Η ελληνική υποταγή στους συκοφάντες Ευρωπαίους «εταίρους» μας

By Νέα Πρωινή

14 December 2017

0

210

- Advertisement -

Το εικοστό έκτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης-Μια ελληνική πολιτική αρρώστια ……

Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας

- Advertisement -

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:

Μια ελληνική πολιτική αρρώστια

Άρθρο Νο 26, του Σωκράτη Β. Σίσκου

Αν προσπαθούσαμε να παρουσιάσουμε όλους τους διεφθαρμένους Έλληνες και τους ευρωπαίους αξιωματούχους, είναι βέβαιο πως θα χρειάζονταν δεκάδες τόμοι. Αν τους αναζητούσαμε στις διάφορες λίστες και cd, όπως π.χ. του Λιχτενστάιν, του Λουξεμβούργου, της Λαγκάρντ, του Παναμά, του Μπόργιανς, στα παραντάιζ πέιπερς και αμέτρητων άλλων, θα χρειαζόμασταν χρόνια, με δεδομένη την πολυπλοκότητα των καταθέσεων σε διαδοχικές off shore εταιρείες. Αν άνοιγαν οι μυστικές καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, θα βλέπαμε πως κάποιοι «αξιοσέβαστοι» πολιτικοί θα έπρεπε να δικαστούν για εγκλήματα και πράξεις προδοσίας εναντίον των λαών τους.

Μέχρι τώρα, με περιορισμένη την έκταση των ερευνών μόνο στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ασχοληθήκαμε με τους αξιωματούχους των ευρωπαϊκών θεσμών και με τους ηγέτες των δυο μεγάλων κρατών/μελών, τα οποία αποτελούν την ατμομηχανή των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Είναι αυτονόητο πως και στα άλλα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη υπάρχουν ίδιες πελατειακές καταστάσεις και η διαφθορά των πολιτικών αξιωματούχων και της πνευματικής ηγεσίας αποτελεί ένα γενικό φαινόμενο απαξίωσης των ηθικών, πνευματικών και πολιτιστικών αξιών. Με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και την αντικατάσταση των ανθρωπιστικών αξιών με τις χρηματιστηριακές αξίες, υπήρξε μια γενικευμένη διαφθορά σε όλες τις κλίμακες της κρατικής εξουσίας, με ταυτόχρονη υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους και την εκπληκτική αύξηση της φτώχειας στη μεσαία και στην κατώτερη τάξη των πολιτών. Ο πελατειακός εκφυλισμός πολλών αξιωματούχων, με την χωρίς πλέον προσχήματα «πώληση» κρατικών διευκολύνσεων σε κερδοσκόπους, αποδιαρθρώνει τη φυσιολογική λειτουργία των δομών εξουσίας. Είναι μια οφθαλμοφανής διαπίστωση η οποία, δυστυχώς, θα επαναλαμβάνεται και θα επαληθεύεται από τις μελλοντικές εξελίξεις, αν το «χρήμα» θα εξακολουθήσει και στα επόμενα χρόνια να αποτελεί το υπέρτατο ανθρώπινο και κοινωνικό αγαθό.

Έχοντας επίγνωση της αδυναμίας μας να επεκτείνουμε, για τους προαναφερόμενους λόγους, την έρευνα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα την εντοπίσουμε σε τέσσερις μόνο επώνυμους που, κατά τη γνώμη μας, έπαιξαν στα τελευταία κρίσιμα χρόνια βασικό ρόλο στις ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, στη διάρκεια των οποίων η ελληνική οικονομία άρχισε την αντίστροφη πορεία της και οδηγήθηκε στη φτώχεια ο ελληνικός λαός. Είναι οι δυο γάλλοι πολιτικοί Ντομινίκ Στρος Καν, πρώην γενικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η σημερινή γενική διευθύντρια Κριστίν Λαγκάρντ. Και οι δυο, αλλά κυρίως ο πρώτος που πρόβλεψε τις συνέπειες από την μη έγκαιρη διευθέτηση του μη βιώσιμου ελληνικού χρέους, υπήρξαν βασικοί παίκτες στην υπαγωγή και στις συνέπειες της εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα.

