Σαν σήμερα η αναγκαστική υποχώρηση του Χριστόδουλου Χατζηπέτρου στην Καλαμπάκα
6 Ἰουνίου 1854. Ἡ ἐπίθεσις τῶν Τούρκων κατὰ τοῦ Χατζηπέτρου στὴν Καλαμπάκα.
Στὰ μέσα Ἰανουαρίου τοῦ 1854 ἡ Ἤπειρος, ἡ Θεσσαλία καὶ ἀργότερα ἡ Μακεδονία, μὲ κέντρον κυρίως την Χαλκιδική, ἐπαναστατοῦν κατὰ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ἀφορμὴ στάθηκε ὁ τότε ῥωσσοτουρκικὸς πόλεμος. Ἀλλὰ δὲν ἦταν ἀκόμη ἡ ὥρα κατάλληλος. Ὅλες οἱ δυνάμεις, ὀθωμανικὲς καὶ εὐρωπαϊκές, ἔπεσαν ἐπάνω στοὺς δικούς μας γιὰ νὰ σβήσουν τὶς νέες φωτιές.
Τὰ κινήματα τῆς Ἠπειρου καὶ τῆς Θεσσαλίας, μεταξύ τους, ἦταν ἀνεξάρτητα, ἀλλὰ συντόμως πολλοὶ ἀξιωματικοὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ τακτικοῦ στρατοῦ πέρασαν τὰ τότε ἑλληνοτουρκικὰ σύνορα καὶ συνέπραξαν μὲ τοὺς ἐπαναστάτες. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν κι ὁ υἱὸς τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη, Σπυρίδων Καραϊσκάκης. Ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὸν Καραϊσκάκη πέρασε τὰ σύνορα ὁ Δημήτριος Γρίβας, ὁ ἥρως τοῦ 1821 Κίτσος Τζαβέλας, ὁ Γιαννάκης Ῥάγκος, οἱ ἀδελφοὶ Στράτου, οἱ ἀδελφοὶ Ἴσκοι, ὁ Γεώργιος Βαρνακιώτης, ὁ Δημήτριος Τσάμης, ὁ Θεοδωράκης Γρίβας, ὁ Χριστόδουλος Χατζηπέτρος, ὁ Νικόλαος Λεωτσάκος…
Ἀμέτρητοι οἱ ἥρωες ποὺ ξεκίνησαν νὰ γεμίσουν νέες σελίδες δόξης, γραμμένες ὅμως μὲ τὸ αἷμα τους.
Ὁ Χατζηπέτρος, ὑπασπιστὴς τοῦ Ὄθωνος ἀλλὰ καὶ συμπολεμιστής καὶ πρωτοπαλλίκαρο τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη, ἔδωσε μάχες στὴν Θεσσαλία νικηφόρες, καταφέρνοντας νὰ ἐκτοπίσῃ τὸν ἐχθρὸ καὶ νὰ κρατήσῃ ἐλεύθερες τὶς περιοχὲς ποὺ κυρίευσε, μὲ ὅλο καὶ πιὸ ἰσχυρὲς δυνάμεις. Δυνάμεις ἐθελοντῶν ἀπὸ κάθε πλευρὰ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου ἀνέπνεαν Ἕλληνες. Ἡ Καλαμπάκα, καθῶς καὶ ἡ γύρω περιοχή, γιὰ ἀρκετοὺς μῆνες, ἦταν ἐλεύθερη Ἑλλάς.
Στὶς 9 Μαΐου, τοῦ 1854, γιὰ παράδειγμα, καταφέρνει ὁ Χατζηπέτρος νὰ νικήσῃ τὶς δυνάμεις τοῦ Σελῆμ πασσᾶ καὶ νὰ μείνῃ μοναδικὸς κυρίαρχος τῆς περιοχῆς, ἐμποδίζοντας τοὺς Τούρκους τῶν Τρικάλων νὰ ἔλθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς Τούρκους τῶν γύρω περιοχῶν.
Καθ’ ὅλην τὴν περίοδον ποὺ τὰ ἐπαναστατικὰ αὐτὰ κινήματα ἐκκολάπτονταν, ἤ ἐξελλίσσονταν, ὁ Ὄθων καὶ ἡ Ἀμαλία τὰ ὑπεστήριζαν. Ὄχι φυσικὰ ἐπισήμως, ἀλλὰ σαφῶς μὲ πολλοὺς τρόπους, ὅπως γιὰ παράδειγμα μὲ ἀνεφοδιασμό, μὲ ἀνοχὴ στὶς «ἀποδράσεις» ἐκ τοῦ τακτικοῦ στρατοῦ καὶ μὲ τὴν χαλαρότητα τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐπισήμων διαταγῶν.
