Του Μιχάλη Ιγνατίου
Η ρηματική διακοίνωση της Αθήνας προς τη Λευκωσία είναι μία απαράδεκτη πράξη. Οσο σοβαρό και αν είναι ένα θέμα, μεταξύ της Ελλάδας και της Κύπρου, τέτοιες ενέργειες απαγορεύονται διά ροπάλου. Διότι θυμίζουν τις εποχές της ξενοκίνητης δικτατορίας, η οποία σε συνεργασία με την Αμερική και την Τουρκία, διχοτόμησε το νησί.
Αναφέρομαι προφανώς στην άνευ προηγουμένου επίθεση που εξαπέλυσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος εναντίον της κ. Ελένης Θεοχάρους, η οποία αντιπροσωπεύει τον δεξιό Δημοκρατικό Συναγερμό στο Ευρωκοινοβούλιο. Η κ. Θεοχάρους έθεσε στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ένα σοβαρότατο θέμα, που αφορούσε το απαράδεκτο τουρκικό έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο Κυπριακή Δημοκρατία δεν υπάρχει!
Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, στην Κύπρο και την Ελλάδα, έτσι και η ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ αναρωτήθηκε τι στο καλό έκαναν η Αθήνα πρωτίστως, αλλά και η Λευκωσία όταν έλαβαν το απαράδεκτο κείμενο του Αχμέτ Νταβούτογλου. Αποδεικνύεται ότι δεν έπραξαν τίποτα. Και αντί να σωπάσουν και να απολογηθούν …μπήκαν στην επίθεση, ζηλεύοντας τη δόξα του …Μέσι και του Νεϊμάρ. Ο κ. Βενιζέλος έστειλε ρηματική διακοίνωση στον ομόλογό του, τον αξιοπρεπή Ιωάννη Κασουλίδη. Είναι η πρώτη ελληνική ρηματική διακοίνωση μετά την πτώση της προδοτικής χούντας. Και αυτό και μόνο το γεγονός πρέπει να προβληματίσει τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, αλλά και τον πρωθυπουργό της.
Οι Τούρκοι απειλούν και ταπεινώνουν την Ελλάδα καθημερινά. Το Αιγαίο το έχουν κάνει «σουρωτήρι», στη Θράκη –αν δει κανείς τα πράγματα ψυχρά, όχι με συναισθηματισμούς- η Αγκυρα ελέγχει την κατάσταση σε σημείο που αναρωτηθήκαμε πολλές φορές τι στο διάολο κάνει το αθηναϊκό κράτος. Κοντά στους Τούρκους, οι Αλβανοί δημιουργούν συνεχώς προβλήματα και οι Σκοπιανοί προσβάλουν τη χώρα και το λαό της. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ούτε καν διαμαρτύρεται, πόσο μάλλον να αποστείλει ρηματική διακοίνωση. Υπό το φως των παραπάνω, η ενέργεια εναντίον της κυπριακής κυβέρνησης είναι διπλά απαράδεκτη.
Βεβαίως, ήταν λανθασμένη η εσπευσμένη συγνώμη της Λευκωσίας, όχι επειδή επιχειρήθηκε «άδειασμά» στη σημαντική επιστήμονα και πολιτικό, η οποία αποτελεί κόσμημα για την Κύπρο και το ΔΗΣΥ στις Βρυξέλλες και σε άλλες πρωτεύουσες, αλλά για τη δουλοπρέπεια που έσπευσε να δείξει, ως να λάμβανε εντολή από τον …αυτοκράτορα.
Η Ελένη Θεοχάρους δεν έχει ανάγκη από υποστηρικτές. Εχει να επιδείξει έργο ως ιατρός και επιστήμονας, που έχει αναγνωριστεί διεθνώς. Πριν ασχοληθεί με την πολιτική, απαντούσε στο κάλεσμα των «Γιατρών χωρίς Σύνορα», και ήταν από τις πρώτες ιατρούς που έφτανε κοντά στα θύματα πολέμων, είτε αυτά βρίσκονταν στην Ασία, την Αφρική, το Κουρδιστάν ή τα Βαλκάνια. Πρώτη πήγαινε, τελευταία έφευγε. Εσωσε πολλά παιδιά, έδωσε ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους. Οι ίδιες αρχές, ειδικά η προσφορά στην πατρίδα, διέπουν και την πολιτική της καριέρα. Δεν έχει ανάγκη από υποστηρικτές, διότι το έργο της ομιλεί από μόνο του.
Τα όποια προβλήματα μεταξύ της Ελλάδας και της Κύπρου πρέπει να λύνονται με ένα τηλεφώνημα. Ούτε με απειλές και προπαντός ούτε με εκβιασμούς της «μητέρας» προς την «κόρη» του τύπου «θα σας αφήσουμε μόνους σας»… Διότι εκεί κάτω στο νησί, μόνοι μας αισθανόμασταν πάντα. Και ο κ. Βενιζέλος και πολλοί άλλοι, πρέπει να μην ξεχνούν πως εμείς καταστραφήκαμε για να επιστρέψει στην Ελλάδα το πιο όμορφο αγαθό, η Δημοκρατία… Και δεν διαμαρτυρηθήκαμε. Το αποδεχθήκαμε ως να ήταν υποχρέωσή μας προς τη «μητέρα».
Υστερόγραφο: Στην ανακοίνωση του, ο κ. Βενιζέλος αναφέρει ότι «οι ίδιοι πάντα δήθεν «πατριωτικοί» κύκλοι, προσπαθούν να εμπορευτούν πολιτικά ή δημοσιογραφικά τις εθνικές ευαισθησίες, κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου». Πέραν του γεγονότος ότι δεν είναι αυτή η αλήθεια, και τα προβλήματα Αθήνας και Λευκωσίας είναι πολλά και «εκρηκτικά», τέτοιες δηλώσεις αποτελούν νερό στο μύλο της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Ο πατριωτισμός, η αγνή αγάπη προς την πατρίδα, είναι δικαίωμα και υποχρέωση. Ο κακός, ο βρώμικος εθνικισμός της Χ.Α., οι διεθνιστές και οι «πολίτες του κόσμου», αποτελούν απειλή για την Ελλάδα…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, την Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014