- Advertisement -

Ο τρίτος, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο χαρακτηρισμένος από τα ελληνικά ΜΜΕ ως «φιλέλληνας», είναι ο γαλλογερμανός πολιτικός που το 1968 ξεκίνησε ως αριστερός και αναρχικός επαναστάτης για να καταλήξει, με αντιφάσεις και ιδεολογικές παλινδρομήσεις, στην αντίθετη πλευρά. Ο Κον Μπεντίτ είναι μια αντιπροσωπευτική φιγούρα του σημερινού οπορτουνιστή ευρωπαίου πολιτικού σε μια υλιστική, χωρίς ιδανικά και πολιτιστικές αξίες, Ευρώπη. Θα μπορούσαμε να πούμε πως, αποτελεί ένα «ιδεολογικά διεφθαρμένο πρότυπο» των περισσότερων ευρωπαίων πολιτικών, διότι με την παντελή άγνοια κάθε συναισθήματος για την ιδέα και την έννοια της «πατρίδας» (όπως ομολόγησε και ο ίδιος), επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό του Περικλή γι’ αυτού του είδους τους πολιτικούς, στον τελευταίο του λόγο που εκφώνησε προς τους Αθηναίους. Ένας ηγέτης, είπε ο Περικλής{1}, «που δεν είναι πατριώτης και η διάθεσή του (οι προθέσεις του) προς την πόλη (το κράτος) είναι κακή, θα μπορούσε, από έλλειψη φιλοπατρίας, να πουλήσει τα πάντα για το χρήμα».

Ο τέταρτος, ο Τόνι Μπλερ, είναι ο πρώην βρετανός πρωθυπουργός, μια ασήμαντη και γλοιώδης πολιτική προσωπικότητα, που όμως έπαιξε έναν εγκληματικό ρόλο στη δημιουργία της σημερινής παγκόσμιας ανασφάλειας και ανισότητας. Στο επόμενο άρθρο μας θα αρχίσουμε από τον Ντομονίκ Στρος-Καν.

Πιστεύουμε πως, πριν ασχοληθούμε στο τελευταίο αυτό κεφάλαιο της έρευνας με τον προαναφερόμενο γάλλο πολιτικό, θα ήταν χρήσιμη μια κριτική αξιολόγηση του σκοπού και του στόχου συγγραφής και δημοσίευσης αυτής της σειράς των άρθρων. Δεν υπάρχουν ταπεινά ελατήρια παρουσίασης της πολιτικής ζωής των γνωστών ευρωπαίων ηγετών και ούτε αναφερόμαστε σε γεγονότα της προσωπικής τους ζωής. Ίσως κάποιοι θεωρήσουν πως η αποκάλυψη της κρυφής ερωτικής ζωής των ανθρώπων που κυβερνούν τον κόσμο αποτελεί παραβίαση των προσωπικών τους δεδομένων. Εξηγήσαμε στο άρθρο Νο 2 που δημοσιεύτηκε στη «Νέα Πρωινή» στις 5 Νοεμβρίου 2017 και στην «Πρόοδο» των Σερρών στις 10 Νοεμβρίου 2017, τους λόγους για τους οποίους αυτές οι κρυφές πλευρές της προσωπικότητας και της ζωής των ηγετών επηρεάζουν, κάποιες φορές, τις πολιτικές εξελίξεις εις βάρος των πολιτών και ενδεχομένως των εθνικών συμφερόντων μιας χώρας. Αναμφίβολα οι περισσότερες από αυτές τις κρυφές σχέσεις πραγματοποιούνται, όπως επεξηγεί ο γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρενό Ρεβέλ στο βιβλίο του «Οι Αμαζόνες της Δημοκρατίας», χωρίς ίχνος αγνών αισθημάτων στο πλαίσιο ενός «δούναι και λαβείν». Είναι μια οιονεί εμπορική συμφωνία για δυο διαφορετικά εμπορεύσιμα προϊόντα (σάρκας και ηδονής αντί πλούτου, δόξας, επαγγελματικών προοπτικών, κοσμοπολίτικης ζωής κ.ά.) και συνεπώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των πελατειακών επιλογών των ηγετών.

Στην Ελλάδα, τέτοιου είδους διαπλεκόμενες πολιτικές και ερωτικές σχέσεις των ελλήνων αλλά και των ξένων ηγετών, αποτελούν ένα είδος πληροφόρησης γνωστής στους ευρύτερους δημοσιογραφικούς κύκλους αλλά δύσκολα προσεγγίσιμης από τον απλό πολίτη. Η μοναδική ίσως εντυπωσιακά μεγάλη εξαίρεση υπήρξε στην περίπτωση του πρωθυπουργού Αντρέα Παπανδρέου, όταν μια «κίτρινη» εφημερίδα, για εκδίκηση από την εκβιαστική απαίτηση για παροχή χαριστικού δανείου, άρχισε να δημοσιεύει με ανήθικους σκανδαλοθηρικούς στόχους γυμνές φωτογραφίες της τότε ερωμένης και μετέπειτα νόμιμης συζύγου του.