Μάλλιστα ἡ Ἀμαλία, ἐνθουσιασμένη μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ «κάνῃ ἱππασία» στὸ Πήλιον, ἦταν πανέτοιμη νὰ ξεκινήσῃ νύκτα, πρὸ κειμένου νὰ ἡγηθῇ τῶν ἐπαναστατικῶν δυνάμεων.
Αὐτὰ ὅμως συνέβαιναν ἀπὸ τὴν δική μας πλευρά.
Ἡ Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία δὲν ἔπρεπε νὰ διαλυθῇ ἀκόμη, διότι κάτι τέτοιο δὲν συνέφερε τὶς Μεγάλες δυνάμεις. Κατ’ ἐπέκτασιν ξεκίνησαν διάφορες μορφὲς ἐκβιασμοῦ κι ἀπειλῶν νὰ ἀσκοῦνται καὶ στὴν κυβέρνησι ἀλλὰ καὶ στὴν βασιλεία. Ἀποκορύφωμα αὐτῶν ἦταν ὁ ἀποκλεισμὸς τοῦ Πειραιῶς, ἡ ἁρπαγὴ τῶν πολεμικῶν μας πλοίων καὶ ὁ ἐξαναγκασμὸς τοῦ Ὄθωνος σὲ δημοσία συγγνώμη. Τότε ἦταν ποὺ ὁ Ῥαφαλιᾶς πῆρε τὸ πλοῖο του καὶ ἠρνήθῃ νὰ τὸ παραδόσῃ.
Στὸ μεταξὺ στὴν Ἤπειρο τὸ κίνημα κατεστάλη γρήγορα, πάντα μὲ τὴν βοήθεια, τὴν συνδρομὴ καὶ τὴν ἐπιτήρησι τῶν «φίλων μας» Ἄγγλων.
Στὴν Μακεδονία ἀνέλαβαν οἱ «φίλοι μας» Γάλλοι νὰ σταματήσουν τὸν Καρατάσο ἀπὸ τὴν κατάληψι τῆς Χαλκιδικῆς.
Στὴν Θεσσαλία συνεργάστηκαν μεταξύ τους, μὲ γενικὲς καὶ τοπικὲς παρεμβάσεις.
Ὁ Χατζηπέτρος ὅμως νικοῦσε.
Παρὰ τὶς διαρκῶς ἐνισχυόμενες δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ, νικοῦσε.
Κατόπιν μάλλιστα τῶν βασιλικῶν, κυβερνητικῶν καὶ στρατιωτικῶν διαταγῶν γιὰ νὰ παύσῃ κάθε δράσι του, ἐκεῖνος ἀπήντησε θαῤῥαλέως πὼς δὲν ἀφήνει μόνους τους τοὺς Ἕλληνες ἀδελφούς του στὰ χέρια τῶν Τούρκων.
Κατόπιν ἀλλεπαλλήλων ἐπιθέσεων ποὺ ἐδέχθῃ, κι ἐφ΄ ὅσον ὁ ἀνεφοδιασμός του πλεόν εἶχε παύσῃ, ὑπεχρεώθῃ νὰ ὑποχωρήσῃ, κατόπιν σκληρῶν μαχῶν, ἀπὸ τὴν Καλαμπάκα καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ ἐντὸς τῶν συνόρων.
Στὶς 5 Ἰουνίου τοῦ 1854 ἐδέχθῃ «φιλειρηνικὴ ἀποστολὴ» ἐκ τῶν Ἀγγλογάλλων, μὲ στόχο τὴν κατάπαυσι τοῦ πυρός. Ἠρνήθῃ!
Στὶς 6 Ἰουνίου τοῦ 1854 ἐπετέθησαν κατὰ τῶν θέσεῶν του 7-8.000 Τοῦρκοι, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς διαφόρους πασσᾶδες ἀπὸ τὶς γύρω περιοχές. Ἄν καὶ οἱ δικοί μας πολέμησαν γενναίως καὶ σημείωσαν μεγάλες ἐπιτυχίες, κερδίζοντας μικρὲς καὶ μεγάλες νίκες, ὑπεχρεώθησαν σὲ ὑποχώρησι, λόγῳ ἐλλείψεως πυρομαχικῶν. Στὰ πεδία τῶν μαχῶν, ἔπεσαν, κατὰ τὰ τουρκικὰ ἀρχεῖα, 1000 Τοῦρκοι. Οἱ δικοί μας εἶχαν ἐλάχιστες ἀπώλειες.
Στὶς 29 Ἰουνίου του 1854 τελικῶς ὁ Χατζηπέτρος ἔφθασε στὴν Λεβαδιᾶ, ὅπου καὶ τὸν ὑπεδέχθησαν μὲ τιμὲς ἥρωος.
Φιλονόη.
Πληροφορίες ἀπὸ τὴν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, τόμος ΙΓ.
