H κτηνωδία που βίωσαν αθώα κορίτσια απέναντι στη βαρβαρότητα του Τούρκου κατακτητή
Φόρος τιμής στις βιασθείσες του 1974
Της Μαρίνας Κουμάστα
Υμνήθηκε η γυναίκα, ανήμερα της εορτής της. Τιμήθηκε για τους αγώνες που έδωσε και δήλωσε την παρουσία της στις «μάχες» που έπονται για την κατάκτηση κεκτημένων που έχουν χαθεί και δικαιωμάτων που δεν έχουν ποτέ παραχωρηθεί. Οι αγώνες των γυναικών δεν ξεχνιούνται.
Είναι άλλωστε καταγεγραμμένοι στην ιστορία, είναι η απόδειξη των κατακτήσεων που έχουν κερδηθεί… Ανήμερα της γιορτής της γυναίκας η μνήμη στρέφεται- και αν όχι θα ‘πρεπε- σε μια ομάδα γυναικών που έχουν περάσει ένα μαρτύριο που σαν το ακούσει κανείς, πιστεύει πως πρόκειται για σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.
Μόνο που οι βασανισμοί, ο εξευτελισμός και οι βιασμοί γυναικών το 1974 από τον Τούρκο εισβολέα δεν είναι ούτε σενάριο ταινίας, ούτε αποκύημα της φαντασίας. Είναι η σκληρή και βάναυση πραγματικότητα δεκάδων γυναικών, ανάμεσά μας. Μικρά κοριτσάκια τότε, ολόκληρες γυναίκες σήμερα.
Να παλεύουν με τα «θεριά» του παρελθόντος και οι τραγικές αναμνήσεις να μην μπορούν να σβήσουν από το μυαλό και την ψυχή τους. Ζωές που έχουν καταστραφεί και προσπάθειες για το αύριο που έχουν καταρρεύσει.
Το να βιάζεται ένα κοριτσάκι απανωτά, το να υποβάλλεται σε ένα μαρτύριο που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τα σημάδια (ψυχικά και σωματικά) παραμένουν ανεξίτηλα στην ψυχή.
Ενα με το πετσί τους έγινε ο φόβος μήπως και εξευτελιστούν ξανά, μην πουν το μυστικό τους, σε μια κοινωνία που έμαθε να στιγματίζει τα θύματα, να τα δακτυλοδείχνει, να τα βάζει στο περιθώριο κτυπώντας απευθείας στην καρδιά, ανοίγοντας τις πληγές. Δεν μιλούν αυτές οι γυναίκες εύκολα.
Δεν ανοίγουν την ψυχή τους και δικαιολογημένα. Η φωνή τους έχει χαθεί. Αν και το κράτος καθυστερημένα αναγνώρισε το δράμα που έχουν βιώσει, οι ίδιες φοβούνται να ξύσουν τις πληγές. Τρομάζουν μόνο και στην ιδέα να ανοίξουν αυτό το κεφάλαιο της ζωής τους, το οποίο έχουν διπλοκλειδώσει στις καρδιές τους.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά έναν τραυματία πολέμου να περιγράφει το συγκλονιστικό έγκλημα σε βάρος μιας έφηβης. Θύμα δεν υπήρξε, η ψυχή όμως αυτής της κοπέλας πέθανε. Για πάντα. «Τότε ήταν 16 ετών.
Βιάστηκε, βασανίστηκε, μέχρι και τα δόντια της έβγαλα με βεντάλια…Την τοποθέτησαν- θεωρώντας την νεκρή- σε μαύρο σακούλι για να διαπιστώσει κάποιος από τα ΟΗΕ ότι η κοπέλα ανέπνεε… Όταν μετά από πολλά χρόνια έκανε αίτηση στην αρμόδια κρατική υπηρεσία για εμφυτεύματα δοντιών δεν την πίστεψε κανείς.
Την ανάγκασαν να ξαναζήσει το μαρτύριο. Οδήγησε τους λειτουργούς στο στρατόπεδο όπου βασανίστηκε· τους υπέδειξε και τάφο με αγνοούμενους…», ανέφερε χαρακτηριστικά. Στις γυναίκες λοιπόν που κάποτε θεωρήθηκαν ως ντροπή και «βιάστηκαν» για δεύτερη φορά από την κοινωνία και τα μεγάλα στόματα των συνανθρώπων τους, αποδίδουμε φόρο τιμής.
Υποκλινόμαστε στην πρόθεσή τους να βγάλουν, έστω και ανώνυμα, πτυχές του μαρτυρίου τους στην επιφάνεια για να καταλάβουν όλοι το έγκλημα σε βάρος του τόπου μας, τη βαρβαρότητα του Τούρκου κατακτητή, την κτηνωδία που βίωσαν αθώα κορίτσια, το δράμα που συνεχίζεται…