Η ελλιπής και μεροληπτική πληροφόρηση, αποβλέπει συνήθως, για κομματικούς λόγους, στην αποδόμηση της προσωπικότητας ενός πολιτικού ηγέτη αλλά και στην υπερβάλλουσα ανάδειξη των ελαττωμάτων και μειονεκτημάτων του ελληνικού λαού. Σπάνια γίνονται συγκρίσεις με ξένους ηγέτες ή λαούς. Οι επικριτικές απόψεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες ξένων δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, οι οποίες υπαγορεύονται από συστηματική και οργανωμένη παραπληροφόρηση στο πλαίσιο των διακρατικών σχέσεων και συμφερόντων, θεωρούνται απόλυτα ειλικρινείς και αληθινές και διοχετεύονται στην ελληνική κοινή γνώμη με τρόπο που να προκαλεί ενοχές. Έτσι δικαιολογημένα φτάσαμε να τραγουδούμε και να πιστεύουμε στην αλήθεια του γνωστού άσματος για τον «Γρέκο μασκαρά» και να καταριόμαστε τη μέρα που γεννηθήκαμε Έλληνες, αφού ο γνωστός διαφημιστής και συγγραφέας Νίκος Δήμου έγινε διάσημος σε Ελλάδα και Ευρώπη διαλαλώντας, με το βιβλίο του, πως είναι «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας».

Αυτό το ελεεινό αυτομαστίγωμα του ελληνικού λαού, αυτή η ελληνική πολιτική αρρώστια η οποία αφαιρεί κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης από τους έλληνες πολίτες, έγινε εμφανέστερη στη διάρκεια της πρόσφατης πολύχρονης οικονομικής κρίσης. Η «Bild» και το «Focus», δυο κίτρινες φυλλάδες του γερμανικού τύπου αλλά και άλλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ που καθημερινά έβριζαν και ταπείνωναν, χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση, την Ελλάδα και τους Έλληνες, έγιναν για τον έλληνα αναγνώστη και τηλεθεατή, τα ιερά ευαγγέλια της σωστής ενημέρωσης. Ο ελληνικός λαός ήταν ο «διεφθαρμένος κατηγορούμενος» που οι «έντιμοι» ευρωπαίοι τον σταύρωναν στο όνομα των ευρωπαϊκών ηθικών αξιών. Οι Έλληνες της διασποράς και όσοι γνώριζαν ξένες γλώσσες και διάβαζαν εφημερίδες ή παρακολουθούσαν τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, βίωσαν εντονότερα αυτό το κλίμα του οργανωμένου και συστηματικού εξευτελισμού της Ελλάδας. Κανένας επώνυμος από την ελληνική πολιτική και πνευματική ηγεσία και κανένα κόμμα δεν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί και «να αποδείξει πως οι κατήγοροι ήταν πιο διεφθαρμένοι από τον κατηγορούμενο». Δεν βρέθηκε ποτέ κανένας έλληνας επώνυμος για ν’ απαντήσει με σκληρή γλώσσα στους αχαλίνωτους ξένους υβριστές των Ελλήνων, όπως έκανε ο Χάρολντ Πίντερ, ο οποίος (όπως θα δούμε σε μεταγενέστερο άρθρο) στην τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ κατηγόρησε το βρετανό πρωθυπουργό ως εγκληματία πολέμου, που θα έπρεπε να δικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θάνατο των άγγλων στρατιωτών στον πόλεμο του Ιράκ.

Οι έλληνες πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες έμειναν άφωνοι ή τραύλιζαν σαν φοβισμένα νήπια μπροστά σε μια εκστρατεία δημοσιογραφικής αλητείας (της γερμανικής «δημοσιογραφίας των γουρουνιών», κατά την έκφραση του Όσκαρ Λαφοντέν), η οποία κατευθυνόταν ολοκάθαρα από τα οικονομικά παρασκήνια της καγκελαρίας. Η πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν οι Έλληνες έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, με τη βοήθεια και της εσωτερικής παραπληροφόρησης. Οι πολίτες ένιωθαν ένοχοι γιατί «όλοι μαζί τα φάγαμε» και χάνοντας και το τελευταίο ίχνος αυτοεκτίμησης, οι περισσότεροι αποφαίνονταν πως «έχουν δίκαιο οι εταίροι (!) μας και καλά κάνουν και μας βάζουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι». Ο ελληνικός λαός, με τις αρρωστημένες αυτοενοχές του, είχε προσβληθεί από ένα ιδιόρρυθμο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης{2}».

