- Advertisement -
της Ελίνας Γαληνού Η στάση της Τουρκίας μετά την πρόσφατη τραγωδία που έπληξε την Κύπρο, δεν ξέρω αν αιφνιδίασε κάποιους. Πάντως σίγουρα όχι εκείνους που έχουν κατανοήσει εις βάθος την τουρκική τακτική παλαιόθεν. Οχι εκείνους που έχουν γνωρίσει τον Τούρκο από κοντά και ξέρουν ότι δεν πιάνεται ποτέ του φίλος. Αν οι επιφυλάξεις των Ελλήνων πατριωτών χαρακτηρίζονται “γραφικές” από τους πολέμιους του εθνικισμού, κάποιο ραντεβού με την Ιστορία θα τις δικαιώνει πάντα.
Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο διάστημα όπου το πρόβλημα της Ελλάδας αναστατώνει την Ευρώπη, η Τουρκία υποτίθεται ότι διάγει την καλύτερή της φάση. Η οικονομία της φαινομενικά, παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη, πράγμα που την καθιστά υπολογίσιμη δύναμη παγκοσμίως. Η προβολή της προς τα έξω εικόνας της, κερδίζει όλο και περισσότερα εύσημα, καθώς τα θετικά υπερτονίζονται σε σχέση με τα αθέατα αρνητικά.
Ο ρόλος των τουρκικών ΜΜΕ σ΄αυτό το θέμα είναι καθοριστικός, κι΄ας βρίσκεται ο τύπος στην χώρα αυτή υπό απόλυτο έλεγχο. Επωφελούμενοι από την φαινομενικά ανθίζουσα αυτή κατάσταση, οι ηγέτες της, ανέκτησαν τεράστια αυτοπεποίθηση, επιδιώκοντας να αναβιώσουν παλιές δόξες της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τόσο η στάση του Ερντογάν όσο και του Νταβούτογλου, το επιβεβαιώνουν ανοιχτά.
Πριν έξη χρόνια, όταν η ΕΕ πρωτοάνοιξε την πόρτα για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, τα πράγματα έμοιαζαν κάπως διαφορετικά. Τότε έδειχνε προθυμία στην ικανοποίηση αιτημάτων των ευρωπαίων εταίρων. Υπολόγιζε αρκετά και την Ελλάδα, στην οποία (υποτίθεται) θα όφειλε κάποια ευγνωμοσύνη για την διαμεσολάβησή της στον δρόμο προς την Ευρώπη. Είχαν θεσπιστεί τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και συγκρούσεων. Οι σχολαστικοί παρατηρητές βέβαια, διαπίστωναν κάθε τόσο τα διάφορα τουρκικά “φάλτσα” και την ελληνική ενδοτικότητα ως προς την οικοδόμηση σχέσεων των δύο χωρών. Και έκριναν ότι οι διευκολύνσεις μας προς την γείτονα στη Μαδρίτη το 97, την υπόθεση Οτσαλάν το 99 και την θετική εισήγησή μας στο Ελσίνκι, δεν ήταν παρά ο χορός της Ελλάδας στους τουρκικούς ρυθμούς και μάλιστα, κατά το εκάστοτε δοκούν της Τουρκίας…
Ο χρόνος δυστυχώς θα δικαίωνε αυτούς τους φόβους, καθώς η Τουρκία αποδεικνυόταν σε κάθε βήμα, πάντα η ίδια. Φτάνοντας τον Οκτώβριο του 2005 στο ξεκίνημα συζητήσεων για την ένταξή της στην ΕΕ, θεωρούσε πλέον δεδομένη την υποστήριξη της Ελλάδας. Τότε όμως, ήδη η Κύπρος είχε γίνει μέλος της ΕΕ αν και διχασμένη, αλλά δεν ακούσαμε την Τουρκία να προβάλει ένσταση για το θέμα, παρ΄όλο που είχε απορριφθεί το Σχέδιο Ανάν το 2004 που μάλλον της άρεσε. Με τον καιρό, ενώ στην Ελλάδα άρχισαν να συσσωρεύονται διάφορα προβλήματα, η Τουρκία όρθωνε ανάστημα υπεροχής. Υπό το πρόσχημα των ασκήσεων, οι υπερπτήσεις στον ελληνικό FIR έγιναν καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι τουρκικές φρεγάτες αλώνιζαν κάθε τόσο το Αιγαίο. Η παραμικρή νύξη από πλευράς Αθήνας για την επίλυση εκκρεμοτήτων όπως η υφαλοκρηπίδα και ο καθορισμός της ΑΟΖ, εκλαμβάνοναν ως casus belli από τον Ερντογάν, παρ΄όλη την απαλοιφή του “όρου” από τον ίδιο. Στη Θράκη, άρχισε να εγείρεται θέμα τουρκικής μειονότητας, με το τουρκικό προξενείο ν΄ανακτά αυθαίρετα και ανενόχλητα αρμοδιότητες εις βάρος της Ελλάδος. Στην Κωνσταντινούπολη, ο Πατριάρχης αγωνίζεται να προστατεύσει ακόμα και τα δεδομένα δικαιώματα του Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας, που κι΄αυτά οι Τούρκοι τα χρησιμοποιούν ενίοτε για διαπραγματευτικό χαρτί. Οσο για το θέμα της Κύπρου, εκεί η Αγκυρα υπήρξε απολύτως ειλικρινής ως προς τις προθέσεις της. Αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως και τώρα, με τις πρόσφατες δηλώσεις του Νταβούτογλου, που κατ΄ουσίαν θέλει την κατεχόμενη πλευρά της Κύπρου μέσα στην ΕΕ χωρίς παραχωρήσεις και παρακάμπτοντας έτσι, όλα τα παγωμένα κεφάλαια ενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Ολα αυτά παρατηρώντας τα συγκεντρωτικά, αναδεικνύουν πλευρές της τουρκικής τακτικής, τις οποίες κυρίως η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη, έχουν κατά περιόδους πληρώσει ακριβά. Ολα αυτά τα χρόνια, έχουν παρουσιαστεί διάφορες αναλύσεις λόγων για τους οποίους η Τουρκία δεν πρέπει να γίνει μέλος της ΕΕ. Δεν αμφιβάλουμε ότι αυτά τα επιχειρήματα, είναι θεμελιωμένα από ιστορική και κοινωνιολογική άποψη. Ωστόσο, μια αλήθεια υπερτερεί όλων των άλλων και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή των Ευρωπαίων. Η αναξιοπιστία και ο ασύδοτος καιροσκοπισμός της Τουρκίας, προδίδουν πως είναι δέσμια της βαρβαρότητάς της. Κάτι που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές από το 2005, αλλά ιδίως τώρα, με την εθνική τραγωδία της Κύπρου. Ποιός μπορεί αλήθεια να δικαιολογήσει τέτοιο αίσχος, σε στιγμές που η Ευρώπη είναι ανάστατη και η Κύπρος μετράει τις πληγές της; Μόνο η τουρκική βαρβαρότητα ξέρει αυτούς τους κωδικούς όπως τους ήξερε και πάντα. Πολλά ραντεβού με την Ιστορία, μπορούν να το βεβαιώσουν αυτό…
- Advertisement -
