
Ο Σιμαβί είχε δίκιο για τις ανησυχίες του. Διότι, όπως έλεγε και ο ΑzizΝesin, ο Σιμαβί επανειλημμένως είχε χρεοκοπήσει. Λόγω της εμμονής του στη δημοσιογραφία είχε πουλήσει όλη την περιουσία του και είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά του. Όμως, ο Σιμαβί αυτή τη φορά θα βρει το σωστό δρόμο».
Η πρώτη «εθνική υπόθεση» της Χουριέτ, η οποία βοήθησε στην αύξηση της κυκλοφορία της, είναι ο πόλεμος της Κορέας. Έτσι, από 28.000 φύλλα που πουλούσε η εφημερίδα όταν ιδρύθηκε, με την εκλογική νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος το 1950 η κυκλοφορία της ανήλθε στα 120.000 φύλλα. Το δε Δεκέμβριο μήνα, που άρχισαν και οι ειδήσεις για την Κορέα, έφτασε τα 200.000 φύλλα.
Όμως, η θέση της Κύπρου στην ιστορία της Ηurriyet είναι εντελώς διαφορετική. Στην πραγματικότητα, το πρώτο δημοσίευμα για την Κύπρο δημοσιεύθηκε στη Χουριέτ στις 13 Αυγούστου 1948. Το δημοσίευμα με τίτλο «Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η Κύπρος;», διευκρινίζει ότι η εφημερίδα θα αρχίσει να ενδιαφέρεται εκ του σύνεγγυς για τους Τούρκους που ζουν στο νησί, τους δίνει και τη χαρμόσυνη, «αφού αυτοί εδώ και 75 χρόνια ζουν αποκομμένοι από τη μητέρα πατρίδα τους».
Ασχολήθηκε ακόμη και με τον Νazim Ηikmet, ο οποίος είχε διαφύγει από τη χώρα και τον οποίο στόλιζε στα πρωτοσέλιδά της αποκαλώντας τον «προδότη της πατρίδας και κόκκινο ποιητή», αλλά και «υπηρέτη των κόκκινων». Υπό τον τίτλο «Η συμβουλή του Νazim Ηikmetπρος τους Κύπριους» έγραφε τα εξής: «Ο Νazim Ηikmet, ο οποίος παρότρυνε το λαό να εξεγερθεί εναντίον των Βρετανών και είχε διαφύγει στη Μόσχα, έστειλε μια επιστολή προς τους κατοίκους της Κύπρου, Έλληνες και Τούρκους». Στην επιστολή του αυτή ο Νazim Ηikmetαναφέρει: «Αδέλφια μου Ελληνοκύπριοι και Τούρκοι! Είμαστε οι κάτοικοι του ωραίου αυτού νησιού. Εργασθείτε, προκειμένου να απαλλαγείτε από τον αγγλικό ζυγό! Όλοι να αγωνισθείτε χέρι – χέρι, προκειμένου η Κύπρος να αποκτήσει την ελευθερία και την ειρήνη της». Το ενδιαφέρον της Χουριέτ για την Κύπρο ολοένα και αυξάνεται. Ο Σιμαβί, αναφερόμενος στην ομιλία που πραγματοποίησε ο Fuad Κoprulu στην τουρκική Βουλή, στις 30 Ιανουαρίου 1950, o οποίος ανέφερε ότι «η Τουρκία δεν έχει κάποια υπόθεση που να λέγεται Κύπρος», έγραψε οκτώ άρθρα, το ένα πιο σκληρό από το
άλλο.
Στις 9 Ιουνίου 1953 στο άρθρο του με τίτλο «Εφεξής» έγραφε ότι ο Τούρκος pρωθυπουργός Μεντερές στο Λονδίνο δεν πήγε με τουρκικό αεροσκάφος και Τούρκο κυβερνήτη, αλλά λόγω ενός σφάλματος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών μετέβη με ξένο αεροσκάφος. Δηλαδή καταφέρθηκε εναντίον αυτών που σήμερα τους αποκαλούν «mon cher» (δηλ. εναντίον των υπηρεσιακών παραγόντων του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών).
Στις 26 Ιουνίου 1953 σε άλλο άρθρο του με τίτλο «Όλα ωραία και καλά» αναφέρει ότι η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Παπάγου στην Τουρκία «δεν έφερε κάτι το νέο». Όμως, ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση: Τον επόμενο χρόνο θα δημοσιευθεί ένας νόμος, ο οποίος μεταξύ του λαού είναι γνωστός ως «ο νόμος του στρατάρχη Παπάγου», ο οποίος θα επιτρέπει στους συλλόγους, στα ευαγή ιδρύματα και στα σχολεία να χρησιμοποιούν τον όρο «τουρκικός» και θα δίνει τη δυνατότητα στους δασκάλους της δυτικής Θράκης να μπορούν να παρακολουθούν επαγγελματικά σεμινάρια στην Τουρκία και στους φοιτητές της δυτικής Θράκης να σπουδάζουν, δίχως την καταβολή διδάκτρων, στις παιδαγωγικές ακαδημίες της Τουρκίας.