Οι περισσότεροι πολίτες βέβαια δεν έχουν παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο μαθήματα πολιτικής οικονομίας και φυσικά αντιδρούν «υπερασπιζόμενοι τους βιαστές», όταν κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως υπήρχαν πολλοί άλλοι τρόποι για να αντιμετωπίσει η Ευρώπη την οικονομική κρίση και μαζί της τα δημοσιονομικά χρέη των χωρών της Νότιας Ευρώπης και κυρίως της Ελλάδας, χωρίς αβυσσαλέες καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς. Σοβαροί οικονομολόγοι και ευρωπαίοι πολιτικοί πρότειναν λύσεις, γνωρίζοντας πως η σφοδρότητα της κρίσης ήταν αποτέλεσμα των σφαλμάτων δημιουργίας του ευρώ και η μη ύπαρξη μιας Κεντρικής Κυβέρνησης (όπως στις ΗΠΑ) για να διαχειριστεί αποτελεσματικά την κρίση αλλά και τα χρηματιστηριακά παιχνίδια των κερδοσκόπων. Η αδυναμία επιτάχυνσης της νομισματικής κυκλοφορίας με ελεγχόμενο πληθωρισμό από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η άρνηση έκδοσης ευρωομολόγων ή η αντικατάσταση των χρηματιστηριακών τίτλων με μακροχρόνιους νέους και ελκυστικούς (λόγω κερδών) για τους επενδυτές, με αναπόφευκτη συνέπεια μια μικρή εσωτερική υποτίμηση, οδήγησαν με την απάνθρωπη λιτότητα σε μια τεράστια καταστροφή όχι μόνο την ελληνική οικονομία αλλά και των άλλων χωρών της Νότιας Ευρώπης. Τα παραμύθια για «success stories» των οικονομιών της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας είναι για τους αφελείς. Η ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής στις επιταγές του Γιούρογκρουπ δεν σημαίνει πως οι απλοί πολίτες άρχισαν να ευημερούν. Εδώ ισχύει η γνωστή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου (του πρεσβύτερου) πως οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πένονται. Αν χρησιμοποιήσουμε τη φρασεολογία του Πίντερ, θα λέγαμε πως «οι εγκληματίες του Γιούρογκρουπ» θέλουν με διαφημιστικά κόλπα να δικαιώσουν την αποτελεσματικότητα της δήθεν ορθής πολιτικής της λιτότητας.

Την πραγματική αλήθεια (αυτή που ορισμένοι γνωρίζαμε από την αρχή της κρίσης) μας την είπε πριν από λίγες μέρες απολογούμενος στο Ευρωκοινοβούλιο ο πρώην πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Γερούν Ντάισελμπλουμ. Αυτός ο ολλανδός αγρονόμος{3} που τέθηκε επικεφαλής ενός άτυπου αλλά πανίσχυρου οικονομικού οργάνου της ΕΕ, λόγω της δουλικής υπακοής του στα κελεύσματα του γερμανικού υπουργείου οικονομικών είπε, προφανώς για να αποσείσει τις δικές του τεράστιες πολιτικές ευθύνες, πως η καταστροφική οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με αντικανονικό τρόπο «είχε ως στόχο να σώσει τους ξένους ομολογιούχους» και συγκεκριμένα τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Θα λέγαμε πως τα σχόλια είναι πλέον περιττά.

Προσωπικά πιστεύω πως η αποκαλυπτική αυτή σειρά των άρθρων έδωσε, για πρώτη φορά την ευκαιρία στους Έλληνες, με μια συγκριτική έρευνα βασισμένη σε άρθρα και βιβλία ευρωπαίων και αμερικανών δημοσιογράφων και συγγραφέων, για να διαπιστώσουν κάποιες αλήθειες τις οποίες συσκότισε η συστηματική ξένη και εντόπια παραπληροφόρηση. Αποφύγαμε την αναφορά σε ελληνικές πολιτικές προσωπικότητες, με δεδομένη τη γενικευμένη πλέον ιδεοληψία και καχυποψία των ελλήνων πολιτών για μεροληπτική ερμηνεία, αμφισβητούμενη αυθεντικότητα των στοιχείων και υποκειμενική παράθεση των πολιτικών γεγονότων από τους οποιουσδήποτε συντάκτες πολιτικών κειμένων, οι οποίοι προβάλλουν τα προπαγανδιστικά στερεότυπα της κομματικής τους ιδεολογίας. Η μοναδική περίπτωση πολιτικής κριτικής στη Μαρία Δαμανάκη, μέσα στο πλαίσιο της έρευνας για τους επιτρόπους της ΕΕ, έγινε σε ήπιους τόνους και με απόλυτο σεβασμό της προσωπικής της ζωής, με μοναδικό στόχο την αποκάλυψη των πραγματικών λόγων της πρόσληψής της από έναν δήθεν μη κερδοσκοπικό οργανισμό παγκόσμιας εμβέλειας. Η εντιμότητα στην πληροφόρηση αποτελεί μια από τις απαράβατες αρχές της πραγματικής Δημοκρατίας

