Tης συνεργάτιδάς μας, Θωμαϊδος Παριανού
Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ήταν ένας εύζωνας, φρουρός της Ελληνικής Σημαίας στην Ακρόπολη, ο οποίος, στις 27 Απριλίου 1941, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολη, προτίμησε να τυλιχθεί με την Ελληνική σημαία και να πέσει από τον Ιερό Βράχο, παρά να την παραδώσει στους Γερμανούς. Η ύπαρξη και του Κων/νου Κουκίδη αλλά και αυτού καθ’εαυτού του γεγονότος αμφισβητείται, αν και υπάρχουν πλήθος μαρτυρίες περί αυτού.
Εμείς θα αντιγράψουμε την μαρτυρία μίας πρώην (και ανανηψάσης) ‘συντρόφισσας’ της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ, από το βιβλίο της ‘ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ’.
«Το ίδιο πρωί, το πρωί της 27ης Απριλίου 1941, ο σιδερόφρακτος κατακτητής πατούσε του έρημους δρόμους της Αθήνας. Ούτε ψυχή στους δρόμους της. Οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών κλειστά. Μία νεκρή πολιτεία, βουτηγμένη στον πόνο και στο δάκρυ. Τόσες μάχες, τόση ελπίδα και τώρα η αίσθηση της απώλειας της πατρίδας σου!
Ο νεαρός Έλληνας στρατιώτης του Ευζωνικού, Κουκίδης Κωνσταντίνος, φρουρός τότε στην Ακρόπολη, όταν οι Γερμανοί τον διατάζουν να κατεβάσει την Ελληνική Σημαία και στην θέση της να αναρτήσει τον αγκυλωτό σταυρό, την τυλίγεται και πέφτει από τον ιερό βράχο, προτιμώντας να σκοτωθεί παρά να την παραδώσει στα χέρια του κατακτητή. Είναι μία πράξη υπέρτατης εθνικής συνείδησης, πατριωτισμού και αφοσίωσης, που μας ξαναγυρνούσε στα χρόνια του Ζαλόγγου και της Αραπίτσας.
Οι ίδιοι οι Γερμανοί στρατιώτες, θαυμάζοντας και τιμώντας την πράξη αυτή του νεαρού Έλληνα στρατιώτη, πέταξαν τα κράνη τους, πράγμα που εξόργισε τον Γκαίμπελς όταν το έμαθε. Η ώρα της ελπίδας έφθανε πια στο τέλος της. Οι μέρες του μεγάλου ηρωισμού και των νικών είχαν μείνει στο παρελθόν. Άρχιζε για την Ελλάδα η ατελείωτη νύχτα. Μία νύχτα που κράτησε τριάμισι χρόνια. “
Διαβάστε και εδώ