Όμως, με τη συμβολή και της Χουριέτ, όσο οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών επιδεινώνονταν, τόσο τα δικαιώματα αυτά, ένα προς ένα, χάνονταν». Ο Σιμαβί σε άρθρο με ημερομηνία 27 Ιουνίου 1953 κάνει ένα βήμα παραπέρα και γράφει: «Η Γαλλία εδώ και μισό αιώνα μας χαρακτηρίζει ως ασθενή και μας κοροϊδεύει. Τώρα, όμως, ο Κoprulu κάνει λόγο για την γαλλοτουρκική φιλία, νομίζοντας ότι ως έθνος έχουμε ξεχάσει τις ημέρες εκείνες». Με το άρθρο του ξύνει τις «εθνικές ευαισθησίες». Στις 28 Ιουνίου 1953 σε νέο άρθρο του κάνοντας λόγο για τις αδυναμίες που υπάρχουν στο τουρκικό Υπουργείοσ Εξωτερικών αναφέρει: «Όπως παλιά έπρατταν εναντίον των γενίτσαρων, έτσι τώρα κι εμείς να ρίξουμε δηλητήριο στις ρίζες του δικού μας υπουργείου Εξωτερικών».
Εάν, δηλαδή, το πούμε με τις φράσεις που χρησιμοποιεί σήμερα ο Εrtugrul Οzkok προκειμένου να τσιγκλήσει τον πρωθυπουργό Ερντογάν, η Χουριέτ την εποχή εκείνη δεν έτρεφε και τις πλέον αγαθές προθέσεις για τους Τούρκους διπλωμάτες.
Πυροδότησε και τα γεγονότα του 1955
Τα γεγονότα ντροπής που διαδραματίστηκαν στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955, τα πυροδότησε η ανταποκρίτρια του πρακτορείου Αnadolu Αjansi στην Αθήνα, Cemile Sara Κorle, η οποία σέρβιρε την είδηση ότι «έβαλαν βόμβα στην κατοικία του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη». Αυτός, όμως, ο οποίος σέρβιρε την είδηση προς το λαό, ανεβάζοντας μάλιστα το τιράζ της εφημερίδας στα 280.000 φύλλα, ήταν ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας ΙstanbulΕkspres, Goksin Sipahioglu.
Μετά από χρόνια, αποκαλύφθηκε ότι ο πραγματικός οργανωτής της υπόθεσης αυτής ήταν η Επιτροπή Ελέγχου Επιστράτευσης, η οποία είναι ο προπάτορας της σημερινής Διεύθυνσης Ειδικού Πολέμου. Αυτό θα το εξομολογηθεί ο ίδιος ο ταξίαρχος Sabri Υirmibesoglu, ο οποίος για μια περίοδο είχε χρηματίσει αρχηγός της ΔΕΠ.
Η εφημερίδα Ταράφ ανοιχτά ενοχοποιεί τη Χουριέτ πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της προκειμένου να υπηρετήσει τις σκοπιμότητες στα επεισόδια που διοργάνωσε το βαθύ κράτος.
Συμβολή στη δημιουργία του Κυπριακού
Ο FUΑD Κoprulu αξιοποιώντας τα υβριστικά άρθρα εναντίον του, κατέθεσε αγωγή εναντίον του εκδότη της Χουριέτ. Όμως, πριν την ολοκλήρωση της δίκης, στις 11 Δεκεμβρίου 1953, πεθανε.
Η Χουριέτ, στις 12 Δεκεμβρίου, υπό τον τίτλο «Προστασία», επέστησε την προσοχή στο άρθρο που είχε γράψει ο εκδότης της στις 22 Μαΐου 1953 και το οποίο ανέφερε: «Εγώ ποτέ δεν πρόκειται να παύσω να ισχυρίζομαι ότι η Κύπρος είναι τουρκική (…) Η υπόθεση αυτή είναι η πλέον πολύτιμη κληρονομιά που θα αφήσω στα παιδιά μου».
Η Χουριέτ από την ημερομηνία αυτή και μετά πάντα κρατά στο προσκήνιο την υπόθεση της Κύπρου και των Δωδεκανήσων. Η εφημερίδα οργάνωσε την υπόθεση της Κύπρου με τον πλέον στενό φίλο του εκδότη της και αρθρογράφο της εφημερίδας, δικηγόρο ΗikmetΒil.
Μέσα στη δομή της οργάνωσης Εθνική Ένωση Τούρκων Φοιτητών (φοιτητική οργάνωση συντηρητικής, δεξιάς απόκλισης), στις 30 Αυγούστου 1954, με πρωτοστάτη την εφημερίδα , γεννήθηκε η οργάνωση «Η Κύπρος είναι τουρκική» με πρόεδρο τον ΗikmetΒil. Ο αντιπρόεδρος της οργάνωσης τις ημέρες εκείνες ήταν ο Οrhan Βirgit, ο οποίος εργαζόταν στην εφημερίδα Υeni Sabah (αργότερα θα χρηματίσει γενικός γραμματέας του CΗΡ, ενώ σήμερα αρθρογραφεί στην εφημερίδα Cumhuriyet).
Μεταξύ των μελών της οργάνωσης υπήρχαν ο αρθρογράφος της εφημερίδας Vatan, ΑhmetΕmin Υalman, ο Selim Ragip Εmec, αρθρογράφος της εφημερίδας Ρosta, και ο Αli Ιhsan Gogus, ο οποίος περί τα 1950 χρημάτισε διοικητικό στέλεχος του πρακτορείου ΤurkΗaberler Αjansi και των εφημερίδων Dunya και Cumhuriyet. Βεβαίως, υπήρχαν και άλλοι δημοσιογράφοι, όμως, τα πλέον υποκινητικά άρθρα τα έγραφε ο αρθρογράφος της εφημερίδας Ηurriyet, ΗikmetΒil.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