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1].- Ο Θουκυδίδης αναφέρεται (στο ΙΙ βιβλίο, παραγρ. 59-65 της «Ιστορίας» του) σ’ αυτόν τον πατριωτικό λόγο του Περικλή, όταν η επιδημία (ο «λοιμός») αποδεκάτιζε τους κατοίκους της πόλης και η κατάσταση στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων ήταν απελπιστική για τους Αθηναίους σε αυτή τη φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου. Το σχετικό αρχαίο κείμενο που παρατίθεται παρακάτω, είναι από το δίτομο έργο «ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ» του Αναστασίου Γεωργοπαπαδάκου, του εξαίρετου φιλόλογου και συγγραφέα (βραβευμένου από την Ακαδημία Αθηνών) αλλά και του ακέραιου, του έντιμου Ανθρώπου. Τον γνώρισα όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά και συνεργαστήκαμε (εκείνος ως γενικός επόπτης και ο υποφαινόμενος ως επιμελητής), στην πρώτη συντακτική ομάδα της εγκυκλοπαίδειας «ΠΑΙΔΕΙΑ»:
«……ο τε έχων αμφότερα, τη δε πόλει δύσνους, ουκ αν ομοίως τι οικείως φράζοι, προσόντος δε και τούδε, χρήμασι δε νικωμένου, τα ξύμπαντα τούτου ενός αν πωλοίτο».

[2].- Κατά τον ψυχίατρο Ε. Πολυζόπουλο αλλά και άλλους γιατρούς, το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι μια σύνθετη ψυχολογική κατάσταση κατά την οποία ο όμηρος ή η απαχθείσα και βιασθείσα γυναίκα αρχίζουν να εκφράζουν συναισθήματα συμπόνιας και συμπάθειας ή και αγάπης προς τους απαγωγείς ή βιαστές τους. Το θύμα αποσυνδέεται από το τεράστιο προσωπικό άγχος επιβίωσης που βιώνει εξαιτίας του φόβου που ασκεί ο θύτης. Το θύμα αρχίζει να συμφωνεί με τις απόψεις και θέσεις του εγκληματία και υιοθετεί ορισμένες πτυχές της προσωπικότητάς του, ενώ ταυτόχρονα ενοχοποιεί τον εαυτό του. Η αυτοενοχοποίηση είναι το κλειδί για την πλήρη υποταγή «στον κυρίαρχο αφέντη». Με τον τρόπο αυτό το θύμα αρχίζει να «αυτοεκπαιδεύεται» και να επεξεργάζεται τρόπους για να κατευνάσει και να ευχαριστήσει τον θύτη, ώστε να διασφαλίσει ευνοϊκή μεταχείριση.

[3].- Ο Ντάισελμπλουμ έχει πτυχίο αγροτικής οικονομίας και αρχικά, στα έτη 1996 ως 1998, χρημάτισε σύμβουλος στο ολλανδικό Υπουργείο Γεωργίας πριν μεταπηδήσει το 2012, παρά τα σχεδόν ανύπαρκτα προσόντα του, στο Υπουργείο Οικονομικών και επιλεγεί, το 2013, ως πρόεδρος του Γιούρογκρουπ. Ο δημοσιογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» Πολ Μέρφι έγραψε πως όλες οι αποφάσεις του ήταν «ανάπηρες» (ακρωτηριασμένες), η εφημερίδα «Λεζ εκό» σημείωσε πως «δεν είχε την παραμικρή ιδέα από οικονομικά» και στην ιστοσελίδα της TV France 24 δημοσιεύτηκε άρθρο, στον τίτλο του οποίου τονιζόταν πως ο επικαφαλής του Γιούρογκρουπ «ήταν ένας κατ’ επανάληψη γκαφατζής (un gaffeur en série à la tête de l’Eurogroupe). Ένας τέτοιος πολιτικός ως ηγέτης σε ένα άτυπο όργανο της ΕΕ αλλά στην πράξη με εξουσίες που το καθιστούσαν τον πραγματικό κυβερνήτη των ευρωπαϊκών λαών ήταν, κατά τον ανταποκριτή της «Libération» στις Βρυξέλλες Ζαν Κατρεμέρ, αναμφισβήτητα «μια προαναγγελθείσα καταστροφή».

Διαβάστε ακόμα

Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του

Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς

Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης

Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;

Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος

Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»

Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας

Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν

Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας